opinion: Maar liefst 92 procent van alle Steam reviews beoordelen Pathologic 2 positief. Toch blijft de role-playing survival mix in het geheim.
Pathologic 2 is als die rare oudtante die je om de zoveel jaar op een familiefeestje tegenkomt. Niet iedereen wil met haar excentrieke manieren omgaan, velen springen er na een praatje vanaf en de meerderheid vermijdt haar gewoon meteen.
Veel spelers worden meteen afgeschrikt door de gedateerde en bizarre grafische stijl van Pathologic 2. Anderen willen zich niet door de moeilijke eerste uren van het spel worstelen. Weer anderen bekritiseren het vervelende verhaal, de onnodige sleur en de stroeve besturing. Maar waarom beoordeelt 92 procent van de meer dan 5.000 Steam-gebruikers het spel dan zo positief?
Ik moet toegeven dat het niet makkelijk voor me is om mijn fascinatie voor Pathologic 2 onder woorden te brengen. Ik zou alle spelmechanismen kunnen uitleggen, de personages voorstellen en de voors en tegens van het spel opnoemen. Maar niets van dat alles zou recht doen aan dit vreemde rollenspel.
In plaats daarvan wil ik je vertellen wat Pathologic 2 met me doet en waarom het een van de meest bijzondere spelervaringen is die ik ooit heb gehad.
Waar gaat Pathologic 2 eigenlijk over?
Het is moeilijk om Pathologic 2 in een hokje te stoppen en het in een genre te plaatsen. Het dichtst in de buurt komt waarschijnlijk “surrealistisch mysterie-survival-RPG-wandelsimulator met horror-elementen”. Ik kruip in de huid van de chirurg Artemy Burakh, die een mysterieuze brief van zijn vader ontvangt en dan voor het eerst in jaren terugkeert naar zijn geboortestad.
Maar in plaats van oproepen van welkom en open armen, ontvangt hij alleen tragisch nieuws: Zijn vader is vermoord. En alsof dat nog niet erg genoeg is, komt Artemy zelf onder verdenking te staan. Nu moet hij zijn onschuld bewijzen en de echte moordenaar van zijn vader vinden. Tot overmaat van ramp breekt er een dodelijke plaag uit in het kleine stadje.
Nee. Pathologic 2 is geen klassiek vervolg, maar een remake van delen van het eerste spel. De Russische ontwikkelaar Ice-Pick Lodge financierde de remake van de iconische role-playing game in 2014 via Kickstarter.
Het vertelt het verhaal van één van de drie protagonisten uit het eerste Pathologic-spel. Tegelijkertijd breidt het echter de omgevingen en het verhaal uit en is het dus zowel een remake als een hervertelling. De verhalen van de andere twee hoofdrolspelers volgen nog.
Koortsdroom of verdraaide realiteit?
Naar mijn mening is een van de sterkste punten van Pathologic 2 de wereld en de manier waarop het verhaal wordt verteld. Ik word vanaf het begin zonder veel uitleg in de duistere spelwereld losgelaten. En meteen in het begin vind ik het moeilijk om de gebeurtenissen in te delen. Is dit de realiteit? Of is dit een koortsdroom van Artemy?
Deze vragen vergezellen me gedurende het hele spel. Pathologic 2 geeft niet aan in welke tijd het verhaal zich afspeelt, of het een fantasiewereld is of niet. De stad en haar inwoners doen sterk denken aan Rusland aan het begin van de 20e eeuw. Het geloof van de inwoners lijkt echter geworteld in een inheemse cultuur. Naast menselijke NPC’s kom ik ook regelmatig ongewone wezens tegen, mysterieuze maskerdragers en figuren verkleed als pestdokters.
Op elk moment is de sluier tussen realiteit en visioenen zo dun dat ik niet duidelijk kan zeggen wat er gebeurt. En dat is wat Pathologic 2 zo aantrekkelijk maakt voor mij.
Ik moet het spel eerst leren kennen en alle details in elkaar passen als kleine puzzelstukjes terwijl ik door de open wereld beweeg. Pathologic 2 is er ook ongelooflijk goed in om me het gevoel te geven dat ik begin te begrijpen wat er om me heen gebeurt – om me vervolgens te confronteren met een nieuwe situatie die alles weer in de war schopt.
Soms voel ik me net als toen ik op school zat te kijken hoe ik examenproblemen oploste. Zelfs als ik zeker weet dat ik iets goed doe, heb ik altijd het onbehaaglijke gevoel dat ik een fatale fout maak, iets belangrijks over het hoofd zie of in een gemene hinderlaag trap.
Het feit dat elke beslissing die ik maak de wereld en de uitkomst van het spel beïnvloedt, vermindert de druk niet. De bewoners van de wereld reageren op mijn daden. Als ik iets doe wat ze niet bevalt, ben ik niet meer veilig op straat. Als ik me alleen met m’n eigen zaken bemoei, kan ik de stad en haar inwoners misschien niet redden.
Op dit moment wil ik je niet meer vertellen over het verhaal en de personages, want een deel van de spelervaring is om zelf op onderzoek uit te gaan en alles uit te vinden. Maar zoveel kan gezegd worden: Pathologic 2 is geen casual game voor tussendoor en wil dat ook niet zijn.
Laska beweert contact te hebben gehad met Artemy’s overleden vader. Het is aan mij hoeveel ik haar wil geloven.” src=”https://www.global-esports.news/wp-content/uploads/2022/01/Laska-claims-to-have-made-contact.jpg” width=”1920″ height=”1080″ /☻
A game against time
Om uit te zoeken wat de moord op Artemy’s vader inhoudt en hoe die in verband staat met de pest, heb ik maar twaalf dagen in het spel. Al snel realiseer ik me: ik kan het onmogelijk allemaal doen!
Veel van de quests zijn alleen op bepaalde dagen beschikbaar. Als ik niet genoeg tijd heb en iets ongedaan laat, is de kans groot dat ik geen tweede kans krijg. Dus moet ik elke dag opnieuw beslissen waar ik me op wil richten.
Deze urgentie en tijdsdruk bekruipen me pas in de loop van het spel. In het begin lijkt het alsof ik alle tijd van de wereld heb om de stad te verkennen en het spel te leren kennen. Het trage en bijna trage verloop van het spel verbetert echter merkbaar na een paar dagen. Ten laatste wanneer de pest uitbreekt.
Als chirurg zijn mijn medische vaardigheden erg gewild in tijden van epidemie. Dus verzamel ik ijverig kruiden, maak pijnstillers en geneeskrachtige drankjes, snij patiënten open en genees, indien mogelijk, hun ziekten. Eventueel kan ik ze ook laten sterven en hun organen kweken – maar dat vinden de stedelingen niet zo leuk.
Tegelijkertijd moet ik voor mijn eigen gezondheid zorgen. Ik moet genoeg eten, drinken en slapen en mijn immuunsysteem op peil houden, zodat ik niet doodga aan de pest. Overleven is niet zo gemakkelijk. Ik kan op elke hoek drinkfonteinen vinden, maar slaapplaatsen liggen verspreid over de stad en soms kan ik er niet bij. Dat komt omdat de plaag zich steeds verder verspreidt en hele gebieden, bedden en opslagplaatsen blokkeert.
Dit leidt vaak tot situaties waarin ik een beslissing moet nemen: Doe ik nog een zoektocht in de resterende twee uur van de dag en riskeer ik mijn eigen dood? Of ga ik terug naar mijn schuilplaats aan de andere kant van de stad, waar ik brood en eieren in de kast heb verstopt en een warm bed kan vinden om in te slapen?
Pathologic 2 is niet voor iedereen
In negatieve kritieken wordt Pathologic 2 vaak bekritiseerd om zijn gedateerde graphics en slechte animaties, het ranzige gevechtssysteem en de eeuwige sleur. Voor mij evolueerde deze kritiek echter al snel tot een sterk punt van het rollenspel.
De graphics en de griezelige gezichten van de personages – Uncanny Valley zegt hallo! -bijdragen zo ongelooflijk veel aan de sfeer van het spel. Alles ziet er smerig, smerig en angstaanjagend uit, en in combinatie met het fantastische geluidsontwerp geeft me dat gevoel van “hier wil ik niet zijn”.
Ik voel me altijd ongemakkelijk als ik speel – en dat bedoel ik op een absoluut positieve manier! Als ik de zwarte, gemaskerde figuren tegenkom die roerloos in de stad staan, verkrampt mijn maag en krijg ik kippenvel. Geen jumpscare in deze wereld jaagt me meer angst aan dan de snijdend dichte en duistere sfeer van Pathologic 2.
Veel spelers houden niet van het zware overlevingssysteem en de grind, omdat ze afleiden van het verhaal en te veel tijd in beslag nemen. Maar voor mij is het juist daarom zo opwindend! Ik moet me voortdurend afvragen wat belangrijker voor me is: mijn eigen gezondheid, het voltooien van quests of het leven van anderen? Ik heb niet genoeg tijd voor alles, ik kan niet iedereen redden. Pathologic 2 zal waarschijnlijk ook een van de weinige titels zijn die ik meerdere keren zal spelen. Ik ben gewoon te geïnteresseerd om te zien welk verhaal zich voor me ontvouwt als ik een andere speelstijl kies.
Pathologic 2 is echt niet voor iedereen. Ik kan het ook niet lang aan een stuk spelen en moet het steeds in kleine stukjes opbreken. Het is een heel speciaal spel en je moet er echt klaar voor zijn om erin te komen. Maar als je het een kans geeft, je door de eerste zware speeluren heen vecht en openstaat voor het anders-zijn van Pathologic 2, dan beloof ik je: zo’n spel heb je nog nooit meegemaakt!
