Shadow Warrior 3 vertrouwt op minder, maar kwalitatief betere inhoud dan zijn voorganger. Maar de Wang is te kort en bevredigt ons slechts gedeeltelijk in de test.
Het motto van Shadow Warrior 3 is “minder, maar beter”. De meer dan 70 wapens, willekeurige buit, willekeurig gegenereerde levels en legioenen verschillende vijanden, van ninja’s en yakuza tot cyborgs en demonen uit de voorganger maken plaats voor een relatief handzame hoeveelheid content die nog beter en waardevoller aanvoelt.
Meester ninja en would-be superheld Lo Wang vecht tegen wezens uit de Japanse mythologie in zijn nieuwste avontuur, met een arsenaal dat is gereduceerd tot zeven wapens. De gevechten vinden plaats in afgesloten arena’s. Tussen de vuurgevechten door beweeg je je door buisvormige levels in razendsnelle sprongpassages.
Ontdekkingen zijn ook sterk verminderd, en veel upgrades voor je wapens en je Wang worden nu vrijgespeeld via in-game achievements, bijvoorbeeld door kills met vallen, explosies of bepaalde wapens. Na vijf uur heb je de eindbaas verslagen, wat Shadow Warrior 3 tot een vrij compact avontuur maakt.
Er is geen multiplayer, New Game Plus of grote herspeelwaarde, maar de kwaliteit van het aanbod is erg goed – vooral als je houdt van de gebruikelijke lullige grappen en visuele gags van de serie, zoals censuurbalken op Tanuki-genitaliën.
Inhoudsopgave
Shrunken World
In Shadow Warrior 3, jaag je op een draak die grote delen van de wereld heeft vernietigd. Wangs bondgenoten zijn allemaal dood, hij heeft zijn tanden stukgeslagen op de draak aan het begin van het spel, hij is zijn mojo kwijt. Wanhopig vormt hij een team met zijn nemesis Orochi Zilla, in de hoop de reus te kunnen stoppen.
Het verhaal is niet erg spannend, maar het verklaart waarom je dit keer vooral door pittoreske Japanse bossen vol steile kliffen en langs chique zonsopgangen racet en geen steden of cyberpunk-omgevingen ziet zoals in de voorganger, want die zijn nu allemaal vernietigd. Bovendien zijn de niveaus nu strikt lineair.
Af en toe zijn er kleine spring- en wisselpuzzeltjes voor verborgen upgrades, maar verder speelt het spel alsof het op rails staat. Een arena wordt altijd gevolgd door een springgang, dan de volgende arena, dan weer klimmen en springen enzovoort.
De arena’s lopen precies zoals je het kent uit bijvoorbeeld Doom uit 2016: monsters verschijnen om je heen, die willen een pak slaag, vervolgens verschijnen er grotere, sterkere monsters en als die allemaal verslagen zijn, opent zich de weg vooruit. Om in de volgende arena te komen, sprint je nu razendsnel over kliffen en hellingen.
Om dit te doen, gebruik dubbele sprongen en een sprint en ren zijwaarts langs muren. Wang heeft nu ook een klimhaak. Je gooit hem uit met een druk op de knop als je in de buurt bent van speciale ringen waaraan de haak is bevestigd. Klinkt ingewikkeld, maar het is kinderspel en snel onder de knie dankzij de uitstekende besturing.
Deze springsegmenten zien er spectaculair uit en spelen geweldig, maar je moet ze natuurlijk wel leuk vinden. Als je geen zin hebt om tegen muren op te rennen en klimhaken uit te gooien tussen twee balorige orgies in een shooter, zul je hier niet gelukkig zijn.
Crazy critters
In de gevechten krijg je te maken met zeer ongewone wezens. Van gravende monsters met letterlijk boorkoppen tot vliegende kabutos met laserkanonnen tot meerarmige zwaardvechters die je projectielen gewoon terugslaan, het is er allemaal. Je vecht ook tegen jumping jacks en vijanden met wielen. Een van de (slechts twee) eindbazen in het spel is een reusachtige haan genaamd “Ancient Cock”, die onspectaculair is tot het uiterste.
De monsters reageren allemaal zichtbaar op wapeninslagen. Niet alleen is de hitfeedback uitstekend, de vijanden raken ook zichtbaar beschadigd als je ze verwondt. Je kunt gapende gaten in de reusachtige Onis schieten en ze zullen nog steeds aanvallen. Als je vijanden doodt met een finisher, kun je hun overblijfselen tijdelijk gebruiken als speciaal wapen en bijvoorbeeld vijanden tot moes slaan met de grote oni-knots. Dit gaat gepaard met Wang’s onophoudelijk geklets en groovy muziek.
De wapens zijn meestal standaard, maar ze zijn allemaal leuk. Zelfs de eenvoudige revolver produceert krachtige klappen, heeft een rijk geluid en een verdomd coole herlaadanimatie. Akimbo machinepistolen, een shotgun, een granaatwerper en het verplichte railgun zijn ook beschikbaar, plus een püsterich die enorme shuriken afschiet.
Helaas zijn er dit keer geen alternatieve schietstanden, de meeste wapenupgrades zijn relatief onspectaculair en geven je bijvoorbeeld meer munitie of zorgen ervoor dat het schot van je railgun vijanden penetreert. Rechtsklik om de katana te hanteren als je munitie bijna op is. Vijanden die met het zwaard worden gedood laten munitie achter, monsters die met vuurwapens worden verslagen laten genezend spul achter. Dus je hebt een reden om beide te gebruiken.
Beautiful New World
Shadow Warrior 3 ziet er geweldig uit. Van de schilderachtige panorama’s in de spelwereld tot de werkelijk fabelachtig kinky wezens en de zeer gedetailleerde wapens, dit ding is gewoon sexy, ook al zijn er hier geen opties voor HDR of ray tracing. Degenen die de voorganger hebben gespeeld, zullen ook merken dat de omgevingen uit de eerste helft van het spel niet echt nieuw zijn. Zonsondergang, kliffen, vele kleine grotten, pagodes en bamboebossen – alles ziet er nog net zo geweldig uit als we het ons herinnerden van Shadow Warrior 2.
En dan verandert er lange tijd niets in deze omgevingen, behalve de stand van de zon. Later wordt het bos dichter, er is ook een ijzig landschap, maar het wordt nooit zo gevarieerd als in de voorganger. Er is tenminste nog een echt maf level helemaal aan het eind, maar dat willen we hier niet verklappen.
In het algemeen is de vrij beperkte inhoud onze grootste kritiek op het spel. Hoe geweldig de chique landschappen, de leuke sprongen en de maffe vijanden ook zijn, we hadden van alles wel wat meer gewild. We hadden graag een van de door draken geteisterde steden gezien, hadden graag meer en vooral interessante upgrades voor Wang en zijn wapens gezien, en zouden zeker niet geklaagd hebben over een extra eindbaasgevecht of twee.
Ja, het is een AA-game voor een AA-prijs, maar voor 40 euro is vijf uur gameplay toch wel erg mager, vooral omdat de spelmechanieken naar het einde toe een beetje slepen. Vooral op de hogere moeilijkheidsgraden zijn de laatste arena’s zo volgepropt met reeds bekende kogelsponzen, waar nieuwe (eind)monsters gewoon leuker zouden zijn geweest.
Derb, plat, leuk
Editorial conclusion
Ik vind Lo Wang leuker dan gasten als Duke Nukem of Sam Stone. Wang is een nerd, hij werkt op de zenuwen van de mensen om hem heen, heeft altijd de slechtst mogelijke zin klaar voor elke situatie en citeert enkele van mijn favoriete strips en films. Ik geniet van de grappen in Shadow Warrior 3, waarvan sommige zo slecht zijn dat je er gemakkelijk een kleiner dier mee zou kunnen doden. Ik schiet ook graag gaten in Japanse ogres die het niets schijnt te kunnen schelen.
Het wapengevecht is uitstekend, de feedback is geweldig, de actie is leuk. De sprongpassages zijn ook in orde, want ze zien er goed uit en spelen erg prettig. Maar op een gegeven moment zul je ze in je slaap onder de knie krijgen, op een gegeven moment zul je elke vijand honderd keer hebben verslagen en zul je je afvragen of er nog iets komt of dat het snel voorbij zal zijn. In een spel dat toch maar vijf uur duurt. Voor 40 euro, dat is te mager.
