Ja, dat lees je goed: Cobra Kai: The Karate Kid Saga Continues is een spel gebaseerd op de Netflix-serie. Onze gameplay samenvatting.
Huh?!, zullen sommigen van u nu met gepaste welsprekendheid naar het scherm snuiven: Cobra Kai is een Netflix-serie en geen game, stelletje GlobalESportNews-verzachters. En ja, dat is ook waar, maar HOU JE KOP!!! Cobra Kai mag dan een van de beste Netflix-series aller tijden zijn, het verbleekt veel bij de vredespijpen van Miyagi-Do boven deze grafische weelde (hier):
En ja, dit is al een overgepoetst persbeeld. Toch ademt alles aan dit screenshot de geest van de serie: Samantha, Halloween goblins, gigantische ijspegels die ik uit mijn hand schiet… Wacht, gigantische ijspegels?
Oké, Cobra Kai: The Karate Kid Saga Continues neemt veel vrijheden om een onderhoudende beat ‘em up van de Netflix-show te maken. En eigenlijk, kijkend naar de foto’s, loeien alle waarschuwingssirenes van het rijbewijs dat dit voor de vuilnisbak moet zijn, net zoals Daniel’s fiets in Karate Kid 1 nadat Johnny en cohorten hem in elkaar hebben geslagen.
Wat voor spel is dit?
Als je mijn verhaal over (Sifu) hebt gelezen, is het je misschien opgevallen: Ik hou net zoveel van vechtsporten als Jean-Claude Van Damme van splits. En inderdaad, Sifu heeft mijn passie voor krijgskunstspelen weer aangewakkerd: Ik speel momenteel oude King of Fighters op de Switch, Soul Calibur 6 via Steam, en martel me een weg door de eerste Guilty Gear, die onironisch een insta-kill manoeuvre heeft ingebouwd die vijanden altijd tegen me uitpakken en … @ $% &!!!
Nou ja, hoe dan ook, terug naar Cobra Kai. The Karate Kid Saga Continues is precies voor mensen zoals ik: vechtsportfans die zin hebben in een uiterst rechttoe rechtaan knokpartij waarin je je met bekende personages eenvoudig een weg vecht door levels – solo of in co-op. Noch grafisch, noch qua gameplay zul je de uitmuntendheid van een Streets of Rage 4 vinden, maar: Het spel heeft echt zijn sterke punten!
Het maakt bijvoorbeeld nogal verschil of ik in het begin de agressieve Cobra Kai of de vreedzame Miyagi-Do kies. Er zijn in feite twee campagnes in het spel:
- Team Cobra Kai: Hier speel je de hooligan swashbucklers Miguel, Tory, Hawk en Sensei Lawrence.
- Team Miyagi-Do: Niet verrassend belichaamd door Daniel-San, Samantha, Robby en Demetri.
De scenario’s zijn duidelijk dezelfde: je vecht je een weg door straten, winkelcentra, de All-Valley Arena enzovoort. Maar je ontmoet andere vijanden – en het verhaal gaat verder met compleet andere cutscenes. Ah, en over verhaal gesproken…
Het Cobra Kai spel speelt zich af ergens in de waas van het tweede seizoen, dus de vijandschap tussen Miyagi-Do en Cobra Kai is op zijn hoogtepunt, maar er wordt hier een heel ander verhaal verteld. In het begin zitten Demetri en Hawk bij het schoolhoofd omdat er iets vreselijks is gebeurd – en ze vertellen allebei hun eigen versie, want bittere vijandschap en zo.
Dus je ervaart de Cobra Kai campagne als een flashback van Hawk’s verhaal, en Miyagi’s verhaal vanuit Demetri’s oogpunt. Als je het grote geheel wilt begrijpen, zul je het ongeveer acht uur durende verhaal twee keer moeten spelen, hoewel … dus laten we eerlijk zijn, als je een beat ‘em up speelt voor het verhaal, bestel je ook een mes en vork bij McDonald’s. Ja, je wordt in het spel herhaaldelijk geconfronteerd met oude bekenden uit de tweede serie, zoals die pestende bende die Miguel in het eerste seizoen op zijn donder gaf.
Maar al bij al doet het verhaal er niet echt toe – en de slimme charme van de serie breekt slechts op enkele momenten door een wolk van trash dialogen op Power Rangers niveau (maar dan tenminste met enkele originele sprekers). Dit is vooral merkbaar bij de vijandelijke types: Er zijn stapels verschillende vijanden… en ze dienen allemaal onhandige stereotypen en clichés.
Plumper dan de serie sjabloon
Dit is niets nieuws in beat ‘em ups, ik vocht tenslotte al tegen punkers en bikers in de eerste Final Fight, maar Cobra Kai gaat nog een stapje verder: je vecht tegen voetbalmoeders, emo’s, hippies, bewakers van warenhuizen, Segway-rijders en/of yuppies die met iPhones gooien – om maar een paar vijandentypen op te sommen.
Het maakt niet uit of het een motorrijder, een yuppie of een voetbalmoeder is Johnny houdt zijn vuisten niet stil bij elk cliché. En ja, de Cobra Kai serie steekt ook de draak met stereotypen en clichés, maar daar gebeurt het op een veel slimmere en meer zelf-reflecterende manier. Sensei Lawrence gooit in seizoen één vooroordelen in het rond als een boze geit, maar dat krijgt juist diepgang door het feit dat hij zelf al decennia lang een macho proleet stereotype belichaamt dat hem niets dan verliezen en nederlagen heeft opgeleverd.
Terwijl de serie met zijn generatieconflicten, jeugdervaringen en zoveel verschillende perspectieven juist benadrukt dat er altijd complexe mensen en achtergronden schuilgaan achter vermeende clichés, blijft het Cobra Kai spel onhandig en eendimensionaal. Dus… Niet dat je nu diepgaande karakterdrama’s moet verwachten in een beat ‘em up, maar je moet deze saaie verhaalonzin actief inslikken om plezier te beleven aan Cobra Kai. Over plezier gesproken.
Het is moeilijk te geloven, maar Cobra Kai: The Karate Kid Saga Continues heeft een vernieuwende aanpak van het beat-‘em-up genre. Bijvoorbeeld, zoals in menig tag-team fighter, kunnen Fabiano en ik op elk moment personages in en uit wisselen. Dus stuur ik Sensei Lawrence midden in het gevecht naar de bank, zodat hij ongestoord kan genezen, en meteen verder kan vechten als Tory.
In de gevechten kan het heel snel hectisch worden omdat tegenstanders me omsingelen. Maar nog cooler: Waar ik bij veel klassieke straatvechters als Final Fight en Co. maar één keer in het schrikkeljaar bij de echt coole speciale technieken kom, bestaat Cobra Kai na een paar levels bijna alleen nog maar uit super moves. Net als in een MMO houdt Tory bijvoorbeeld haar vuurschoppen permanent op cooldown en raast ze als een brandende tornado over het scherm.
Ja, natuurlijk gaat dit buiten de serie om, maar de speciale manoeuvres van elk personage houden verband met hun persoonlijkheid: Hawk, bijvoorbeeld, creëert een enorme vlammen havik om zich heen. En met deze supermanoeuvres, samen met gewone stoten, trappen en tegen- en blokkeertechnieken, kan ik met Cobra Kai vijanden heel lang in de lucht houden.
De combo-ketens voelen bevredigend, massaal en heerlijk chaotisch aan. Cobra Kai is overigens geen gemakkelijk spel – al in het derde level neemt de moeilijkheidsgraad merkbaar toe, want met tientallen soorten vijanden flakkert er altijd een hoop chaos over het scherm.
Maar is het het nu waard?
De zogenaamde moment-tot-moment-gameplay van Cobra Kai is erg leuk – vooral in coöp. Het magere budget van het spel is echter in elke bocht merkbaar: Ik kwam een soort bug tegen in elk tweede level, die soms zelfs dwong tot een herstart vanaf het checkpoint. Bewegingen en trefherkenning zijn zeker niet perfect – maar goed genoeg voor een paar uur speelplezier.
Hoewel, zelfs als je een fan bent, moet je echt geen 20 euro uitgeven voor de Steam of – Miyagi let op – 40 euro voor de Windows Store versie. als je een fan bent van de serie, pak je vriendje of vriendinnetje, wat chips en een drankje en heb je een leuke avond. Er is trouwens geen online co-op, dus je zult op de bank of via Steam Remote moeten spelen. En nu STILTE!!!
