Alaloth ziet er prachtig uit, als een mengeling van Baldur”s Gate en Sacred. Achter de schermen wachten gevechten vol actie – en veel problemen.
Plamen, de wereld van Alaloth, is vervloekt. Twee, om precies te zijn. De ene is de gelijknamige boze god Alaloth, die de wereld in een duister tijdperk heeft gestort. Maar de vloek waar we het over hebben heet Early Access. Want ook al heeft dit model zich gevestigd en is het vooral aantrekkelijk voor kleinere ontwikkelingsstudio”s, het is niet geschikt voor elk soort spel.
Net als bij betatoegang en uitgelekte spelversies kun je een spelervaring verpesten door het te vroeg te spelen. Waarom wij een soortgelijke ervaring hadden met Alaloth: Champions of the Four Kingdoms en waarom je het spel nog steeds in de gaten moet houden, lees je in de test.
Inhoudsopgave
Een beetje Dark Souls hier …
Allereerst moeten we duidelijk maken wat voor soort spel Alaloth in de eerste plaats is. En dat is niet zo gemakkelijk. Het ziet er blijkbaar uit als een klassiek rollenspel in de stijl van Baldur”s Gate of Pillars of Eternity. Je speelt vanuit een isometrisch perspectief, beweegt je door een mooie fantasiewereld, praat onderweg met NPC”s, vecht tegen vervelende mobs en voltooit quests. Maar er zijn twee grote verschillen.
Het gevechtssysteem van Alaloth is niet turn-based, maar doet van bovenaf denken aan Dark Souls. Je hebt tot vier triggerbare vaardigheden, en kunt ook pareren, counteren, ontwijken en wegrennen, de vijand lokken of verdoven met een trap. Daarnaast zijn er normale en sterke mêlee-aanvallen. Of je tweehandige wapens, schild en zwaard of twee messen gebruikt, is aan jou.
Aangezien de NPC”s ook blokkeren en tegenaanvallen uitvoeren, is elk gevecht een uitdaging, die er vaak uit bestaat tussen de aanvallen door op te staan en een paar meter afstand te nemen. Bovendien krijg je altijd te maken met eindbazen die hun eigen aanvalsset hebben en een individuele aanpak vereisen.
Trouwens, je kunt niet sparen. Als je in het stof bijt, word je wakker bij een nabijgelegen schrijn, verliest je uitrusting duurzaamheid en gaan er drie dagen voorbij in de wereld.
.. een klein bordspel daar
Dit brengt ons bij het tweede verschil met klassieke tactische rollenspellen. De wereld is verdeeld in kleine hubs en dungeons die alleen met elkaar verbonden zijn door de wereldkaart, waarop je beweegt als in een bordspel. Je rent dus niet met je personage van A naar B, maar je beweegt je abstract over een wereldkaart terwijl de tijd verstrijkt.
Dit is in zoverre relevant dat in de wereld van Alaloth in de normale spelmodus drie NPC-helden met je strijden om het speldoel. Dit is om de vier fragmenten van Vaizmil, een gevallen godin, op te sporen. Alleen met alle vier kun je een ritueel voltooien om bij Alaloth zelf te komen, een soort Diablo (de Prins van de Hel, niet het spel).
De wereld en het verhaal komen direct uit de fantasie generator.
Denk je bij jezelf: “Hé, doe eerst eens rustig, ik wil meer weten over de wereld en het verhaal!” Dan hebben we slecht nieuws. Omdat er niet veel over te zeggen valt. Alaloth heeft een extreem generieke wereld, hoewel ontwikkelaar Gamera Interactive oorspronkelijk adverteerde dat auteur Chris Avellone (Fallout: New Vegas) had bijgedragen aan de lore. De verwijzing staat nu niet meer op de winkelpagina”s op Steam en Gog.com.
Orcs leven in de woestijn, elfen bij de bomen, dwergen in hun hallen van steen en mensen in de gematigde vlakten. Elke hoek van de rechthoekige wereld is de thuisbasis van een van de koninkrijken, met in het midden een groot kasteel, waar Alaloth zich heeft genesteld.
Het verhaal (momenteel alleen in het Engels) en je missie zijn navenant fantasieloos. De goden hebben met elkaar gevochten, Alaloth heeft gewonnen en vernietiging over de wereld gebracht. Elk koninkrijk stuurt nu zijn beste krijger om de duivelse god af te maken – en verrassing, één van hen ben jij, wat je meteen na de tutorial leert.
En dat is het. De vele NPC”s in de wereld vertellen je nog meer over de achtergrond van de wereld en zijn bewoners, maar niets van dit alles slaat echt aan. Ten eerste zijn veel van de kleine tekstpassages nogal ongeïnspireerd, en ten tweede kun je je gewoon niet erg inleven in zo”n geconstrueerde en clichématige wereld.
Ga, dood, verzamel, kom terug!
De quests zijn ongeveer hetzelfde. Ze bestaan allemaal uit de saaiste “breng me 50 goblin hoofden” missies die je je kunt voorstellen. Soms zijn de begeleidende teksten op zijn minst aardig geschreven. Op de beste massa- in plaats van klassikale manier zijn het er honderden, zodat je in een mum van tijd het overzicht verliest over waar je wat moet doen.
Alaloth bestaat voor een groot deel uit naar de ene quest hub na de andere gaan op de wereldkaart, daar een paar minuten rondlopen en dan weer terug naar de uitgang. Je herhaalt dit meerdere keren bij elke hub, want je moet ook terug naar je quest givers.
Afhankelijk van of je een plaats overdag of ”s nachts betreedt, zullen er verschillende personages staan te wachten. Helaas vertelt het spel je niet genoeg of er quest givers op je wachten en in welke instantie. Je kunt je alleen omkleden door in de taverne te slapen of de stad te verlaten en een dag te wachten (wat vrij snel gaat).
Zolang je niet vecht, ontaardt Alaloth soms in hersenloos rennen van A via C naar B en weer terug. En dan weer hetzelfde met Nacht-A via Nacht-C naar Nacht-B.
Pretty world seeks finished game
De wereld ziet er tenslotte mooi uit tijdens het proces. De oldschool look is liefdevol ontworpen en past wonderwel bij zo”n klassieke fantasiewereld. Het feit dat sommige set pieces telkens opnieuw opduiken, de muziek zich wat snel herhaalt en de voice output nog bijna volledig ontbreekt, is iets wat we in de loop van Early Access hebben laten passeren.
Wat echter niet mag gebeuren, zelfs niet in Early Access, zijn bugs die de save state vernietigen (vast komen te zitten in de spelwereld), een hele dungeon bevriezen (alle vijanden stoppen) of de speler na het laden een andere skillset geven.
Ook onvoltooid is het crafting-systeem, dat tot nu toe grotendeels nutteloos blijft omdat je alle relevante uitrusting krijgt via quests of de buit aan het eind van een dungeon. Het verkennen van de spelwereld is dan ook beperkt tot het vinden van quest givers. Je hoeft niet te hopen op waardevolle schatten langs de weg.
Het gevechtssysteem draagt het spel
We beseffen dat deze beschrijving tot nu toe als een totale mislukking klinkt. Maar interessant genoeg, Alaloth is geen mislukking. Ondanks alle opgesomde tekortkomingen schuilt er een leuk spel onder de onafgewerkte motorkap.
De wereld met zijn kerkers doorlopen is op zijn eigen manier bevredigend. De gevechten zijn nog steeds niet helemaal in balans (sommige vaardigheden zijn te sterk) en de companion AI kan beter (je kunt maximaal twee companions per gevecht gebruiken, die theoretisch ook menselijke spelers kunnen zijn in LAN-modus).
Desondanks doet het realtime gevechtssysteem met Dark Souls-kenmerken de soms al te starre en vervelende genrenormen goed. Vooral met grotere horden ontaardt het geheel echter vaak in een hopeloze puinhoop. De gevechten tegen individuele vijanden zijn er des te beter door.
Vooral bij zeer machtige eindbazen krijg je dat bekende Dark Souls-gevoel als de helende drankjes op zijn, je de grote bende nog maar één keer hoeft te raken, dan één keer de verkeerde kant op beweegt – en je afgeslachte personage wakker wordt voor een doodsschrijn met een vloek op zijn lippen. De kwaliteit van Alaloth blijkt wanneer je er niet aan denkt om op zulke momenten te stoppen, maar wanhopig dit stomme monster wilt doden voordat je naar bed gaat.
Maar afgezien van die momenten, is Alaloth nog niet klaar om gespeeld te worden. Bugs en ontbrekende inhoud zijn te opvallend, en de gameplay en de onderdompeling lijden daaronder. Tegelijkertijd is een actierollenspel als dit waarschijnlijk niet een spel dat veel mensen opnieuw zullen spelen (in tegenstelling tot strategiespellen, bijvoorbeeld). Daarom raden wij aan om de Early Access te negeren en te wachten op de echte release.
Preliminary rating box
Editorial conclusion
Stel je voor dat je een half afgemaakte Dark Souls speelt. Dat klinkt vreselijk, nietwaar? Want in dat soort spellen moet alles kloppen om een vonk te maken: vijandontwerp, gevechtsevenwicht, overlevering en sfeer. Dergelijke titels te vroeg spelen ruïneert ze. Want in tegenstelling tot een strategiespel beginnen de fans tenminste helemaal opnieuw bij de release, wanneer zij de essentiële bouwstenen van het spel en zijn verhaal al kennen. En dit is ook het geval met Alaloth.
De ideeën van het spel zijn fascinerend: meer actie in de gevechten, een bordspel-achtig progressiemechanisme en een beetje role-playing erbovenop. Het klinkt niet alleen uniek, het speelt ook zo. Maar in zijn huidige staat ontbreken er gewoon te veel kleine radertjes in de grote versnelling, dus ik raad niet aan hem te kopen. In plaats daarvan zou je het spel nog eens moeten bekijken wanneer het wordt uitgebracht. Want dan zou Alaloth echt de moeite waard kunnen zijn voor slechts 25 euro.
