Twee jaar geleden was de remake van Destroy All Humans! nog een niet al te hoogstaande, maar niettemin welkome verrassing. Een truc die niet zo vaak herhaald kan worden als zou moeten.
Inhoudelijk sluit het naadloos aan op de voorganger: net als voorheen kijk je over Crypto”s slungelige schouder mee terwijl hij met jetpacks en hoverboards door uitgestrekte werelden rent, rondrennende NPC”s met zijn verdovingsgeweer neerschiet, hun hersens uit hun schedels laat springen met een “Flupp!” of ze een anaalsonde geeft met een groene laser.
Als je bekend bent met de voorganger, zul je geen moeite hebben om vanaf de eerste seconde grip te krijgen op “Reprobed” – zelfs het grafische ontwerp van de in Offenburg gevestigde ontwikkelstudio Black Forest Games, dat is gebaseerd op de nieuwste Unreal-technologie, ziet er heel vertrouwd uit.
Inhoudsopgave
Graphics old, content new
Het scenario heeft een sprong van ongeveer tien jaar in de toekomst gemaakt, waarbij de “Redneck Belt” van de jaren vijftig van de VS is verlaten ten gunste van de grote stad “Bay City” op het hoogtepunt van het Flower Power-tijdperk. Tenminste in het begin. Na enige tijd bezoekt men “Albion” in de diepste Britse mist, het reeds clichématige Japanse “Takoshima”, het Russische “Tunguska” – en de grote finale vindt natuurlijk plaats op de maan.
Het spelprincipe is het best voor te stellen als “GTA light”: In de loop van de tijd verschijnen er steeds meer symbolen op de scrollbare en inzoombare overzichtskaart naast de geel gemarkeerde hoofdmissie, die de speelduur van de standaard ongeveer tien uur aanzienlijk verlengen – en Crypto”s leven een stuk gemakkelijker maken door veel spullen te verzamelen of de interne artwork gallery en jukebox uitbreiden.
Je moet onder andere jagen op een hippie drugsdealer genaamd “Coyote Bongwater”, je eigen sekte oprichten, een heleboel vijandelijke agenten vernietigen, een verborgen radiostation vinden door naar speciale uitzendingen te luisteren en daarin aanwijzingen te zoeken over de herkomst ervan, bussen met kernbommen erin per UFO optillen en in Bay City gooien, vechten tegen een gigantische gemuteerde hagedis in Japan – of zelfs, verspreid over meerdere missies, toegangscodes tot een natuurlijk uitgestorven (naar zal blijken: in een uitgedoofde vulkaan (zo blijkt). Sommige missies worden zonder gebruik van geweld opgelost: je wordt bijvoorbeeld ontvoerd en afgeperst – een probleem dat je uitsluitend via meerkeuzedialogen moet oplossen.
De trouwe anale sonde
De missies zelf komen uit allerlei bronnen: Eerst alleen van Pox, die blijft bestaan in de vorm van een hologram. Later ontmoet je NPC”s zoals de Brit Reginald Ponsonby of de Russische geheim agent Natalya Ivanova, die steeds nieuwe missies voor Crypto hebben. Anders dan in de voorganger hebben ze nu sluipen als spelelement bijna helemaal laten vallen en in plaats daarvan de actiehamer naar voren gehaald, die nu des te groter is: In het begin krijg je alleen te maken met relatief ongevaarlijke KGB-agenten, politieagenten of gewapende hippies – later komen daar gemene mutanten, onvoorspelbare ninja”s, vette combat mechs, zwaarbewapende soldaten of zelfs tanks in verschillende uitvoeringen bij!
Af en toe is er zelfs een eindbaasgevecht of twee, bijvoorbeeld tegen Bongwater, die je op gekke drugstochten stuurt. Of de zwaar gemuteerde Russische agent Oranchev, die zeer pijnlijk slijm rondgooit.
Crypto confronteert deze problemen met een steeds groeiend arsenaal: Aanvankelijk heeft hij alleen zijn trouwe electrozapper, en de zeer handige telekinese waarmee hij dingen en mensen kan rondtoveren. Het verzamelen van zeldzame datacores breidt dit offensieve aanbod uit met wapens als de “Dislocator”, die voorwerpen of mensen die worden geraakt laat rondstuiteren als oversized flummies, de “Disintegrator Ray”, die vijanden kan reduceren tot een rokend skelet, of de “Meteor Strike”, die vurige brokken steen uit de lucht laat vallen.
En natuurlijk de beruchte “anale sonde”, waardoor geslagen tegenstanders gillend rondrennen met hun handen op hun kont en dan verrassend hun hoofd laten ontploffen. Dit alles gebeurt overigens steeds met een stripachtige knipoog – er vloeit hier geen druppel bloed.
Alle extra wapens vereisen speciale munitie, die je zelden vindt. Om ze te krijgen moet je in plaats daarvan gewone voorwerpen “transmogrificeren”: je richt bijvoorbeeld op een vuilnisbak of een krat, drukt op de bijbehorende knop – en een paar seconden later vallen vol gloeiende transformatie verschillende soorten munitie in beeld. U kunt en moet dit op elk moment doen, want vooral de meer geavanceerde, meer bruikbare wapens zijn zeer snel leeg.
Mijn hologram, mijn hoverboard, mijn UFO!
In principe ben je altijd te voet, wat niet goed is, want Crypto”s standaard loopsnelheid is ongeveer gelijk aan die van Alf, en hij kan niet veel klappen incasseren. Als zijn energie-indicator in paniek rood oplicht, moet je zo snel mogelijk een rustig hoekje opzoeken om de interne zelfgenezingsfunctie van de alien zijn werk te laten doen. In de hele wereld van Vernietig alle mensen! 2 – Reprobed er rijden grote en kleine auto”s rond – maar je kunt ze alleen vernietigen, niet gebruiken.
In plaats daarvan heb je in de loop van het avontuur steeds meer stapversnellers om uit te kiezen: Een korte voorwaartse impuls, een jetpack waarmee je korte afstanden kunt vliegen, een hoverboard waarmee je als Marty McFly kunt rondzweven – en natuurlijk de vliegende schotel die je bij speciale oplaadpunten kunt oproepen, ermee kunt opstijgen en vanuit de lucht terreur op straat kunt zaaien.
Deze landingspunten moeten eerst vrijgespeeld worden, wat gebeurt via praatgrage stenen, waarvan sommige bizarre vereisten hebben: De een eist drie slavinnen, de ander wil dat je vijf menselijke voertuigen vernietigt, en weer een ander wil dat zijn directe omgeving wat netter wordt;
Als alles gedaan is en Crypto in de lucht is, mag hij vooraf bepaalde gebouwen vernietigen of vijanden overmeesteren, vooral binnen missies. Het is ook mogelijk om gewoon een deel van de omgeving te vernietigen, maar dit is slechts een leuke grafische gimmick – wat je voor de lol tussen de missies door kapotschiet, ligt in de volgende missie weer op zijn plaats.
Wat dat betreft is de UFO, buiten de missies om, eigenlijk alleen maar goed om nog sneller dan normaal van A naar B te komen, om te schakelen tussen alle werelden die al zijn vrijgespeeld of om mensen op te zuigen om hun geëxtraheerde DNA te gebruiken voor upgrades. Net als Crypto”s gewone arsenaal kan de UFO in de loop van het spel worden uitgebreid via datacores – bijvoorbeeld met een “anti-zwaartekrachtveld” dat kan worden gebruikt om dingen omhoog te trekken en ook weer naar beneden te gooien, of de “geluidsgolf” die verwoestende gebiedseffecten verspreidt.
Body Snatcher Attack
In de voorganger kon Crypto al af en toe de identiteit van individuele personen aannemen, bijvoorbeeld om onopgemerkt vijandelijke bases binnen te sluipen – een functie die in de opvolger aanzienlijk werd uitgebreid: Via deze “body snatcher” kunt u nu te allen tijde de controle over individuele personen overnemen, hetgeen zeer vaak nodig is om bepaalde gesprekken te voeren of om beveiligde zones te mogen betreden.
Als je dit ziet doen, wordt er snel alarm geslagen. Dan kun je je voeten omhoog doen, een telefoon zoeken, de politie bellen en zeggen dat alles weer in orde is. Of u kunt gewoon van lichaam veranderen, wat meestal veel sneller en gemakkelijker is.
Elke overgenomen persoon blijft Crypto”s hese stem spreken – wat een beetje bizar overkomt, vooral in het geval van de tengere meisjes. En elke persoon mag maar een bepaalde tijd bezet zijn – als de timer bovenaan het scherm is afgelopen, verlaat je het slappe omhulsel weer vrij automatisch.
De Fips Asmussen Humor Award gaat naar …
Technisch gezien levert het spel net zo”n solide prestatie als zijn voorganger: elke nieuwe wereld presenteert zich in een zeer unieke stijl, met heerlijk afgelegen bossen in Japan en sombere sneeuwlandschappen in Rusland. Als je op de grond vecht, blokkeren de vele lensflares, lichteffecten en explosies je zicht volledig – en de op UFO”s gebaseerde vernietiging van gebouwen wordt in scène gezet met sissende vlammen, dikke borrelende rookwolken en indrukwekkende verwoestingen.
Het enige probleem is dat het er bij de voorganger precies hetzelfde uitzag. En net als daar zien de gezichten van de personages er angstaanjagend levenloos en anatomisch komisch uit. Die je steeds weer te zien krijgt, want voor en meestal ook na elke missie is er een real-time cutscène.
Bovendien leidt de voortdurende recyclage van personen ertoe dat vooral de rangen van de vijandelijke agenten uit identieke honderden lijken te bestaan. Maar dat merk je pas echt als je er specifiek op let.
Redacteurs conclusie
Crypto, we hebben een probleem: Eigenlijk zou dit spel moeten zijn “Vernietig alle mensen! 1.2” – afgezien van het nieuwe scenario, is dit in principe hetzelfde spel. Wel, dat was niet anders met het sjabloon waarnaar de remake logischerwijze verwijst – maar 2006 is al een paar dagen geleden, en in 2022 is meer van hetzelfde niet meer genoeg om je echt gelukkig te maken.
Maar afgezien daarvan is het buitenaardse vernietigingsoverschot nog steeds erg leuk: de levels bieden veel variatie, de wapens kraken, de actie is merkbaar strakker geworden – en de prachtige open wereld is niet meer zo leeg als voorheen. Je moet gewoon accepteren dat het merendeel van de missies altijd hetzelfde zijn. Net als de voorganger.
