Police Simulator: Patrol Officers verraste ons in de test, want deze keer kunnen we de anders verplichte parkeerbon voor politiegames achterwege laten.
Een alledaagse simulatie combineren met een van de redenen bij uitstek om de ogen van kinderen te laten schijnen is geen slecht idee. Dat zagen we een goed jaar geleden al toen Astragon”s Police Simulator: Patrol Officers in Early Access ging en in de test hintte op een groot potentieel. Inmiddels is de door Aesir Interactive ontwikkelde politiesimulatie als volledige versie uitgebracht. In onze test van de release versie 1.0 kijken we of het diploma van de cadettenschool genoeg is om op straat te overleven.
De naam zegt het al.
Police Simulator: Patrol Officers is geen naam die je drie keer achter elkaar vloeiend wilt uitspreken tijdens een blaastest – en toch geeft het een zeer nauwkeurige beschrijving van het spel. Want dat is precies waar het om draait: in de rol van een virtuele wetshandhaver zorgen we alleen of met een partner in co-op voor orde en gezag in de straten van het fictieve Amerikaanse stadje Brighton.
In de campagne voeren wij onze taken uit in drie grotere stadsdelen, die verdeeld zijn in verschillende kleine gebieden die “wijken” worden genoemd. Ze beetje bij beetje vrijspelen en zo toegang krijgen tot betere uitrusting en gevarieerde scenario”s is een van de drijvende krachten achter de carrière.
Career is hier het juiste sleutelwoord, want door het gebrek aan plot en personages is “verhaal” geen juiste term voor de single-player modus. Maar dat is geen probleem, want zo werkt Police Simulator: Patrol Officers. Maar wie een verhaal verwacht, zal teleurgesteld worden.
Behalve de keuze van ons spelpersonage (drie mannelijke en drie vrouwelijke politieagenten met een vooraf bepaald uiterlijk) nemen we geen belangrijke beslissingen. Bovendien is de carrière zodanig dat we met weinig beginnen en pas naarmate het spel vordert grotere taken en de nodige hulpmiddelen krijgen.
Op patrouille.
We weten niet alleen dat alle begin moeilijk is sinds “Lethal Weapon 3″, wanneer de twee chaos agenten Riggs en Murtaugh weer gedegradeerd worden tot simpele patrouille diensten. Maar als we ons gedragen als de wetsdienaren die Mel Gibson en Danny Glover in het spel spelen, zullen we het einde van de dienst eerder meemaken dan we zouden willen. We beginnen onze patrouille in een van de vele, maar visueel bijna identieke politiebureaus van Brighton, die alleen dienen als begin- en eindpunt van een dienst.
In de aanloop kiezen we de gewenste wijk op de stadsplattegrond en het type en de duur van de dienst. Al voor de eerste dienst kiezen we een tijdsbestek tussen 15 en 90 echte minuten. Deze flexibiliteit bevalt ons zeer goed, omdat we zo de duur van de opdracht kunnen aanpassen aan onze tijd en wens. Later in het spel ontgrendelen we naast de voetpatrouille ook de voertuigpatrouille en gaan we niet alleen ”s ochtends, maar ook ”s avonds en zelfs ”s nachts op pad om de boel te controleren.
Maar eerst moeten we parkeerbonnen schrijven. Wat op het eerste gezicht banaal klinkt, is niet alleen een essentieel onderdeel van het werk van een Amerikaanse agent. Bij het opsporen van parkeerovertreders leren we het spelsysteem kennen, nemen we onze eerste – soms verkeerde – beslissingen en staan we versteld van alles waar we bij het parkeren van auto”s op moeten letten.
In principe zijn er twee moeilijkheidsniveaus in Police Simulator: Patrol Officers: een makkelijkere met de juiste helpteksten (die in co-op worden weggelaten) en een moeilijkere zonder hulp. Wisselen kan op elk moment tijdens een lopend spel.
Wie zijn eerste ervaringen op de weg opdoet, moet eerst de gemakkelijke modus proberen. Naast de hulpteksten is de mobiele politiecomputer onze beste vriend. Vooral tijdens de eerste diensten roepen we herhaaldelijk de inventaris op die via de tabtoets kan worden getoond en bekijken we ons diensthandboek.
De almanak voor wetshandhavers bevat belangrijke uitleg over gepast gedrag in verschillende situaties. Bij onze zoektocht naar parkeerovertreders vragen we ons al snel af wanneer een parkeerbon volstaat en wanneer we een takelwagen moeten bellen. Als we eenmaal een beslissing hebben genomen, moeten we ermee leven: Als we een takelwagen bellen vanwege een verlopen parkeermeter, wordt dit beschouwd als disproportioneel.
Elke actie kost ons gedragspunten. We hebben er 100 aan het begin van de dienst – en wanneer de teller door onze nalatigheid op nul komt, is het spel afgelopen. Terwijl een verkeerd gesleepte auto slechts een paar punten kost, geven we onze badge (en pistool) direct weg als we ons dienstwapen verkeerd gebruiken. Voor goede acties verzamelen we schakelpunten, die we gebruiken om in elk van de drie stadsdelen tien sterren te verzamelen en zo nieuwe uitrusting en opdrachten vrij te spelen.
Wij zijn de goede jongens.
Na een paar diensten grijpen we zelden naar de handleiding, maar zijn we blij dat we die in elke situatie hebben. Ondertussen herkennen we parkeerovertredingen meteen, veroordelen we snelheidsovertreders met het radargeweer en registreren we zelfs onze eerste ongelukken. Elke dienst heeft een hoofdtaak waarvoor bonuspunten worden toegekend, zoals het schrijven van parkeerbonnen.
Maar we zijn vrij om alle soorten misdaden te bestrijden. Naarmate het spel vordert, gebeurt er meer in Brighton tijdens onze diensten, dus moeten we vaker in actie komen. Bovendien worden we via een bericht op het scherm geïnformeerd wanneer iemand in onze omgeving een misdrijf heeft gepleegd.
De ideeën zijn goed, want op papier geeft dit de missies meer variatie en spontaniteit. De praktijk is echter anders. Ooit kozen we een patrouille met een patrouillewagen en kregen we de bonustaak om parkeerbonnen uit te schrijven. Dit klopt niet.
Wat erger is, zijn de willekeurige misdaden in de omgeving. Wanneer wij het bericht krijgen “Deze persoon is zonder toestemming de weg overgestoken”, staan wij vaak te kijken naar een persoon met een zeer onopvallende gele pijl boven zijn hoofd. De persoon op tijd vinden is nu nog veel te moeilijk.
Tot overmaat van ramp verschijnen in co-op spellen niet altijd beide spelers de respectievelijke berichten en overlays. Kleinere bedieningspanelen zijn ook vervelend – voorbijgangers groeten ons bijvoorbeeld en we reageren door op een knop te drukken. Vaak is het tijdsvenster echter zo kort dat de bovengenoemde toetsaanslag een gesprek op gang brengt.
Als een NPC in het gebied een misdaad pleegt, krijgen we een bericht en moeten we op zoek naar een persoon gemarkeerd met een gele pijl. Zelden is dit zo makkelijk als op deze foto.)
Criminal clipping
Talking about technology: It basically runs smoothly. In de test met een vrijgegeven pre-release versie (zonder Day One patch) merkten we echter ook enkele eigenaardigheden op. Auto”s en mensen botsen bijvoorbeeld op elkaar, wat onbedoeld voor komedie zorgt. Als we bij een ongeval aankomen en een slachtoffer staat nonchalant in zijn auto, maakt dat de situatie absurd. Voorbijgangers strekken graag al hun ledematen in een gesprek en de animaties van de personages zien er ook wat stijfjes uit.
Police Simulator: Patrol Officers is geen Alarm voor Cobra 11, maar een professionele simulatie. Dat moet je weten voordat je het koopt. Het is ook duidelijk dat het geen AAA-productie is. Voor 30 euro krijg je een vertraagde, grondig spannende en doordachte interpretatie van het dagelijkse politiewerk, met een aanvankelijk steile leercurve, veel routine en uiteindelijk weinig consistentie. Het spel is echter leuk voor 12-15 uur en ontvouwt zijn magie vooral in co-op modus met vrienden. Wanneer, naarmate het spel vordert, de scenario”s en missies groter worden en beide partners samenwerken, zijn dit de sterkste momenten van Police Simulator.
Editorial conclusion
Je kon in het multiplayer artikel al lezen dat ik me kan vermaken met Police Simulator: Patrol Officers. Dat denk ik nog steeds, want de missies als virtuele wetshandhaver zijn vermakelijk. Vooral in de co-op modus kun je heel ontspannen spelen en een beetje bijkletsen. Maar onderschat de complexe spelmechanismen niet. Het beoordelingssysteem en de werkrichtlijnen in het handboek creëren de motivatie om alles volgens het boekje te willen doen en een goede politieman te zijn. Naarmate het spel vordert, worden de missies gevarieerder en uitgebreider. We zijn altijd flexibel als het gaat om planning.
De routine treedt echter vrij snel in, wat niet erg is voor een prijs van 30 euro. Minder oké zijn diverse knipperfouten, stijve animaties en moeilijk bestuurbare voertuigen, alsmede weinig consistentie in het wegverkeer, wat tot onbedoeld absurde situaties leidt. Maar in principe raad ik het spel aan aan iedereen die iets met zulke simulaties kan.
