Soms heb je het leven zo verkeerd dat het bijna pijn doet. Op de jonge leeftijd van 24 jaar heb ik dit gevoel veel te vaak gehad – ik kan gemakkelijk een 4 halen voor wiskunde, ik kan zonder probleem in deze boom klimmen en ik weet zeker dat mijn haar niet zo snel zal uitvallen als dat van mijn vader zijn er maar een paar van. Mijn meest recente pijnpunt was echter de jarenlange aanname dat ouderwetse rollenspellen niets voor mij waren … ouch.
Divinity: Original Sin 2 heeft me echter ongelijk gegeven. Aan de ene kant ben ik natuurlijk blij dat ik het enthousiasme voor weer een ander genre heb gevonden, maar aan de andere kant zie ik al die jaren voor me waarin ik Baldur”s Gate en co. minachtte. Dus een kleine oproep aan alle roldraaiers die er zijn: geef Divinity een kans!
Juist nu is een ideale gelegenheid om het spel te halen: Dankzij de Steam sale (Divinity: Original Sin 2 kost net geen 18 euro, 60 procent minder dan de volledige prijs.Als je liever overtuigd wordt door bewegende beelden, moet je zeker onze testvideo bekijken:
Alle begin is moeilijk.Het was zeker geen liefde op het eerste gezicht. maakte me nieuwsgierig naar de release, maar ik was nog steeds sceptisch. Een enorm scala aan manieren om je personage aan te passen klinkt cool, maar dat is een bijna constante uitdrukking in videogames.
Maar bij Divinity klinkt het niet alleen leuk, het is ook verdomd leuk! Of ik nu met dieren wil praten, als elf aan kannibalisme wil doen om de laatste gedachten van de overledene te zien, of als ondode de huidschilfers van mijn slachtoffers wil dragen om niet herkend te worden: Er zijn zoveel leuke dingen om te proberen.
Desondanks duurde mijn eerste playthrough nauwelijks vijf uur. Mijn fout: Ik speelde het in co-op. Fatale zaak, na de eerste speelavond zaten we nog steeds op het beginnerseiland en tegen de tijd dat we weer tijd vonden, was alle kennis over het spel en dus de zin al verdwenen. Dat is wat er gebeurt als je met vrienden speelt die zoiets als een leven hebben! Persoonlijk heb ik nooit veel gedacht van het concept.
Toegegeven, de eerste mislukking was niet alleen te wijten aan de onthouding van mijn speelpartner: Na een dag hard werken zijn lange dialogen niet per se de makkelijkste kost. Wanneer we beiden tijd hadden, grepen we terug naar vertrouwde spelletjes. En ja, het iso-perspectief is en blijft gewoon niet het meest smakelijke voor mij.
Naar een nieuwe
De tijd verstreek, Divinity ging toch weer de bak in en … gelukkig was dat niet het einde van het verhaal! Ik weet niet waarom, maar een paar maanden geleden werd ik overvallen door een ongelooflijke golf van motivatie om Divinity nog een kans te geven. Ik vocht me letterlijk door de eerste uren heen, herinnerde me de techniek en op een gegeven moment klikte het ineens. Stel je een trainingsmontage voor met muziek uit Rocky – inclusief het stalen lichaam, natuurlijk.
Het verhaal, de spelwereld, het turn-based gevechtssysteem, de eindeloze mogelijkheden! Plotseling was er nauwelijks nog moeite om Divinity op te stoken, zelfs na de meest vermoeiende dagen.
Maar in ruil daarvoor keerde de innerlijke pijn terug: wanneer moet ik alle gemiste titels zoals de Baldur”s Gate serie spelen? Ik ben immers nog niet eens helemaal klaar met Divinity – en eigenlijk wil ik na mijn elvenkannibaal twee nieuwe partituren beginnen met een ondode hagedis en een dwergenmagiër. 24 uur is gewoon te weinig voor één dag.
Maar ik wil niet te veel klagen: Ik had Divinity over 20 jaar nog een kans kunnen geven. Tegen die tijd had ik vast nog een paar dozijn andere pijnlijke fouten gemaakt.
Blijkbaar ben ik niet de enige die nu oldschool rollenspellen ontdekt.
Welke titels betreur je dat je niet eerder hebt gespeeld? Voel je vrij om het in de commentaren te posten, ik ben benieuwd.
