De maker van Dead Space neemt je mee naar een griezelige maan van Jupiter. Maar het vervolg op eerdere successen lijdt aan ontwerp- en technische problemen.
“Waarom moet dit uitgerekend mij overkomen?” vraagt vrachtpiloot Jacob zich af terwijl hij zich met zijn ruimtepak door de dichte sneeuwstorm hijst. Slechts enkele centimeters metaal en plastic scheiden hem van absoluut dodelijke temperaturen onder nul.
Behalve een paar verspreide onderhoudslampen en de onheilspellende knetterende bliksemschichten die licht werpen op het ruige rotslandschap, is het aardedonker. Hij denkt dat hij menselijke silhouetten aan de horizon kan ontwaren, maar wat uit de duisternis opduikt is geen redding, maar een ware kamer van verschrikkingen.
Hij dacht dat hij hier tenminste veilig zou zijn voor de beestachtige aanvallen van de biofagen die al urenlang genadeloos op hem jagen. Nu is zijn enige hoop dat de mutanten bevroren in groteske poses net zo dood zijn als deze vervloekte maan van Jupiter.
In The Callisto Protocol van Dead Space-bedenker Glen Schofield beleef je dit soort scènes – inclusief veel kippenvel. De griezelfactor past, maar The Callisto Protocol shockeert niet alleen met jump scares en gemene monsters, maar ook met enkele ontwerpbeslissingen. In onze spoilervrije recensie zoeken we uit of het nog steeds beschouwd kan worden als het perfecte horrorvermaak voor donkere winteravonden.
Een gewone dag in de ruimte? Denk opnieuw!
Onze hoofdpersoon Jacob Lee leidt een vrij rustig leven in een baan om de gasreus Jupiter. Hij en zijn copiloot Max voorzien enkele van de 80 manen rond de grootste planeet van ons zonnestelsel van alles wat de kolonies daar nodig hebben.
Ze hebben net een nieuwe lading aan boord genomen op Callisto, de tweede grootste van de manen, en zijn op weg naar hun bestemming, wanneer een dramatische gebeurtenis hen dwingt om te keren en een noodlanding te maken.
De directeur van de enige plaatselijke nederzetting, de beruchte Zwarte IJzer gevangenis, is helemaal niet blij met deze ongeplande terugkeer en Jacob belandt prompt achter de tralies. Getreiterd door een sadistische directeur en beroofd van al zijn rechten, zou je denken dat dit al het negatieve hoogtepunt van zijn dag was.
Maar verre van dat, want korte tijd later ontsnapt hij alleen uit zijn cel omdat een horde beestachtige mutanten bewakers en gevangenen aanvalt. Er begint een vijftien uur durende horrortrip, die met zijn fonteinen van bloed en gruwelijke shocker-elementen duidelijk gericht is op volwassen genrefans.
Schokkend mooi.De ontwikkelaars van Striking Distance Studios maken met hun debuutwerk één ding glashelder: ze zijn meesters in het vakkundig gebruik van licht. Schaduw en geluid. Zelden hebben we een spel meegemaakt dat zijn belichting en geluidsomgeving zo handig gebruikt om ons als een marionet door de levels te leiden en ons tegelijkertijd te leren bang te zijn.
Het hart gaat onvermijdelijk tekeer als je je een weg baant door schemerige gangen of onheilspellend knipperende gangen die een prachtige sciencefiction flair uitstralen met hun scherpe texturen en “Alien”-achtige mix van futuristische en verouderde technologie. Onze screenshots geven een inzicht:
Er is altijd het gekreun van pijpen of kromtrekkend metaal achter de muren. Net zoals we onze gezichten verkrampen als er plotseling een bloedstollend monstergebrul doorheen komt.
Dan duurt het meestal niet lang of de soepel geanimeerde mutanten springen op ons af vanuit een ventilatieschacht, over een borstwering of zelfs gecamoufleerd vanaf het plafond. Terwijl onze nekharen overeind gaan staan, aanvaardt antiheld Jacob de situatie met een geërgerde, sarcastische nonchalance die tenminste laat doorschemeren dat dit niet de eerste keer is dat hij vecht om naakt te overleven.
En dit vooraf: hoe bewuster en intensiever u zich in deze sfeer kunt mengen – bij voorkeur met een koptelefoon in een pikzwarte kamer – hoe meer u zult genieten van Het Callisto Protocol. Maar alleen als je geen last hebt van de technische problemen die vooral de PC-versie teisteren!
Heilige praat, Batman!In tegenstelling tot verwante survival horror zoals het voor de hand liggende rolmodel Dead Space, vertrouwt Callisto Protocol op bloederige handgevechten als basis voor alle gewelddadige confrontaties. Met onze elektrische wapenstok, die we van de bewakers hebben afgepakt, gaan we de vijand te lijf, breken botten en verbrijzelen schedels. Zelfs een keer schoppen hoort bij de goede toon, want alleen zo valt de prooi van de karkassen.
We overleven de close encounters met onze fysiek veel superieure tegenstanders alleen dankzij de integrale blok- en ontwijkfunctie, die we eenvoudig bedienen door afwisselend de richtingstoetsen ingedrukt te houden en die dus alleen een minimum aan goede timing vereist.
Dit betekent geenszins dat overleven gemakkelijk is, maar zelfs onervaren spelers zouden in staat moeten zijn om de aanvalspatronen van twee, drie of vier opeenvolgende slagen in een mum van tijd af te wachten en dan rustig te counteren met hun eigen reeks slagen.
Deze eenvoudige methode om schade te vermijden (zelfs aan bazen) zorgt ervoor dat de geleidelijk toegenomen vijandelijke variatie een beetje uitdooft, want in directe duels gedragen min of meer alle vijanden zich hetzelfde.
Als meerdere mutanten tegelijk op ons afstormen, lijdt het overzicht eronder. In tegenstelling tot de Batman Arkham serie is er geen waarschuwing of een echte reactie op iemand die ons in de rug steekt tijdens onze eigen combo. Alles wat we kunnen doen is proberen de vijanden zoveel mogelijk te scheiden en ze één voor één in elkaar te slaan.
Met de muis en het toetsenbord gaat dit redelijk vlot, omdat we snel kunnen draaien en richten. Met de gamepad bestuurt Jacob zichzelf echter zo onhandig als een tank, wat buiten zijn schuld om frustrerend vaak tot de dood leidt. Je weet waar het gevaar vandaan komt, maar je kunt niet snel genoeg reageren.
Maar zelfs met PC-randapparatuur houden de gevechten je alleen maar bezig als je geen genoeg kunt krijgen van het massale geklets. Als je hoopte op “tactical dismemberment” zoals in Dead Space of gevarieerd vijandelijk gedrag zoals in de Resident Evil-serie, zul je je snel vervelen of zelfs ergeren aan het eeuwige ontwijken, blokkeren en slaan.
Munitie of upgrades, dat is de vraag.
Als we genoeg slagen achter elkaar maken, gaat de dekking van de tegenstander open voor een bijzonder verwoestende slag met een van onze vele schietijzers. Het repertoire reikt van het eenvoudige en automatische pistool tot jachtgeweren en een aanvalsgeweer met optionele doelzoekende salvo”s.
Callisto Protocol wordt echter nooit een volwaardige schutter, omdat onze beperkte opslagruimte en de aanvankelijk hoge prijs van de munitie ervoor zorgen dat we er nogal zuinig mee omgaan. Vooral omdat tegenstanders die eerder werden verzacht met een melee combo plat liggen na slechts een derde van de schoten.
Maar schieten wordt bijna onmisbaar als de monsters onder onze slagen beginnen te muteren. Dan ontspruiten er vervelende wiebelende tentakels aan, die binnen een kort tijdsbestek moeten worden afgeschoten. Anders krijgen we te maken met een geëvolueerde vorm van de mutant die sterker en vaker aanvalt.
Een andere reden om zuinig te zijn met munitie is dat we de Callisto-credits die verspreid over de levels liggen, meestal liever investeren in upgrades dan in nieuwe kogels. Bij reguliere upgrade stations verkopen we snuisterijen en upgraden we onze wapens.
Onze conventionele argumenten krijgen dus meer oomph, explosieve kogels of minder terugslag. De op Dead Space geïnspireerde zwaartekracht-manipulerende armbar wordt echter al snel een overmachtige Jedi-kracht door de toegenomen batterijcapaciteit en katapultkracht, waarmee we vijanden in waaiers of afgronden gooien.
Nerveuze Baas Recycling
Dit is in het begin erg leuk, maar slijt ook snel, vooral als we later twintig grunts achter elkaar van de rand van een hogesnelheidslift slaan. De op zich krachtige gunplay van de verschillende vuurwapens verschilt ook te weinig, ondanks de vele aanpassingsmogelijkheden.
In combinatie met de simpele ontwijkmechanieken en het gebrek aan overzicht in melee gevechten heeft Callisto Protocol te weinig tactische variatie, wat de ervaring niet hoeft te bederven, maar wel een enorme hoeveelheid potentieel verspilt.
De plot deelt dit gebrek aan diepgang en beperkt zich tot B-film clichés die denkbaar zouden zijn geweest in een trashy (cult)film uit de jaren 80 en 90. Genrefans kunnen dit gewoon weglachen, maar de bleke antagonisten en het open einde blijven achter bij de grote rolmodellen.
Er is meer kans op frustratie, vooral bij een van de twee eindbazen (ja, er zijn er maar twee!), die tot overmaat van ramp vier keer wordt gerecycled. Wie zich volledig heeft gespecialiseerd in close combat en de G.R.P. arm bar zal hier dom staan, want de tweekoppige kolos is immuun voor beide. Dan is het een kwestie van verwoed de rondslingerende munitie verzamelen en ontwijken, ontwijken, ontwijken.
Het spel zet tenminste een checkpoint direct voor zulke gevechten. Elders zijn intervallen van vijf tot vijftien minuten mogelijk, vooral als je veel verkent. Hier is een domme fout genoeg om veel tijd te verliezen en ook alle verkopen en upgrades die in de tussentijd zijn gedaan.
Ondanks alle lof voor de grandioze sfeer lijken deze ontwerpkwesties achterlijk en hetzelfde moet gezegd worden van de talloze gangen, liften en knelpunten, die uiteindelijk alleen maar laadtijden verhullen en bovendien de speeltijd rekken zonder enig speels doel te dienen.
The Callisto Protocol ziet er geweldig uit en inspireert met zijn sfeer, maar vooral in directe vergelijking met Dead Space laat het zien dat een memorabele horrorervaring meer nodig heeft dan alleen maar shockeren. In zuivere gameplaytermen trekt het nieuwe Schofield-spel duidelijk aan het kortste eind in vergelijking met zijn vroegere weg.
Editorial conclusion
Na de preview was ik ongelooflijk opgewonden voor mijn opsluiting in de Black Iron gevangenis, hoewel een zeker donker voorgevoel me toen al vergezelde. Mijn persoonlijke waardering voor The Callisto Protocol zou iets hoger zijn, omdat ik speelse zwakheden gemakkelijk kan negeren ten gunste van mijn onderdompeling. Maar een GlobalESportNews beoordeling kan en mag dergelijke zwakheden niet negeren.
Hoeveel plezier je hebt met Callisto Protocol hangt volledig af van waar je hoofdfocus ligt. Als je je volledig wijdt aan het uitstekende horrorgevoel in een verduisterde kamer en met een koptelefoon, dan zal het je uitstekend vermaken tot het einde.
Zodra je echter een fakkel op de ontwerpfouten schijnt of hoopt op een dieper verhaalniveau uit de optionele audio logs, word je teleurgesteld. The Callisto Protocol is een geweldige horror show, maar slechts een solide horror game.
