Zeven weken na de desastreuze release heeft sci-fi shocker The Callisto Protocol New Game Plus en loopt veel soepeler. Tenminste, wat de technologie betreft …
In de ruimte kan niemand je horen schreeuwen. Deze vuistregel geldt al sinds de late jaren zeventig in de sciencefiction en hoewel Glen Schofield, maker van het originele Dead Space, ons in The Callisto Protocol meeneemt naar diezelfde oneindige ruimtes, zijn de verzuchtingen van het oorspronkelijke koperspubliek maar al te duidelijk te horen.
Door een gebrek aan optimalisatie en problemen met shadercompilatie muteerden de bloeddorstige graphics en het horrorspektakel in één orgie van rukken die voor veel hoopvolle fans elk plezier in de kiem smoorde. Als gevolg daarvan kelderden de Steam ratings en devalueerden we het spel met maar liefst tien punten.
Zeven weken en vier patches later lijkt het tij geleidelijk te keren en de gloednieuwe “New Game Plus”-modus wil zelfs lang getreiterde veteranen aanmoedigen om weer te gaan spelen. Reden genoeg voor ons om voor de release van de Dead Space remake opnieuw het gevangenenkleed aan te trekken. Of The Callisto Protocol niet alleen de technische, maar ook de speelse eigenaardigheden heeft verbeterd, kun je te weten komen in de post-test op GlobalESportNews
De dode maan heeft ons weer
De pakkende inleiding zuigt ons vakkundig het dystopische scenario in, zelfs bij de tweede poging. De opvallende stem en gezichtsuitdrukkingen van de sadistische directeur Ferris zijn nog steeds filmisch geënsceneerd en motiveren ons om onze hoofdpersoon Jacob Lee zo snel mogelijk te laten ontsnappen uit de hel van de Black-Iron gevangenis op de ijzige Jupitermaan Callisto.
Om te profiteren van de voordelen van de New Game Plus modus, moesten we echter eerst de credits opnieuw activeren met onze oude score. Daarna kon New Game Plus direct vanuit het hoofdmenu worden gekozen, en konden we alle wapens, upgrades en credits meenemen.
Om de proloog niet helemaal absurd te maken, krijgt Jacob zijn spullen pas terug als hij in de loop van het verhaal de elektrische wapenstok, de zwaartekrachtbeugels en het eerste upgradestation heeft herontdekt. Bij die laatste krijgt de held ook zijn andere wapens, zoals een aanvalsgeweer of een explosief jachtgeweer.
Vanaf dan, zelfs op de moeilijkste moeilijkheidsgraad, heb je wat luxe. Als je je technologische voorsprong op de slechts voorzichtig toenemende verscheidenheid aan vijanden handig uitbuit, zullen je tegenstanders er alleen maar dom uitzien. Tijdens onze zeven uur durende playthrough hebben we zelfs afgezien van het gebruik van de helende spuiten voor de lol.
Dit doet slechts een beetje afbreuk aan de sfeer, want fouten worden nog steeds beloond met gruwelijke doodsanimaties. Aan de andere kant hoopten we tevergeefs op een geheim einde.
De finale van NG+ biedt ons dezelfde (zachte) cliffhanger die ons oorspronkelijk in de stemming moest brengen voor de verhaal-DLC die gepland staat voor de zomer van 2023. Als troost kunnen we tenminste lachen om de naam van de bijbehorende prestatie: “Parole denied”.
De frustratiefactor: nu met verzachtende omstandigheden
De gevechten tegen meerdere mutanten tegelijk en de eindbaasgevechten (vier keer gerecycled) veroorzaakten tot nu toe ook pijnlijke krampen – beide zijn nu all-clear. De camerahoek is nu wat breder en vijanden raken ons bijna nooit in de rug door het gebrek aan tegenaanvallen. In plaats daarvan vallen ze aan en duwen ze ons, wat veel minder schade veroorzaakt.
Bovendien zijn de voorheen absoluut dodelijke klappen van het tweekoppige baasmonster onschadelijk gemaakt in de twee lagere moeilijkheidsgraden. In easy mode kun je nu drie klappen verdragen, in medium mode twee. Alle herlaad-, wapenwissel- en genezingsanimaties zijn ook versneld.
Tegenover deze mechanische verbeteringen staan echter opvallende tekortkomingen in het ontwerp. We wringen ons nog steeds door talloze smalle gangen en schachten om laadtijden en stukken speeltijd te verbergen.
Het trieste hoogtepunt is het eindgevecht, waarin we gedwongen worden een gevechtspatroon te volgen dat elke logische basis mist. De eerste van de twee fasen kan alleen worden voltooid in close combat, want dan zijn vier tot vijf reeksen slagen genoeg om verder te komen.
Als we in plaats daarvan 90 (!) rondes explosief schot in het gezicht van de tegenstander schieten, waardoor de meeste tegenstanders in het spel uit hun schoenen worden getild met één enkele activering van de alternatieve vuurmodus, geven ze geen kik. Zelfs 120 kogels later valt hij ons nog aan.
Ons explosieve schot maakt korte metten met gewone mutanten. Het bruist ineffectief op de baas in de eerste fase. Alleen in fase twee is het nuttig zoals gewoonlijk.)” src=”https://www.global-esports.news/wp-content/uploads/2023/01/Our-explosive-shot-makes.jpg” width=”3840″ height=”1600″ /☻
Wie dan in de slotfase volledig met lege handen met de wapenstok naar binnen stormt, kan eigenlijk meteen het voorlaatste checkpoint inladen, want ook dat is niet in close combat te winnen. Speelse vrijheid ziet er anders uit.
De techniek: nog steeds met speciale ernst van schuld?
Het Callisto Protocol ziet er fantastisch uit, daar is geen twijfel over mogelijk. Het grandioze spel met licht en schaduw en de scherpe texturen zijn een lust voor het oog, maar ondanks alle pogingen tot optimalisatie eten ze zelfs high-end hardware als ontbijt.
Het optiemenu biedt veel instellingen en AMD”s FSR upscaler belooft ook een kleine verlichting, maar wie alleen bereid is om een paar visuele compromissen te sluiten, moet bereid zijn om op de helft van de gewenste framerate te spelen.
De vervelende schokken zijn weg, die altijd optraden als een object of effect voor het eerst verscheen en de shaders ervan eerst moesten worden gecompileerd. Het spel regelt dit nu in één grote stap (d.w.z. laadbalk) bij de allereerste start van het spel – een goede zaak! Tijdens zone-overgangen buigt de FPS echter nog steeds een beetje af.
Terwijl de ray tracing reflecties zelfs de oversized RTX 4090 op de knieën bracht bij de release, zijn ze nu half bruikbaar met 60-90 FPS op zulke dure hardware. Als je FSR moet activeren voor het gebruik ervan, wat gepaard gaat met een lichte onscherpte, kun je ze net zo goed niet gebruiken, want de verschillen zijn sowieso erg klein, gezien de weinig reflecterende omgevingen.
Het komt erop neer dat The Callisto Protocol nu zonder problemen kan worden genoten op redelijk moderne hardware. Aangezien hoge eisen alleen geen reden zijn voor devaluatie (Crysis doet zijn groeten), annuleren wij de oorspronkelijke aftrek van tien punten. Het minpunt voor de slordige lokalisatie blijft.
Editor”s oordeel
Hoewel er slechts zeven weken zijn verstreken, heb ik ook genoten van mijn tweede gevangenisonderbreking. De prachtige schemerige verlichting en het doordringende geluidsontwerp bedwelmen mijn zintuigen met hun angstaanjagende urgentie. Het aanstekelijke gevechtssysteem wordt voor mij ook wat minder.
Maar zelfs in NG+ struikel ik met tegenzin over ontwerp eigenaardigheden. Hoewel ik vrijer munitie kan gebruiken en alle resterende wapens kan vrijspelen, bijt de kat zich in de staart: nu laten vijanden ook de munitie voor de tamelijk oninteressante schietijzers vallen en krijg ik op mijn beurt minder patronen voor mijn eigenlijke favorieten.
Dit eeuwige gekrakeel tussen adembenemende sfeer en twijfelachtige ontwerpbeslissingen is de grote tragedie van The Callisto Protocol en illustreert het enorme potentieel dat hier is verspild. Wie zich echter bewust is van de zwakke punten, kan met een alert oog naar Jupiters maan reizen en genieten van de brute horror shocker voor wat het is: een even onvolmaakte als intense horrorshow.
