Met een open wereld en tal van andere features wil Street Fighter 6 de meest beginnersvriendelijke vechtgame zijn sinds Smash Bros. Dat blijkt uit de test: Het werkt ook. Met één maar.
Er zijn drie manieren om een recensie te schrijven vanStreet Fighter 6 Je kunt testen voor de hardcore fans die tot in detail willen begrijpen hoe de nieuwe Drive Gauge het overbelaste V-Trigger systeem van Street Fighter 5 vervangt, welke moves veranderen met welke frame data en hoe, en welke verse meta trucs de fighting game community zullen veroveren.
Alternatief kun je schrijven voor absolute newbies die denken dat Cancelling vooral een Twitter rage is en Dragon Punch een nieuw soort energiedrankje.
Of doe zoals ik en ga ergens in het midden liggen. Hoewel ik dol ben op vechtspellen,Street Fighter 5 heeft me jarenlang afgeschrikt met zijn crappy lancering. Ik kom dus met een frisse blik terug en kan meteen alles zeggen: Capcom doet veel, veel, veel meer goed met het vervolg.
Veteranen zullen bij de release al blij zijn met een weelderig vechtersensemble – een verstandige mix van oude en nieuwe gezichten -, een coherente maar niet te opdringerige drive mechanic, een fantastisch vechtgevoel. En nieuwkomers … geloof me: deze game wil jullie!
Street Fighter 6 is belangrijker voor vers vlees dan de gezondheidsautoriteiten als ze het weer eens op Tönnies gemunt hebben. Alles in dit spel voelt als een uitnodiging voor nieuwkomers: er is een beginnersvriendelijke open-wereld modus, uitgebreide tutorials, uitleg, examens, plus een alternatief besturingsschema zodat beginners niet meteen hun vingers in de knoop krijgen.
En inderdaad: ik zou zeggen dat Street Fighter 6 het meest beginnersvriendelijke vechtspel is sinds Super Smash Bros. Maar toch, al die open-wereld pracht en praal mag je niet op een dwaalspoor brengen. Street Fighter is Street Fighter – en als je niet wilt lijden in de multiplayer, zul je hier op den duur geen plezier aan beleven.
Microtransacties in Street Fighter 6: Kort voordat het testembargo viel, liet Capcom ons per e-mail weten dat Street Fighter 6 na de release een Battle Pass, in-game winkels, microtransacties en valuta zal krijgen. Op papier klinkt dit allemaal als standaarden die inmiddels zijn vastgesteld: Alleen cosmetische outfits kosten echt geld, dus je betaalt niet voor gameplay boosts. Maar gezien alle monetisatie shenanigans van Street Fighter 5, ga ik toch de winkel onder de loep nemen voordat ik hem een score geef. En het feit dat deze content (op magische wijze, natuurlijk) ontbreekt in de testversie laat altijd een muffe smaak in mijn mond achter – zo gewoon als het nu mag zijn in de industrie, helaas.
De drie pijlers van Street Fighter 6
Waar zijn voorganger bij de lancering nauwelijks een enkele pijler verstandig uit zijn scheef kon hijsen, biedt Street Fighter 6 drie ondersteunende pijlers om je vanaf dag één op weg te helpen:
- The World Tour: Een open-wereld modus voor single-player fans, waarin je met een zelfgemaakte avatar in een grote Amerikaanse metropool van nobody naar champ gaat en tussendoor de rest van de wereld afreist.
- The Arcade Area: Street Fighter 5 heeft ons geleerd dat de klassieke arcade modus niet vanzelfsprekend is. Gelukkig zit die er in het vervolg wel in. Je neemt het met je vechter op tegen AI-tegenstanders, oefent in de challenge mode en ga zo maar door.
- Battle Hub en Multiplayer: Ik heb de online multiplayer nog niet live kunnen testen, maar in theorie kun je tegen mensen van over de hele wereld vechten en samen in een virtuele lounge rondhangen.
Voordat ik daar in de details kom: Alle drie de gebieden delen logischerwijs hetzelfde grandioze gevechtssysteem, waarvan het basisidee in 30 jaar niet is veranderd. In zijaanzicht vuur je met je fighter stoten, trappen en speciale manoeuvres op je tegenstander af, ketting je wervelende trappen en vuurballen aan elkaar tot krachtige combo”s tot de gezondheidsbalk op nul staat en het gezicht van de vijand het asfalt masseert.
Nieuw is het zogenaamde aandrijfsysteem, dat (sterk vereenvoudigd) als volgt werkt: Ik kan kiezen voor bijzonder krachtige speciale aanvallen en mezelf zelfs tijdelijk onkwetsbaar maken voor vijandelijke stoten en trappen – maar daarbij raakt een balkje leeg en als het per ongeluk op is, is mijn Ryu meer uitgeput dan de Star Wars cast na Episode 9. En extreem kwetsbaar.
Dit klinkt misschien niet bijzonder spannend op zo”n radicaal verkorte manier, maar het geeft de toch al aangrijpende gevechten een extra tactische laag die veel makkelijker te begrijpen is dan de kleinschalige V-triggers van de voorganger. Ik moet altijd afwegen of ik bijzonder sterke drive-aanvallen in mijn combo”s verweef of een joker ontsteek om de tegenstander te onderbreken, maar in ruil daarvoor uitputting riskeer.
Hoe werkt de alternatieve besturing? Normaal gesproken vereisen speciale manoeuvres zoals Ryu”s vuurballen complexere inputs, maar met het nieuwe besturingsschema kun je dat makkelijker maken. Hier zit elke speciale aanval op een duidelijke knop, zodat je niet hoeft te worstelen met kwartcirkels en dergelijke. Voor mij was het nieuwe besturingsschema echter moeilijker te internaliseren dan het klassieke, omdat je niet gemakkelijk 30 jaar spiergeheugen overschrijft. Toch is het cool dat er een alternatief is. In Ranked Multiplayer moet je echter overschakelen op het klassieke formaat.
De open-wereld modus: een erg gaaf voorgerecht
Een paar weken geledenschreef ik het al: De Open Wereld van Street Fighter 6 is veel leuker dan ik voor mogelijk hield, want er zit meer achter dan alleen een leuke gimmick. Ik bouw mijn droomvechter in een uitbundige editor, zwerf door de straten van Metro City (Final Fight), leer nieuwe manoeuvres van de klassieke Street Fighter-personages. Net als in het echte leven kan ik bijna elke voorbijganger uitdagen voor een officieel duel; met overwinningen verhoog ik mijn vechter, verbeter ik stats zoals aanval, verdediging en gezondheid en investeer ik geld in nieuwe outfits, die op hun beurt verdere stats stimuleren.
Dus in alle opzichten een speelbaar Street Fighter actie rollenspel dat de eerste paar uur heerlijk leuk is, maar merkbaar vaart verliest uit de rug. De World in World Tour Mode blijkt een beetje een schijnvertoning: ja, strikt genomen reis ik de hele wereld rond, maar verwacht geen nieuwe open-wereld gebieden in Mexico, Brazilië en dergelijke. Je bezoekt gewoon een van de gevestigde Street Fighter-personages, leert hun moves en glijdt dan weer terug naar Metro City.
Metro City zelf doet zijn best om je een variatie aan activiteiten te bieden, maar op den duur wordt het eentonig om steeds dezelfde voorbijgangers op de kin te slaan. Diverse mini-games, waarin ik voor de verandering eens een vrachtwagen in elkaar sla, doen daar niets aan af.
Ook het verhaal gaat over lange stukken verloren in irrelevante drukte. De zijmissies zijn een constante opeenstapeling van “dood me maar met gooien” of “vind de gestolen helm” – en het hoofdverhaal biedt een aantal echt coole momenten, maar is veel te onsamenhangend en onsamenhangend opgevoerd.
Wat ik probeer te zeggen is: De Open World modus is echt een leuke en vermakelijke bezigheid om een paar uurtjes in de wereld van Street Fighter te stappen, maar biedt te weinig vlees op de ribben in vergelijking met een Yakuza, zodat je het spel alleen voor de World Tour moet kopen. Gelukkig zijn er nog arcade en multiplayer.
De Arcade Mode: Solid Basics
Als je gewoon als Ryu, Ken, Chun-Li en co. op de klassieke manier tegen de AI wilt vechten, kies je voor de arcade-modus. Met 18 vechters heeft Street Fighter 6 niet het grootste startensemble van het hele genre, maar elk personage biedt sterke redenen om ze te spelen. Klassiekers als Blanka, Honda en Guile verwarmen het nostalgische hart, nieuwkomers als Jamie of Lily scoren met spannende mechanieken. Zo vecht de kleine Lily met twee knuppels door de arena en kan gladiator Marisa haar krachtige slagen opladen.
En dankzij de geweldige tutorial-opties kan ik dagenlang alle kneepjes van één vechter leren. Street Fighter 6 laat me niet alleen zien wat Ryu, Ken en co. kunnen met combo-uitdagingen, maar biedt ook gedetailleerde uitleg over wanneer ik welke manoeuvre gebruik en waarom. Klinkt als een klein ding, maar het maakt een enorm verschil, omdat nieuwkomers geen YouTube-tutorials van vier uur hoeven te proppen om hun vechter te begrijpen.
De verhaalfragmenten aan het begin en einde van elke arcadetocht presenteren zich ook als zeer onopgesmukte stilstaande beelden en vertellen niets spannends. Dus: voor een beetje AI-bashing of training is een arcadegebied altijd cool, maar verder houdt niets je hier. En daarom zei ik aan het begin dat het hart van Street Fighter nog steeds klopt in de multiplayer.
Tot de kern: Multiplayer
Uiteindelijk moet je jezelf de fundamentele vraag stellen voordat je koopt: Heb ik zin in multiplayer? Zo ja, dan is Street Fighter 6 een geweldig pakket. Warm je op met de arcade en de open wereld, spring dan in de ranked battles en spendeer de volgende 600 uur om je omhoog te werken en beter te worden. De multiplayer sorteert zichzelf in drie categorieën:
- In het speltype Ranked stijg je in rang met elke overwinning, terwijl nederlagen je je positie kosten.
- In vriendschappelijke wedstrijden neem je het op tegen tegenstanders zonder dat het resultaat invloed heeft op de ranglijst.
Je kunt ook een lobby openen, je vrienden uitnodigen en het steeds weer tegen dezelfde mensen opnemen.
Theoretisch laten deze modi niets te wensen over, maar er valt hier voorlopig niet veel te bespreken omdat ik, zoals ik in het begin al zei, de multiplayer nog niet onder live-omstandigheden heb kunnen testen (vandaar dat ik hem nog geen beoordeling heb gegeven). Maar natuurlijk zal ik me zo snel mogelijk na de release door echte fans in elkaar laten slaan – allemaal voor jullie.
Ik weet dat ik een beetje kritisch klink met betrekking tot de open wereld en de arcade modus, maar dit moet niet de verkeerde indruk geven: Street Fighter 6 is echt, echt een geweldig vechtspel. De animaties, het art design, het vechtgevoel, de kracht van de klappen, de flow van de wedstrijden – dit alles is raak. De drive mechanics spelen even verstandig als begrijpelijk, de nieuwe personages passen prachtig in het geheel, maar zelfs als veteraan krijg ik bijna alle helden die ik wil (Akuma komt als DLC).
Toch kan ik Street Fighter 6 voor de volle prijs niet aanbevelen aan pure singleplayer-fans. Ik zou dat zeggen over bijna elk vechtspel afgezien van Smash Bros, maar bij SF6 benadruk ik het vooral omdat het spel zich met zijn open wereld presenteert als een singleplayer-droom. En achter deze façade schuilt te weinig voor ruim 60 euro.
Voorlopige beoordelingsbox
| Categorie | Pro | Contra | Rating |
|---|---|---|---|
| Presentatie | + coole open-wereld modus + absoluut stijlvolle graffiti street art esthetiek + prachtig gedetailleerde vechters + boterzachte vechtanimaties |
– de gewone open-wereld NPC”s zien er erg bleek en weinig gedetailleerd uit | 4/5 |
| Game Design | +uitstekend gevechtsgevoel + begrijpelijke, verstandige aandrijving Online multiplayer + grillige open-wereld modus … |
– … maar die snel momentum verliest | 3 – 4/5 |
| Balans | + 18 vechters met unieke krachten + een prachtig aantal instaphulpmiddelen + drie arcade moeilijkheidsgraden + Open Wereld fungeert als een enorme tutorial |
Klopt de balans van de vechters ook online Wat is het effect van microtransacties |
3 -5/5 |
| Story/Atmosphere | + Open World heeft een paar coole verhaalideeën. + De hip-hop sfeer past perfect bij Street Fighter. + Veel kleine fan details in de spelwereld. | – lame arcade stills – Open wereld met te veel kleingeestigheid |
3/5 |
| Scope | + 18 vechters met grote gameplay-diepte. + solide open wereld om te verkennen + online modus biedt veel herspeelwaarde + Veel coole trainingsmodi. | – De singleplayer loopt snel leeg | 4/5 |
| Verdict | Capcom leert van zijn fouten en levert een van de leukste Street Fighters in de geschiedenis van de serie af. | ||
| Waardering | 80 – 85 |
Editorial conclusion
Street Fighter was een van mijn eerste grote liefdes. En ook al heb ik door de jaren heen alle King of Fighters, Fatal Furys, Soul Caliburs, Samurai Shodowns en Smash Bros van de wereld gespeeld: Street Fighter zal altijd speciaal blijven. Ik associeer mijn halve jeugd met Ryu, Ken en Street Fighter 2, en heb sindsdien elk SF-deel gespeeld, zelfs de zeer avant-gardistische (om het positief uit te drukken) EX-games voor PlayStation. Deel vijf was een gigantische teleurstelling met zijn crappy release scope en brutale monetisatie.
Wat ik wil zeggen is dat Street Fighter 6 belangrijk voor me is. Er is nauwelijks een spel waar ik op dit moment zo naar uitkijk, mijn ziel is net zo bereidwillig als mijn lichaam om er honderden uren in te steken om Luke, Ryu en later Akuma onder de knie te krijgen. Street Fighter 6 mag niet mislukken – en na de test haal ik opgelucht adem, want Street Fighter 6 zal zeer, zeer waarschijnlijk ook niet mislukken. Het spel biedt niet alleen een geweldige vechtspelervaring bij de release, het biedt ook een solide basis voor een glorieuze toekomst.
Sterker nog: gelukkig leert Capcom van de innovaties van de concurrentie en biedt het spel een hoop trainingswieltjes voor beginners om zich onder te dompelen in de wereld van Street Fighter. De kans op een actieve, langdurige community is dus groter dan sinds Street Fighter 4. Alleen maakt het spel de grote droom van een single-player open-wereld opus niet waar. De World Tour is simpelweg te veel Yakuza zonder melk en suiker.
Als je alleen solo wilt spelen: Wacht op de uitverkoop. Als je online wilt spelen: Zie je daar.
