In het tijdperk van games as a service is een game als Doom: The Dark Ages een sterk signaal voor het first-person shooter-genre, zegt Kevin
De trailerpremière voorDoom: The Dark Agesis gewoon pure heavy metal.
Toen de video werd afgespeeld tijdens de Xbox showcase knikte ik onwillekeurig met mijn hoofd op de maat van de elektrische gitaar terwijl de Doom Slayer op het scherm demonen verpulverde met zijn nieuwe buzzsaw shield.
Als je het gemist hebt, zorg er dan voor dat je deze brute twee minuten hier inhaalt:
Maar de nieuwe Doom prequel ziet er niet alleen waanzinnig cool uit, het is ook een signaal. Een signaal dat er al lang had moeten zijn in de wereld van AAA first-person shooters: singleplayer is niet dood!
De jacht op de CoD-killer
De trend in met name de shooterbranche gaat al jaren duidelijk in de richting van het serviceconcept.Klassieke solocampagnes verdwijnen steedsmeer van het toneel, terwijl alles lijkt te draaien om nieuwe seizoenen, battle passes, events, updates en dergelijke.
Grote uitgevers proberen uit alle macht de formule te vinden voor de volgende Escape from Tarkov, een nieuwe Counter-Strike of de grote CoD-killer. Handgemaakte verhalen voor solospelers vallen uit de boot.
Ondertussen heeft de indiescene het genre van singleplayer shooters bijna volledig overgenomen, zoals je kunt zien aan juweeltjes als Selaco of Prodeus!
De AAA-sector wordt daarentegen gekenmerkt door oorverdovend krekeltjilpen. En als iemand het waagt om iets creatiefs te proberen zoals Immortals of Aveum, loopt het vaak uit op een financiële rampWe zijn er nog!
Doom: The Dark Ages is daarom niet zomaar heavy metal, maar een sprankje hoop aan de horizon. Het is het bewijs dat grote bedrijven als Microsoft nog steeds bereid zijn om ervaren (en dure!) studio’s als id Software te gooien op pure singleplayer-projecten die niet puur gericht zijn opde winstmachine van skinwinkels, DLC’s en battlepassen
Doom: The Dark Ages is als het ware Morpheus in The Matrix, die militant voor het verzamelde Zion staat en roept: “We zijn er nog!”
Het is geweldig dat first-person shooters als deze vandaag de dag nog steeds kunnen en mogen bestaan. Shooters die ik in mijn eigen tempo kan spelen – zonder constante FOMO-mechanieken, omdat over vier uur de volgende Daily Challenge verschijnt of de selectie in de Item Shop verandert.
Ik weet nog niet veel over Doom: The Dark Ages, behalve dat het een prequel is over de prehistorie van de Doom Slayer.
Maar één ding is zeker voor mij: Hier hoef ik me geen zorgen te maken over SBMM, over de tickrate van de server of over vervelende cheaters die mijn ronde verpesten.
Het is gewoon ik, een stel demonen en een ratelend cirkelzaagschild. En soms is dat net genoeg
