Black Hawk Down recensie: de gratis campagne van Delta Force is een onaangename verrassing

We stortten ons op de slag om Mogadishu in de verhaal-DLC. Het blijkt een complete ramp te zijn in de singleplayer en een koorddansact op de rand van frustratie in co-op

MetBlack Hawk Downis nu de derde en laatste pijler van de nieuwe Delta Force verschenen: De verhaalcampagne moet het pakket van warfare multiplayer (quasi een Battlefield Light) en operations mode (quasi een Escape from Tarkov Light) compleet maken.

En net als de rest van het pakket is Black Hawk Down, tegen alle verwachtingen en voorspellingen innu Free2Play- de DLC is zonder extra kosten te downloaden, maar vereist wel dat de hoofdgame wordt geïnstalleerd.

Maar dat is niet de enige verrassing. Want iedereen die een echte singleplayer-modus verwacht, zal bitter teleurgesteld worden door Black Hawk Down.

Dit is Irak niet, dit is veel gecompliceerder

Black Hawk Down vertelt in zeven hoofdstukken het plot van Ridley Scotts gelijknamige filmklassieker. Dienovereenkomstig verandert de setting van de nogal futuristische slagvelden van de hoofdgame naar Mogadishu in 1993. Hier is een korte impressie:

Net als in het origineel escaleert een VN-vredesmissie en breken er genadeloze gevechten uit tussen Somalische militieleden en een eenheid van Army Rangers en Delta Force. Deverwijzingen naar de filmzijn alomtegenwoordig: locaties en missiescènes zijn deels één-op-één nagespeeld en alle cutscènes zijn nauwkeurig nagespeelde scènes.

In tegenstelling tot de origineleBlack Hawk Down gamevan NovaLogic is er maar één locatie: er zijn geen voertuigmissies in de Iraakse woestijn, sabotagemissies in oude Sovjetbunkers of de arrestatie van Colombiaanse drugsbaronnen zoals toen.

Kolonel, ze schieten op ons.

In plaats daarvan vechten we ons als elitesoldaat een weg door de stoffige straten van de Somalische hoofdstad en voltooien we een lineaire reeks missiedoelen – Delta Force biedt ons van tijd tot tijd royale bewegingsvrijheid binnen de levels, maar is in essentie gescript zoals een CoD-campagne

1 van 1

Dit geldt ook voor de speelduur: na ongeveer drie tot vier uur is Black Hawk Down theoretisch voorbij. Of voorbij zou zijn als we niet regelmatig in het stof zouden bijten en opnieuw zouden moeten beginnen door een gebrek aan checkpoints. En dat gebeurt heel vaak

Want in tegenstelling tot Call of Duty zijn zelfs twee of drie treffers fataal, ongeacht het kaliber

En dat geldt niet alleen voor de vijanden die massaal opduiken, maar ook voor ons personage! Door het ontbreken van een instelbare moeilijkheidsgraad kan elk vuurgevecht wel eens ons laatste zijn

Dit dwingt ons automatisch tot een methodische en gecoördineerde aanpak. Samen met het relatief langzame bewegingstempo voelt Black Hawk Down soms aan als een hardcore shooter en roept het herinneringen op aan Six Days in Fallujah of Ready or Not.

1 van 1

Jullie Delta-jongens moeten leren als een team te spelen.

Maar terwijl deze titels ons altijd voorzien van AI-collega’s als we alleen spelen, worden we in Black Hawk Downonvrijwillig een eenmansleger

En dan wordt Black Hawk Down een absolute lijdensweg: terwijl we wanhopig proberen de absurde massa’s vijanden af te weren, raken we langzaam maar zeker door onze munitie en verband heen. Back-up? Voorraden? Luchtsteun? Orders geven aan escorts? Helemaal niets.

Enemies stormen genadeloos op ons af met AK’s, tientallen granaten slaan overal om ons heen in en we krijgen over de radio orders om de colonne voertuigen bestaande uit vier jeeps effectief te beschermen. Dit doen we helemaal alleen, want de AI-soldaten van het leger zijn slechts een decor en op zijn best goed als kanonnenvoer. Ze blijven zelfs koppig voor de deur staan als een gebouw moet worden bestormd

Niet alleen de geloofwaardigheid van de setting vliegt het raam uit, maar ook al het plezier van het spel: nadat we ons een paar uur solo door de eerste twee missies hadden geworsteld, schakelden we over op co-op – want Black Hawk Down is duidelijk alleen daarvoor gemaakt. Als je succesvol wilt zijn in de singleplayer, heb je stalen zenuwen nodig, reflexen als Shroud zelf en moet je niet eens aan logica beginnen.

1 van 1

We zijn een elite-eenheid, geen zielig stelletje reservisten

Pas met een redelijk volle ploeg van drie of liefst vier goed op elkaar ingespeelde spelers laat Black Hawk Down zijn ware potentieel zien. En opeens ontstaat er een heel andere sfeer

In plaats van wanhopig te vechten om puur te overleven, zuigen we de dichte sfeer van oorlog open de wapens die bij het tijdperk passen, zoals de wapens van toen: De wapens die bij het tijdperk passen, zoals de Colt M16A2 of de M249 SAW (uiteraard allemaal authentiek met achtervizier en voorvizier, red dots waren nog niet gebruikelijk), ratelen rijkelijk en bevredigend, de hitfeedback is krachtig en begrijpelijk en de animaties zijn verliefd op detail. De passage bij het brullende minigun van een Black Hawk is pure adrenaline

Voicechat wordt gebruikt om vijandelijke sluipschuttersposities naar elkaar te roepen, medici delen hun voorraad medkits als dat nodig is. Er ontstaat al snel een ongelooflijk aangrijpend gevoel van saamhorigheid terwijl je je voorzichtig een weg baant door rokende ruïnes en verwarrende nederzettingen van golfplaten.
Black Hawk Down creëert een sfeervol audiovisueel plaatje: rook stijgt dreigend op uit brandende ruïnes, paniekerige radioberichten vermengen zich met machinegeweervuur en tactische fakkels, tracerkogels en magnesiumgranaten baden de omgeving in spookachtig licht tijdens nachtmissies. Kippenvel

“Wat is er met hem gebeurd?” “Het touw gemist, meneer”

Maar zelfs in co-op verschijnen er al snel barsten in de opzet van de campagne. Black Hawk Down is moeilijk en uitdagend,maar om de verkeerde redenen De vijanden gedragen zich meestal extreem grillig en dom, maar vormen een bedreiging door hun enorme massa. Alleen al in de allereerste missie blazen we eigenhandig meer dan 100 vijanden uit het water

1 van 1

Het wordt nog frustrerender als onze tegenstanders nauwkeurig door gesloten deuren schieten, ons door muren heen zien en een alarm af laten gaan of als er versterkingen spawnen in kamers die al ontruimd zijn. Meerdere keren hebben we nauwgezet een verdieping geveegd om vervolgens in het trappenhuis weer van achteren te worden aangevallen – dat kost een hoop sfeer

De plaatsing van de vijanden ligt strikt vast, wat betekent dat we op een gegeven moment bij meerdere pogingen gewoon de posities van de AI onthoudenen zo de moeilijke moeilijkheidsgraad beduvelen – zeker niet in de geest van de bedenker en absoluut vergif voor de herspeelwaarde van het toch al korte verhaal.

Vergeleken met games als Warhammer Darktide, Helldivers 2 of Left 4 Dead 2, waar geen twee missies precies hetzelfde spelen, voelt Black Hawk Down aan als een verouderd relikwie uit een tijd waarin we shooters op rails speelden.

Goede imitatie, ik herken zelfs mezelf

De vermeende tactische ambitie van Black Hawk Down blijkt ook grotendeels een rookgordijn te zijn. In plaats daarvan hebben de ontwikkelaars de moeilijkheidsgraad kunstmatig opgeschroefd door twijfelachtige beslissingen te nemen. Hier zijn een paar vragen die meteen bij me opkomen:

Waarom kunnen vijanden ons van dichtbij in elkaar slaan, maar hebben we geen mêlee-optie (hoewel er wel een mêlee-knop is in het hoofdspel)?
• Waarom wordt ons wijsgemaakt dat we een gevarieerd klassensysteem hebben, dat uiteindelijk slechts minimale veranderingen toestaat en een minuscule selectie wapens bevat?
• Waarom moet de Support-klasse tijdschriften uit haar eigen voorraad geven in plaats van uit een aparte pool te putten?
• Waarom kunnen we geen vijandelijke wapens oppikken of onszelf heruitrusten bij de bevoorradingspunten van het Amerikaanse leger ondanks de chronische munitietekorten?

Qua balans is Black Hawk Down een ramp, of het nu in co-op is of niet. Het feit dat het systeem om vrienden uit te nodigen vaak niet werkt ondanks de duidelijke co-oprichting en de prestaties zelfs op monster-pc’s snel kunnen haperen, spreekt ook boekdelen

1 van 1

Het komt erop neer dat het missieontwerp ook vrij mager is en met zijn dramatische enscenering het feit verdoezelt dat er weinig echte interactiemogelijkheden zijn behalve het simpelweg wegschieten van hordes rebellen.

Black Hawk Down lijkt niet tot het einde te zijn doordacht (en ontwikkeld). Met meer tijd en middelen had het misschien een waardige opvolger kunnen zijn van de Delta Force-games van weleer. Zoals het nu is, is het alleen goed genoeg als een kleine co-op snack voor de bijzonder hardcore

Verslag van de redactie

Er is veel aan Black Hawk Down dat ik echt cool vind. Bijvoorbeeld de verpletterende spanning wanneer ik onder tijdsdruk mijn buddy reanimeer terwijl de sluipschutterskogels om mijn oren suizen en de missietimer nog 60 seconden aangeeft.

Of als ik mijn M21-precisiegeweer herlaad en mijn personage het nog niet helemaal lege magazijn realistisch in zijn vest teruglegt vanuit een eerstepersoonsperspectief. De campagne zit vol met zulke kleine en grote details en zenuwslopende momenten.

Helaas gaan mijn zenuwen ook te keer als ik die stomme Humvee-missie voor de zevende keer opnieuw moet starten omdat we op het laatste moment een pick-uptruck met een explosief hebben gemist. Hierdoor voelt Black Hawk Down ouderwets aan – en niet op een goede manier.

Ik ga de campagne zeker niet solo of in matchmaking met willekeurige mensen spelen, want ik denk dat je daar masochistisch voor moet zijn. Maar met een toegewijd team dat vastbesloten is om zich er doorheen te slaan, zou ik het zeker nog een keer proberen.

Is deze DLC een spannende uitdaging voor fervente fans van genadeloze militaire shooters? Natuurlijk is het dat. Is het wat de meeste mensen hadden gehoopt van een nieuwe Delta Force-campagne? Zeker niet