De intrigerende ruimte sandbox is momenteel gereduceerd op Steam en GOG, kan ineens bouwgame worden… en eigenlijk alles wat je nog meer wilt van een Open World.
Ik kan echt niks met sandbox games en ik hou precies één ding weg van survival elementen. En toch verlies ik mezelf nu al maandenlang elke week opnieuw in de eindeloze uitgestrektheid van No Man’s Sky. Hoe past dat in elkaar?
Nu is een mooie gelegenheid om het je uit te leggen. Enerzijds is No Man’s Sky momenteel 50 procent afgeprijsd op GOG.com en Steam, en anderzijds is er op 1 september 2021 een uitgebreide update, Frontiers, uitgekomen. Een laatste domino die de Steam reviews voor het eerst positief deed kantelen na een compleet verknoeide release en vijf jaar van ongekend productonderhoud.
En een goede reden om dit in vele opzichten geweldige spel een kans te geven. Voor Game Pass-abonnees overigens zonder extra kosten, want het spel maakt daar al sinds juni 2020 deel uit van de line-up.
https://www.global-esports.news/general/xbox-game-pass-for-pc-new-games-in-september-2021/
Table des matières
Wat No Man’s Sky altijd is geweest
Een ontdekkingsreis: In de kern speelt No Man’s Sky relatief eenvoudig. In een schijnbaar eindeloos, procedureel gegenereerd universum, vlieg ik van planeet naar planeet en ontgin grondstoffen, die ik gebruik om tonnen spullen te maken, die op hun beurt weer coolere spullen mogelijk maken.
Wat echter na een paar uur spelen al een saaie bezigheidstherapie bleek te zijn, is in de loop der jaren een fascinerende ontdekkingstocht geworden, waarbij ik zelfs na honderden uren spelen nog steeds nieuwe dingen ontdek.
Een motiverend maar repetitief overlevingsspel: De hoeveelheid inhoud kan echter niet verhullen dat ik veel stappen duizenden keren herhaal. Omdat ik zuurstof nodig heb voor mijn ruimtepak, bouwmaterialen voor mijn basis, brandstof voor mijn ruimteschip, geld voor nieuwe technologieën. Maar omdat er altijd een nieuwe ruimtewortel voor mijn neus bungelt, stoort me dat veel minder dan in andere overlevingsspellen.
Wat No Man’s Sky is geworden
Een grafisch hoogtepunt: Het feit dat No Man’s Sky zijn hele universum als een gigantische open wereld in scène zet, vond ik meteen al bij de release erg indrukwekkend. Tot op de dag van vandaag kan ik er niet genoeg van krijgen om vanuit de ruimte in de atmosfeer van een onontdekte planeet te duiken zonder laadpauze.
Sinds de Prisms-update in juni 2021, ten laatste, ziet al het andere aan No Man’s Sky er goed genoeg uit om op te eten, omdat het de ruimtegame een algemene visuele opknapbeurt heeft gegeven. In ondergrondse grotten toveren fluorescerende paddestoelen chique lichteffecten tevoorschijn, ruimteschip- en stationsoppervlakken hebben een prachtige metallic glans, bos- en weideplaneten nodigen uit tot picknicken met dichte grasgroei, en dankzij nieuwe vachteffecten is de procedureel gegenereerde dierenwereld nu ook in extra pluizige vorm beschikbaar.
Over de dierenwereld gesproken. Sinds de Companions update mag ik elk vredig wezen in het universum temmen, voeden, opvoeden, bespelen, laten schatzoeken, of zelfs uitrusten met mijnlasers. En ja, als mijn beestje groot genoeg is, kan ik er zelfs op rijden, of mee vliegen. Als ik op de planeten geen geschikte metgezel kan vinden, maak ik mijn eigen creatie van eieren en genetisch materiaal.
Een volwaardige MMO: Ten tijde van de release was ik nog helemaal alleen in de ruimte, maar No Man’s Sky biedt me nu talloze manieren om met andere astronauten in contact te komen. Of het nu gaat om coöp-uitdagingen met maximaal 32 medestrijders of gewoon om het bezoeken van zelfgebouwde planetaire woningen. Maar wat ik het spannendst vind, zijn de expedities die in maart 2021 worden geïntroduceerd. In deze in de tijd beperkte evenementen beginnen duizenden op hetzelfde punt in de ruimte en moeten ze samen bepaalde doelen bereiken, wat niet alleen motiverend is vanwege de speciale beloningen, maar ook vanwege het opnieuw ontdekken of herontdekken van de talloze facetten van No Man’s Sky.
Een bouwspel: De laatste update Frontiers voegde begin september 2021 planetaire nederzettingen toe aan No Man’s Sky. Ze maken niet alleen de planeten … nou … levendiger, maar breiden mijn odyssee zelfs uit met bouwspelelementen. Als ik het respect van de bewoners van de nederzettingen verdien, kan ik burgemeester worden en voortaan beslissen wat er gebouwd gaat worden.
Of ik richt me op het bouwen van mijn eigen basis, die, met honderden componenten, mijn creativiteit echt niet meer beperkt – afgezien van het herziene maar nog steeds lastige bouwmenu.
Wat No Man’s Sky nog steeds niet is
Een goed actiespel: Ik hou van spannende ruimtegevechten, en in theorie brengt No Man’s Sky het allemaal met talloze upgradebare schepen, vrachtschepen, cruisers en wapensystemen. In de praktijk voelt het echter nooit echt dynamisch aan, en daarom haal ik liever een Everspace of Rebel Galaxy tevoorschijn als ik eens echt wil knallen in de ruimte.
Ook de shootergevechten op de grond tegen de mysterieuze mechanoïde Sentinels zijn eerder vervelend dan dat ze de hartslag op hol brengen. Wie op zoek is naar meeslepende ruimteactie zal waarschijnlijk nooit echt gelukkig worden van No Man’s Sky.
Een goede verteller: Ja, er is nu een echte verhaalcampagne in No Man’s Sky die je achtereenvolgens de belangrijkste spelelementen bijbrengt. Plus ontelbare logboeken, missiebeschrijvingen, dialogen, noem maar op. Maar als je me vraagt waar No Man’s Sky eigenlijk over gaat, haal ik gewoon mijn schouders op. Het geheel wordt op zo’n tekstzware, onbarmhartige en ingewikkelde manier gepresenteerd dat ik luttele seconden na het wegklikken van een dialoog alweer vergeten ben wat daar zojuist gezegd werd.
Wat me fascineert aan No Man’s Sky
De grap is: Ondanks het swashbuckling verhaal, heeft No Man’s Sky me een aantal van de leukste verhalen uit mijn hele gameleven gegeven. Maar het zijn gewoon verhalen die ik zelf heb geschreven.
Zoals die keer dat ik wat erts probeerde te delven en een rivier ontdekte waar ik doorheen moest zwemmen tot die plotseling uitmondde in een gigantisch ondergronds meer vol bizarre waterwezens. Of toen ik mijn eigen ruimtevloot kreeg na een zoektocht, helemaal uit het niets. Of die ene planeet waar ik recht op een uitbarstende vulkaan afvloog toen ik de atmosfeer binnenkwam. Of toen een van de reuzenwormen door de grond barstte op slechts enkele meters van mijn basis. Of of of.
In de loop der jaren is
No Man’s Sky uitgegroeid tot een gigantische avonturenspeeltuin waar zoveel te ontdekken en uit te proberen valt dat het gewoon nooit saai wordt – zelfs of vooral omdat je zelden echt uitgedaagd wordt qua spel. Het verandert kinderlijke nieuwsgierigheid in een spelprincipe op een fascinerende manier. Hoe meer je hebt kunnen behouden en hoe groter je verlangen om te ontdekken, hoe meer je zult genieten van No Man’s Sky.
