Battlefield 2042 geeft veel potentieel weg in zijn verhaal, het buit crises alleen maar op een gimmicky manier uit en geeft spelers niets dat het waard is om voor te vechten.
Bijna niemand speelt Battlefield voor het verhaal – zeker niet als er niet eens een campagne is zoals in Battlefield 2042. Dus als verhaalfan verwachtte ik al weinig – en was toch teleurgesteld. Omdat de schutter erin slaagt de op dit moment grootste crises van onze aarde compleet te verwaarlozen.
Europa staat in brand, Rusland en de VS storten zich in de Derde Wereldoorlog, de door de klimaatcrisis veroorzaakte stijging van de zeespiegel verzwelgt hele landen, hulpbronnen en voedsel zijn schaars, de communicatie laat het over de hele linie afweten, mensen vluchten, verhongeren, sterven of worden statenloze soldaten die blijven vechten in de ruïnes van hun beschaving zonder een thuis of een doel.
Het voelt allemaal pijnlijk dichtbij en echt als je het nieuws aanzet of de actualiteit doorleest. Maar Battlefield 2042 kan me niet schelen. Korte introfilmpjes bubbelen doelaanwijzingen op de kaarten met de charme van een satelietnavigatie, en de dakloze huurlingen van de No-Pats knallen stoere opmerkingen over de meest toevallige kills van de laatste ronde. Dit botst met de toon van de trailers en de introductievideo, die mij een bittere eindtijd verkopen waarin ik wanhopig vecht voor mijn plaats.
Het enige wat echt bitter blijft, is de gemiste kans op een volwassen, moedige visie achter de spectaculaire gevechten, die voor mij zonder hen snel op hol slaan. En daarbovenop zijn er nog de technische problemen.
Waar Battlefield 2042 veel potentieel verspilt
Natuurlijk mag een schutter een fluffy baller zijn. Ik heb daar helemaal geen bezwaar tegen. Maar het probleem met Battlefield 2042 is dat het me iets anders te eten geeft. Het belooft me een diepgang die het later niet waar kan maken, in plaats van zichzelf niet zo serieus te nemen.
De trailers en de korte film Exodus pochen vooraf niet alleen over zenuwslopende gevechten op enorme slagvelden, maar tonen ook soldaten die verpletterd worden in de genadeloze oorlogsmachine of een van de Specialists die smeekt om het leven van zijn zoon. Even lijkt het alsof er een grote maar is, de vraag of de overwinning het waard is, is onuitgesproken.
Na Exodus, wil ik eigenlijk meer weten over Ieren. Als no-pat, zit hij tussen twee krukken, hij moet horen dat zijn moraal te koop is en waardeloos. Ik zie deze gewetenloze huurling, maar ook een wanhopige familieman en iemand die bereid is zich onbaatzuchtig tussen twee grootmachten te werpen om een wereldoorlog te voorkomen.
Maar verder dan dat leer ik hem nooit kennen – tenzij je de info en letters meetelt die koket verborgen zitten in spelerskaarten en die me plots een stukje menselijkheid tonen op een totaal onsamenhangende manier – zoals een dertienjarige die een held wil zijn, rijk en beroemd, en later zijn familie ervan moet overtuigen dat hij geen burgers heeft afgeslacht. BF 2042 zinspeelt er in bijzinnen voortdurend op hoe erg de oorlog is en hoe wanhopig de situatie is, maar brengt die gedachte nooit tot een goed einde.
Een grote tegenstrijdigheid
Of erger nog, het tegenovergestelde: zelfs in Battlefield 5 hadden de soldaten niet veel te zeggen in de multiplayer. Maar hun geschreeuw en gekreun onderstreepte de duistere en wrede sfeer van de oorlog. Voor het scherm weet ik precies waar het om gaat en wat er op het spel staat. Maar het energieke, nonchalante geroep “I don’t need a medic!” in BF 2042 lijkt net zo misplaatst als de vreselijk wannabe-coole overwinningsleuzen van de specialisten na de wedstrijd, die net de teennagels van heel Battlefield Reddit deden opkrullen.
Yeeaaaah, Angel heeft het weer gedaan! of was dat al? Ik ben klaar voor ronde 2!, klinkt niet als echte soldaten maar meer als de spelers achter hen. Dit breekt volledig met de sombere eindtijdstemming die Dice zelf van tevoren met veel moeite opbouwt. Het eerste wat ik in het spel zie, is immers een veelzeggende introductievideo over een wereld aan de rand van de afgrond die de mens heeft geruïneerd.
☻
En zelfs de eenvoudige, nuchtere kaartintro’s maken duidelijk waar het allemaal om draait: op de kaart van de Vernieuwingswoestijn, bijvoorbeeld, word je verondersteld de Egyptenaren te helpen hun landbouwonderzoek te beschermen tegen de hebzuchtige Amerikanen – of het aan de Amerikaanse kant te veroveren voor het hongerende Westen.
Dit alles heeft zoveel relevantie, zoveel potentieel en roept spannende vragen op. Welke waarden vertegenwoordigt een dakloze zonder plaats in de wereld? Wat is het nog waard om voor te vechten? Wat beschermen we en tegen wie? Maar dat doet er allemaal niet toe. Battlefield 2042 geeft net zo weinig om deze vragen als om de antwoorden erop; de shooter wil zich alleen zo volwassen en actueel mogelijk voordoen omdat dat een coole gameplay-achtergrond creëert.
Dit motiveert mij enorm qua spel en zorgt voor veel dramatische momenten. Maar emotioneel heb ik meer het gevoel dat ik bij een basketbal- of een voetbalwedstrijd ben dan in een strijd om het lot van een land of zelfs de hele mensheid. Niets dat gebeurt is echt geworteld in of heeft enige betekenis in de wereld van de schutter.
Hoe een verhaal te heroverwegen
Om eerlijk te zijn: Natuurlijk willen EA en Dice geen boodschap uitzenden met BF 2042, ze willen veel spelers prikkelen en geld verdienen. Ze zien zelfs af van hun singleplayer-campagne om zich te concentreren op waar ze echt goed in zijn – grote, leuke zandbakgevechten, geen diepgaande verhalen. Maar het zou zo makkelijk zijn geweest om een volwassener Battlefield te maken.
Fantastische rolmodellen zijn immers overal: bijvoorbeeld de fantastische anime Gundam 00, die een soortgelijke uitgangssituatie omtovert tot een aangrijpend oorlogsdrama. In de vorm van de Celestial Being organisatie breken enkele soldaten zich los van de rest van de wereld en bestrijden de grootmachten om een duurzame vrede tot stand te brengen. Het duurt niet lang of zij moeten zich afvragen hoeveel opofferingen dit doel kan eisen.
Hetzelfde pad zou denkbaar zijn voor de No-Pats – zelfs zonder een uitgebreid verhaal. Dice zou kunnen werken met (optionele) gesprekken tussen Specialisten als radioberichten tijdens gevechten, laat me documenten vinden zoals brieven of laat de kaarten zelf me vertellen over wat er was, over hun inwoners en wat er met hen gebeurde. Hierdoor zouden de omgevingen ook minder op klinische oorlogsthemaparken lijken.
Op lange termijn zouden er zelfs verhaalevenementen kunnen worden toegevoegd in de stijl van Warzone of Fortnite, met nieuwe infofragmenten en achtergrondvideo’s die het verhaal verder uitwerken. Maar Dice heeft nog veel werk te doen buiten de verhaallijn.
Je zou zelfs iets kunnen maken van de onaangename uitspraken van de onsympathieke Specialisten als je de speler bewust een cynische toekomst voorhoudt waarin oorlog een sport is geworden. Op dit moment lijkt Dice zelf echter niet te weten wat ze willen zeggen.
