Auweia, hoe kon dit gebeuren? Dit is de eerste gedachte die in me opkomt als de credits van CoD Modern Warfare 3 rollen en ik mijn gedachten orden om deze recensie te typen. En toch hou ik van CoD-campagnes met al hun ruwe kantjes!
Ze staan misschien niet naast Hemingway of Dostojevski als het gaat om verhalende kunst, maar ze leveren bijna altijd hoogwaardige Steven Spielberg-cinema op om mee te spelen, een paar uur pompeus gechoreografeerde actie waarin de tijd gewoon voorbij vliegt. Vooral de Modern Warfare-serie weet me al meer dan tien jaar te boeien met zijn bombast en memorabele momenten.
En plotseling, tijdens de grote finale van de nieuwe MW-trilogie, vliegt de tijd niet meer voorbij. In plaats daarvan kijk ik geërgerd naar de klok, misschien denk ik erover om toch maar een pauze te nemen. In plaats van memorabele momenten te beleven, blijf ik met mijn hoofd schuddenVoor het eerst sinds lange tijd weet een CoD-campagne me niet te boeien en zakt het weg in irrelevantie.
Het verhaal begint bijzonder sfeervol met een nachtelijke aanval van special forces op een zwaarbeveiligde gevangenis. Terwijl de spray wild tegen de muren beukt, beklim ik het gebouw met behulp van een tokkelbaan en schakel ik bewakers uit met een geluiddemper. Hier zie je de eerste 10 minuten:
Het team gaat in formatie vooruit, nachtkijkers flikkeren. Een gecoördineerde ontploffing zorgt voor afleiding, precieze treffers vanuit een hinderlaag schakelen de oprukkende vijandelijke versterkingen uit. Dan het “alles veilig” over de radio, alle hens naar voren. Ik zit meteen weer midden in een SpecOps thriller! Het kan zo doorgaan. Spoiler alert: dat doet het niet.
Modern Warfare 3 neemt me mee naar veel plekken, zoals het fort aan zee, die echt tastbaar lijken en voor veel afwisseling zorgen: in de ijzige toendra van Siberië kraakt het ijs onder mijn gevechtslaarzen, de tunnels van de Londense metro schitteren in het spookachtige licht van neonbuizen en in het bergachtige landschap van Urzikstan pauzeer ik zelfs aan het begin van een sluipschuttersmissie om het schilderachtige panorama te bewonderen.
Een echt hoogtepunt zijn de cutscènes, die zich met hun militaire flair en goede acteurs gemakkelijk kunnen meten met hun rivalen op het witte doek. Zelfs subtiele nuances in de stem of kleine gezichtsuitdrukkingen komen uitstekend over. De Engelse nasynchronisatie is zeer professioneel
Inhoudsopgave
Plump vertelt
Met Captain Price, Soap MacTavish, Ghost en co. zijn de gebruikelijke verdachten weer van de partij, maar spannende nieuwe toevoegingen uit MW2 zoals de norse Alejandro Vargas of de mysterieuze Valeria zijn spoorloos en zonder logische verklaring.
In plaats daarvan verschijnt een voormalige aartsschurk uit de geschiedenis van MW ten tonele:Makarov is terug!Ja, de Makarov die internationaal de krantenkoppen haalde inde beruchte schandalige missie “No Russian”in het oude MW2 uit 2009. Niet precies hem, natuurlijk, maar een rebootversie van het personage. Deze nieuwe versie van Makarov is echter de meest eendimensionale uitbeelding van een superschurk die ik ooit heb gezien: wreed en alleen maar uit op vernietiging.
Hij neemt gijzelaars, blaast dammen op en begaat andere gruweldaden, schijnbaar zonder enig tastbaar doel of een zweem van menselijkheid. Zijn grove motto: “Niemand is onschuldig.” Aha. Elke James Bond-schurk uit de jaren 70 heeft meer diepte en charisma. Afgezien daarvan zijn de motieven bekend: Wereldwijde destabilisatie, gestolen raketten, gifgas en aanslagen, Task Force 141 moet dit alles op zijn beurt stoppen en de schurk opjagen. Goed tegen kwaad. Zoals altijd.
En ondanks al het acteerwerk lijkt geen van de personages zo gelaagd als bijvoorbeeld in de verrassend complexe campagne van Black Ops: Cold War uit 2020, waar zelfs terloopse gesprekken tussen bijpersonages vaak spannende details aan het licht brachten.
MW3 geeft zichzelf geen ruimte voor emotie, maar galoppeert veel te snel door het plot heen. Dit wordt vooral duidelijk wanneer de terreur van Makarov centraal staat: Als ik een brute aanval op een voetbalstadion stop, worden tientallen burgers voor mijn ogen afgeslacht, maarhet bloedbad blijft uiteindelijk een decor Waar het spel zou moeten pauzeren om belangrijke context te bieden, gaat het meteen verder. Geen tijd voor emoties, we moeten de schurk tenslotte stoppen
Op een ander moment sterft een vertrouwelinge van 141 strijdmakker Farah voor haar ogen. Bijna onaangedaan zet ze haar missie voort: “Ik haal de raketten!” Aan het eind merkt CIA-spion Laswell droogjes op: “Het spijt me van je vriend.” En dat is duidelijk het einde van de zaak. Wat telt is de missie. Laat gewoon geen gevoelens opkomen
Hetzelfde geldt ook voor het even abrupte als ongemakkelijke einde van het verhaal. Boeiend vertellen ziet er anders uit. Uiteindelijk zijn zelfs de 9 beloningen voor het uitspelen van de campagne meer een stimulans dan het lot van de personages.
De zandbakleugen
Modern Warfare 3 bereikt zijn echte dieptepunt in de zogenaamde Open Combat Missions, die ongeveer de helft van de 14 verhaalhoofdstukken uitmaken en de vrijheid van actie van Call of Duty naar een nieuw niveau moeten tillen. Wat echter wordt aangeprezen als een militaire sandbox met speelse vrijheid, blijkt al snel een slecht verborgen middel om de speelduur van het ongeveer 5 uur durende verhaal kunstmatig te rekken.
In de open gevechtsmissies reizen we altijd alleen. AI-kameraden vergezellen ons alleen in de lineaire delen)”” src=”https://www.global-esports.news/wp-content/uploads/2023/11/In-the-Open-Combat.jpg” width=”1920″ height=”1080″ /☻
De Open Combat Missions gooien me op een vrij begaanbare en berijdbare kaart met drie tot vier vaste missiedoelen. Hoe ik ze vervul en hoe ik verder ga, bepaal ik zelf. Optionele voorwerpen zoals wapens, pantserplaten en killstreaks uit de multiplayer liggen verspreid over het level. Als ik de wapenkamer plunder, kan ik een verkenningsdrone of luchtaanval oproepen om uit lastige situaties te ontsnappen.
Wat op papier spannend klinkt, is uiteindelijk niets meer dan een rondje DMZ of SpecOps – alleen en zonder de aantrekkingskracht van PvP of co-op. De sandboxes blijken al snel arena’s te zijn waar ik botweg op niet bijster slimme bots schiet en een checklist afwerk: vernietig hier drie helikopters, vind daar drie mobiele telefoons. De doelen zijn allemaal fantasieloze fetch quests, de speelse vrijheid voelt gekunsteld en irrelevant.
Niets doet ertoe
Waar ik in Black Ops: Cold War bijvoorbeeld met mijn beslissingen nog echt invloed kon uitoefenen op het verloop van een missie, is mijn keuze in MW3 totaal irrelevant: of ik sluip, plunder of het open gevecht opzoek, speelt geen rol in de uitkomst.
Er zijn geen spannende locaties te zien, geen verhaalfragmenten te ontdekken of geheimen te ontrafelen. Het gebruik van voertuigen is nauwelijks de moeite waard en als ik de meeste vijanden heb uitgeschakeld, levert het spel gewoon nieuwe vijanden per vrachtwagen af op de kaart. De actie wordt alleen begeleid door irrelevante radioberichten: “Headshot, hij staat niet meer op.” Ja, bedankt voor de info
Zelfs rondsluipen bij vijandelijke patrouilles voelt onbevredigend aan. Ten eerste geeft stealth me geen merkbaar voordeel en is het gewoon efficiënter om vijanden overhoop te schieten. En ten tweede fluctueert de AI van de vijand zo sterk dat sluipen een puur kansspel wordt.
De ene keer ziet een bewaker me op twintig meter afstand in dicht struikgewas liggen. En een andere keer steek ik een vijand neer vlak naast zijn kameraad, die vervolgens op zijn hoofd krabt: “Was dat iets? Hm, dat moet de wind geweest zijn!”
Zonder hoogtepunten
Met de Open Combat Missions geeft Call of Duty simpelweg op wat waarschijnlijk zijn grootste kracht is, namelijk een spannende productie zoals in een bioscoopblockbuster.
Spannende missies zoals “Clean House” uit Modern Warfare 2019, grootschalige gevechten met dramatische scènes zoals de instortende Eiffeltoren uit het oude Modern Warfare 3 uit 2011 of rustige momenten van spanning zoals de legendarische “All Ghillied Up”-missie uit CoD 4: Modern Warfare – ik zoek tevergeefs naar dit soort hoogtepunten in het nieuwe deel
In plaats van me te boeien met de gebruikelijke lineaire, maar zorgvuldig samengestelde sequenties, werpt MW3 me herhaaldelijk insoulless wannabe Far Cry sectiesen vertelt het een verhaal dat qua fantasieloosheid nauwelijks overtroffen kan worden.
De voorgangers zouden genoeg aanknopingspunten hebben geboden – zoals de gevolgen van het verraad van Philip Graves of het lot van Valeria. Dus wat blijft er over? Een technisch zeer robuuste shooter, de vage hoop dat Modern Warfare als serie dit dieptepunt snel zal overwinnen en de vraag: hoe heeft dit kunnen gebeuren?
Oordeel redactie
Wat was dat in vredesnaam? Terwijl de aftiteling van MW3 afloopt, staar ik verbijsterd naar het scherm. Ik denk aan hoe overstuur ik was na het einde van Call of Duty 4: Modern Warfare. De woede die ik voelde na de moord op Ghost in MW2 uit 2009. De euforie die ik voelde toen ik het dek van een onderzeeër voor de kust van New York bestormde in het oude MW3. Geen van deze gevoelens is aanwezig.
Wat overblijft is verbazing over het plotselinge en onbevredigende einde, de gemiste kansen en het schaamteloos recyclen van bedrijfsmiddelen. Want als er één ding is dat ik absoluut niet wil in een CoD-campagne, dan is het wel in kunstmatige bot-wedstrijden worden gezet op decorstukken van Warzone-maps.
Ja, de gunplay is nog steeds krachtig, acteurs zoals Barry Sloane als Captain Price leveren echt geweldige (Engelse) prestaties en soms voel ik me een echte special forces-superheld – bijvoorbeeld als ik ongemerkt met één schot meerdere bewakers uitschakel met een snipergeweer met geluiddemper. Maar het spektakel en de showmanship waarvoor ik zo van de MW-serie hou, ontbreekt lange stukken.
