De grootste Cyberpunk patch 1.3 tot nu toe is heet onder de voeten. Maar hoe afgerond en bug-vrij voelt de role-playing blockbuster aan als je hem nu pas voor het eerst speelt?
Soms, zelfs als hoofdredacteur, gun je jezelf een beetje luxe. Dus afgezien van de dagelijkse duik in de geldbak, natuurlijk. En mijn luxe was om Cyberpunk 2077 tot nu toe niet aan te raken. De reden is simpel: op het moment van de release had ik gewoon geen PC die krachtig genoeg was (vervloekt grafische kaart tekort!) om CD Projekt’s rollenspel met maximale details te spelen. En de console versie was om bekende redenen toch al uitgesloten.
Omdat ik ook wist dat de Cyberpunk-verslaggeving in goede handen was, kon en zou ik mezelf toestaan om het belangrijkste spel van vorig jaar pas in 2021 te zien.
Cyberpunk 2077: Patch 1.3 is a positive sign, but not for everyone
Inhoudsopgave
De cyberpunk discussie beïnvloedt mijn spelervaring
Deze indruk hangt grotendeels af van hoe intensief je de discussies rond Cyberpunk 2077 hebt gevolgd. Door mijn beroep zit ik hier logischerwijs aan de bovenkant van de schaal, en ik merk al tijdens mijn eerste stappen door Night City hoe sterk dit mijn perceptie van het rollenspel beïnvloedt.
In bijna elke open-wereldgame wordt de wereld bevolkt door klonen, en Cyberpunk 2077 levert eigenlijk een heel breed scala aan voorbijgangers, maar toch springt het regelmatig in mijn gezicht als ik twee identieke personages tegenkom.
Hetzelfde geldt voor de knipperfouten, die ook bijna standaard zijn in 3D-rollenspellen. Toch kan ik ze in Cyberpunk veel slechter vervagen dan in andere titels. En dat ergert me omdat ik weet dat dit eigenlijk oneerlijk is.
Omdat het grootste deel van de grafische onaangenaamheden voortkomt uit het feit dat Cyberpunk 2077, puur technisch gezien, in veel opzichten uitblinkt, althans op de PC. Er gebeurt veel meer op straat dan in vergelijkbare titels, geen enkele andere open wereld biedt zo’n vrij verkenbare stad. En in elke scène zijn er talloze fysieke objecten die met elkaar interageren, wat enerzijds zorgt voor een enorm geloofwaardige wereld, maar anderzijds ook voor veel knipperfouten.
De spelervaring wordt echter niet alleen negatief beïnvloed; ik merk ook bewuster de grote sterke punten van Cyberpunk op dan ik onder normale omstandigheden zou doen. Ik kan bijvoorbeeld niet genoeg krijgen van de sensationeel geënsceneerde dialogen. Nooit eerder hebben gesprekken in een rollenspel voor mij zo echt en natuurlijk aangevoeld.
En keer op keer betrap ik mezelf erop dat ik het snelle reizen vrijwillig negeer om de vele atmosferische details en de sensationele ray tracing te voet of per motor letterlijk in me op te nemen. Niet sinds Red Dead Redemption 2 heeft een spel zo’n sightseeing factor voor mij.
Ik vind geen ernstige bugs of fouten
Ondertussen heb ik me 30 uur lang sluipend, hackend, snijdend en schietend een weg gebaand door Night City. Als gepassioneerde vragensteller neem ik alles wat de volgepakte kaart me toewerpt, net als in The Witcher 3. En afgezien van de alomtegenwoordige knipperfouten, werkt dit probleemloos, op een paar kleine dingetjes na:
Zo nu en dan kan ik geen voorwerpen oprapen omdat ze in conflict zijn met andere. Dankzij de fysica lost een moedig schot in de massa van het object het probleem op.
Als mijn pistool eenmaal weigert te schieten via het vizier aan de achterkant, helpt alleen een herlading van de spelstaat hier.
In een zijmissie blijven de dradenkruizen zichtbaar, ook al zit ik in de auto. Dus ik stap uit de auto, verwissel mijn wapen, berg het op en stap weer in.
Zoals beschreven in punt 1 speel ik Cyberpunk 2077 met grote buggevoeligheid, waardoor ik zelfs denk dat er bugs zijn waar er geen zijn – bijvoorbeeld wanneer ik vijf minuten wanhopig bezig ben om de ingang van een winkel te vinden en het spel al aan het vervloeken ben … totdat ik me realiseer dat de winkel om 6 uur ’s ochtends gewoon nog dicht is.
De enige quest bug die ik tegenkom valt des te meer op: In de quest “These Boots Are Made For Walking” moet ik als nomade op zoek naar mijn oude auto op het autokerkhof … alleen staat er niets bij de quest marker. Blijkbaar is dit een bug die pas sinds update 1.3 voorkomt en hopelijk met de volgende hotfix tot het verleden zal behoren.
Het voelde alsof Cyberpunk 2077 bij release op het bugvrije niveau van een The Witcher 3 zou zitten. Tien maanden na de lancering is dat allesbehalve een glorieus record voor CD Projekt. Maar ook niets dat je zou moeten weerhouden om te spelen als je Cyberpunk een kans wilt geven.
Er zijn nog veel kleine dingen die me dwars zitten
Het zijn dus niet de bugs die me steeds uit de snoeiharde cyberpunk-sfeer halen, maar eerder de vele andere kleine tekortkomingen van de role-playing game:
– Voorbijgangers hurken tijdens vuurgevechten veel te vaak onnozel met zwaaiende armen op de grond in plaats van te vluchten.
– Het navigatiesysteem laat het af en toe afweten en leidt me alleen via omwegen naar mijn bestemming.
– Ik kan de besturing van het voertuig niet dubbel toewijzen, daarom wissel ik tussen WASD en pijltjestoetsen, afhankelijk van de missie (Moet ik ook schieten of alleen snel rijden?).
– Toch, als ik sluip, kan ik mijn slachtoffer alleen in een hoofdgreep nemen als ze me in de perfecte hoek de rug toekeren, wat ik zelfs na 30 uur spelen nog niet voor elkaar krijg.
Dit stoort me allemaal meer in Cyberpunk 2077 dan in andere open-wereldspellen, simpelweg omdat de daling hier zo veel groter is. Op de beste momenten creëert CD Projekt met een ongekende inspanning een onderdompeling die ik nog nooit eerder in een rollenspel heb meegemaakt … om die vervolgens een paar minuten later te laten verbrijzelen omdat een paar voetgangers te dom zijn om weg te rennen van een wilde schietpartij.
Dit gebeurt niet in Tales of Arise (dat ik momenteel parallel speel als co-tester). Maar ook daar is de wereld opgedeeld in kleine, gelijkvloerse levels, worden dialogen afgehaspeld met vaste camera-instellingen, en verdwijnen vijanden simpelweg na gevechten in plaats van als fysieke objecten in de wereld te blijven
Een geweldig rollenspel, maar nog steeds geen goed afgerond spel
Ik heb grote twijfels of Cyberpunk 2077 ooit zo rond zal aanvoelen als The Witcher 3 deed vanaf versie 1.3 (aka de Game of the Year Edition). Te veel systemen, zoals de fysica van objecten, levelontwerp of NPC-gedrag, zouden daarvoor fundamenteel moeten worden herwerkt.
Aan de andere kant, vanuit mijn standpunt, is er geen reden om te wachten met je eerste playthrough. Cyberpunk 2077 kan nu 99 procent van de tijd zonder problemen worden genoten, zolang je je maar realiseert dat je te maken hebt met een verhaalzware role-playing game die, net als The Witcher 3, zijn open wereld vooral gebruikt als een prachtig, maar uiteindelijk nogal statisch decor.
Wie een geloofwaardig gesimuleerde wereld wil zoals in Red Dead Redemption, Skyrim of Elex, zal daar tevergeefs naar blijven zoeken. Er zijn redenen waarom Cyberpunk niet in onze top 10 van beste open-wereldgames terechtkwam.
Als je daarentegen in de eerste plaats hoopt op een uitzonderlijke role-playing ervaring van Cyberpunk 2077, dan heb ik er alle vertrouwen in dat je nu al tevreden zult zijn. Want hoezeer de kleine bugs en tekortkomingen me af en toe ook irriteren, het grote geheel maakt indruk op me. Enerzijds technisch: afgezien van Flight Simulator is Cyberpunk 2077 het enige huidige pc-spel waarin mijn nieuwe computer echt kan laten zien wat hij kan.
Aan de andere kant is het ook leuk om te spelen: of je nu schiet, hackt of sluipt – het is gewoon heel leuk om met veel speelse vrijheid naam te maken in Night City. En sommige van de missies behoren zeker tot de beste die ik in mijn 35 jaar als rollenspeler heb meegemaakt. De verhalen en personages van Cyberpunk blijven me bij tot ver na de eigenlijke speeltijd, en velen van hen zullen voor altijd in mijn geheugen gegrift staan.
Zou dit allemaal waar zijn geweest voor de releaseversie van Cyberpunk 2077 en op mijn zes jaar oude pc met een GTX970? Ik weet het niet. Maar ik ben blij dat ik heb gewacht.Als je daarentegen in de eerste plaats hoopt op een uitzonderlijke role-playing ervaring van Cyberpunk 2077, dan ben ik er zeker van dat je al tevreden zult zijn. Want hoezeer de kleine bugs en tekortkomingen me af en toe ook irriteren, het grote geheel maakt indruk op me. Enerzijds technisch: afgezien van Flight Simulator is Cyberpunk 2077 het enige huidige pc-spel waarin mijn nieuwe computer echt kan laten zien wat hij kan.
Aan de andere kant is het ook leuk om te spelen: of je nu schiet, hackt of sluipt – het is gewoon heel leuk om met veel speelse vrijheid naam te maken in Night City. En sommige van de missies behoren zeker tot de beste die ik in mijn 35 jaar als rollenspeler heb meegemaakt. De verhalen en personages van Cyberpunk blijven me bij tot ver na de eigenlijke speeltijd, en velen van hen zullen voor altijd in mijn geheugen gegrift staan.
Zou dit allemaal waar zijn geweest voor de releaseversie van Cyberpunk 2077 en op mijn zes jaar oude pc met een GTX970? Ik weet het niet. Maar ik ben blij dat ik gewacht heb.
