Onze Diablo-expert vat voor u samen wat Blizzard aan zijn actierollenspel heeft veranderd om aan de wensen van de fans van de serie te voldoen.
Diablo is voor mij altijd synoniem geweest aan kippenvel. Ik hoef maar te denken aan de melancholieke gitaarklanken die me over de onheilspellende vlakten van het legendarische tweede deel voerden en er gaat een troostende rilling over mijn rug.
En de woorden die de prins van de hel op bloedstollende toon tot me sprak toen we elkaar voor het eerst ontmoetten, klinken zelfs na twintig jaar nog diep door in mijn ziel. Dat is waarschijnlijk de reden waarom ik ze graag met vervormde stem citeer als ik nietsvermoedende medespelers tegenkom in overlevingsspelletjes – hihi.
Natuurlijk zijn ook de verslavende itemspiraal, de iconische klassen en de razendsnelle gevechten steunpilaren van de aloude kathedraal van actierollenspellen. Maar het waren de onvergetelijke personages, zoals Deckard Cain of de aartsengel Tyrael, die op de glas-in-loodramen ronddartelden, die het zijn onmiskenbare charme gaven. De filmische intermezzo’s zouden dan de sinistere gotische architectuur in deze allegorische vergelijking inbrengen.
In navenant grote duivelse hoefafdrukken stapt Diablo 4, die al is aangekondigd voor 2019, maar nog enigszins ongrijpbaar is door tal van omwentelingen in het ontwerp en bij ontwikkelstudio Blizzard. Tenminste wat bepaalde gameplay-elementen betreft, zoals de overstap naar een open wereld en het gedwongen delen met andere spelers.
Toch grijnsde ik destijds als een honingkoekpaard toen de aankondigingstrailer onmiskenbaar duidelijk maakte dat het vierde deel van de reeks opnieuw een beduidend donkerder richting zou uitgaan dan zijn onmiddellijke voorganger.
In dit artikel kijken we naar wat Blizzard heeft aangepast om aan de wensen van de fans van de serie tegemoet te komen. Als alles wat al maanden in de agenda’s van de ontwikkelaars staat waar is, dan zou Diablo 4 eindelijk de twee fan kampen van deel 2 en 3 kunnen herenigen.
“Zelfs de dood kan je niet van mij redden “
In de trailer bevrijden een paar ongelukkige gelukssoldaten per ongeluk Diablo’s nicht Lilith van haar verbanning, waarmee de weg wordt vrijgemaakt voor een antagonist die even spannend als complex is. Mephisto’s dochter was degene die, in een onheilige verbintenis met de aartsengel Inarius, niet alleen de wereld van Sanctuary schiep, maar ook de mensheid zelf, eeuwen geleden.
Toen haar minnaar later de kinderen die ze samen hadden wilde uitroeien, roeide ze in plaats daarvan alle engelen en demonen uit het heiligdom uit, waardoor het voortbestaan van onze soort al lang voor de eerste Spelen verzekerd was.
Aangezien het verhaal van Diablo 4 zich tientallen jaren na de vernietigingscampagne van de Engel des Doods Malthael uit de D3 addon Reaper of Souls afspeelt, kunnen we alleen maar raden hoeveel pijn Lilith heeft van het verlies van 90 procent van haar nakomelingen. Laten we hopen dat haar motieven in het uiteindelijke spel net zo veelzijdig blijken te zijn als haar verleden doet vermoeden. Het zou zeer betreurenswaardig zijn als we ons van hen zouden moeten ontdoen enkel en alleen uit zelfbescherming.
Wat daarentegen zeker niet betreurenswaardig is, zijn alle gameplaywijzigingen die zijn doorgevoerd sinds de oorspronkelijke aankondiging. Het meest in het oog springend is dat wordt afgeweken van de sterk vereenvoudigde karakterontwikkeling. De roep van de fans om meer diepgang werd duidelijk gehoord en is nu omgezet in tastbare kenmerken.
Als je alle namen niet kunt bijhouden, nemen we je mee op een korte rondleiding om het spel te leren kennen:
De oorsprongsmythe van het Heiligdom zegt dat de oude godheid Anu alle kwaad van zich afsplitste alvorens het universum te scheppen. Uit dit pure kwaad kwam de zevenkoppige draak Tathamet voort. In hun grote eindstrijd zijn beiden omgekomen en uit de zeven hoofden zijn de zeven kwaden voortgekomen die tot op de dag van vandaag bij elke gelegenheid lijden en verwoesting zaaien.
De drie Grote Kwaden: Diablo, de Prins van de Hel, wordt beschouwd als de Heer der Verschrikking en leidt de demonenhordes samen met zijn twee broers Mephisto, de Heer der Haat, en Baal, de Heer der Vernietiging.
De vier kleinere kwaden: Andariel, Duriel, Azmodan en Belial behoren tot de sterkste demonen van de Burning Hells na de drie broers. Ooit kwamen zij in opstand tegen het drietal en verbanden hen naar Wijkplaats, waar de drie na een lange strijd in drie zielenstenen werden opgesloten door de Orde van Horadrim.
De vorige delen van de serie draaiden om deze Zielstenen en de kracht van de drie Grote Kwaden, die zelfs daarbinnen nauwelijks te bevatten zijn. Voor zover we tot nu toe weten, zal Diablo 4 in ieder geval een weerzien zien met Andariel, de Mistress of Torment, en Duriel, de Master of Pain. Het is echter meer dan waarschijnlijk dat Diablo ook in zijn eigen spel zal mogen zwaaien.
Attributen, talentenbomen en grote borden
Attributen en talentbomen zijn terug en diverser dan ooit! Elk van de vijf klassen die gepland zijn voor de release (zie kader) krijgt attribuut- en vaardigheidspunten als je een level omhoog gaat, en we mogen ze daarna vrij verdelen. De attributen zijn onderverdeeld in kracht, intelligentie, behendigheid en wilskracht.
Eén daarvan is van cruciaal belang voor elke klasse – in het geval van de jageres, bijvoorbeeld, vaardigheid zoals gewoonlijk – maar de anderen geven ook een offensieve en een defensieve bonus. Wat dit precies zijn, verschilt van klas tot klas. Als intelligentie de basisschade van een tovenares verhoogt, is de jageres beter in staat de zwakke punten van haar tegenstanders te herkennen en zo haar kans op kritieke treffers te vergroten.
In de talentenbomen glijden we langs de takken en ontgrendelen we krachtige actieve en passieve vaardigheden naarmate het level vordert. Vanaf level 50 wordt het nog complexer, want vanaf dan staat het vernieuwde Paragon systeem voor ons open. In plaats van eindeloos op dezelfde knoppen te drukken en slechts kleine bonussen te ontvangen, presenteert de herziene versie zich als een enorme secundaire vaardigheidsboom in de stijl van Path of Exile.
Er zijn meer dan honderd tegels op een Paragon bord die we kunnen volgen als een parelsnoer. Bij elke klim vervolgen we onze weg in een willekeurige richting, waarbij we proberen tactisch verstandig te navigeren zodat we niet alleen gewone tegels passeren, maar ook zo veel mogelijk magische en zeldzame tegels.
Aan elk van de vier randen vinden we een overgang naar een nieuw bord, waar we mogen kiezen uit welke richting we het willen betreden. In het midden van elk van deze borden ligt een legendarische tegel op ons te wachten, die ons beloont met een bijzonder krachtige kracht. Een mogelijkheid voor de barbaar, bijvoorbeeld, lokt ons met dertig procent extra schade zolang onze woedemeter meer dan half vol is.
Bovendien zijn er socket tiles te bereiken, waarin we de zogenaamde glyphs kunnen plaatsen (die doen denken aan de juwelen uit Path of Exile). Deze kunnen tijdens onze avonturen willekeurig gevangen worden genomen en in gevaarlijke kerkers worden opgewaardeerd. Hoe beter een glyph, hoe meer tegels het versterkt binnen zijn radius.
Een held naar mijn hart
De nieuwe nadruk op meer diepte is vooral bedoeld om weer meer individualiteit en gepieker toe te laten dan de meest efficiënte of grillige bouwsels. Het gaat ook verder in het tweede belangrijke aspect van de karakterontwikkeling: de uitrusting.
Naast de mogelijkheid om het geslacht, de huidskleur en de kleur van de ogen, de ruwe gelaatstrekken en ook het kapsel en de tatoeages te bepalen van de eigen held, die nu aanzienlijk rijker is aan polygonen, zijn er nauwelijks grenzen aan de keuze van voorwerpen.
Niet alleen omdat we ze mogen verven en transmogrificeren, maar ook omdat in de toekomst op elk zeldzaam voorwerp een legendarische eigenschap kan verschijnen. Dit vervangt dan de vijfde affix en kan onze speelstijl bepalen – bijvoorbeeld, als een schadebonus lonkt om binnen de straal van onze eigen schadezone te blijven.
Dankzij herziene trefzones zijn deze nu veel preciezer en komen ze precies overeen met de weergegeven animaties of effecten. In het algemeen wordt gestreefd naar een nog vloeiender gevechtsgevoel – vandaar de nieuwe ontwijkstap via de spatiebalk.
Als we een voorwerp vinden met bescheiden stats maar een uitstekend legendarisch effect, kunnen we het naar de nieuwe occultist brengen en de legendarische essentie eruit laten halen. De rest van het voorwerp zal worden vernietigd, maar de waardevolle bonus kan dan op een ander stuk harnas worden aangebracht. Dus weg zijn de dagen dat een paar te sterke items onze garderobe dicteerden.
Tunische en runetekens maken ook een comeback, zij het in onbekende vormen. In plaats van geprefabriceerde woorden te verzamelen, gebruiken we een trigger rune om te bepalen wanneer de effecten van de hoofdrune moeten worden getriggerd. Een willekeurige buff bij het drinken van een healing potion zou bijvoorbeeld denkbaar zijn. Een interessant systeem dat bouwknutselaars een extra niveau geeft.
Als kers op de taart verandert de gevechtsactie ook nog eens afhankelijk van het niveau van onze vaardigheden en de samenstelling van onze uitrustingsbonussen. Hoe sterker we worden, hoe meer kracht onze aanvallen hebben. Natuurlijk reageren de vijanden verschillend op klappen, afhankelijk van hun vaardigheden en wapens. Terwijl een kannibaal gruwelijk kan wegsmelten door een akelig gif, verrot hij gewoon tot as na een vuurbal.
Alle aangekondigde klassen in Diablo 4 zijn oude bekenden, maar hebben zeker een paar nieuwe trucs in hun mouw. Onder andere krijgt elk van hen een nieuwe, unieke klasse-mechaniek. Vaak moeten delen ervan en andere vaardigheden worden vrijgespeeld door quests.
The Barbarian:De beproefde hooligan versterkt zichzelf en zijn partij met strijdkreten, bespringt vijanden of gooit ze omver en ziet er meestal behoorlijk boos uit. Het spelprincipe is uitgebreid met het zogenaamde arsenaal. De barbaar kan nu tot twee eenhandige wapens en twee tweehandige wapens tegelijk dragen en ze toewijzen aan individuele vaardigheden om er in een oogwenk tussen te wisselen
The Sorceress:Het populaire sizzle and freeze wonder schiet bliksemschichten, ijspegels en meteoren in het rond en mag als speciale mechaniek tot drie werkelijk actieve vaardigheden in betoveringssleuven stoppen. Dan kunnen we ze niet meer handmatig ontsteken, maar vanaf dan triggeren ze af en toe zelf of veranderen onze speelstijl naargelang hun effect.
The Druid:De gedaanteverwisselaar heeft veel geoefend en hoeft niet meer voor bepaalde perioden in een dierlijke vorm te veranderen. In plaats daarvan kruipt hij in een flits in de huid van een weerbeer of wolf voor een enkele aanval. Zijn klassebonus is dat hij verwoestende klappen kan uitdelen met elke aardvaardigheid, waarbij hij een vast percentage van het maximale leven van de vijand steelt.
The Huntress:Als de meest veelzijdige klasse tot nu toe, is zij een kruising tussen een huurmoordenaar en een demonenjager. Zij kan zowel met twee (vergiftigde) dolken steken als haar vijanden van een afstand met een boog te lijf gaan. Ze heeft drie speciale mechanieken in haar bagage, maar ze moet er een van kiezen: ze kan ofwel combo-punten verzamelen met normale aanvallen en die besteden aan sterke afmakers, ofwel vijanden in het schaduwrijk trekken en ze daar ongestoord uitschakelen, ofwel snel reageren op zwakke punten in de verdediging van de vijand en zo bonusschade aanrichten.
The Paladin?:De vijfde release klasse wordt nog steeds geheim gehouden. De meeste aanwijzingen en de algemene balans wijzen momenteel op een soort paladijn of kruisvaarder. Jammer eigenlijk, want de necromancer had het verdiend om er vanaf het begin weer bij te zijn.
Blijf nog even en sta in de rij
Wat me blijft bezighouden is het idee van een MMO-achtige open wereld waar grote clusters ontstaan rond quest givers. Dat lijkt me een potentiële sfeerbreker zonder echte evenwichtswaarde. In de zogenaamde sociale hubs zou ik het vooral leuk moeten vinden om anderen te ontmoeten, groepen te vormen of handel te drijven. Waarom groepen vormen? Wel, niemand dwingt ons, maar afgezien van de publieke evenementen, worden tenminste de wereldbazen verondersteld alleen in teams verslagen te kunnen worden.
Het valt nog te bezien of een personage dat maandenlang is opgefokt, uiteindelijk in staat zal zijn ze alleen te kraken. Verder zal de wereld doorkruist worden door willekeurig gegenereerde en zogenaamde sleuteldungeons, die gezellig met maximaal drie andere spelers kunnen worden aangepakt. De nieuwe kampen zouden ook als iets dergelijks kunnen worden omschreven. Dit zijn door demonen overspoelde nederzettingen, die permanent kunnen worden bevrijd en waarheen vervolgens zoekers en handelaren zich weer verplaatsen.
Afhankelijk van de zeldzaamheidsgraad, geeft een Paragon tegel je sterkere bonussen. Sommige deeleffecten vereisen bepaalde attribuutwaarden voordat ze meetellen.)” src=”https://www.global-esports.news/wp-content/uploads/2022/05/Depending-on-the-rarity-level.jpg” width=”1476″ height=”964″ /☻
Zei er iemand paarden harnas? Ja, die zullen er waarschijnlijk wel komen, maar de winkel zal in ieder geval beperkt blijven tot dergelijke puur cosmetische snuisterijen voor ros en ruiter, voor zover wij op dit moment weten.
Trouwens, bepaalde mob types worden verondersteld altijd bepaalde items bij zich te hebben als ze op vette buit jagen. Een bandiet, bijvoorbeeld, zal eerder kruisbogen, laarzen of morgensterren bij zich hebben, terwijl het begeerde tweehandige zwaard elders gemakkelijker te krijgen is. Hoe de druppels eruit zien wordt vooral bepaald door het huidige gebied: Een eenhandig zwaard komt het meest voor in de woestijn als een kromzwaard.
Magical:De blauwe voorwerpen hebben maar een enkele affix, maar het is relatief sterk.
Rare:De gele power packs kunnen tot vijf affixes hebben, maar ze zijn iets zwakker dan de magische items.
Legendary:Dit zijn praktisch zeldzame voorwerpen waarvan de vijfde affix is vervangen door een legendarische. Het effect ervan kan ten koste van het item worden geëxtraheerd en op een ander item worden overgebracht.
Unique (vervangt Mythic):De schatten die met hun eigen naam in het achtergrondverhaal zijn verankerd, hebben onveranderlijke affixen die ook niet kunnen worden geëxtraheerd. Zij hebben sterk thema- en klassegebonden kenmerken, alsmede een onderscheidend uiterlijk.
Take the edge off others
Last but not least is er de PvP mode, die in het verleden niet de grootste rol heeft gespeeld voor de meeste Diablo fans, maar ons tenminste beloont met roem en exclusieve skins. Het enige wat we moeten doen is naar één van de zogenaamde Fields of Hate reizen en daar normale quests voltooien en monsters doden.
Dit moet ons ook een bijzondere kick geven wanneer we, in de beste overlevingsstijl, onze krachten hebben gebundeld met een vermeende bondgenoot en onze wederzijdse loyaliteit wankeler wordt met elke shard die we verdienen. Oh, ik kan het drama letterlijk proeven. Of we kunnen onszelf direct als vijandig bestempelen en onbeschaamd op mensenjacht gaan.
Als we het bijzonder goed doen, wordt er een premiejacht op ons geopend en afhankelijk van de uitkomst daarvan komen onze zuurverdiende scherven ofwel bij een van onze handlangers terecht of krijgen we een extra beloning voor het overleven van een gevaarlijke situatie.
Het achtergrondverhaal heeft zelfs een aanvaardbare verklaring voor het hele circus: op de PvP-velden komt de haat van Mephisto naar boven en maakt de helden ongewoon agressief. Daarom worden de moordenaars die erop uit gestuurd zijn om te jagen eigenlijk vaten van haat genoemd. Of het gezegde “Laten wij vaten worden” in het dagelijks leven de overhand zal krijgen, kan echter worden betwijfeld.
Editorial conclusion
Het is echt heel bevredigend om te zien hoe Diablo 4 evolueert naar een meer complete ervaring met elk bericht in het dagboek van de ontwikkelaar. Path of Exile ligt qua ambitie precies tussen Diablo 3 en het uitstekende, zij het voor velen intimiderende Path of Exile, vanwege het uitgestrekte eindspel, en dat is precies de juiste beslissing. Vooral omdat deze leemte momenteel alleen echt wordt opgevuld door de remaster van het tweede deel.
Met name de enorm toegenomen diepgang in de karakterontwikkeling is een zegen en zou een bloeiende bouw- en gidsgemeenschap moeten opleveren. Spelers vinden het immers nog steeds leuk om te knutselen aan het perfecte attributen- en uitrustingspakket voor hun Diablo 2-helden.
Maar of de open wereld uiteindelijk zal aanvoelen als een griezelig mooie speeltuin of een overvolle crèche, is een cruciale vraag die nog steeds als een zwaard van Damocles boven deel vier hangt. De belangrijkste verhaalmomenten moeten immers via instancing uit de Gedeelde Wereld worden gehouden en dus op een betrouwbare manier genietbaar worden gemaakt. Al met al geeft Blizzard hier genoeg positieve impulsen om gezond optimisme te rechtvaardigen. Ga zo door
