Dankzij chique HD visuals en betere gore verdient de remaster bijna een remake zegel van goedkeuring, maar laat te weinig ruimte voor RPG deugden.
Een kwart eeuw geleden in Final Fantasy 7 kaapten de rebellen van Avalanche een trein naar Midgar. Bovenaan hun takenlijst: Atomise Mako Reactor 1, gerund door de uitbuitende megacorporatie Shinra.
De heldhaftige samenzweerders rond de blonde stekelharige Cloud Strife slaagden erin zowel de centrale als de commerciële verwachtingen van Square op te blazen. Het inmiddels legendarische rollenspel kreeg dan ook verschillende vervolgen en prequels, waaronder Crisis Core: Final Fantasy 7 uit 2008 voor de PlayStation Portable.
Nu heeft Square Enix Crisis Core: Final Fantasy 7 Reunion uitgebracht, een weelderige remaster van de FF7 prequel. Het is rijk, want Reunion laat het niet alleen bij HD-texturen, maar gooit ook slimme nieuwe 3D-modellen, een pittiger gevechtssysteem en omgevingen uit Final Fantasy 7 Remake Intergrade in de pot. Bovendien komt er herwerkt geluid uit de luidsprekers.
Maar we hebben het nog steeds over een 14 jaar oud handheld-spel dat niet kan tippen aan de normen van vandaag, vooral wat betreft level design. Of de nieuwe functies dit kunnen ondervangen is het onderwerp van onze beoordeling.
De hoofd- en subplots van Crisis Core: Final Fantasy 7 Reunion spelen zich zeven jaar voor de gebeurtenissen van FF7 af en komen min of meer overeen met het PSP-origineel. Dus glijden we opnieuw in de deels grappige, deels tragische rol van Zack Fair, een sympathieke schreeuwlelijk en – in het begin – Shinra-soldaat van de tweede rang.
Je weet wel: “Soldaat” is de naam van een groep genetisch gemodificeerde elite strijders in dienst van Shinra, het wereldoverheersende bedrijf dat de levensstroom aftapt voor zijn eigen energievoorziening, waardoor het voortbestaan van de hele planeet Gaia in gevaar komt.
De taak van
Soldaat is om de twijfelachtige compagnie te verdedigen tegen opstandelingen zoals de eerder genoemde Avalanche groep. Crisis Core draait echter vooral om de plotselinge verdwijning van de poëtische rang 1 soldaat Genesis.
Samen met de onderkoelde Tseng, de verwarde leider van de Shinra-organisatie Turken, krijgt Zack de opdracht informatie te verzamelen over de verblijfplaats van de deserteur. Genesis” spoor leidt de twee professionele schurken naar het goed bewaakte Tamblin-fort van Wutai, dat de onderduiker moest veroveren. Maar al snel staat er veel meer op het spel dan alleen het verlies van een enkele Shinra infanterist.
De lineair vertelde prequel van FF7 is echter niet zozeer interessant (en vooral eigenzinnig) vanwege de neiging tot mystiek. Nee, het is interessant omdat het, met Soldat in gedachten, vraagt welke individuele problemen het zijn van een mislukt kloonexperiment met zich meebrengt. En het is eigenzinnig omdat het het vaak zware kleed van een ballade aantrekt.
Zo laat ze vaak Genesis citeren uit het fictieve epos “Loveless”, zoals “Mijn ziel, verblind door dorst naar wraak. Eindeloze kwelling leed het, om het einde van de reis te vinden in mijn verlossing. En je eeuwige slaap.” Wat beschamend theatraal lijkt in tips, aangezien de voordrager – oh God – zwarte engelenvleugels draagt.
Moderne Bijbelstudie
De theatraliteit leidt echter tot de clou van het geheel, namelijk dat de plot in figuurlijke zin naar de Bijbel verwijst. En meer dan dat, het overspant een artistieke boog naar de echte wereld door middel van “vers-begeleidende” scène-arrangementen. Wat dat betreft krijgen we in Reunion zowel gepolijste visuals als verfijnde kunst te zien. Maar misschien beseffen we dat pas tegen het einde van het verhaal, na ongeveer 14 uur.
Het is te verwachten dat gedurende deze tijd het doek meerdere malen zal vallen voor bekende gezichten uit Final Fantasy 7. We leren bijvoorbeeld hoe Aerith het iconische “bloemenmeisje” wordt, of hoe Cloud zijn manshoge gepantserde zwaard krijgt. Overigens speelt de langharige schurk Sephiroth opnieuw een belangrijke rol, zij het voorlopig als een schijnbaar oprechte Shinra-huurling in een vampierachtige leren outfit.
Vaak wordt het aangrijpende verhaal opgediend in de vorm van filmsequenties uit die periode. Sommige renderscènes komen zelfs in de buurt van de grafische kwaliteit van FF7 Remake Intergrade, ondersteund door uitstekend verbeterde 3D-modellen. Anderzijds wijzen geïsoleerde stijlbreuken en compressieartefacten erop dat een handvol originele films onaangeroerd is gebleven. Of moest onaangeroerd blijven.
Hoe dan ook, het genetische drama weet ons mee te slepen, wat niet in de laatste plaats te danken is aan de diepgaande en charismatische personages. Eerst en vooral Zack, wiens gelaagde persoonlijkheid ook menig lach ontlokt, vooral in de optionele verhaalzijmissies.
Hier ervaren we bijvoorbeeld hoe hobbelig de zoektocht naar een kinderbuideldief blijkt te zijn als hij in de gunst staat van de sloppenwijkbewoners. Eens moeten we ook als burgers vermomde spionnen ontmaskeren door willekeurig NPC”s in Midgar te benaderen.
Dat laatste is echter net zo spannend als het klinkt: helemaal niet. En het wordt nog onnozeler, want de doelen van de fetch quest zijn vaak oogverblindend gemarkeerd op de kaart. Crisis Core Reunion bevat tenminste voor het eerst volledig nagesynchroniseerde dialoog in het Engels. Duitse ondertitels kunnen desgewenst worden toegevoegd aan de consistent overtuigende stemacteurs.
missies in overvloed.Er zijn eindeloze mogelijkheden om te vechten, bijvoorbeeld in de missiemenu”s bij de savepunten. Daar kunnen we kiezen uit 300 (!) optionele “missies”, meestal herhalingen van (baas)gevechten of korte backtracking secties.
Oké: Soms ontsluit onze overwinning een nieuwe NPC dialoog, mits de betreffende missie door een inwoner van Midgar werd geadverteerd. Toch zijn alleen gevechtsbeloningen zoals materia of accessoires echt aantrekkelijk – en natuurlijk de mogelijke level-ups, hoewel we in de test zonder grind de finale haalden.
Sneller dan Dante en Nero.Crisis Core: Final Fantasy 7 Reunion richt zich op twee dingen: interessante tot humoristisch geschreven dialogen en duidelijk verbeterde, razendsnelle gevechten. Degenen die het real-time gevechtssysteem van het originele spel waarderen kunnen opgelucht ademhalen, want dat is in principe behouden gebleven.
De nieuwe schermutselingen verschillen slechts in drie opzichten van de oude. Ten eerste voelen ze veel massaler aan, met vernieuwde effecten en geluiden. Ten tweede zijn de gevechten indrukwekkend eenvoudig dankzij de soms automatische benadering van de tegenstander. En ten derde is de gevechtssnelheid nu zo hoog dat het de laatste twee Devil May Cry edities gemakkelijk overtreft.
Gelukkig kunnen we alle knoppen vrij toewijzen en genieten van schone camerabesturing via de muis. Op die manier houden we altijd de controle over de situatie.
Wat niet veranderd is, is Zacks standaardaanval, een simpele zwaardcombo. Maar het is nogal nietig – en Zack”s zwaard, in het latere spel het beroemde gepantserde zwaard uit FF7, is niet upgradebaar. Ook mag de jonge krijger zich niet beschermen met harnassen; alleen een paar accessoires die hij tijdens gevechten heeft opgedaan om anders onaantastbare basiswaarden als aanval, vitaliteit, magie en wilskracht te versterken, zijn toegestaan.
Dus hoe kan Zack zich effectief verdedigen tegen vijanden als gepantserde soldaten, magische hellehonden en fladderende cyclops vleermuizen? Ze kennen immers genoeg trucs; waaronder allround slagen, langdurige vergiftiging en – zonder de juiste Materia-bescherming – onmiddellijk dodelijke “kill magic”. Dat we ook worden voorzien van energieprojectielen, bliksemspreuken en vuurstormen is bijna vanzelfsprekend in actierollenspellen.
Special Attack Raffle
Nu hebben we verschillende manieren om nadrukkelijk terug te slaan binnen de strak gedefinieerde gevechtszones. Allereerst hebben we zes slots die via sneltoetsen kunnen worden opgeroepen. Zij kunnen ofwel fysieke speciale aanvallen of elementaire magische aanvallen (Materia) krijgen, of zelfs gemengde vormen daarvan. Je kunt hier meer over lezen in het kader “Zwaard en Magie”.
Al deze vaardigheden zijn onderhevig aan cooldowns, maar de vrij korte time-outs nemen ons nauwelijks de wind uit de zeilen. De kosten van FP of MP bij het uitvoeren van speciale vaardigheden zijn ook geen probleem dankzij de regeneratieve potions van Shinra”s online kiosk. Bovendien vullen we onze royale vaardigheids- en toverlijsten gratis aan bij opslagpunten (gratis opslag? Nada).
” />
Zwaard en Magie
Zack”s fysieke speciale aanvallen die vaardigheidspunten verbranden (FP) omvatten:
- Vortexaanval:Zack haalt extra kracht uit een draaiende sprong voor een zwaardaanval die meerdere klappen op meerdere vijanden kan uitdelen.
- Power Strike:De zweepende jongen springt kort naar achteren voor een bijzonder krachtige verticale slag.
- Achill Slash:Krachtige horizontale zwaardaanval vanuit de sprong.
- Sweep away:Hier worden bepaalde tegenstanders uit het gevecht gegooid met een blade hit. Erg handig als een nederlaag dreigt.
- TP Boost:Verhoogt Zack”s maximale hit points.
- Dark Bolt:Brengt bliksemschade toe aan één vijand en veroorzaakt mogelijk stilte (de arme persoon kan tijdelijk geen magie meer gebruiken).
- Vuur:Eenvoudige vuurspreuk met lange staart en pittige impact.
- Vitra:De klassieke geestelijke genezingsspreuk gecombineerd met een betekenisvolle sprong achteruit.
Alle vermogens worden sterker door veelvuldig gebruik, tenminste tot ze vijf sterren of het masterniveau bereiken. Het coolste is echter de mogelijkheid om gemengde vaardigheden te creëren. Om dit te doen, stoppen we alle materia ballen en fysieke vaardigheden in twee sleuven onder het menu item “Materia Fusion”.
Hoewel de elementen door de combinatie verloren gaan, is het uiterst aantrekkelijk om de soms onverwachte resultaten voorgeschoteld te krijgen en uit te proberen. Een voorbeeld is het “ijsmes” dat ontstaat uit een vortex aanval en ijs materia, waarvan het afvuren de TP-balken van de tegenstander zeer snel in hoofden doet verdwijnen.
Het feit dat we de limietweergave, die we al kennen van Final Fantasy 7, verhogen door gevechtsacties maakt ons nog weerbaarder. Zodra hij volledig is opgeladen, ontketenen we met één druk op de knop een reeks krachtige zwaardslagen (“Limit Rush”). Verder ondersteunt de zogenaamde DBW-matrix a.k.a. “Digital Waves of Consciousness” ons – zonder, en dat is nieuw in Reunion, de gevechtsactie te saboteren met grootschalige fade-ins.
Achter DBW zit een automatisch gokmechanisme dat lijkt op een eenarmige bandiet. Het is alleen beschikbaar tijdens gevechten en helpt Zack op willekeurige basis in level te stijgen, of geeft hem een krachtige eenmalige aanval. Daartoe behoren de merkwaardige “Chokobo kick”, maar ook een denderende helikopteraanval en opgeroepen Espers – enorme helse wezens met, zoals de filminserts onderstrepen, helse vernietigingskracht.
We moeten echter eerst de Espers verdienen, d.w.z. ze verslaan in een van de kolossaal opgevoerde eindbaasgevechten. Wat niet gemakkelijk is! Want de grote bazen zoals de mechanische Wrath-Bahamut en de demonische Ifrit hebben ook DBW-aanvallen in petto. Ze moeten zich echter van tevoren kort opladen, wat ons de kans geeft de betreffende vaardigheid met een hagelbui te verzwakken of zelfs helemaal te stoppen.
In Banora hebben we te maken met de bliksemschichtige Esper Bahamut. Dit waterspuwerachtige hellewezen is slechts één van de vele extreem krachtige baasmonsters.”) src=”https://www.global-esports.news/wp-content/uploads/2022/12/In-Banora-we-get-to-deal.jpg” width=”1920″ height=”1080″ /☻
Het komt erop neer dat het opgevoerde gevechtssysteem van Reunion uitstekende vloeiende en leuke gevechten oplevert. In geval van overlijden mogen we zelfs onze uitrusting verwisselen voordat we terugkeren naar het begin van de ontmoeting. Wat valt er dan nog te bekritiseren? Misschien dat er over het algemeen te veel gebonkt wordt en te weinig gedaan.
Zeker, er is een zekere mate van spelvariatie, bijvoorbeeld wanneer we bewakingsrobots uitschakelen met behulp van stationaire sluipschuttersgeweren. Maar zulke verfrissingen krijgen we pas in het voorlaatste van de tien hoofdstukken. En tegen die tijd is het – zij het epische – verhaal misschien niet argument genoeg voor sommigen.
De enige vraag die overblijft is hoe de remaster technisch zal uitpakken. Het is nauwelijks het vermelden waard dat het treinstation van Sector 1, het fonteinplein van Midgar en het high-tech Shinra-gebouw er doodsimpel uitzien. Dit is waar Final Fantasy 7 Remake Intergrade prachtig grondwerk heeft verricht.
Maar de Crisis Core-exclusieve locaties zijn ook erg indrukwekkend, zeker voor remaster begrippen. Afgezien van een paar ricochets zoals de wachttorens van het Tamblin fort, die bij nader inzien beknibbeld lijken te zijn op de texture lifting, is het verschil met de FF7 remake assets niet zo snel merkbaar.
Verder draaide het spel op een stabiele 60 frames per seconde op ons testsysteem bestaande uit een Core i7-8700k met 6x 3,7 GHz, een GeForce RTX 3060 en 32 gigabyte DDR4 RAM op maximale instellingen.
Onder zijn frisse, aantrekkelijke omslag is Crisis Core: Final Fantasy 7 echter niet bijzonder oud geworden. Er valt bijvoorbeeld niets te ontdekken binnen de ouderwets smalle landweggetjes, rotsachtige grotten en besneeuwde bergpassen, behalve maximaal twee kisten met nuttige voorwerpen en gedobbelde monsters (willekeurige gevechten). De enige uitzondering is het kleine dorpje Banora, waar het de moeite waard is om op elke deur te kloppen.
Amusant in dit verband: omdat veel gebieden in de Kroatische Hum nauwelijks groter zijn dan een achtertuin, moet een opdracht ons soms heen en weer sturen tussen locaties die slechts enkele meters van elkaar verwijderd zijn. Uiteindelijk zou een gereviseerde remake beter zijn geweest. Aan de andere kant is er nu met Crisis Core Reunion een remaster waar sommige uitgevers een voorbeeld aan zouden moeten nemen.
Conclusie: Hoogwaardige remaster met oude nukken
Hoewel niet elk muziekstuk geremasterd is en niet elke render een upgrade heeft gekregen: Crisis Core: Final Fantasy 7 Reunion heeft met gemak wat nodig is om de remaster van het jaar te worden. Het resultaat is zelfs zo goed, zowel qua visuals als combat, dat een vergelijking met de originele PSP-versie bijna oneerlijk zou zijn.
Het actie-rollenspel kan zijn oude leeftijd en handheld oorsprong echter niet verbergen, zelfs niet in zijn chique nieuwe gedaante. Als je wilt genieten van het aangrijpende verhaal over vier tragische G-soldaten, moet je je neerleggen bij claustrofobisch ontworpen, lege spelgebieden en veel zinloze zijmissies.
Editor”s verdict
Praten, slaan, knokken en praten – op een gegeven moment werd ik het zat. Inderdaad, Crisis Core Reunion doet geen moeite om deze monotone routine af en toe te herpakken. In plaats daarvan worden slechts rudimenten van variatie aangeboden: Bouw voor Aerith een bloemenkar. Geweldig idee, als het niet genoeg was geweest om een paar objecten op de kaart te pakken. De paar andere pogingen werkten ook niet voor mij, maar iets anders hield me geïnteresseerd: Zack.
Niet alleen heeft deze man een volkomen geniaal gevoel voor humor, maar hij voorziet anderen ook van een sjabloon voor zeer zelfvoldane opmerkingen. Ik zou Zack zeker in mijn poëziealbum laten schrijven, de anderen misschien op handtekeningenkaarten. Daarvoor zijn hun verhalen indrukwekkend genoeg. Kortom, als je van Final Fantasy 7 houdt, moet je Reunion alleen al voor het verhaal spelen. Vooral in de nu beschikbare, zeer gepolijste vorm voor een remaster.
