In principe is er niets mis met voortbouwen op een succesvolle formule. En als Assassin’s Creed Valhalla één ding was, dan was het zonder twijfel succesvol.
De tweede grote DLC, The Siege of Paris, is strikt conservatief in de test: hoewel er een nieuwe open wereld is met materiaal voor zes tot tien uur spelen (15 als je echt alles verzamelt), blijft de Paris DLC mechanisch gebonden aan de sterktes en zwaktes van AC Valhalla.
Dit maakt vanaf het begin duidelijk wat The Siege of Paris niet is: een add-on die zelfs die spelers zal boeien die nogal teleurgesteld waren door het controversieel ontvangen hoofdspel. In plaats daarvan, levert Ubisoft Montreal nieuw Viking voer voor de fans. Maar is het de prijs van 25 euro waard? Onze review zal je helpen beslissen welk spel je moet kopen.
Parijs
Stad
Wat staat er in De Belegering van Parijs?
Voor rebellenmissies krijg je speciale valuta die je kunt gebruiken om je team van helpers te upgraden. De weg naar het volgende infamy level is echter vervelend, en de missies zijn eentonig.”
De kern van de uitbreiding is duidelijk het verhaal over koning Karel III, die in de Duitse versie ook consequent Karel wordt genoemd. Zijn verschijningen doen vaag denken aan het optreden van de Bloedige Baron uit The Witcher 3. Heldin of held Eivor probeert te onderhandelen met de krankzinnige koning, zodat hij zijn legers niet op Engeland afstuurt. Maar uiteindelijk is alle diplomatie tevergeefs en komt het erop aan… Wel, raad eens? Juist: de belegering van Parijs.
Voor meer indrukken, klik door onze fotogalerij met screenshots van de testversie:
Hoe goed is het verhaal?
Het verhaal wordt zelfverzekerd verteld met veel cutscenes, maar heeft te kampen met dezelfde zwakke punten als de hoofdgame. Je mannelijke of vrouwelijke Eivor lijkt ronduit onbetrokken bij de gebeurtenissen en laat zich op afstand besturen door zijn kameraden. Als protagonisten daarentegen staan de nieuwe personages op de voorgrond. Hun beweegredenen zijn begrijpelijk en hun verandering in het verhaal is logisch.
Maar The Siege of Paris lijdt uiteindelijk aan datgene wat het verhaal zo ideaal maakt voor een DLC: het staat volledig los van het hoofdplot. Pas helemaal in het begin duikt een bekend personage op, de raamvertelling rond de moordenaars of zelfs het heden is volledig uitgewist.
We vinden tenminste een schuilplaats van de Hidden Ones in de catacomben van Parijs, maar afgezien van een nieuw wapen levert deze reis niets belangrijks op. Dat volgt: Als je de DLC overslaat, die ook deel uitmaakt van de Season Pass voor AC Valhalla, mis je niets.
Warrior
King
Leader
In The Siege of Paris is er ook een nieuwe geheime orde op wier leden je jaagt. De fanatiek christelijke strijders van de Bellatores Dei trekken op de achtergrond aan de touwtjes; in tegenstelling tot het hoofdspel en The Wrath of the Druids dood je hun leden echter in de loop van een half dozijn vooraf bepaalde moordaanslagen, niet door in de open wereld naar aanwijzingen te zoeken. Er is dus geen apart scherm met het organigram van de bestelling zoals gebruikelijk.
Over moorden gesproken: Ondanks enkele veelbelovende Hitman-achtige benaderingen, bieden de moordmissies vooral standaardwerk. Voordat we de kans krijgen een doelwit te vermoorden, moeten we eerst in de taverne rondvragen naar aanwijzingen over hoe we langs de bewakers kunnen komen. In de rol van Eivor zoeken we naar een geheime doorgang of worden we ons bewust van een vermomming waarmee we ongemerkt het doelwit kunnen naderen.
Sense
Shortsword
Maar uiteindelijk komen de moorden altijd op hetzelfde lineaire resultaat uit. Er is geen echte keuzevrijheid (behalve de keuze tussen vechten en sluipen) en soms zijn de opdrachten die voor een aanval moeten worden volbracht ronduit belachelijk eenvoudig, bijvoorbeeld wanneer we een pass aannemen van een dronken diplomaat op vijf meter van de geblokkeerde deur.
We vonden het constante zoeken naar sleutels in de DLC erg vervelend. Het missie-ontwerp grijpt vaak terug op eenvoudige methoden uit het Stenen Tijdperk, wanneer we verschillende deuren na elkaar moeten openen – de sleutels vinden we bij bewakers in de buurt. Met de ravenblik zijn ze snel gevonden, maar dit spelelement is verre van leuk.
Verder is het opvallend hoe weinig vrijheid de missies je geven. Vaak moet je NPC’s volgen terwijl ze je iets vertellen. Als je te ongeduldig bent en maar een paar meter vooruit loopt, overbelast je de kunstmatige intelligentie: de metgezellen stoppen gewoon en wachten tot je achter hen in de rij valt. Een beetje meer flexibiliteit in het ontwerp van de missies zou leuk geweest zijn!
Key madness
Shifting
Ongedierteplaag
Pauze
We vinden het leuk dat er in de riolen van Parijs altijd zwermen uitgehongerde ratten de weg versperren. De knaagdierenplaag doet denken aan vergelijkbare kopstoten in A Plague Tale: Onschuld, behalve dat je hier de ratten moet aanvallen om ze weg te jagen – het licht van een fakkel is niet genoeg. De kleine hersenkrakers met de knaagdieren maken het spel wat losser, dat voor de rest langs zeer bekende lijnen loopt.
Het is duidelijk: The Siege of Paris is geschikt voor alle mensen die maar niet genoeg kunnen krijgen van de Viking-actie in Assassin’s Creed Valhalla. Maar eigenlijk alleen voor hen.
