opinion: Biomutant deed het nogal slecht in tests en werd daarna snel vergeten. Maar Sascha had altijd een hart voor het spel.
De vier wereldbazen in Biomutant zijn echt spectaculair. Deze kameraad hier zul je van binnenuit vernietigen.” src=”https://www.global-esports.news/wp-content/uploads/2022/04/The-four-world-bosses.jpg” width=”1920″ height=”1080″ /☻
Inhoudsopgave
Doorbijten moet
Okay, let op. Ik hou van jullie, daarom wil ik hier niet met jullie neuken: Het begin van Biomutant is klote – maar blijf kijken, dat beloof ik! De verteller in het spel brabbelt veel te vaak en met te veel betekenis, terwijl het verhaal eigenlijk heel simpel is – de mensheid heeft zichzelf afgeschaft vanwege al het afval en de vervuiling en zo.
De laatste wezens op aarde zijn allemaal gemuteerd en nu moet jij, als speler, vechten om ofwel al je medeschepselen te verenigen, om de wereld te behouden en zichzelf te laten genezen, of om iedereen te vernietigen behalve de allersterksten en een wereldwijde reset te starten die alles opruimt. Hierdoor voelt het spel erg traag en langdradig aan.
En aangezien ik toch kritiek heb: Verwacht geen Dark Souls (3) of Devil May Cry als het gaat om het gevechtssysteem. Biomutant is een AA-spel met AA-animaties, AA-hitfeedback en AA-balancering. Elke mogelijke interpretatie van “AA” is hier van toepassing.
Je moet ook leven met het feit dat je er misschien niet uitziet. Ik ben dat in mijn RL toch al gewend en vind het niet erg, maar soms vind je in het spel spullen die zo overpowered zijn en er zo spectaculair stom uitzien dat je zou willen dat je de garderobe uit Cyberpunk 2077 weer had, zelfs zonder werkende vlieg.
De kunststijl in het spel is polariserend. Niet iedereen houdt van zulke bizarre gezichten. Voor mij kan het helemaal niet bizar genoeg zijn.” src=”https://www.global-esports.news/wp-content/uploads/2022/04/The-art-style-in-the-game-polarizes.jpg” width=”1920″ height=”1080″ /☻
Oh, en had ik al gezegd dat je keuze van karakterstats direct invloed heeft op het uiterlijk van je karakter? Als je bijvoorbeeld helemaal voor intelligentie gaat, zal je held een gigantische eierdop hebben, terwijl bijzonder sterke en duurzame personages extra mollig zullen zijn.
Mijn hoofdpersonage behoort tot de tweede categorie. In de eerste uren van het spel zie je soms je virtuele ouders in flashback-sequenties, waarvan het uiterlijk mede wordt bepaald door het uiterlijk van je personage. Laat ik het zo zeggen: Mijn moeder kraakt kokosnoten met haar dijen. Ze is een enorm beest! En in het spel, ook!
Van saai naar leuk
Okay, waarom doe ik dit mezelf aan? Zijn er niet massa’s spellen vergelijkbaar met Biomutant die beter spelen en niet lijden onder de punten die ik bekritiseerde? Misschien. Maar geen van hen heeft een berg. Niet zoals die in Biomutant. Op dit gebied heeft het spel niets minder dan perfectie bereikt. DIT IS VERDOMME MIJN BERG EN IK HOU ERVAN:
Mijn berg in Biomutant ziet eruit alsof ik 24 uur achter elkaar naar Studio Ghibli-films heb zitten staren, drie grote pizza’s heb gegeten en daarna een nachtmerrie tot leven heb laten komen. Het is majestueus en sierlijk. Als ik naar zijn gezicht kijk, weet ik niet of ik moet lachen, huilen of gillend wegrennen en het allemaal tegelijk doen.
Ik ben helemaal weg van het art design, de compleet surrealistische wezens en de geweldige spelwereld. Ja, ik weet het, groen gras, blauwe lucht, post-post-apocalyps in Unreal Engine 4, dat is niet hoe je de coole kinderen van vandaag aantrekt. Maar ik ben al blij als iemand een verdomd spel maakt met de Unreal Engine en niet gewoon een of ander 20 jaar oud level of stad uit een bestaande titel opnieuw maakt en op YouTube zet.
Ik ben blij met de felgekleurde graffiti en reclameposters in het spel. Ik hou van de dorpelingen met hun Engelse tanden, kraalogen en KiK outfits. Ik vind het leuk dat mijn karakter op elk snel reispunt tjirpt zodat hij het later kan vinden. Misschien is dat de reden waarom er geen geslachtsselectie is bij het genereren van karakters.
Everything is OP
De animaties en veel van de kleren in het spel zijn een beetje vaag. De gevechten zien er wel goed uit.” src=”https://www.global-esports.news/wp-content/uploads/2022/04/The-animations-and-many-of-the-clothes.jpg” width=”1920″ height=”1080″ /☻
Zou ik elke wedstrijd zo moeten spelen? Zeker niet. Maar in Biomutant worden de toch al zeldzame vechtpartijen nooit vervelend of frustrerend en zijn ze aangenaam snel. Als ik echt wil, kan ik altijd nog een harde run-through starten.
Ik hou ook van het handwerksysteem. Een van mijn “dolken” bestaat uit een nagelvijl, een banaan en een schroevendraaier. Ik spijkerde een shuttlecock aan mijn broek als een beschermende beenplaat.
Ja, je ziet eruit als een wandelende vuilnisbelt. Uitrusting uit elkaar halen heeft niet altijd zin (waarom krijg ik hout van een wollen muts?) en een soort transmog-systeem om kleding en upgrades visueel aan te passen zou geweldig zijn. Maar in het algemeen vind ik post-apocalyptisch recyclen van voorwerpen à la “deze pasta zeef is nu een harnas” helemaal te gek.
Nee, het eindresultaat ziet er nooit zo geweldig uit als in Mad Max of Fallout. Maar hey – je bent een gemuteerde kung-fu eekhoorn die het einde van de wereld voorbereidt met de hulp van vuilnis. In deze omgeving, is het volkomen logisch. Je moet er gewoon voor open staan.
Niet altijd vechten
In de loop van het spel besluit je een alliantie te vormen met een van de verschillende stammen in het spel, die verschillende filosofieën hebben. Een van hen wil bijvoorbeeld alle andere stammen uitroeien en een veilige toekomst creëren waarin alleen de sterken overleven. Een andere stam wil vrede door de vereniging van alle volkeren, enzovoort. Oké, de vier overgebleven facties in het spel volgen allemaal enige nuance tussen deze twee basishoudingen, maar ze komen allemaal met een uniek tribaal wapen om vrij te spelen en hun eigen kostuums, waarvan sommige echt cool zijn. Een beetje zoals de verschillende bendes in The Warriors (1979, vraag het aan je grootouders).
Welke kant je ook kiest, op een gegeven moment moet je tegen vijandige stammen vechten en hun territorium veroveren. Een beetje zoals de Stormcloaks en de Imperials in Skyrim, als je ooit van dat niche-spel hebt gehoord.
Een paar succesvolle campagnes later, als ik oog in oog kom te staan met de leider van een vijandelijke clan en hem uitdaag voor het eindbaasgevecht, geeft het spel me de mogelijkheid tot dialoog. “Wil je echt met me rotzooien, of neem je liever het risico om ooit een natuurlijke dood te sterven, hopelijk ver weg?”
Mijn held is zo sterk dat al zijn spieren hun eigen six-pack hebben. De hoofdman kijkt me even aan en denkt bij zichzelf, “Weet je wat? Baasgevechten worden toch overschat.” Even later schudt hij de leider van mijn stam de hand en eindigt dit deel van de oorlog zonder onnodig bloedvergieten. Natuurlijk, ik had hem gewoon weg kunnen buigen.
Ik ben er ook zeker van dat deze optie tegenwoordig niets nieuws meer is en in tal van andere spellen bestaat. Toch vind ik het prettig dat ik in Biomutant niet alles en iedereen genadeloos de grond in hoef te rammen, als een kort gesprekje soms ook helpt. Waren honorariumonderhandelingen maar zo eenvoudig!
Het helpt ook niet dat deze baas kinderspel is en je helemaal geen pijn kan doen zolang je zijn rechterknie aanvalt. In de tutorial moet je vluchten voor dit allesoverheersende gevaar, omdat het in het script staat. Zoals ik al zei, moeilijke entree, geen erg overtuigende eerste indruk en zo.
De latere bazen zijn echt spectaculair. Een van hen slokt je bijvoorbeeld op, zodat je niet alleen een geweldig binnenperspectief krijgt, maar ook op de enige kwetsbare plekken van de baas komt.
Het wordt moeilijk als hij je vroeg of laat uitschakelt en je terug moet naar de baas. Afhankelijk van welke kant je raakt, kan je… wel, genaaid zijn. Dit kan gebeuren in baasgevechten, maar zelden zo letterlijk.
Ook creatief en gelukkig op een andere manier smerig zijn gevechten in met olie besmeurde gebieden, waar je vecht tegen pikzwarte wezens die helemaal met olie zijn besmeurd. Je wenst snel de terugkeer van de knuffelige wasberen, eekhoorns en hamsters van vroeger. Zij komen op hun beurt niet alleen voor in alle denkbare kleuren, vormen en maten, maar dragen ook totaal verschillende tribale kledij, afhankelijk van de clan waartoe zij behoren. Ik hou van de verscheidenheid aan vijanden, baas monsters en mounts.
Ik vind het ontwerp van de wezens in het spel absoluut geweldig. Ik verkies dit met olie besmeurde monster boven orcs, zombies of terroristen.” src=”https://www.global-esports.news/wp-content/uploads/2022/04/I-think-the-creature-design.jpg” width=”1920″ height=”1080″ /☻
Een spel zoals McDonald’s
Voor mijn relatie met Biomutant, bestaat de term “Guilty Pleasure in Engeland.” Het is iets waar je van geniet, zelfs als je weet dat het eigenlijk niet zo goed is. Voor sommigen zijn dat flicks als “Birdemic” of “Sharknado” of de onbeschrijflijk slechte films van en met Neil Breen. Voor anderen is het het 20-pak Chicken McNuggets of het blikje Pringles dat je over je gezicht schuift. Voor mij is het gewoon Biomutant.
Ja, het spel zou meteen 100 procent beter zijn zonder de verteller en al het onnodige gebazel. Het gevechtssysteem en sommige animaties moeten nog een tijdje terug in de oven, want er is nog niets echt gaar. Het zou ook helemaal super zijn als bepaalde karakterwaarden of uitrusting niet per se zouden leiden tot een onbeschrijflijk lelijk hoofdpersonage.
Maar ik raakte meteen verzot op de totaal vreemde wezens in het spel, van eenvoudige vijanden tot weerzinwekkende eindbaasmonsters en mounts. Ik hou van het totaal ondoorgrondelijke crafting-systeem, waarbij elk alledaags voorwerp, hoe alledaags ook, uitrusting kan worden. Ik geniet van het feit dat ik moeiteloos de vloer kan aanvegen met de meeste vijanden, maar dat ik ook gewoon genade kan tonen als ik twijfel. Ja, de puzzels zijn kinderspel en houden me niet te lang van het hakken en plunderen af – gelukkig maar!
Ik weet dat Biomutant geen kaskraker is en dat het dit jaar niet gegarandeerd meer prijzen zal winnen. Het kan me gewoon niets schelen omdat het mijn smaak te pakken heeft met zijn humor en kunststijl. Het is oké om dingen leuk te vinden die, objectief gezien, misschien niet zo geweldig zijn. Als ze het ooit naar Nintendo Switch brengen, haal ik het weer.
Hoe gaan jullie om met kijkcijfers? Raak je zelfs geen spelletjes aan onder een bepaalde minimum rating? Of heb je je eigen favoriete spellen die objectief gezien niet erg goed zijn? En wat vind je van Biomutant? Laat het me weten in de commentaren
