Chorus ziet er geweldig uit, speelt geweldig en biedt razendsnelle ruimteactie in één keer, zodat de speeltijd voorbij vliegt – letterlijk.
Met een volle booster race ik met een waanzinnige snelheid naar een vijandelijk eskader. Mijn Gatling-kanon hakt de eerste vijand bij de eerste nadering doormidden. Mijn volgende slachtoffer beschermt zichzelf met sterke schilden. Ik schakel over op mijn lasers en brand een gat in zijn energiebarrière.
Ik raas razendsnel langs zijn zwaar gepantserde schip en mis hem op enkele centimeters. Dan druk ik op de powerslide en blijf woedend in de vliegrichting glijden terwijl ik mijn schip achterwaarts om zijn eigen as draai en mijn tegenstander van achteren bestook met ontelbare raketten. Als hij omkomt in een enorme explosie, heb ik geen tijd om te vieren – de volgende vijand heeft mij al geviseerd met zijn railgun.
Een roodgloeiende geleide straal is gericht op Forsa, mijn denkende, voelende ruimteschip. Ik tik op het juiste moment op de linker analoge stick van mijn controller, maak een perfecte ontwijkende rol, de railgun mist me. Dat lukte niet altijd zo goed – zonder goede timing blaast zo’n schot je in het ergste geval op, dus een beetje oefening kan geen kwaad.
Met een druk op de knop, gebruik ik mijn teleportatie gave en materialiseer direct achter mijn tegenstander. Hij krijgt geen kans voor een tweede schot. Chorus speelt zonder overdrijven geweldig, ziet er fantastisch uit, klinkt uitstekend en laat me alleen aan het eind van de campagne een beetje weemoedig achter omdat ik meer wil.
Chorus speelt geweldig vanaf het eerste moment. De besturing is nauwkeurig, intuïtief en gemakkelijk te begrijpen – ik speel het liefst met de gamepad, maar je ruimteschip kan net zo goed met de muis en het toetsenbord worden bestuurd, vooral omdat je alle knoppen vrij kunt configureren. Je moet hier echter niet hopen op HOTAS en cockpit view, want dit is een pure arcade shooter en geen simulatie.
Aan het begin van het spel manoeuvreer je vijanden uit de weg met booster thrusts en behendig vliegen, en brand je ze weg met je Gatling gun. Rustig. Maar hoe verder je komt in de tien tot 15 uur durende campagne, hoe uitdagender de gevechten worden.
Je jongleert gaandeweg met drie verschillende soorten wapens met hun eigen sterktes en zwaktes voor verschillende soorten vijanden, ontgrendelt speciale manoeuvres zoals glijbanen en teleportatie en neemt het zelfs op tegen kapitale schepen die je van binnenuit vernietigt.
Dit daagt zelfs ervaren piloten uit, vooral op de hoogste van de vier moeilijkheidsgraden, want zelfs een paar voltreffers zullen je vernietigen. Je kunt alleen wegkomen met frontale aanvallen op standaard gevechtsvliegtuigen, alle andere vijanden vereisen nauwkeurig manoeuvreren.
Dankzij een zeer goed uitgebalanceerde moeilijkheidscurve, die je langzaam laat kennismaken met nieuwe spelmechanismen, en royale checkpoints, is er zelfs in moeilijke gevechten geen frustratie. Hoewel je niet knoeit met de energieverdeling tussen de scheepssystemen en niet sleutelt aan echt complexe upgrades, zijn de gevechten altijd uitdagend en vooral boeiend genoeg, zodat ik me tijdens de test nooit uitgedaagd of zelfs verveeld heb gevoeld.
Soms ligt de uitdaging niet alleen in de gevaarlijke massa’s vijanden, maar ook in het kronkelige binnenwerk van ruimteschepen, stations en buitenaardse ruïnes, waar je je pratende ruimteschip veilig doorheen moet loodsen. Als je, zoals ik, al een beetje beschimmeld bent, zal dit je op sommige plaatsen een beetje aan Descent doen denken – in positieve zin.
Er zit echt veel verhaal in
In het spel speel je als Nara, een krijger met bovennatuurlijke gaven die een hele planeet heeft vernietigd in dienst van een kwaadaardige sekte. In de campagne begeleidt u haar op haar pad van zuivering. Er zijn tonnen dialogen en radioberichten, veel in-engine intermezzo’s en monologen waarin je Nara’s gevoelens en gedachten als gefluister waarneemt.
Dit alles wordt echter alleen geleverd met Duitse ondertitels en Engelse voice-over, wat des te irritanter is omdat de ontwikkelaar Deep Silver Fishlabs uit Hamburg komt. De meeste gesprekken vinden tenminste plaats in rustige spelsituaties, zodat je niet midden in een gevecht alinea’s tekst hoeft te lezen en tegelijkertijd een jager hoeft te besturen.
En het is de moeite waard om er aandacht aan te besteden, want het verhaal van Chorus heeft wel degelijk diepgang in vergelijking met zijn genreconcurrenten. Nara vindt visioenen van eerdere gebeurtenissen in de spelwereld en denkt samen met haar pratende ruimteschip na over de gebeurtenissen terwijl kwaadaardige sekteleden gezinnen en onschuldige burgers uitroeien. Voor een space shooter lijkt dit nogal emotioneel, althans in het begin, maar ik vond Nara echt een pragmatische (anti-) heldin.
Naast de spectaculaire gevechten en de grandioze, halfopen spelwereld, wordt in deze verhaalmomenten ook duidelijk dat Chorus geen volwaardig AAA-spel is met een enorm budget. De personage animaties lijken een beetje stijf, Nara’s gelaatstrekken geven niet altijd geloofwaardig emoties weer.
En veel quest gevers hebben dezelfde generieke helm profielfoto, zodat tegen de tijd dat je de missie voltooid hebt je ze al vergeten bent. Dit is het zwakste onderdeel van de verder fantastische presentatie en doet niet veel af aan de actie, vooral omdat alle gameplay zich uitsluitend in het ruimteschip afspeelt.
Je kunt het hoofdverhaal in minder dan tien uur afronden, maar in elke verkenbare ruimtesector zijn er stapels zijmissies waarin je wapens en upgrades kunt krijgen. Zoals typisch is voor het genre, escorteer je geallieerde ruimteschepen, versla je golven vijanden of ontdoe je een ruimtestation van mijnen en turrets.
Daarnaast zijn er willekeurig verschijnende, nogal generieke bonusmissies waarin je een schip voor enkele ogenblikken beschermt of helpt bij een reparatie door op een knop te drukken en daar een paar credits voor krijgt. Er is altijd en overal iets te doen. Om echt alles te zien, moet je rekenen op zo’n 15 uur.
Het resultaat: Kort en krachtig
Voor ongeveer 40 euro krijg je een goed half dozijn bezienswaardige, zeer grote, verkenbare gebieden vol quests, een handvol eenvoudige upgrades (meer rompsterkte en schilden, snellere boosters, een paar verschillende versies van de drie wapentypes, enzovoort), een goed verteld verhaal met een groovy soundtrack en geweldige scheepsontwerpen.
Afgezien van speedruns of een nieuwe poging op een hogere moeilijkheidsgraad, is er hier relatief weinig replaywaarde. Je speelt ook niet talloze nieuwe ruimteschepen vrij, maar beleeft je avontuur vooral vanuit de cockpit van Forsa.
Technisch was er niets om over te klagen in mijn pre-release versie voor PC. Het spel draait met Unreal Engine, draait zonder problemen in 4K en heeft ook geen framecap als je kijker een verversingsfrequentie van meer dan 60 hertz kan weergeven. Ray tracing instellingen waren nog niet beschikbaar in de versie die ik testte, maar volgens de ontwikkelaar Discord, zullen ze in de toekomst komen. HDR was ook geen optie in de test. Crashes, script dropouts of opmerkelijke bugs waren op geen enkel moment merkbaar.
Terwijl de rest van de wereld blij is met Battlefield, Pokémon, Forza, GTA, Skyrim, Call of Duty en Halo, ben ik alleen maar dankbaar als een studio de ballen heeft om een nieuwe IP aan te pakken in plaats van altijd maar reboots, remakes, remasters en sequels op de proppen te gooien – en dan ook nog in een genre waarin al talloze jaren veel te weinig gebeurt! Chorus is gewoonweg geweldig! Van de smeuïge besturing tot het waanzinnige gevoel van snelheid tot de waanzinnige manoeuvres die ik hier kan uithalen in plaats van alleen maar rondjes te vliegen tegen de AI, ik ben echt enthousiast over dit spel! Nu hoop ik dat het goed genoeg doet om een uitbreiding of vervolg in de toekomst mogelijk te maken. Ja, ik ben me bewust van de ironie, dank je.
