Stel je voor dat Google beslist wie Duitsland bestuurt. Stel je voor dat Amazon je nieuwe ogen, armen, verbeterde voeten of een gloednieuwe nier bezorgt. Stel je een kleine Apple chip voor in je hoofd die je laat zien zelfs in de diepste duisternis.
Dat kunt u zich allemaal wel voorstellen, hè? En dat is wat het cyberpunk genre zo opwindend maakt! Het is geen science fiction van de volgende eeuw, geen lichtzwaard fantasie met ruimte tovenaars die buitenaardse wezens bevechten op verre planeten. Cyberpunk is soms pijnlijk dichtbij;
En dat is precies waarom Disjunction zo”n fascinerend cyberpunkspel is. Omdat het precies begrijpt wat het genre zo spannend maakt. En dat ondanks het feit dat het eigenlijke verhaal soms behoorlijk waardeloos is.
Waar gaat het over?
We zijn in het jaar 2048. De inwoners van New York City verloren hun baan, hun huis, hun leven een paar jaar geleden dankzij een economische crisis. Terwijl Central Park overstroomde met daklozen, bouwde de stad meer en meer opvangcentra in het voormalige groene hart van de Big Apple. Maar dit was niet de oplossing van het probleem.
De wanhopige burgers verloren zich in drugsexcessen, diefstal en moord waren aan de orde van de dag en bendelidmaatschap was een van de weinige manieren om het hoofd boven water te houden. De stad verloor de controle, schermde het voormalige park meer en meer af en Central City was geboren. Nu neemt de druk toe op de burgemeester van New York om de orde te herstellen met de hulp van een privéleger.
Disjunction schetst vakkundig een nabije toekomst vol sociale en economische afgronden die bijna frustrerend tastbaar lijkt.
We kunnen bijna verdragen dat het eigenlijke verhaal op geen enkel punt echt opvalt. We spelen privé-detective Frank, die een onschuldige leider uit Central City uit de gevangenis wil halen, ex-bokser Joe, die een vendetta heeft na de dood van zijn dochter met behulp van zijn metalen arm en kaak, en hacker Spider, die haar bende, die uiteen dreigt te vallen, in alle chaos bij elkaar wil houden. Het in elkaar verweven verhaal van deze drie personages vermaakt enigszins, maar blijft erg voorspelbaar en ondermaats in vergelijking met deze fascinerende spelwereld.
Hoe speelt het?
Wie de afgelopen 25 jaar ook maar een spelletje stiekem op z”n bordje heeft gehad, voelt zich meteen thuis in Disjunction. We sluipen van pixelkamer naar pixelkamer door ofwel in stilte de mechanische en menselijke bewakers uit te schakelen, ze volledig te omzeilen of ons als Rambo met verschillende vuurwapens een weg te banen door de menigte. Dit laatste leidt echter zelden tot succes na een bepaald punt.
Het wordt nog interessanter met de verschillende personages: hoe we precies te werk gaan hangt af van de speelbare persoon. Terwijl Spider bijvoorbeeld zichzelf voor korte tijd onzichtbaar kan maken, is Joe met zijn metalen arm meer verantwoordelijk voor de ruigere zaken. Dit brengt de broodnodige afwisseling in de gameplay, aangezien de rest van de spelmechanismen bij elke playthrough erg op elkaar lijken. Het duurt ongeveer 10-15 uur om het verhaal in Disjunction uit te spelen.
What do we like?
- The Game World:De economische crisis, de daaruit voortvloeiende armoede en dedoor misdaad en drugs geteisterde Central City. Ik zie het al voor me. De achtergronden die in de spelwereld te vinden zijn, maken dat ik er nog dieper in duik.
- De gameplay:Als je van sluipspelletjes houdt, kun je je hier zeker een paar uur vermaken. De verschillende personages zorgen voor genoeg afwisseling om Disjunction niet te repetitief te laten aanvoelen, maar ze vallen ook niet echt op. 
- The music:Wanneer we de vierpotige robot ontmantelen dankzij Joe”s metalen arm en de bas onze acties ondersteunt, zit er een heel cyberpunk-gevoel aan. De synthetische geluiden in Disjunction zijn als de kers op de slagroomtaart.
- De vrije beslissing:Of we een slagveld achterlaten of dat onze vijanden niet eens in de gaten hadden dat we er waren, heeft op sommige momenten ook invloed op het verhaal. In dialogen kunnen we ook de loop van het verhaal beïnvloeden. Dit zorgt zelfs voor verschillende eindes. Dat is zeker niet de focus, maar het voegt wel wat toe aan het verhaal.
Wat vinden we niet leuk?
- Het verhaal:Qua verhaal had er veel meer in kunnen zitten – zeker gezien het boeiende scenario. Ondanks verschillende eindes is het verhaal vaak te voorspelbaar en blijven de personages tot het einde erg flets.In ieder geval haalt Disjunction het zeker niet op onzelijst van de 100 beste verhalende spellen.
- De graphics:Aan het begin van het spel wordt de pixel-look verblijd met een prachtige zonsopgang boven de daken van New York City. De aanvankelijke euforie ebt echter snel weg, want daarna speelt het hele spel zich af tussen sombere metalen muren. We hadden Central City graag buiten de gebouwen gezien, rondgeslopen tussen de overgebleven bomen en de spelwereld meer verkend.
Of het nu een prequel, vervolg, boek of iets anders is: ik zou graag meer van deze spelwereld zien! Het scenario rond New Yorks voormalige Central Park is in mijn hoofd blijven hangen en wil er niet meer uit. Ik geef niet echt om het eigenlijke verhaal van Disjunction. De gameplay is leuk voor mij als hobby-sluiper, al moet ik me wel een beetje door de saai vormgegeven levels worstelen.
Disjunction is zeker niet zonder gebreken, maar het heeft toch mijn cyberpunk hart veroverd.
