opinie: DaniDredge deed het bijna af als een saai visspel. Maar juist banaliteit helpt haar haar angsten onder ogen te zien
Natalie, niet naar beneden kijken. Er zijn momenten in mijn leven die ik nooit zal vergeten. Mijn inschrijving op school, mijn bijna gescheurde band in de gymles – of die zomerdag in de Egyptische zee. Ik was net uit een boot gesprongen om te gaan snorkelen op een koraalrif. Maar het uitzicht naar beneden liet geen kleurrijke onderwaterwereld zien. Ik kon nog net mijn benen zien voordat het licht sneller werd opgeslokt dan mijn geld in een Steam-verkoop. Ik staarde in een zwarte, eindeloze diepte. En zij staarde terug. Hallo, nieuwe fobie.Sindsdien heb ik een grote afstand genomen van videospellen die me de zee op sturen, waarbij ik moet duiken, of die me proberen te lokken met Lovecraftiaanse monsters. Vissimulaties geef ik net zo”n ruime ligplaats. Niet omdat ik er bang voor ben, maar omdat ik me niets saaier kan voorstellen.
Dredgecombineert beide aspecten – het eentonige vissen en de nachtmerries van een thalassofoob. Misschien was het mijn nieuwsgierigheid, of misschien was het de roep van Cthulhu: ik moest uitvinden waarom de visserijsim ( behoort tot de huidige Steam-toppers). Verrassend genoeg profiteert Dredge van mijn eigen afkeer van alles …. en laat me nu niet meer los.
Visser overdag – bangerik ”s nachts
Overdag sjok ik in Dredge met mijn kleine stoomboot over de wateren, vis en leer de omgeving van de archipel “The Marrow” kennen. Het wordt al snel duidelijk dat de bewoners me niet de hele waarheid vertellen en dat er hier iets goed mis is.
Maar daar hoef ik me voorlopig geen zorgen over te maken. Ik blijf verschillende vissoorten verzamelen om mijn encyclopedie te vervolledigen, zoek in de diepte naar schroot om mijn scheepje te verbeteren en verkoop misvormde anomalieën en schatten om mijn zakgeld aan te vullen.
Maar, Natalie, zei je net niet dat vissimulaties saai zijn? Ja. Maar in Dredge hou ik me vast aan elke hengel zodat ik me niet hoef bezig te houden met wat er gebeurt nadat de zon is ondergegaan.
Zodra de nacht de zee in duisternis dompelt, stijgt mijn paniek – zowel in het spel als voor het scherm. Een groot oog in het midden van het kompasdisplay toont de gemoedstoestand van mijn visser. Hoe langer hij in de duisternis blijft en hoe meer vreemde dingen er om hem heen gebeuren, hoe paranoïde hij wordt.
Dan verschijnen er plotseling stenen uit het niets en schraap ik mijn romp erlangs. Zwarte vogels met rode ogen stelen mijn prooi. Naderende schepen veranderen in dreigende zeewezens. En dat gefluister…
Tussen ondiepe simulatie en nachtmerrie
Deze fijne lijn tussen de monotone vissimulatie en de angstaanjagende keerzijde met monsters, paranormale gebeurtenissen en ondoordringbare duisternis is de grote kracht van Dredge. En mijn verbeelding doet de rest.
Ik houd de klok goed in de gaten om voor zonsondergang veilig terug te zijn in de haven. Als ik aan de horizon grote figuren op het wateroppervlak zie, keer ik ze de rug toe. Was het een walvis, de Leviathan? En wiens tentakels komen uit de diepte? Hoe dan ook, verzamel wat makreel en laten we hier weggaan!
Dredge prikkelt mijn nieuwsgierigheid, provoceert me met spannende verhalen en bovennatuurlijke gebeurtenissen. Het wikkelt me in een verstikkende sluier van sfeer in seconden wanneer ik me te veilig voel.
Maar het laat me ook spelen met gevaar en balanceren op het randje. Ik kan overdag al mijn taken uitvoeren en ”s nachts doorslapen. Ik heb de keuze om voorzichtig te werk te gaan en geen getuige te zijn van de verschrikkingen van de zeeën. Maar voor bepaalde vissoorten en zoektochten moet ik me soms ”s nachts wagen.
Het ontspannen vissen is het perfecte tegenwicht voor de ondiepe verschrikking van de nacht. Terwijl mijn gedachten aan het onbekende op hol slaan, klamp ik me dankbaar vast aan de triviale mechaniek van de simulatie.
Ik had nooit gedacht dat uitgerekend een visspel me de engste horrorervaring in lange tijd zou bezorgen, omdat het me zo elegant confronteert met mijn eigen angsten, waarbij ik soms de hengel strak trek en dan weer laat verslappen. Dredge had me al na de eerste paar minuten te pakken… en nu speel ik maar al te graag aas voor wat er in de mysterieuze wateren schuilt.
