Het is een beetje vreemd. Als je de rivier van real-time strategiespellen naar de bron volgt, zul je altijd Dune 2 ontdekken. Dit spel is het archetype voor alle klassieke real-time strategiespellen die daarna kwamen.
Genre kenners denken meestal als eerste aan WarCraft, Command & Conquer of Age of Empires, maar geen van hen gaf vorm aan dit concept van real-time gevechten, het verzamelen van grondstoffen en het bouwen van bases. Dat is wat Dune 2 op zijn nobele vaandel kan schrijven.
Deze prestatie was niet genoeg om Dune games in de daaropvolgende jaren te doen uitgroeien tot een grote naam naast WarCraft en co. Toch is deze achtergrond voldoende om met belangstelling de oren te spitsen zodra er weer sprake is van een nieuw real-time strategiespel met de naam Dune. Het voelt als de terugkeer van de voorvader.
Tenminste onder de lezers van GlobalESportNews lijkt dat het geval te zijn, want de aankondiging van Dune: Spice Wars wist verrassend veel aandacht te trekken. Ook al is concrete informatie over het spel tot dusver verborgen gebleven onder een metersdikke laag zand.
Maar maak je geen zorgen. Vandaag beginnen we te graven en proberen uit te vinden – hoeveel RTS er in zit. We hadden gewoon wat meer water mee moeten nemen, want onze tocht door de woestijn was droog. Nou – nog droger dan eerst gedacht.
Wat voor spel is dit precies?Met ons gepraat over Dune 2, het bouwen van bases en real-time strategie, hebben we u opzettelijk in wat drijfzand gelokt (GlobalESportNews is vanaf nu niet meer verantwoordelijk voor zandmetaforen). Want hoewel Spice Wars adverteert met deze genre-aanduiding, en niet zonder reden, heeft het weinig gemeen met Dune 2 of Age of Empires 4.
Spice Wars doet veel meer denken aan Civilization in real time en met één overheersend terreintype … Woestijn. Tegelijkertijd is Spice Wars geenszins bedoeld om spelers tientallen uren aan hetzelfde spel te binden. Hier gaan van begin tot eind geen dagen voorbij waarop onze was muf wordt in de machine of een laag stof zich ophoopt op de planken. Een enkele partij van Spice Wars zou tussen de drie en vijf uur duren.
Spice Wars zit hier, dan, tussen de zandbanken. Om het een klassieke real-time strategie te noemen, is de base-building gewoon niet onderscheidend genoeg en zijn de gevechten niet aanwezig genoeg. Maar wie een volwaardig globaal strategiespel op de woestijnplaneet Arrakis verwacht, zit er ook een beetje naast.
De nieuwe Dune is beide. En daarin ligt een uitdaging, maar ook zijn grootste potentieel.
Inhoudsopgave
Mist of War kan ook mooi zijn
Het eerste wat ons opviel tijdens de gameplaypresentatie van Dune: Spice Wars was de heersende mist van oorlog. En niet alleen omdat aan het begin van een spel de hele kaart erdoor wordt bedekt en alleen een piepkleine zone met de hoofdstad van onze factie wordt gespaard. Nogal banaal, het ziet er ook best mooi uit.
Dit klinkt misschien als een vreemde fascinatie voor zandwolken, maar de manier waarop de dikke, lichtbruine stofmassa over het landschap zweeft, voortdurend schommelend en opbollend als een grote donderwolk, is bijna hypnotiserend.
Over het algemeen zien vooral de landschappen van Spice Wars er geweldig uit, ook al is er hier alleen woestijn te zien, trouw aan het origineel. Hoe leuk je de deels erg overdreven personages vindt, is een andere vraag.
In de eerste minuten van het spel gaat het er echter om de zandwolken te verdrijven met behulp van de libelle-achtige ornithopters. Er zitten immers allerlei vraagtekens onder verborgen die moeten worden onderzocht. In het beste geval ontdekken we ook een paars gewassen gebied vlak naast de hoofdtribune – een bron voor het kruid dat alles in het Dune Universum bepaalt.
Excavate resources
Er is geen twijfel dat Spice een rol speelt in een of andere vorm van een Dune spel. Het is echter lang niet de enige hulpbron waar we ons zorgen over moeten maken. In feite speelt Spice in het grote geheel niet zo’n overdreven belangrijke rol dat het al het andere overschaduwt. Water, bijvoorbeeld, zou minstens even belangrijk zijn als de begeerde drug. Als het water opraakt, komen de onderdanen in opstand.
Het belangrijkste doel van
Spice is dat het ons een andere bron geeft, Solari. Dit is smerige lucre, die zoals we allemaal weten altijd belangrijk is in wereldwijde strategiespellen. Of het nu is om soldaten te betalen, gebouwen te bouwen of acties van agenten te financieren. Als alternatief kunnen we ook het kruid hamsteren, wat volgens de ontwikkelaars nog belangrijker is. De keizer eist regelmatig een deel, en als er niet genoeg is, heeft dat negatieve gevolgen voor onze reputatie in Landsraad. Een plaats waar alle edelen van het rijk samenkomen om te discussiëren.
Maar drugs, water en geld zijn ook niet echt, ook al is Tony Montana het daar misschien niet mee eens. In Dune hebben we ook plascrete nodig om gebouwen te bouwen en mankracht om soldaten te rekruteren – dat wil zeggen, onderdanen.
De meeste van deze grondstoffen worden verzameld of gedolven door het ontdekken van wrakken, ruïnes of karavanen. Vooral voor de mijnbouw moeten we bovendien naburige dorpen overnemen. Meestal gebeurt dit met wapengeweld, maar de factie van het Huis Atreides kan hen ook met woorden verzachten.
2022 in de vroege toegang
Dune Spice wars is gepland voor release later dit jaar, maar voorlopig alleen in Early Access. Voor het begin zijn alleen vrijstaande wedstrijden tegen AI-tegenstanders gepland. Multiplayer zal alleen via updates worden toegevoegd. Hetzelfde geldt voor de verhaalcampagne. Het is ook mogelijk dat meer facties aan het spel worden toegevoegd tegen de tijd dat het wordt uitgebracht. Voorlopig zijn er slechts vier gepland. Volgens de ontwikkelaars zal de periode van vroege toegang tussen negen en twaalf maanden duren.
Elke edelman voor zichzelf
Een dorp in de val lokken in plaats van de bevolking te dwingen zich aan te sluiten is een voorbeeld van hoe elk van de in totaal vier facties zich moet onderscheiden van de anderen. Alleen het Huis Atreides en het Huis Harkonnen zijn tot nu toe bij naam bekend. De oude kibbelaars.
Terwijl het diplomatiek bedreven Huis Atreides veel belang hecht aan loyaliteit en eer, staat het Huis Harkonnen, geleid door de rondhoofdige leider Vladimir, bekend als een gewetenloze opportunist die voorrang geeft aan militaire macht en flirt met spionage of zelfs moordaanslagen. Elke factie kan echter van spel tot spel licht verschillen, aangezien we bij het begin twee van de vier adviseurs kiezen.
Elk van hen geeft ons passieve voordelen. We kunnen bijvoorbeeld beslissen of we onze diplomatieke achterstand compenseren met een ter zake kundig politicus in de rol van het Huis der Harkonnen of dat we de militaire kracht van deze factie nog verder optimaliseren dankzij een benenbrekende generaal.
Elke factie krijgt ook een volledig unieke selectie van eenheden. De troepen van de Atreides vertrouwen op een goede verdediging en hebben de mogelijkheid om elkaar te steunen – de troepen van de Harkonnen daarentegen zijn uiterst brutaal, kunnen in een berserker woede uitbarsten of immense schade aanrichten, zelfs ten koste van hun eigen mensen. Dune: Spice Wars is niet bepaald subtiel in het laten zien wie de sympathie heeft – maar dat was in het origineel ook nooit anders.
De gevechten in Dune zijn echter niet bepaald het emotionele hoogtepunt van de presentatie. De juiste positionering en goed micromanagement worden verondersteld hier nodig te zijn, maar tot dusver lijkt niets van dit alles een briljante strijd. De personages slaan elkaar een beetje tot de anderen stof eten. Trouwens, zulke gevechten kunnen ook zandwormen aantrekken, die dan hele regimenten opeten. Dat ziet er op zijn beurt indrukwekkend uit.
Heren, kooplieden, intriganten
Natuurlijk kunnen de gevechten nog veel veranderen voor de release, de effecten worden immers nog verfijnd en een speelsessie zal uitwijzen of er spannende strategische beslissingen zijn. Maar het is in ieder geval duidelijk dat gevechten in Dune: Spice Wars niet het plezier van het spel alleen hoeven op te brengen.
Dat brengt ons terug bij het punt: Spice Wars is een RTS, maar wel één met zeer aanwezige 4X-mechanica. Daarom is het, naast vechten, ook belangrijk om onze tegenstanders diplomatiek op hun plaats te zetten. Hiervoor biedt Spice Wars drie opties:
- Diplomatie: Heel klassiek kunnen we gewoon in contact komen met andere facties op de kaart. Harkonnens en Atreides hoeven elkaar niet per se bitter te bevechten. Het diplomatieke loket wordt hoofdzakelijk gebruikt om goederen uit te wisselen of overeenkomsten te sluiten. Zij kunnen bijvoorbeeld afspreken elkaars gezag te vergroten. Daarom mag geen van beide facties in de Landsraad tegen de andere stemmen. Dergelijke overeenkomsten worden ontsloten in de onderzoeksboom.
- The Landsraad: In de loop van een spel van Spice Wars, vergaart onze factie politieke invloed. Ofwel door goede relaties met andere facties, punctuele kruidenheffingen aan de Keizer, speciale gebouwen of spionage. Meer invloed betekent meer stemmen in de Landsraad, de adellijke vergadering van het keizerrijk. Hier wordt regelmatig gestemd over decreten, die altijd een bepaalde factie treffen. Deze kunnen negatief of positief zijn. Bijvoorbeeld, een verordening verhoogt alle bouwkosten van de gekozen factie met 50 procent.
- Spionage: Elke factie kan tot negen agenten aan missies toewijzen. Hiervoor worden de personages gewoon naar een andere factie of een instelling gestuurd. Als spion bij de vijand verzamelt de agent informatie over grondstoffen en het leger, terwijl in de Landsraad invloed wordt gegenereerd, terwijl plaatsen als het Ruimtegilde of de CHOAM respectievelijk mankracht en geld opleveren.
Enerzijds kunnen spionnen passief middelen genereren of informatie verzamelen, maar zij kunnen ook actieve missies uitvoeren. Rechts zie je er een paar.” src=”https://www.global-esports.news/wp-content/uploads/2022/02/On-the-one-hand-scaled.jpg” width=”2048″ height=”1152″ /☻
Deze overwinning na vijf uur kan ook niet zonder meer met militaire middelen worden bereikt. Natuurlijk kunnen we de andere facties volledig van de planeet vegen en dan grijnzend rondrollen in alle specerijenvoorraden van Arrakis, maar daar zijn niet altijd soldaten voor nodig.
Naast totale vernietiging wordt een factie ook als geëlimineerd beschouwd als we slagen in een extreem grondstof-intensieve moordactie met een agent. Diplomatieke overwinning is nog minder bloedig. Met genoeg invloed, kunnen we eindelijk de andere factie in de Landsraad dwingen om onze heerser als gouverneur van Arrakis aan te stellen.
Oh, en er is ook een punt overwinning, die hier hegemonie wordt genoemd. Maar wie wil er winnen op punten!?
Droog als de woestijn
Deze mix van real-time en globale strategie heeft zijn aantrekkingskracht, geen twijfel over mogelijk. Er zijn immers mensen die misschien niet hun hele weekend willen opofferen voor één enkel spelletje Civilization. En wie Dune kent, zal zeker genieten van alle politieke subtiliteiten op de achtergrond. Deze wereld gaat vaak over meer dan oorlog en kruiden.
Te oordelen naar de spelscènes bestaat echter nog steeds het gevaar dat diplomatie, handel en spionage in hun huidige vorm niet genoeg zijn om spanning op te wekken. Omdat Dune: Spice Wars nog steeds erg droog lijkt. Dit is niet alleen te wijten aan de wat onspectaculaire gevechten, maar ook de wat saaie landroof- en spionageacties sturen ons paracompas niet noodzakelijk in de richting van spelplezier.
Maar dat kunnen we nog niet helemaal inschatten. Enerzijds wordt de interface nog herwerkt, en anderzijds moet een dergelijk strategiespel onafhankelijk worden ontwikkeld alvorens wij ons een oordeel kunnen vormen. Misschien werken het leger, het bouwen van bases, landroof en spionage zo goed samen dat de strateeg in ons niet wil stoppen.
Gewoon om erachter te komen, we willen zeker bij het spel blijven. De tweede reden is gewoon dat Spice Wars zo’n interessante mengeling van genres is. We zouden graag weten of het concept echt werkt.
Voordeel van de redacteur
Ik ben nog steeds bezig het Dune universum een beetje te verkennen. Tot nu toe heb ik nog niet de kans gehad om dat te doen. Immers, Dune had zijn culturele hoogtepunt voordat ik geboren was. Tot mijn schande moet ik dus ook bekennen dat ik Dune 2 nooit gespeeld heb. Maar ik ben het langzaam aan het inhalen. De nieuwe verfilming van vorig jaar kwam ook goed van pas.
Spice Wars is mijn volgende kans. Ik wil graag begrijpen wat het is aan dit universum dat fans zo fascineert. Ik begrijp nu al waarom sommigen de voorkeur zouden hebben gegeven aan een pure RTS boven deze nogal ongebruikelijke mix van globale strategie-mechanica. Maar Dune 2 is tot op de dag van vandaag niet beroemd omdat het de RTS conventies van 1992 voortzette. Het heroriënteerde zichzelf en creëerde zijn eigen subgenre.
Of Spice Wars erin slaagt iets soortgelijks te doen – wel, je kunt het veilig betwijfelen. Maar op de een of andere manier spreekt het idee om het zelf te spelen me wel aan. Om uit te zoeken of een globale strategie werkelijk kan worden teruggebracht tot maximaal vijf uur. Tot nu toe is mijn indruk dat het te droog lijkt voor zulke snelle spellen. Maar hey, dat past op een of andere manier heel goed bij de omgeving.
