Dying Light 2 biedt geweldige gameplay en een verrassend sterk verhaal. Maar de eentonigheid van de open wereld en een groot plunderprobleem knagen aan het zombiespel.
Niemand heeft echt zombies nodig. Ze stinken, laten overal lichaamsdelen achter en eten hersenen die de mensheid echt nodig heeft! En dan is mijn favoriete omgeving eigenlijk al tientallen jaren hopeloos oververzadigd: Elke Resident Evil, The Last of Us, The Walking Dead of Dawn of the Dead, hoe goed ook, wordt gevolgd door minstens drie keer zoveel rotzooi die nooit nodig was.
Maar afgezien van de prullenparels rijst de vraag of er in 2022 nog plaats is voor een goed zombieverhaal? Dying Light 2 geeft hier een duidelijk antwoord op en ik durf zelfs te zeggen dat het op zijn beste momenten zelfs kan wedijveren met The Witcher 3 – ik weet het, wat een schande!
Maar voordat je me verontwaardigd naar de trein naar Busan verbant, geef me dan op z’n minst een test om uit te leggen waarom Dying Light 2 ook geschikt is voor jou als je zombies totaal saai vindt. Want of je de titel nu speelt voor het verhaal of voor de gameplay: Je zult er geen spijt van krijgen – zelfs als je tegen problemen aanloopt die ik eigenlijk in geen enkel open wereld spel in 2022 wil zien.
Dying Light 2 is echt een goed verhalend spel.
Laten we het eerst over het beste deel hebben: Dying Light 2 vertelt een echt spannend verhaal. Dat verbaast me dubbel, want het verhaal van de voorganger kon veilig vergeten worden. En op het eerste gezicht lijkt het verhaal van het vervolg nogal functioneel, maar het ontvouwt zich meer en meer naarmate het spel vordert, tot het uiteindelijk in een stroomversnelling komt en je er niet meer onderuit kunt.
Waar gaat het allemaal om? In Dying Light 2 kruip ik in de rol van Aiden. De held van het spel zwerft als een zogenaamde pelgrim door een wereld die al bijna 15 jaar aan de ondoden toebehoort. Aiden is geboren in de post-apocalyps – wat een verfrissend ander perspectief is – en is nu op zoek naar zijn vermiste zus Mia. Wrede experimenten werden uitgevoerd op hen beiden als kinderen, hen scheidend van elkaar. Trouwens, je krijgt al deze informatie in de eerste paar minuten, voordat iemand spoilers roept.
Aiden’s zoektocht naar Mia leidt hem nu naar de stad Villedor – ook bekend als gewoon de stad. Want dit is mogelijk het laatste bastion van de mensheid. Maar in het begin vindt Aiden geen antwoorden, in plaats daarvan belandt hij in een dodelijk spel van intriges tussen verschillende facties. Hier vecht men niet alleen tegen zombies en bandieten, maar ook om de opperheerschappij en de eeuwige vraag wie de grootste stok heeft.
Als Aiden, echter, ben ik geen stille deelnemer in een vast plot. In plaats daarvan heb ik de keuze en vaak invloed op het verdere verloop van het verhaal. Met een groot aantal beslissingen kan ik niet alleen Aiden’s pad bepalen, maar ook de toekomst van de laatste stad op aarde – ten goede of ten kwade.
Aanklachten tegen Techland
De afgelopen maanden zijn er steeds weer beschuldigingen geuit tegen ontwikkelaar Techland. Het ging onder andere over crunch, sexisme en het vermeende falen van het management team – specifiek tegen verhaalschrijver Chris Avellone, onder andere.
Inhoudsopgave
Egg and bacon or Belgian waffle?
Mijn invloed begint met de twee belangrijkste facties als het gaat om wie ik steun: Steun ik de overlevenden, die naar onafhankelijkheid verlangen maar tegelijkertijd verscheurd zijn door interne conflicten en vreemden uit voorzichtigheid voorlopig met het galgje-touw tegemoet treden? Of kies ik voor militante vredeshandhavers die voor hun doel niet alleen het leven van hun eigen mensen op het spel zetten, maar ook dat van alle anderen? Ik deed wat ik deed met de Broederschap van Staal en ging voor degenen met de coolste wapenrusting eerst.
Wat maakt het verhaal van Dying Light 2 nu zo spannend? Er is geen duidelijke scheiding tussen goed en kwaad, net zoals er geen objectief juist pad is voor Aiden. In plaats daarvan hebben veel van mijn daden onvoorspelbare gevolgen – en sommige daarvan zijn echt, echt bitter. Ik heb meer dan eens geworsteld om een 30 uur durende partituur in de vuilnisbak te gooien en helemaal opnieuw te beginnen omdat ik een slecht geweten had …
Bijvoorbeeld, als ik de Vredestichters de controle geef over een watertoren die essentieel is om te overleven, denk ik eerst bij mezelf: Ja, natuurlijk. Die gasten zijn stoer en laten geen zombies of bandieten binnen. Maar ik had van tevoren kunnen raden dat dit de inwoners van de bazaar afhankelijk zou maken van en chanteerbaar jegens de vredeshandhavers. Ik kan het de overlevenden moeilijk kwalijk nemen dat ik niet meer de beste reputatie bij hen heb, ondanks mijn eigenlijk goede bedoelingen – ik kan zo vaak als ik wil tegen het scherm roepen: IK HEB HET WEL BEDOELD!
Moet ik het verhaal van de voorganger kennen?
Om Dying Light 2 in zijn geheel te begrijpen, hoef je het verhaal van de voorganger niet te kennen. Het avontuur rond hoofdpersoon Aiden speelt zich meer dan 15 jaar na de gebeurtenissen van de voorganger af. De belangrijkste informatie over de wereld van Dying Light 2 wordt ook voor je samengevat in een introsequentie na het starten van het spel.
Maar zeker, factie en beslissing shenanigans zijn al eerder gedaan door andere spellen. Bij Dying Light 2 was ik echter verrast hoe complex en vooral lastig de keuzes bleken te zijn. Geen enkel spel heeft me zoveel hoofdpijn bezorgd sinds Fallout: New Vegas of The Witcher 3: Wild Hunt! Maar het verhaal en de subplots zouden maar half zo goed zijn zonder de verdomd authentiek en menselijk geschreven personages. In feite bewijzen de auteurs van Techland een echte handigheid te hebben voor elk schijnbaar onbelangrijk bijpersonage hier.
Een beetje een belofte
Eerlijkheidshalve moet ik op dit punt vermelden dat de keuzes van Dying Light 2 het plot zelden in geheel nieuwe richtingen leiden. Net als in Fallout 3 bijvoorbeeld, blijven het doel en het einde voor elke speler gelijk – maar het gaat om het pad dat wordt gevormd en veranderd door mijn eigen keuzes. Er zijn geen compleet nieuwe gebieden of verhaallijnen zoals in een The Witcher 2. Beslissingen van deze omvang om hele districten onder water te zetten of ervan te bevrijden, worden maar één keer genomen – in tegenstelling tot wat van tevoren was aangekondigd.
Helaas is ook het eigenlijke hoofdverhaal van Dying Light 2 tegen het einde nogal haastig en onbevredigend in elkaar geflanst. Hier lijkt het bijna alsof Techland gewoon geen tijd meer had voor een fatsoenlijke ontknoping of dat ze gewoon geen helder idee hadden van wat nu precies het antwoord op het grote mysterie van het spel zou moeten zijn. Techland belooft het einde in de weken na de lancering aan te passen, maar alleen de tijd zal leren hoe het er uiteindelijk uit zal zien.
Maar het in principe zeer spannende hoofdverhaal wordt ondersteund door verrassend veel interessante zij-quests: Of ik nu detective speel in de kantine van de Vredestichters, de vermiste hond van een jongetje opspoor, met een paar overlevenden afspreek om te gaan pissen of deelneem aan een soort End Times Tinder – veel van de optionele missies leiden vaak in een heel andere richting dan je in eerste instantie zou vermoeden. Hoe graag ik hier ook in detail zou willen treden, een verdere beschrijving zou alleen maar mogelijke verrassingen bederven.
De kopieerbeveiliging
Zoals pas kort voor het vallen van het test-embargo werd onthuld, vertrouwt Dying Light 2 op de anti-tamper oplossing Denuvo voor bescherming tegen piraterij. In het (Steam-Forum) wordt gezegd dat dit in ieder geval voor de lanceringsperiode het geval zal zijn. Het is dus mogelijk (maar niet zeker) dat Denuvo op een later tijdstip zal worden verwijderd.
Nee, niet elke karaktertekening is ongelooflijk diepgaand. Toch zijn de meeste zeer menselijk geschreven en (tenminste in het Engels) verdomd goed ingesproken. Wierzbowski, bijvoorbeeld, werkt zijn kameraden alleen maar op de zenuwen.” src=”https://www.global-esports.news/wp-content/uploads/2022/02/not-every-character-drawing-goes-incredibly-deep.jpg” width=”960″ height=”540″ /☻
Ademloos door de nacht
Maar hoe boeiend het verhaal ook is, in Dying Light 2 ben je de meeste tijd omringd door collega’s wiens conversatieniveau stopt bij Uoaaaaarrrh!!!! Dus laten we het over de gameplay hebben. Qua gameplay is Dying Light 2 een paradijsvogeltje onder de zombiegames: Een complex parkour- en melee-gevechtssysteem gaan hand in hand, en de enige plek waar ik buiten de veilige zones een adempauze heb, is op de daken. Dus Aiden klimt, vecht en sluipt zijn weg door de stad, altijd met het nare gekreun van rotte lijken in zijn nek.
Maar het wordt nog gevaarlijker ’s nachts, als de ergste zombies naar buiten worden gedreven. Dit zijn bijzonder agressieve varianten van de ondoden, waarvan sommige ook exotische mutaties hebben. Volgens een nogal motiverend risico-beloningsprincipe kan ik ’s nachts extra ervaringspunten en waardevolle buit verdienen, bijvoorbeeld door de nu lege superzombiestallen op te ruimen.
Keyword Loot: Het nogal kalme progressiesysteem van Dying Light 2 zorgt voor ongelooflijk motiverende loot raids, aangezien Aiden zich in de loop der tijd ontpopt van een prei tot een parkour- en vechtmachine. Hoewel ik in de eerste paar uur van het spel nog vrij onhandig rondstrompel, haal ik met de juiste vaardigheden uiteindelijk zulke krachtige bewegingen uit dat zelfs Ubisoft-moordenaars hun messen in hun polsen zouden blijven steken. Dus hoe meer ik van afgronden naar beneden waag of koprollen maak in matrasbakken, hoe groter de kans dat ik spectaculaire wall runs maak, omdat Dying Light 2, net als Skyrim, berust op een elegante mix van al doende leren en quest rewards.
De fantastische core gameplay van Dying Light 2 wordt natuurlijk aangevuld met een prachtige en vooral sfeervolle spelwereld die Aiden vrij kan verkennen en beklimmen. De spelwereld van Dying Light 2 is dus best coherent om te zien, maar is niet zo indrukwekkend en meeslepend als die van Far Cry 6 of Assassin’s Creed Valhalla. Nog een minpuntje: het weersysteem had dynamischer kunnen zijn en ons met meer dynamische veranderingen kunnen verrassen. Een gemiste kans om de anders zo sfeervolle wereld met zijn unieke moderne middeleeuwse setting nog sfeervoller te maken.
In plaats daarvan liggen er overal interessante zijmissies, optionele uitdagingen zoals minibosses of klimpuzzels, nuttige buit of gewoon een indrukwekkend uitzicht verborgen. Vaak merkte ik dat ik vanaf een toren die ik met moeite had beklommen, een nog hogere toren zag – en me er onmiddellijk door uitgedaagd voelde. Als ik daarbij hopeloos genaaid word, betekent dat voor mij alleen maar dat ik ervaringspunten moet bijtellen en Aiden’s attributen vastberadener moet opdrijven dan München zijn huurprijzen doet.
En toen drong het tot me door, de leuke motivatiecyclus die me minstens 40 uur lang heeft beziggehouden in Dying Light 2. Pas toen had ik het gevoel dat ik eindelijk aan het (teleurstellende) einde van het hoofdverhaal was gekomen. Ten laatste vanaf dit punt werden de tekenen van slijtage en de open wereld monotonie, die Dying Light 2 tot dan toe heel knap had verborgen, echter steeds meer merkbaar.
Muis en toetsenbord vs. controller
Dying Light 2 kan zowel met een controller als met muis en toetsenbord op de PC gespeeld worden. Hoewel dit laatste in principe werkt, raden wij u aan het spel op den duur toch met de controller te spelen. Vooral met de complexere vaardigheden die je later in het spel vrijspeelt, kan het behoorlijk krampachtig worden met de verschillende toetscombinaties.
Open World Trot
Het vechtsysteem van aanvallen, pareren, ontwijken, counteren en andere vrij te spelen manoeuvres blijft bijvoorbeeld in de basis leuk en uitdagend, maar op de lange termijn is er niet echt veel variatie. Ook al zijn er veel verschillende soorten vijanden, ik hoef helemaal niet te experimenteren. Tegen welke tegenstander ik ook sta, mijn tactiek blijft altijd dezelfde.
Normale zombie? Knuppel in het gezicht. Snelle zombie? Knuppel in het gezicht. Normale bandiet? Knuppel in het gezicht. Bandiet met kruisboog? OK, hij krijgt mijn laarzen in het gezicht. Je kunt drie keer raden of de kerel van twee meter met een knuppel van drie meter een op feiten gebaseerde discussie zal aangaan in plaats van een handgemeen. Zelfs de dikste en lelijkste monsters zullen uiteindelijk instorten als ik ze lang genoeg met een armzalige koevoet sla.
Het is ook een beetje brutaal van ontwikkelaar Techland om me in de tutorial belachelijk te maken via een zijdelingse veeg uit de pan naar Ubisoft omdat ik in radio-antennes klom, om me vervolgens meer dan een dozijn windmolens in de stad te laten opblazen. Maar goed, een windmolen is iets heel anders dan een radioantenne … waarvan je overigens later in het spel ook een palet vrijspeelt om te beklimmen. Nou, geweldig.
Het is ook jammer dat de bijzonder uitdagende GRE labs met waardevolle remmers steeds weer uit dezelfde copy/paste structuren bestaan. Natuurlijk is het geen gemakkelijke taak voor ontwikkelaars om een open spelwereld te vullen met gevarieerde inhoud voor honderden uren speelplezier. Toch hoor ik ergens de bel van Septa Unella zachtjes rinkelen als ik denk aan Techland’s enorme content beloftes dat Dying Light 2 ons minstens zo lang moet vermaken.
Omdat het vooruitzicht van een nieuwe buit of extra middelen gewoon niet genoeg is om mij steeds weer in dezelfde kerkers of diligences te lokken. Vooral omdat ik in Dying Light 2 toch al snel en gemakkelijk een eindtijd bigwig word, die geld binnenharkt, items craftt en zelfs wapens en kleding.
Waarom zou ik dan voor precies hetzelfde shirt in dezelfde ontworpen kerker gaan, alleen omdat het twee procent iets beter maakt? Elk wapen en elk kledingstuk voelt volstrekt willekeurig en inwisselbaar aan, en na een paar uur let ik er niet eens meer op wat ik überhaupt in mijn inventaris aan het stoppen ben. Hoewel plunderen een grote rol speelt in Dying Light 2, is het gewoon niet leuk en wordt het al snel een karwei.
Om eerlijk te zijn, veel van de gerecycleerde zijmissies zijn volledig optioneel en ik mis niets als ik ze gewoon links laat liggen. Uitdagingen die onmisbaar zijn voor verdere spelvoortgang zijn in Dying Light 2 zeer gevarieerd. Zelfs ik, als puzzeldemper, kon iets leuks vinden aan bijvoorbeeld de kabelknopen in de onderstations. Misschien moet ik dit aangrijpen om de chaos van knopen onder mijn werkplek uit te zoeken …
&&.
Technologie maakt een gemengde indruk
Dying Light 2 vertrouwt in zijn zesde versie niet meer op de Chrome-engine zoals zijn voorganger, maar op de C-engine. Volgens Techland waren twee belangrijke aspecten van de verandering van de engine de ondersteuning voor de nieuwe consoles – d.w.z. Playstation 5 en Xbox Series X – en ray tracing.
Er zouden ook verbeteringen zijn op verschillende gebieden, zoals multi-core ondersteuning, streaming, AI, physics en animaties.
Toch is het, ondanks de veranderde, nogal kleurrijke stijl, visueel makkelijk te herkennen dat dit de opvolger is van Dying Light. Het spel is niet meer helemaal bij de tijd, wat onder andere te zien is aan de vrij lage gedetailleerdheid van objecten en de soms wazige textures:
Aan de ene kant maakt de open wereld dit enigszins goed met zijn zeer harmonieuze vormgeving en overtuigende belichting, vooral overdag. Factoren als de (te) heldere nachten of het gebrek aan schaduwen bij het gebruik van de zaklamp (zelfs met ray tracing) doen echter afbreuk aan de algemene indruk.
Bovendien zijn de systeemeisen te hoog naar onze smaak, gezien de visuals zelfs zonder ray tracing. Met een RTX 3080 in hoge details en WQHD-resolutie behaalden we waarden in de orde van 90 FPS, terwijl de RX 5600 XT maar net 60 FPS haalde in Full HD.
Als alle ray tracing opties actief zijn, hapert zelfs de RTX 3080 in 4K met minder dan 30 FPS. Als we DLSS activeren, is het weer 45 FPS.
Te ver vooruit gepland?
Zo merk je: Dying Light 2 blijft struikelen over een range van damn, it’s good naar pretty 08/15. Terwijl het plot, de verhaalbeslissingen, de personages en de gameplay veel tekortkomingen doen vergeten, worden de open wereld eentonigheid, de loot verveling en de technische struikelblokken op den duur steeds ernstiger.
Dying Light 2 kan je vele uren vermaken – en misschien rechtvaardigt het zelfs een tweede playthrough, gewoon om te zien wat je hebt gemist op basis van je eigen beslissingen. Omdat er geen vrij save-systeem is, moet je, als je bijvoorbeeld spijt hebt van een keuze, een volledig nieuw spel beginnen.
De basis om daadwerkelijk 500 uur gameplay of vijf jaar aan content te bieden staat dus op wankele grond. Techland moet niet vertrouwen op het patchen van zijn eigen open wereld om later veelzijdiger te zijn.
Ondanks geweldige verhaal- en gameplaymomenten blijft Dying Light 2 een titel die potentieel voor zoveel meer had kunnen bieden. Een jaar of twee meer tijd, oppoetsen en goede ideeën hadden van een goed spel een fantastisch spel kunnen maken.
Waarom geven we nog geen waardering?
Tijdens onze testfase van Dying Light 2 hebben we de co-op modus nog niet kunnen uitproberen, noch hebben we een beeld kunnen krijgen van de Day One patch. Daarom hebben we besloten om Dying Light 2 geen eindoordeel te geven in onze GlobalESportNews test.
Hoewel we niet verwachten dat beide aspecten onze ratingneiging van 80-82 punten zullen veranderen, zullen we pas een definitieve rating geven bij de release op 4 februari 2022.
Preliminary rating box
Editorial conclusion
Vaak heb ik als zombiefan te maken met heel wat rotzooi. Soms haalt een zogenaamd verhaal niet meer dan een vermoeide schouderophaal bij me op. Mijn geliefde Resident Evil is ook niet immuun voor zulke faux pas. Dus het verhaal van Dying Light 2 verraste me des te meer. De Techland-titel levert niet alleen een geslaagd hoofdverhaal, maar ook veel spannende zijmissies met fantastisch geschreven personages.
Ik weet het, de Witcher vergelijking is gewaagd, maar naar mijn mening is het gerechtvaardigd. In bijna geen enkel ander spel ben ik aan een volkomen onopvallende zij-opdracht begonnen om me een uur later in een totaal andere situatie te bevinden – vooral op emotioneel gebied. Het is ook verfrissend dat vrijwel geen enkel personage in Dying Light 2 veilig is, hoe belangrijk of onbelangrijk ook. Een feit dat past bij de nihilistische eindtijdsetting als een handschoen.
Als laatste, maar daarom niet minder belangrijk, wil ik een duidelijke waarschuwing geven met betrekking tot de beslissingen van Dying Light 2. Omdat de reikwijdte die beloofd wordt in het voorpublicatie promotiemateriaal bijna onbestaande is. In plaats daarvan geef je in Dying Light 2 vorm aan je persoonlijke pad in plaats van aan de hele spelwereld – en dat werkt heel goed. Degenen die hadden gehoopt op meer serieuze en complexe gevolgen van de beslissingen van Dying Light 2 zullen ongetwijfeld teleurgesteld zijn.
