De DLC Firesong sluit het jaarlijkse avontuur “Legacy of the Bretons” in Elder Scrolls Online af en werpt je midden in een druïdenconflict. Lees in onze recensie waarom het verhaal ondanks de voorspelbare wendingen zo aangrijpend is.
Het is een bekend patroon dat een van de grootste MMO”s volgt:The Elder Scrolls Onlinebrengt elke paar maanden een nieuwe addon uit met een verse regio, er is een nieuwe schurk en het verhaal verloopt langs voorspelbare lijnen totdat de grote nieuwe bedreiging is verbannen.
Waarom doen we dit nu weer met de nieuwe DLCFiresongOmdat het verhaal aangrijpend is – en we zelfs de typische ESO eentonigheid eroverheen faden.
Destructieve Druïden, erotische ervaringen
Met het ESO-jaaravontuur “The Legacy of the Bretons” gooide Zenimax Online Studios de nostalgie van de vorige twee jaar overboord en nam je met het hoofdstuk High Isle in 2022 mee naar de nooit eerder besproken Systren Archipel, de oorsprong van het Bretonse volk. De uitbreiding bracht al een boeiende mix van folklore, ridderverhalen en druïdische magie en kreeg terecht een goede beoordeling.
In Firesong los je een druïdenconflict op het archipeleiland Galen op en kom je erachter wat eigenlijk de reden is voor de acties van de sinistere Orde der Opgestegenen, die je het leven al moeilijk maakte in High Isle. Samen met oude bekenden en nieuwe aanhangers trekt u naar een streek die doordrenkt is van oude magie en leert u veel over wat het Bretonse erfgoed echt definieert.
In High Isle was er een duidelijke focus op hoofse intriges en Bretonse riddercultuur. In Firesong daarentegen krijg je meer inzicht in het leven van de druïdengemeenschappen op het eiland Galen. Terwijl de Ancestral Tide en de Stone Doctrine covens een enigszins solitair maar tenminste vreedzaam leven leiden met anderen, gedraagt de Firesong coven zich steeds vijandiger. Aangezien de zoon van de plaatselijke graaf, Sir Stefan Monard, zowel als ridder is opgeleid en geleerd heeft van druïden, werft hij u aan om de ontstane onrust en andere onrustige plekken te onderzoeken.
Je ontdekt al snel dat de huidige toename van overvallen door zee-elf piraten ook verband houdt met dit conflict en een oude profetie. Onderweg zul je zoals altijd je handen vol hebben aan het helpen van de gewone bevolking – oude bekenden kun je natuurlijk niet missen.
Razum-dar, de spion in dienst van High Elf Koningin Ayrenn, huurt je in voor een schattenjacht, waarbij je ook mee moet doen aan een Glory Stories kaartspelronde en de nieuwe kaartenset die met Firesong in het spel is gekomen meteen in actie kunt ervaren. Daarnaast red je de metgezel van een druïde, zorg je voor een kudde faunen, help je een kok een vurige lekkernij te bereiden en beleef je een hilarisch geënsceneerde, erotisch getinte artefactendiefstal met dief Quen en haar partner.
Belangrijke mensen op Galen Island
Veel mensen zullen u helpen bij het oplossen van het Druïdenconflict en het blootleggen van Orde-intriges, en zullen bij u blijven tot het einde van het jaarverhaal.
Het hoofdverhaal blijkt natuurlijk erg voorspelbaar door de jaarlijkse avonturenstructuur, zoals gewoonlijk, en de opheldering van de schurk achter de Orde van de Verhevenen verrast ook niet echt. Toch slaagt het ontwikkelingsteam er goed in om ons scherp te houden door de vele interessante personages en het knap verweven drama.
Zo wordt de bitterzoete vertelling meermaals bevredigd, want zowel het politieke als het persoonlijke vlak krijgen een rond en vooral begrijpelijk einde. Je kunt zelfs vergeven dat de baasgevechten weer hetzelfde patroon volgen en dat er een gebrek is aan andere vechtuitdagingen.
In dit jaarlijkse avontuur loont het de moeite dat Zenimax een geheel nieuwe setting heeft weten te creëren zonder kilometers nostalgie en verwijzingen naar eerdere Elder Scrolls-games te hoeven verwerken.
Dit houdt Bretons fris en interessant met zijn verhaal dat uit twee kernelementen bestaat, ook de setting van het hoofdverhaal geeft hoop dat dit avontuur langdurige gevolgen kan hebben. Het gaat immers om vredesonderhandelingen tussen de drie allianties om de oorlog van de drie banieren op termijn te beëindigen – en een vrede is in ieder geval niet uitgesloten.
Als dit idee waar blijkt te zijn, zou het een afwijking betekenen van het eerdere beleid van altijd onafhankelijke ontwikkelingen in hoofdstukken en DLC”s en zou het een blijvende stempel op de spelwereld kunnen drukken. We hebben immers al sinds 2014 en de release van het basisspel te maken met hetzelfde smeulende conflict, waarin nooit echt iets verandert. Een beetje verjonging zou ESO veel goed doen voor de komende jaarlijkse avonturen, want zelfs goed ontwikkelde gewoonten verliezen op een gegeven moment hun aantrekkingskracht.
Een uitzicht op Galen Island
Het noordelijkste eiland van de Systren-archipel is primitiever en duidelijker beïnvloed door de Druïdencultuur dan High Island en bederft met veel natuurlijke idylle.
Veel voor het oog.
Als je even de tijd neemt om de spelwereld te verkennen en te ervaren, word je beloond door het grandioze omgevingsontwerp, dat het eiland Galen ondanks de vele overeenkomsten met High Island en Summerset toch een heel eigen flair geeft. Idyllische plekjes met turquoise meren en zandstenen kliffen wisselen af met weelderige jungle en lavaspleten, en op bijna elke hoek vindt u bewijzen van de eeuwenoude aanwezigheid van de Druïdencultuur.
Zelfs de havenstad Vastyr, dicht bij de kliffen gelegen, heeft een Druïdische wijk. Daar staan de gebruikelijke Bretonse stenen gebouwen met veel oriënten en torentjes in contrast met in de rots uitgehouwen woningen en bakstenen ingangen. Druïden die op de rieten daken lopen, laten er zelfs planten groeien en bloeien. Deze keer word je trouwens extra beloond voor je ontdekkingen, want er zijn zes knuffeldieren verstopt op Galen – als je ze allemaal knuffelt, krijg je een prestatie!
Een paar bugs maken het starten van Firesong een beetje een test van het geduld: soms vlogen we midden in het spel uit en moesten we een quest sectie herhalen, soms reageerden NPC”s pas na het herladen van hun omgeving of kwamen we vast te zitten als tijdelijke metgezellen op een bepaalde plek. Dit zijn geen spelbrekers, maar ze zijn vervelend.
Editorial conclusion
Het hele jaarlijkse avontuur verraste me op een positieve manier, want eerst geloofde ik niet echt dat er veel spannende ervaringen op de loer lagen met een mix van ridders en druïdische magie. Natuurlijk hadden zowel het hoofdverhaal als het Firesong-gebiedsverhaal hun beperkingen door de jaarlijkse avonturenstructuur, maar ik merkte deze beperkingen over het geheel genomen veel minder dan in voorgaande jaren. De gemene hoofdschurk werd me wel duidelijk door High Isle (en ik had gelijk!). Maar dat deed niets af aan de dynamiek van het verhaal, want ik heb me prima vermaakt met de andere personages, het zich ontwikkelende drama en de zijmissies, die zoals altijd uitstekend waren.
Misschien gaat het in de komende jaren verder volgens de nu bijna gecementeerde lijnen, met dezelfde soort baasgevechten, normale gevechten en een voorspelbare hoeveelheid activiteit. Zolang de verhalen van de spelwereld deze tekortkoming kunnen verdoezelen, neem ik er genoegen mee en dompel ik me een paar uur onder in vermakelijke ervaringen. Maar misschien ben ik gewoon afgestompt in mijn hoop op echte vernieuwingen (ik wens ze tenslotte al jaren), en ben ik tevreden met tenminste regelmatig nieuw voer waar je je mee kunt vermaken. Concurrenten – ja, ik heb het over jullie, SWTOR! – kan dat niet meer aan.
