Tenminste in de zogenaamde themapark MMO’s, zijn ze belangrijk: de plots. Alleen om het gespeelde personage een reden van bestaan te geven in de werelden, afgezien van maffia-slaan, knutselen en co. Sinds 2012 vertelt Guild Wars 2 het verhaal van je heldhaftige personage, dat het samen met zijn NPC-bende opneemt tegen de eeuwenoude draken in het fantasierijk Tyria.
Het sprookje was in het begin een nogal warrige aangelegenheid, en in de eerste add-on Heart of Thorns verloor het verhaal steeds aan vaart door het geschraap om de toen nieuwe masteries (speciale vaardigheden in verschillende upgrade-levels, zoals vliegen met een paraglider). Daarna werd het verhaal steeds beter in de kleine uitbreidingen van de Levende Wereld, en de tweede grote add-on Path of Fire was uiteindelijk een soort meesterwerk van storytelling in de context van Guild Wars 2.
Nu gaat End of Dragons nog een stapje verder. Het plot en de dramaturgie zijn uitstekend. Maar wat bereikt de add-on nog meer? Laat ik het zo zeggen: Het had beter gekund.
Nou, bang? Goed gedaan, want End of Dragons is eigenlijk verre van slecht, het heeft alleen een paar kleine eigenaardigheden en één relatief grote in mijn ogen. Ik zal het nu allemaal voor je opschrijven.
Inhoudsopgave
Nauwelijks toetredingsdrempels
Het verhaal van Einde der Draken begint vrijwel precies aan het einde van de Ice Brood saga en dus aan het laatste hoofdstuk van de levende wereld tot nu toe. Het aardige hiervan is dat degenen die de Ice Brood saga hebben overgeslagen op de hoogte worden gebracht van de huidige stand van zaken door middel van luchtige hints verspreid door de eerste dialogen.
Niettemin raad ik u aan om, voordat u naar Cantha vertrekt, op internet in detail te lezen wat er is gebeurd, als u niets geeft om Eisbrut en Saga.
Evengoed nog mooier: Geen van de dingen die belangrijk waren in de andere add-ons zijn absoluut noodzakelijk voor de nieuwe add-on. Degenen die Heart of Thorns hebben overgeslagen krijgen gewoon de paraglider, die destijds zo essentieel was, in de basisversie. Wie Path of Fire heeft overgeslagen, kan swingen op huurjumpers (met koopoptie) of op taxi-raptors met vaste routes om snel grote afstanden af te leggen.
Deze zijn trouwens ook praktisch voor de eigenaars van de lopende hagedissen, als u snel naar de koelkast of het toilet wilt, maar niet in de natuur wilt blijven staan: het diertje draaft weg, u ook, alleen in de richting van de keuken of de badkamer.
https://www.global-esports.news/general/guild-wars-2-is-far-too-good-in-2022-to-keep-ignoring-it/
The dragons are loose
Ons draakje Aurene speelt een cruciale rol in het verhaal. Ze is zo gegroeid!” src=”https://www.global-esports.news/wp-content/uploads/2022/03/In-the-story.jpg” width=”1920″ height=”1080″ /☻
Tenminste in de enorme stad New Kaineng. Waar vroeger traditionele gebouwen stonden, groeien nu wolkenkrabbers verlicht met zogenaamde jade technologie de hemel in. Bewakingsrobots patrouilleren overal, jade bots zoemen door de lucht. De technologie-liefhebbende asura in mijn NPC bende zijn nogal opgewonden.
Zonder nu al te veel te verklappen: Jade technologie in Cantha komt met een prijs. En dat tegen een verbazingwekkend hoge prijs, zoals in de loop van het verhaal steeds duidelijker wordt (Badum Tss!). En dat de oude draken er op de een of andere manier in blijven hangen, ook al kunnen ze eigenlijk nergens hangen… ja ja, ik zal er niet dieper op ingaan.
Dat het verhaal je zo goed blijft boeien, komt niet alleen door de geweldige ontdekkingen en opdrachten en de soms verrassende mechanieken (zoals het op afstand besturen van Jade Bots) die Arenanet heeft bedacht. Voor mij waren het vooral de dialogen die me steeds verder naar het oosten en naar de finale dreven.
Guild Wars 2 is nog nooit zo slim, zo emotioneel en zo humoristisch geweest als in End of Dragons. In dit verband moet ik meteen met de deur in huis vallen: rechercheur Rama, die in Nieuw-Kaineng de orde handhaaft, staat aanvankelijk zeer sceptisch tegenover onze troep, geeft ons een enkele kwinkslag en ontpopt zich dan geleidelijk aan tot een waardevolle bondgenoot.
Er is ook een beetje doodgaan tussendoor, maar voor mij voegt dit tenminste op een prettige manier aan het drama toe. Ongeacht dit vraag ik me nu af hoe Arenanet Guild Wars 2 zal voortzetten na deze add-on. End of Dragons is inderdaad meer dan een cesuur. Het is een einde, een zeer verzoenend einde. Tenminste aan de kant van het verhaal.
Mooie valhoogte
Ja, het verhaal is mijn persoonlijke hoogtepunt van de addon. Op de tweede plaats daarachter? Inderdaad, de visuals. Alleen al in Seitung zijn er zoveel onvoorstelbaar mooie uitzichten dat ik halve middagen heb doorgebracht met gewoon over het eiland te zweven met de Griffin (ik bezit nog steeds niet die stomme Sky Scale omdat mijn leven met het jaar kostbaarder wordt).
Wat sowieso logisch is, want End of Dragons komt ook weer met vergezichten en points of interest en mastery en hero points. Deze staan – zoals het hoort – vaak zeer, zeer hoog op de kaarten. Ik wil niet eens weten hoe mensen die niet alle mounts van Path of Fire hebben dat voor elkaar krijgen. Nieuwe teleporters en ziplines of niet.
Verrassend genoeg zijn de maps New Kaineng en Echo Forest met hun canyons van huizen en bomen ook behoorlijk in het oog springend, maar de twee combineren ook het grootste probleem in End of Dragons voor mij. Omdat het zo vermoeiend is om ondanks een paar waypoints toch van A naar B te komen, omdat het uitzicht zo vaak zo snel vertraagd wordt, omdat met name in New Kaineng veel zaken verspreid liggen over talloze hoogteniveaus – door al deze omstandigheden zie je andere spelers vaak alleen tijdens evenementen.
Hoe vaak heb ik niet door de prachtige hoofdstad van Cantha gewandeld, om op een gegeven moment te denken: “Waar is iedereen?” Daarna spreek je snel af voor een van de al met al behoorlijk veeleisende event clobberings, als je er snel genoeg bij kunt zijn voor het voorbij is. En dan verdwijnt iedereen weer in de ravijnen of kanalen om te gaan vissen.
Arenanet kannibaliseert dus een van de belangrijkste onderscheidende kenmerken van een MMO. Zelfs voor mij, die liever alleen is. Maar alleen spelen of je alleen voelen zijn twee fundamenteel verschillende dingen.
De nieuwe aanvalsmissies
In het laatste hoofdstuk van de Levende Wereld (Ice Brood Saga) tot nu toe, heeft Arenanet de zogenaamde aanvalsmissies geïntroduceerd. Daarachter schuilt een scherpe strijd op meerdere niveaus, die niet zo heftig en tijdrovend is als een raid. De rooftochten worden gespeeld met tien deelnemers. De vier missies kunnen worden gestart via de respectievelijke ingangspunten in de wereld of in de spelershub Arborstein.
Je hoeft niet alles te beheersen
Nu ik drie van de vier kaarten heb genoemd, voeg ik snel de laatste toe. Het heet, toepasselijk genoeg, Dragon’s End. Ja, met koppelteken, ik weet het niet. Net zoals we Seitung, New Kaineng en ook het Echobos kennen uit Factions, kennen we ook Dragon’s End, maar dan onder de titel Jademeer. Daar gaat de kaart weer open. En voornamelijk in een rijke jade groen.
Niet alleen speelt de verhaalfinale zich af op Dragon’s End, ook het grootste evenement van het spel wil zich daar afspelen. Na verschillende voorbereidende schermutselingen, is het tijd voor een laatste grote inspanning – die verrassend vaak mislukt.
Of het nu komt door de spelers en een gebrek aan begrip van de mechanica, of te weinig toegebrachte schade, het is niet belangrijk, het is vervelend. Nog vervelender is dat je, althans tot 15 maart, het schildpad-ei alleen kon verdienen door het evenement succesvol af te ronden, dat na het verzamelen van opdrachten uiteindelijk uitmondt in de nieuwe belegering schildpad.
Dit moet dan naderhand via de gebruikelijke meesterschapstrail omhoog worden gebracht. Ondertussen kun je het ei ook kopen voor een van de nieuwe munteenheden. En ik weiger te tellen hoeveel munteenheden Guild Wars 2 inmiddels heeft.
Dit klinkt negatiever dan het in werkelijkheid is, want de schildpad is optionele inhoud, net als de eerder genoemde hemelschubben. Je hebt het niet per se nodig om je comfortabel te voelen. Net zoals je de meeste van de andere Meesterschapspaden die bij Einde van de Draken horen niet hoeft te maximaliseren.
Binnen de verhaaltaken krijgen we bijvoorbeeld de nieuwe Jade Bot, een kleine vliegende robot die moet worden opgeladen, zodat we hem kunnen gebruiken om speciale kisten te openen (voor onszelf) of verdedigingswerken te activeren (voor het grote publiek). Op een hoger niveau van beheersing kunnen we het ook gebruiken om een persoonlijk waypoint te plaatsen.
In het laatste stadium van ontwikkeling gedraagt de bot zich als het huisdier van de Ranger en kan hij de meester of meesteres weer op de been brengen als ze in de strijd niet hebben opgelet. Dit is echter alleen mogelijk in PvE.
Verder komt End of Dragons met mastery paths voor vissen, verschepen en voor het uitbreiden van je eigen basis in Arborstein, een spelers hub gelegen in het Echo Woud. Zoals ik al zei, alles optioneel.
Collect, collect, collect
Afgezien van de optionele meesterpaden is End of Dragons vooral een feest voor completers en verzamelaars. Sommige collecties gaan verder dan de grenzen van Cantha. Zo was ik al in Lonarpass in de academie om een oud wandtapijt op te halen na een kleine springpuzzel. Arenanet beheerst dit soort zaken werkelijk voorbeeldig: spelers naar de oude gebieden lokken, zodat de regio’s daar niet verlaten raken. Of het nu via dagopnames of collecties is.
Voor degenen die echt hard willen gaan, ontgrendel een of meer van de nieuwe legendarische wapens. Zoals gewoonlijk vereisen deze een voorstadium, dat je ofwel zelf kunt bouwen, als je het recept hebt, of kunt vinden in een beloningskist. En dan is het een kwestie van de puntjes op de i zetten om alle spullen te krijgen die nodig zijn om te upgraden naar een legendarisch wapen.
Luie en rijke mensen kunnen de nieuwe legendarische wapens ook in het veilinghuis kopen, want in tegenstelling tot de Legendarys van de tweede generatie, kunnen die van de derde generatie wel weer worden verhandeld. Momenteel kost de derde generatie iets minder dan 5.000 goud in de AH, ongeveer een week geleden was het meer dan 7.000.
Nekro met geweren
Net als Heart of Thorns en Path of Fire, komt End of Dragons weer met nieuwe elite specialisaties, nieuwe manieren om de klassen te spelen. Wat inhoudt dat elke klasse nu toegang heeft tot één wapen type meer. De Ranger hanteert nu een hamer als de Untamed. De ingenieur draagt een knots in de smaak van het Mech-stuur en krijgt ook het bevel over een – je raadt het al – mech.
De Necromancer kan nu ook pistolen gebruiken met de zogenaamde Harbinger build. Nu is het niet zo dat je per se een pistool in je hand moet nemen. Je kunt nog steeds rondlopen met bijvoorbeeld staf en bijl en focussen en toch de nutsvaardigheden van de nieuwe specialisaties gebruiken. In dit opzicht blijft Guild Wars 2 exemplarisch voor knutselaars die hun eigen aanpak willen uitproberen, zelfs met End of Dragons.
Toch probeerde ik de Hammer-Waldi (gewoon vanwege prettige herinneringen aan de eerste Guild Wars) en Pistol-Nekro. Met als gevolg dat, mocht ik de klassen serieus willen spelen, ik aanzienlijk meer tijd nodig zal hebben om eraan te wennen. Dit is vooral te wijten aan het feit dat de nieuwe specialisaties die ik heb gespeeld een tikkeltje te ingewikkeld zijn om intuïtief leuk te zijn.
Ja, de Hammer Valdi (in combinatie met het Tweehandig Zwaard) heeft aan mobiliteit gewonnen. Ja, als je alle vaardigheden perfect op elkaar kunt afstemmen, gooi je er geweldige bursts uit, maar in normale PvE is dat zelden nodig. En in PvP… oh, timing en gedrag van de tegenstander en vingerknopen en zo.
Ik ben een beetje onder de indruk van de nieuwe specialisaties. Immers, waarom zou ik nu bijvoorbeeld een guardian spelen als een nieuwe will-twister als een thief als ik ook een thief kan spelen?
Maar tussen jou en mij: ik was eerst ook niet zo enthousiast over de nieuwe specialisaties in Heart of Thorns, maar na verloop van tijd ben ik verliefd geworden op de reaper. Misschien vind ik nog toegang tot de Hammer Valdi, hoewel zeker niet in PvE. Einde der Draken is nog jong, Arenanet moet de klassen nog verbeteren. Net zoals ik misschien mijn key mapping moet verbeteren, zodat ik niet dood ga aan de nieuwe vaardigheden, huisdier veranderingen, het ontketenen van de bosmarmot en de hagedis staart aanval.
Editor’s conclusion
End of Dragons is niet zo’n grote, baanbrekende addon als Path of Fire. Misschien was dat nooit de bedoeling, maar misschien heeft de pandemie Arenanet erop gewezen dat je in deze tijden beter kleiner kunt stapelen als je een releasedatum wilt behouden. In ieder geval zit er veel in voor GW2-fans, de verhaalcampagne is boeiend, de landschappen zijn prachtig, ontdekkingsreizigers en zoekers worden beloond. En in de kleinste editie kost de add-on slechts een miezerige 30 euro. Je kunt niet ver mis gaan met dat.
Ik vind het alleen verbazingwekkend dat de ontwikkelaars de fouten van Heart of Thorns een beetje reproduceren, althans in New Kaineng en het Echo Forest. Ja, het is niet zo krankzinnig ingewikkeld als in de eerste addon op de twee genoemde kaarten. En de vijanden zijn ook lang niet meer zo scherp en stoer, maar ik mis het gemak van het flaneren daar, ik mis het gevoel van saamhorigheid daar, zelfs als ik alleen reis. En in het Echobos heb ik soms ook niet de drang om te kijken wat er om de volgende hoek is, omdat alles daar op een hoog niveau op elkaar lijkt, behalve de echte blikvangers.
Persoonlijk vind ik het ook jammer dat de PvP factie weer eens vergeten is in de add-on. Natuurlijk zijn ze blij met de nieuwe specialisaties, want de knutselaars hebben weer wat te doen, maar er is geen nieuwe kaart voor de kleine PvP, geen aanpassingen aan de grote WvW puinhoop (die zijn al jaren in beta). Guild Wars 2 heeft daar waanzinnige sterke punten, maar die blijven verborgen voor de massa van spelers omdat het zo gespecialiseerd is dat het zelfs heel nieuwsgierige mensen zou kunnen afschrikken. Toch heeft Arenanet met de extra aanvalsmissies de deur wat wijder opengezet voor de uitdagende invallen. Misschien vinden meer spelers nu hun weg daarheen.
