Na de eerste twee afleveringen van Paramount’s tv-serie over Halo, staat onze eerste seriebespreking: Er gebeurt hier een hoop chief.
De nieuwe Halo serie maakt me nostalgisch. Het is 2007, ik ben net volwassen geworden – en de film van Hitman komt uit in de bioscopen. Game-verfilmingen hebben toen al een fantastische reputatie, maar ik ben optimistisch: Hitman is echt niet moeilijk te verfilmen. Laat ze het verhaal van Silent Assassin gebruiken – een voormalige huurmoordenaar wordt door een persoonlijke speling van het lot teruggedrongen in een leven dat hij eigenlijk achter zich heeft gelaten. Dus het is alsof… John Wick.
Natuurlijk, de uiteindelijke Hitman film was een ramp en had niets gemeen met mijn idee. Of met de Hitman spellen in het algemeen. Ja, 47 sterren, ja, hij is misschien een soort kloon, maar afgezien van dat, de film spint een absurd generieke actie baller die noch bereikt nieuwe fans, noch verwarmt de harten van de oude fans. Typische game aanpassing, dat is.
De eerste twee afleveringen van Paramount’s nieuwe Halo serie zijn hetzelfde. En toch op een of andere manier heel anders.
Yikes? Er is een Halo serie? Als je nog niet van de Halo-serie hebt gehoord en je afvraagt waar je het kunt bekijken, hier zijn wat kadergegevens: Paramount heeft groen licht gekregen om een Halo serie te produceren. Het eerste seizoen telt negen afleveringen, hier kan je elke donderdag de laatste aflevering bekijken via Sky Ticket – wij hebben de eerste twee afleveringen al gezien. De Halo-serie is een herinterpretatie van het oorspronkelijke spel en vertelt een heel ander verhaal in een nieuw verhaaluniversum. De Master Chief vecht met zijn Silver Team op de planeet Madrigal tijdens de Alliance War tegen de Elites wanneer hij betrokken raakt bij de politieke machinaties van de UNSC. Het tweede seizoen is al in bestelling.
Inhoudsopgave
Meer actie alstublieft
Een waarschuwing voor de spoilerpolitie: om mijn punt duidelijk te maken, moet ik het specifiek hebben over enkele scènes uit de eerste twee afleveringen. Dus als je Halo volledig onaangetast wilt bekijken, kom dan volgende week terug om mijn recensie te lezen.
Maar eerlijk gezegd, spoilers doen er hier niet echt toe, tenminste tot nu toe. Elk aspect van de Halo serie heb je ergens anders al beter gezien. In deze serie zeggen de personages zonder ironie zinnen als: Ik wil geen wraak, ik wil gerechtigheid! Of nog beter:
We gaan allemaal dood!!!
Iedereen gaat wel eens dood.
Vooral de uitspraak “we gaan allemaal dood” is in tientallen sciencefiction-epossen van topklasse gebruikt. Maar de Halo reeks slaagt er tenminste in om dat ene ding te doen wat de Star Wars sequels voortreffelijk doen: Het lijkt op het origineel.
Van het Mjolnir-harnas van de Spartanen tot hun aanvalsgeweren, Pelicans, UNSC-uniformen en dat verkleedwiel waarmee Spartanen hun harnas aantrekken – Paramount’s Halo-serie ziet er niet alleen uit als Halo, het is ook verreweg de mooiste Halo-adaptatie:
En wanneer de Alliance elites tegen de Spartans vechten, is de Halo serie op zijn best! De buitenaardse wezens zijn een tastbare bedreiging, er wordt me echt getoond in plaats van alleen maar verteld waarom de mensheid deze oorlog al jaren aan het verliezen is.
Zeker, de CG-effecten kunnen nog steeds geen twee meter hoge buitenaardse dinosaurussen er volledig geloofwaardig uit laten zien, maar de technische sprong naar de 2014-serie Halo: Nightfall is nog steeds gigantisch!
Oh, als de serie het er maar bij zou houden. Helaas gaan de eerste twee afleveringen niet echt over de strijd tussen aliens en mensen. In plaats daarvan legt de Halo-serie zijn voet in de mond op dezelfde manier als veel moderne series doen: Het wil teveel op Game of Thrones lijken.
Zijn wij echt de goeien?
Eigenlijk doet de Halo reeks precies wat ik wilde dat Halo 4 tot 6 zou doen in de GlobalESportNews podcast: Het richt zich op de donkere kant van de UNSC. Want in de spellen wordt alleen maar gesuggereerd dat de Spartanen eigenlijk ontvoerde en misbruikte kinderen zijn en dat de o zo goede menselijke regering een onderdrukkend regime is. Ik moet begeleidende boeken en strips lezen om deze donkere kant van de Halo kosmos te ontdekken.
De Halo-reeks richt zich precies daarop, dus in principe is het heel, heel spannend. Maar wat het er tot nu toe van maakt is zo ondergronds als een zondvloedgrot. Ik heb het controversiële Star Trek Discovery nooit gezien, maar ik ken het debat en zie een zeer vergelijkbaar probleem met Halo: De personages in die serie gedragen zich ofwel als onzinnig kwaadaardige stripboek-supervillains – of als onvolwassen tieners.
De hele leiding van de VN-Veiligheidsraad presenteert zich als een stelletje incompetente egomaniakken die commandostructuren permanent negeren, tegen elkaar samenzweren en zelfs graag kinderen laten vermoorden. Het feit dat iemand überhaupt bevelen opvolgt in deze sapwinkel grenst aan een bloedvaderlijk wonder – en daarom is er helemaal geen gevoel van gravitas, terwijl de Halo-serie tot nu toe vooral over het niet opvolgen van bevelen ging.
Bijna alle personages presenteren zich als eendimensionale clichés. Zo is er in aflevering twee, zoals in elke sci-fi serie natuurlijk, een geheime onderwereld asteroïde onder leiding van een Lando Calrissian knock-off.
En natuurlijk is er in aflevering één een dubieuze, charismatische, militante rebellenleider in een zwarte leren jas, die zich in een televisie-interview voordoet als een vredestichtende redder van zijn volk, maar zich vervolgens, schokkend genoeg, ontpopt als een moordende demagoog, natuurlijk.
De eerste Command & Conquer is nu bijna 30 jaar oud – en zelfs toen was Kane, met zijn zwarte jas als een spraakmakende dictator in schaapskleren, een cliché. Gewoon een bewust gekozen.
En hoe zit het met de Master Chief?
Halo is zich niet bewust van zijn eigen clichématigheid. Over het algemeen neemt deze serie zichzelf bitter serieus, hoewel het script echt moeite moet doen om elk plot in plausibele banen te leiden.
In principe is er niets mis mee om de UNSC af te schilderen als een chaotisch terreurregime, maar de serie moet mij uitleggen waarom deze mensen op zo’n onzinnige manier handelen – en hoe ze zo lang hebben kunnen overleven.
Terwijl de Master Chief in de frontlinie vecht, brokkelt de UNSC af onder slecht personeelsmanagement en een delicate feedback cultuur. src=”https://www.global-esports.news/wp-content/uploads/2022/03/While-the-Master-Chief-fights-at-the-front.jpg” width=”960″ height=”540″ /☻
Het verhaal van
Halo voelt niet aan als deel van een geloofwaardige wereld, het voelt aan als een houten theatervoorstelling waar alles gewoon gebeurt omdat het in het script staat. Ik stel me het brainstormen zo voor:
-
Hoe verklaren we op een plausibele manier dat de Master Chief plots twijfelt aan zijn daden na jaren van oorlog?
- Paramount Persoon 2: We hebben een buitenaards artefact nodig dat verborgen herinneringen ontsluit! Echte karakterontwikkeling duurt te lang en kost te veel geld.
- Paramount-Person 3: En dan hebben we een moreel kruispunt nodig! Laten we hem dwingen toch nog een kind te doden.
- Paramount-Person 2: Misschien krijgt hij dat als een bevel van bovenaf?
- Paramount-Person 3: Alleen waarom zou iemand zo’n onzinnig bevel geven in het midden van een buitenaardse oorlog?
- Paramount Persoon 2: Het doet er niet toe. Laat commandant Keyes maar zeggen dat het zo moet. Dat is wie de fans leuk vinden. Dit is science fiction, in principe kan alles.
- Paramount-Person 4: Misschien zal Keizer Palpatine op een of andere manier terugkeren?
Ach, dat klopt, de Master Chief speelt de hoofdrol in de Halo serie, trouwens. Ik moet mezelf daar altijd aan herinneren, want de reusachtige supersoldaat verschijnt meestal maar kort voordat ik weer tijdenlang moet toekijken hoe een of andere UNSC-leider weer wordt overrompeld.
Na zijn briljante actie-optreden in de eerste aflevering is de chef vooral bezig met in kamers staan of zitten zodat andere mensen hem iets kunnen vertellen, of mensen van A naar B vervoeren zodat andere mensen hem daar iets kunnen vertellen terwijl hij staat of zit.
Goed, hier blijft de serie tenminste trouw aan het spel. De chef zet trouwens regelmatig zijn helm af, maar dat maakt niet veel uit want de gezichtsuitdrukkingen van Pablo Schreiber hebben evenveel hoekjes als een Halo-ring. Dat ligt niet aan hem – hij kan acteren – maar aan de karige dialogen waarmee hij moet werken.
Maar genoeg gemopperd, ik voel me hier al als de zeurende piloot uit Halo Infinite. Laten we het in plaats daarvan over een ander hoogtepunt hebben.
Suspenseful questions for the future
Dr. Catherine Halsey is in mijn ogen het spannendste personage in het hele Halo universum. Het is jammer dat ze maar sporadisch in de spellen voorkomt, want de uitvindster van het Spartaanse programma is een heerlijk ambivalent persoon, een hersenschim van monster en moederfiguur.
Aan de ene kant een oorlogsmisdadiger die kinderen ontvoert en nergens voor terugdeinst, maar aan de andere kant strikt haar eigen idee van moraal volgt en liefdevolle gevoelens koestert voor alle Spartanen die zij heeft geschapen.
Catherine Halsey is een van de weinige spannende personages in de Halo reeks. src=”https://www.global-esports.news/wp-content/uploads/2022/03/Catherine-Halsey.jpg” width=”960″ height=”540″ /☻
De Halo serie is een kans om Halsey en haar duistere zaakjes eens van dichterbij te bekijken. En gelukkig, doet het precies dat. In de eerste twee afleveringen worden de puzzelstukjes nog op hun plaats gelegd, maar het verhaal van Halsey is de enige verhaallijn die me motiveert om naar deze serie te blijven kijken. Goed, en de hoop op meer coole Spartaanse actie tegen de Alliantie, want er zijn ook hier minstens een paar hints die me nieuwsgierig maken. Maar afgezien van dat?
Wie is deze serie voor?
De Halo reeks heeft al te maken met de vraag voor wie het gemaakt is en waarom. Die-hard Halo fans krijgen hier tot nu toe niet echt iets wat de games en boeken niet beter kunnen. Geen enkele actiescène ter wereld kan het gevoel overtreffen dat je krijgt als je in je eentje twee Scarabs in stukken hakt in de finale van Halo 3.
En ook in termen van verhaalvertelling: in de boeken bouwt de Master Chief tientallen jaren vriendschappelijke vriendschap op met zijn Spartaanse metgezellen Kelly, Fred, Linda en co. ook al, of misschien omdat, deze kinderen allemaal hartverscheurende trauma’s te verwerken hebben. In de Halo reeks, in plaats daarvan, krijg ik volledig nieuwe personages met het Silver team, die tot nu toe volledig bleek en inwisselbaar blijven. Tuurlijk, dat kan veranderen… maar waarom krijgt de Master Chief überhaupt een nieuw team?
Ja, de showrunners hebben de spelletjes niet gespeeld, maar personages als Kelly, Fred en Linda zijn te vinden in wiki’s. Het is letterlijk genoeg om Master Chief beste vriend te googlen, man. Dat zou zo’n kans geweest zijn!
Misschien gaat de Halo serie niet over mensen zoals ik. Misschien probeert het echt een nieuw publiek aan te trekken voor het Halo universum. Maar daarvoor moet de serie in de komende afleveringen wel dringend uit de generieke sci-fi cliché doos stappen. En geef de UNSC leiding een paar cursussen in personeelsmanagement.
-
Maar waarom zou de Master Chief gedwongen moeten worden om een kind neer te schieten?
