Hogwarts Legacy is verre van alleen: er zijn nu meer dan 25 Harry Potter games. We herinneren ons met u het beste – en het slechtste.
Je kunt niet eens “Harry Potter” zeggen zonder dat er veel gewicht aan wordt toegekend. Een hele generatie is opgegroeid met de avonturen van de Tovenaarsleerling en zijn vrienden, via verschillende media. Geen wonder dat er een hoop videospelletjes tussen zitten.
Het zijn er zoveel dat het absoluut denkbaar is dat sommige fans ook via hen voor het eerst met de serie in aanraking zijn gekomen. Gelukkig maar, want tenminste in het begin worden de bewerkingen met aandacht voor detail in scène gezet. Hier is het geen wonder dat men verliefd wordt op de magische wereld. Maar hoe duisterder de boeken en films in de loop der jaren worden, hoe onbarmhartiger de bijbehorende verfilmingen worden.
We hebben ons een weg gebaand door de berg vroegere Harry Potter-spellen en net op tijd voor de lancering van Hogwarts Legacy blikken we met jou terug op de jaren van het tovenaarsleven.
The Great Gaming Deluge
In principe kunnen Harry Potter-spellen in twee categorieën worden verdeeld: Enerzijds zijn er de directe adaptaties van de films, en anderzijds de spin-offs die de franchise vrijer interpreteren. Maar als we alleen de eerste tellen, komen we op 25 verschillende spellen.
Wacht even… 25?!? Maar er zijn maar acht films? Welnu, Warner Bros. en Electronic Arts wilden het absolute maximum uit de licentie halen en gaven voor elke film een hele reeks verschillende ontwikkelingsstudio”s de opdracht om alle consoles, handhelds en de PC te bedienen. Oh, en smartphones ook.
De Game Boy Color versie van Philosopher”s Stone is een echte JRPG, met turn-based combat en veel dialoog. src=”https://www.global-esports.news/wp-content/uploads/2023/01/The-Game-Boy-Color.jpg” width=”1199″ height=”1080″ /☻
Wel, wil je je echt oud voelen? Harry Potter en de Steen der Wijzen werd uitgebracht op 14 november 2001. Krankzinnig, is het niet? En toen was het boek nog ouder. Misschien herinner je je hoe leraren in het openbaar hun bezorgdheid uitten over kinderen die in de romans over alchemie lezen.
Dat haalde in ieder geval hun gedachten af van de oude kastanje dat games schadelijk waren, anders was deze klassieker ook geraakt. Ja, klassieker, want het eerste spel voor de PSone is echt goed! In het actieavontuur begeleid je Harry terwijl hij Zweinstein verkent, Zwerkbal speelt, spreuken uitspreekt en tegen Voldemort vecht. Wat klinkt als het dagelijks leven was relatief nieuw voor zowel onze protagonist als het publiek.
Het spel weet je het gevoel te geven dat je alles meemaakt met stralende kinderogen. Dit wordt geholpen door de nauwkeurige weergave van de personages en instellingen uit de boeken. Wat hier interessant is, is dat de ontwikkelaars meer vertrouwden op hun eigen verbeelding, aangezien de films nog in de maak waren. Daarom zien de personages er bijvoorbeeld uit als kinderachtige stripfiguren die meer doen denken aan de illustraties op de boekomslagen. De muziek komt ook niet uit de film, maar is speciaal voor het spel gecomponeerd.
Dit zet zich voort met Harry Potter and the Chamber of Secrets (2002), dat slechts één jaar later uitkomt. Aangezien we het hier over Electronic Arts hebben, komt de onvermijdelijke vergelijking met FIFA naar boven: Om zoveel verschillende platforms te bedienen en tegelijkertijd in een korte ontwikkelingstijd nieuwe spellen naar de winkels te brengen, moeten compromissen worden gesloten.
En oh boy, waren er compromissen hier! Bijna alle versies spelen als een uitbreidingspakket van het eerste spel, waarin veel spelelementen en sequenties fundamenteel repetitief zijn. Er zijn bijvoorbeeld veel achtervolgingsscènes met een zelfrijdende camera, waarvan delen een identiek levelontwerp gebruiken als in de voorganger.
De sprong naar PS2 en co.
De next-gen versies van toen blijven dit lot bespaard, want er komt een standalone versie uit voor PlayStation 2, Xbox en GameCube die in alle opzichten beter is en sterk aan Zelda doet denken. Niet alleen kun je Zweinstein vrijer verkennen, maar er zijn ook verschillende puzzelzware kerkers om op te lossen. Onder fans wordt deze versie daarom vaak een van de allerbeste Harry Potter-spellen genoemd, omdat ondanks alle verbeteringen ook het gevoel van verwondering van het eerste spel behouden blijft.
Dit moet toen ook intern zijn opgemerkt: Op een zeer EA-typische manier publiceerden ze in 2003 een nieuwe interpretatie van de Steen der Wijzen voor PS2, Xbox en GC, die er voor ruim twee derde op gebaseerd was. Dat betekent: dezelfde assets, dezelfde spelelementen, alleen een paar nieuwe dialogen en opdrachten. Begrijp je hoe we aan de FIFA komen? EA heeft al begrepen hoe je met weinig moeite veel geld kunt genereren.
Het is dan ook niet verwonderlijk dat Harry Potter en de Gevangene van Azkaban (2004) op hetzelfde raamwerk is gebouwd. Toch voelt het weer als een nieuw spel, want er zijn niet alleen veel nieuwe secties toegevoegd, maar ook eindelijk een co-op mechaniek. Hier schakel je met een druk op de knop tussen Harry, Hermelien en Ron.
Dit is nodig omdat zij hun eigen vaardigheden meebrengen en soms kan alleen een bepaald personage een obstakel passeren. Ook moeten ze met z”n drieën zware voorwerpen dragen. En ja: natuurlijk moeten de drie ook vechten. Hoewel het trio in de vorige spellen al aanwezig was, is het gevoel van teamwork hier sterker omdat je elk personage bestuurt.
Helaas is er geen lokale co-op modus, maar dat zou de vele neventaken waarschijnlijk alleen maar ingewikkelder maken. Hier kun je bijvoorbeeld vliegen op Buckbeak, en met twee andere spelers zou de ruzie over de besturing groot zijn geweest.
Bijzonder opmerkelijk is hier de GBA-versie, waarvoor dezelfde studio werd ingeschakeld die al verantwoordelijk was voor de JRPG-versies op de Game Boy Color. Het presenteert zich ook als een goed rollenspel, alleen met aanzienlijk meer inspanning. De gedetailleerde pixel graphics hebben de GBA destijds behoorlijk op de proef gesteld en schitteren met enkele prachtige animaties. De turn-based gevechten zijn ook dynamischer geënsceneerd. Deze versie is een absolute insider tip als je van retro games houdt.
Een kwaliteitsbreuk.
Hoewel Electronic Arts veel content heeft gerecycled voor nieuwe releases, is het eerlijk om te zeggen: de Eerste Drie Jaar School games hebben hun eigen charme en onderscheiden zich genoeg van de film en het boek om als een op zichzelf staande ervaring door te gaan. Eén ding hebben alle spellen gemeen: ze moesten de minder actievolle scènes in de originelen op de een of andere manier opvullen met inhoud.
Soms gebeurde dat met nogal vervelende minigames, maar soms ook met echt bizarre ideeën. In een scène moet je bijvoorbeeld Ron”s braaksel oprapen nadat hij onder een Slugulus-Eructo vloek is gebracht. Ja. Dat klopt. Er zijn ook secties waar je rondvliegt met een bezem of quiddich wedstrijden speelt. Voor de fans van de sport was er in 2003 zelfs een aparte spin-off getiteld Harry Potter: Quidditch World Cup. Quasi de Potter-FIFA, op een of andere manier onvermijdelijk bij EA.
Zo onvermijdelijk als de kwaliteitsdaling in langere spelseries, lijkt het. Harry Potter and the Goblet of Fire (2005) gooit alle deugden van zijn voorgangers overboord en serveert een puur co-op actiespel dat nog het meest doet denken aan arcade brawlers – alleen zonder het brawlen. In plaats daarvan, zoals verwacht, verdedig je jezelf met spreuken terwijl je je door strikt lineaire levels beweegt waarvan de omgevingen nauwelijks variatie bieden.
De verkenning van Zweinstein is verdwenen. In plaats daarvan duw je obstakels zoals rotsblokken opzij met je staf. Of bomen. Of potten. Spannend. Je kunt de ellende delen met twee andere spelers in lokale co-op, maar die zijn dan gedegradeerd tot toekijken tijdens sommige van de tussentaken. Net als in het origineel moet Harry taken van een toernooi beheersen, bijvoorbeeld (alleen) duiken of (alleen) door een labyrint vliegen.
Apropos: Hij vliegt ook (alleen) op zijn bezem in een paar van de rail-shooter sequenties. Je ziet het al: het vierde besef is een dieptepunt, en zelfs charme kan het niet redden, want dat heeft het gewoon niet: De cartooninterpretaties van de magische wereld hebben plaatsgemaakt voor fotorealistische modellen van de hoofdpersonen, die er nu uitzien als de acteurs in de film. Nou, niet echt, want wat toen een pluspunt was, is nu technisch gezien niet meer zo oud. De gestileerde prequels zijn meer geschikt om vandaag de dag van te genieten.
Return to the Adventure
Harry Potter and the Order of the Phoenix (2007) volgt Harry”s vijfde jaar op school, waar hij te maken krijgt met de broeiende oorlog tussen de volgelingen van Heer Voldemort en Perkamentus” Orde van de Feniks. Aangezien alle onzin rond de Vuurbeker niet goed viel bij de fans, hebben ze de kritiek blijkbaar ter harte genomen en hebben ze deze keer de vrije verkenning van Zweinstein teruggebracht.
Oké, dat is een understatement. Dit spel is verkenning op zijn puurst. De op fysica gebaseerde actie-intermezzo”s die zwaar gebruik maken van de analoge stick zijn verminderd. In plaats daarvan praat je hier veel met andere studenten en doe je eindeloze fetch quests. Dat merk je in eerste instantie niet, want de herschepping van de toverschool is echt gedetailleerd en dus geslaagd. De stijl is nog wat fotorealistischer geworden, maar dat maakt de nabijheid van de filmsets alleen maar sterker.
Zonder te spoilen: Weet je nog dat Harry metgezellen moet rekruteren in het origineel? Dat gebeurt ook in het spel, maar voordat ze zich uiteindelijk bij je voegen, moet je altijd een saaie mini-game voltooien. Bijvoorbeeld het correct rangschikken van objecten terwijl een vreemde physics engine je in de weg staat. Of boodschappen doen terwijl jij snurkend door de school ploetert. Op een gegeven moment maakt de recreatie van Zweinstein geen indruk meer en vraag je je af of het ontbreken van een fast travel functie misschien zelfs als martelmethode wordt gebruikt tijdens ondervragingen.
Harry Potter and the Half-Blood Prince (2009) neemt in principe hetzelfde concept over, maar voegt er zinvolle verbeteringen en nieuwe spelelementen aan toe. Snelle reisfunctie? Check! Harry kan nu rennen? Check! Het aantal fetch quests is nu verminderd, en er is zelfs een nieuwe mini-game waarin je zelf drankjes moet brouwen.
Je krijgt het gevoel dat dit het spel is dat Orde van de Feniks had moeten worden. En ja, per saldo is het nog steeds een aanrader, ook al heeft het niet meer de magie van de allereerste spellen. Tot op heden is er geen beter spel dat zoiets als het dagelijks leven op Zweinstein weergeeft.
Je zult hem niet vinden in de volgende twee games naar de laatste films: Harry Potter and the Deathly Hallows – Part 1 en Part 2 zijn 3rd-person shooters in de stijl van een Gears of War. Alleen met spreuken. Weet je nog die leraren die klaagden over de boeken vanwege de nabijheid van alchemie? Ze moeten deze twee wedstrijden nu zien! Harry schiet hele hordes Dooddoeners neer met zijn toverstok. Elke spreuk werkt als het equivalent van een van de gebruikelijke handwapens die je kent uit andere spellen.
Eén spreuk heeft het effect van een jachtgeweer, een andere lijkt op een sluipschuttersgeweer. Oh ja, dat is erg vreemd en dom, maar juist daarom is het niet zonder charme. Helaas maakt deel 1 er niet veel van. Het spel vult de talrijke rustige scènes uit de film, waarin het trio op de vlucht is en kampeert, met saaie zijmissies die je door dezelfde oude levels sturen.
Daar tussenin zitten snoozy stealth missies met de stealth cloak vanuit het first-person perspectief, waarin je vijanden overdreven voor de hand liggende looproutes nemen. Deel 2 is al beter: sluipdoorgangen zijn hier weggelaten, er is nu een teleportatiebeweging om te ontwijken, het coversysteem werkt beter, en de schoten hebben ook meer punch. De missies zijn gevarieerder en je kruipt zelfs af en toe in de huid van Minerva McGonagall. Ook deel 2 kan de vergelijking met de vorige spellen niet doorstaan, maar het biedt in ieder geval lekkere ballerige actie als afsluiter.
De spin-offs
In dit artikel hebben we ons vooral gericht op de verfilmingen, maar zoals je in de releaselijst kunt lezen, zijn er nog een aantal spin-offs. Het meest opmerkelijk zijn zeker de Lego-interpretaties van Traveller”s Tales. De serie werd in twee delen gesplitst: Lego Harry Potter: Jaren 1-4 werd uitgebracht in 2010, gevolgd door Lego Harry Potter: Jaren 5-7 in 2011. Typisch voor Lego-games zijn dit parodieën op de films die in lokale multiplayer kunnen worden gespeeld. Dit is vrij liefdevol gerealiseerd en heeft zijn charme, vooral omdat toen het concept van Lego-versies nog niet zo afgezaagd was als tegenwoordig.
” />
Zeer uniek en dus interessant zijn de twee Wonderboek titels: Book of Spells en Book of Potions zijn ontwikkeld in 2012 en 2013. Dit zijn augmented reality games voor de PlayStation 3, waarvoor je de camera, een Move controller en het eerder genoemde Wonderbook nodig hebt. Hier gebruik je handbewegingen om spreuken uit te spreken, die dan mooi geanimeerd op het scherm verschijnen, terwijl een vertelstem zorgt voor een tovenaarsleerling-flair. Beide AR-spellen zijn meer ontworpen voor zeer jonge spelers, maar het concept is zo cool dat het ook volwassenen verbaast. Toen leek AR ook nog redelijk magisch.
De meesten zouden Pokémon Go waarschijnlijk ook omschrijven als magisch, een sensationeel succes dat hele generaties spelers de frisse lucht in bracht. Ontwikkelaar Niantic kondigde in 2019 een spirituele opvolger aan met Harry Potter: Wizards Unite. Hoewel het cool is om spreuken uit te spreken in een augmented reality spel op je smartphone, komt de vonk niet helemaal over. Het verzamelaspect van Pokémon Go is toegankelijker.
Ben je verrast dat er zoveel Harry Potter games zijn? Wij wel, ook al zijn er even uitgebreide ludografieën voor andere grote franchises zoals Star Wars of Star Trek. Vooral de dekking van werkelijk alle beschikbare systeemplatforms is vrij uitgebreid. Zeker, Ubisoft heeft vroeger een soortgelijke aanpak gevolgd en bijvoorbeeld verschillende versies van James Cameron”s Avatar tegelijk uitgebracht (die irritant genoeg allemaal dezelfde cover hebben), maar Harry Potter is nog steeds de onbetwiste wereldkampioen op dit gebied.
Ook al varieert de kwaliteit van de spellen, toch moet hier aan veel smaken worden voldaan. Van sportspel tot RPG tot shooter tot open-wereld avontuur: zowat alles is er. Behalve het verplichte kart racen. Serieus! Waar is de Harry Potter Racer? Dat mag eigenlijk in geen enkele grote serie ontbreken. Dus we wachten met spanning op de aankondiging van “Magische Racebanen en hoe ze te driften”.
