opinion: Op Steam is Assassin’s Creed Unity momenteel ongelooflijk goedkoop – het perfecte moment om dit spel een tweede kans te geven. Het verdient het.
Ik ben blij dat Assassin’s Creed Unity een ramp was bij de release. Hmm, ok. Die zin klinkt wel erg cynisch. Ik zal het nog eens proberen, maar dan anders:
Ik ben blij dat ik Assassin’s Creed Unity niet heb gespeeld bij de release (ja, beter). Wat ongewoon was voor mij. Omdat ik eigenlijk al sinds het begin een Assassin’s Creed fan ben. Zelfs van het nog steeds erg gespannen eerste deel hield ik vurig. Ik hou er nog steeds van. Daarna heb ik begrijpelijkerwijs elk vervolg verslonden.
Het voelt vandaag een beetje vreemd als ik aan die tijd denk. Omdat er toen een veel grotere passie voor deze serie in mijn borstkas brandde dan nu. Eenheid was het eerste teken dat het vuur doofde. Nadat het spel was uitgebracht, ondanks zijn rampzalige technische staat, heb ik toen voor mezelf besloten: Ik ga dat niet spelen!
Intussen zijn er zeven (!) jaar verstreken sinds de release en pas onlangs kon ik het opbrengen om deze verloren zoon een tweede kans te geven. Het enige wat ik niet zag aankomen was dat ik er veel plezier aan beleef.
Daarom zit ik hier nu, kijkend naar de huidige Steam Sale, waar (Unity te koop is voor een luttele vijf Franse euro) en voel me verplicht te zeggen: Grijp deze kans en speel het ook!
Inhoudsopgave
De standaard in het verleden, een exoot vandaag
Als ik kijk naar de ontvangsten voor Unity kort na de release, dan had dit spel toen nog meer problemen dan zijn afschuwelijke bugs. Na zeven jaar jaarlijkse Assassin’s Creeds, was Unity gewoon niet uitzonderlijk genoeg. Vooral vergeleken met Black Flag, zijn directe voorganger.
Unity nam een stap terug, richtte haar blik op haar expansievere verleden en besloot daar aan te meren. Het spel voelt meer als een vervolg op de Ezio-trilogie, maar niet als een vervolg op het piratenavontuur Black Flag. En dat is wat blijkbaar voor velen een probleem was.
Maar die beslissing is nu precies waarom ik zo blij ben dat ik het toen niet gespeeld heb. Omdat zeven jaar na Unity, de wereld er anders uitziet. Assassin’s Creed komt niet meer elk jaar uit, en als het uit komt, zijn het open-wereld actie RPG’s. Ik bedoel dat niet denigrerend, maar subjectief heeft deze koerswijziging me nooit aangesproken.
Unity spelen brengt me terug naar een andere tijd en dat is wat het zo verfrissend maakt. Het activeerde precies wat een fan eigenlijk wil van een vervolg. Alsof je thuiskomt – in een gerenoveerde flat. Alles is vertrouwd, waar ik vroeger van hield is er nog steeds. Alleen op een betere, gezelligere en mooiere manier.
Deze open wereld moet je zien
Als ik volkomen onwetend was en iemand had me gegarandeerd dat Unity vorig jaar uitkwam, zou het niet eens in me opgekomen zijn om daaraan te twijfelen. Het uiterlijk van dit spel heeft me echt versteld doen staan.
Dat is een van de redenen waarom Unity voor mij aanvoelt als een compleet nieuwe Assassin’s Creed, eentje waar ik gewoon heel lang op heb gewacht. Visueel is dit spel onberispelijk en zou zelfs vandaag nog doorgaan voor een big-budget productie. Dit begint al bij de ongelooflijk gedetailleerde personagemodellen, gaat verder met de fantastische belichtingsscènes en heeft zelfs invloed op de liefdevol ontworpen interieurs, waarvan sommige maar heel even te zien zijn.
Laat me niet beginnen over de parkour animaties in het loopspel en de cutscenes. De blik op mijn gezicht toen ik het spel startte moet zoiets geweest zijn als die van Marie Antoinette toen zij hoorde dat de Franse lagere klasse geen cake kan eten in plaats van brood.
Om eerlijk te zijn, er zijn nog steeds een paar onaantrekkelijke pop-up effecten. Maar afgezien daarvan, is er niets dat me uit deze wereld haalt. Parijs bruist van het leven, de straten zijn overvol en toch bewegen de inwoners zich niet als een gehomogeniseerde massa. Tussen het kabaal door, kan ik altijd individuele details onderscheiden, zoals een dansend paar.
Bovendien vertelt de stad het verhaal van die tijd. Natuurlijk, brandende vlaggen en boze burgers zijn één ding. Maar als je je ogen openhoudt, begrijp je maar al te goed waarom deze mensen eigenlijk zo boos zijn. Als huurmoordenaar, zie ik Parijs van alle kanten. Het ene moment sluip ik als Arno door de met goud versierde gangen van Versailles, het volgende ren ik door de geplaveide straten van de adellijke wijk, voordat ik uiteindelijk de vuile kant van de stad zie, waar de straten vol modder en vuilnis liggen.
Doe me een plezier en gebruik Unity eens echt om zijn Parijs in te ademen. Deze weergave van een historische stad is, naar mijn mening, tot op de dag van vandaag ongeëvenaard.
Speelt het nog steeds goed?
Graphics are not everything. De gameplay, echter, toont zijn leeftijd. Vooral hier heeft de eenheid zich slechter gehouden. Maar echt alleen als ik een hoge standaard stel.
Unity speelt niet overal zo dynamisch als de ontwikkelaars waarschijnlijk hadden gedroomd. Vooral de gevechten zijn een vreemde mengeling. Het is duidelijk dat ze hun best hebben gedaan om de vaak bekritiseerde (want weinig veeleisende) gevechten van de voorgangers wat pittiger te maken.
Qua ambitie lukt dat aardig, maar het gaat ten koste van de dynamiek. Dit kan ook deels een overblijfsel zijn van de bughel die Unity ooit was. Want het regelt niet alleen onhandig, soms wil de camera ook niet echt.
Maar laten we eerlijk zijn. Als je veel moet vechten in Unity, is dat je eigen schuld. In geen Assassin’s Creed voor of sindsdien is het meer de moeite waard geweest om te sluipen. Het is zo’n geweldig gevoel om je hier weer een echte Assassin te voelen!
Want laat me je iets vertellen: ik vind moordenaars en moordenaressen opwindend! Dus… als een dramatische fantasie, niet als een echt beroep. En Unity is in veel opzichten het toppunt van wat de serie ooit wilde zijn. Hier kan ik sluipen, gadgets gebruiken en net zo diep betrokken raken bij het credo, moordenaars en het uitschakelen van machthebbers als de naam eigenlijk al aangeeft.
Vergeving in plaats van vergelding
Een van de grootste problemen van de Franse Revolutie was dat het geweld in die tijd bleef escaleren. Zo erg dat je alleen maar medelijden kon hebben met de edelen, ook al hebben ze het allemaal aan zichzelf te danken. En Unity, ook, toen het werd uitgebracht, was
heel terechte kritiek.
Maar tijd heelt vele wonden en wat eens niets bijzonders was, kan nu in een heel ander licht schijnen. Vooral wanneer bugs en externe omstandigheden meer schuld hebben aan het falen dan het spel zelf.
Unity is vandaag de dag nog steeds verre van perfect en met deze multiplayer heeft Ubisoft er zeker niet aan gedacht dat mensen er zeven jaar later nog plezier aan zouden beleven. Maar afgezien van zulke zeldzame missers, zijn er genoeg argumenten om Unity te vergeven. Al was het maar om deze wereld eens te zien.
