Nobody staat op het Steam verlanglijstje van meer dan 100.000 spelers. Géraldine heeft de unieke levenssimulatie zelf uitgeprobeerd en denkt: Absoluut juist!
“Ik heb net extra betaald voor een huurfiets om op tijd bij het arbeidsbureau te zijn, maar ze waren al gesloten. Nu heb ik 5 depressiepunten,” zeg ik enthousiast tegen mijn collega”s aan de telefoon terwijl ik Nobody speel. Daarna word ik in elkaar geslagen op de bouwplaats waar ik als dagloner werk. Dat komt omdat mijn voorman de helft van mijn loon heeft ingehouden en een beetje verontwaardigd werd toen ik hem ernaar vroeg.
Later krijg ik berichten van collega-redacteuren die willen weten wat er nog meer met me is gebeurd sinds we elkaar voor het laatst in Niemand hebben gesproken. En, oh jongen, ik heb genoeg verhalen klaar. Ik kocht wat nieuwe kleren aan de kant van de weg in China voor een klein bedrag. Helaas had ik daarna niet genoeg om de schuldeisers van mijn vermiste vader te betalen – die vervolgens prompt mijn zus ontvoerden.
Ik leende wat geld aan een man op de bouwplaats, die toen de opzichter bleek te zijn. Hij beloofde mij dat ik in de toekomst zonder tussenpersoon als steenhouwer zou mogen werken en dat hij mij het geld de volgende dag zou terugbetalen. Helaas was hij de volgende dag nergens te vinden en ik had geen geld meer voor een kamer. Mijn eerste nacht op straat.
Misschien ben je na dit verhaal al zenuwachtig over het spelen van Nobody – of misschien denk je dat ik gek ben. Dus laat me nog even verder gaan om uit te leggen waarom meer dan 100.000 mensen de survival life simulatie op hun Steam verlanglijstje hebben staan op dit moment. Bijna twee keer zoveel als Hogwarts Legacy of Call of Duty: Modern Warfare 2.
Wat is Nobody over?
Als ik aan levenssimulaties denk, is het eerste wat in me opkomt, natuurlijk, ideale wereld oases zoals De Sims. Of misschien nog gezelliger vertegenwoordigers zoals Stardew Valley. Maar zeker geen overlevingssimulatie waarin ik een absolute nobody speel in een desolate stad in China. Ik kan het niet beter beschrijven dan de kippenvel trailer voor Nobody:
“Alles draait om het hier en nu. Vlak om de hoek. Of onder je neus. Een wereld ontvouwt zich, net zo mooi en lelijk als je echte. Bevolkt met mensen die je bekend voorkomen – maar die je niet echt kent. Zij zijn de naamloze massa, de nobodies die de wereld vormen. Herontdek het echte leven “
In Nobody kies ik aan het begin voor een van de drie pre-verhalen en voorgefabriceerde personages – of ik ben helemaal op mezelf aangewezen in de sandbox mode. In de demo kon ik het verhaal “Debt Trap” spelen. Een jongeman wiens vader het gezin failliet liet gaan en vervolgens wegliep, zijn moeder in het ziekenhuis liet belanden en zijn kinderen achterliet. Sindsdien zitten de schuldeisers van mijn vader mij op de hielen en bedreigen zij ook mijn zus – met wie ik een intieme relatie heb.
Maar ik kan je één ding vertellen: Geen van de andere Origin verhalen zijn meer opbeurend. Want Nobody gaat over het omkeren van mijn leven en mezelf uit het moeras van hopeloosheid trekken – vandaar de volledige titel van het spel: Nobody – The Turnaround.
Hoe het speelt
Het verhaal van de demo begint met een lange busrit tijdens welke ik via sms bedreigd word door de schuldeisers van mijn vader. Ik begin me zorgen te maken en bel mijn zus. Ze lijkt in orde, gezien de omstandigheden. In mijn dialoog met haar (die wordt verteld via geïllustreerde tekstkaders), bepalen mijn antwoordopties ook mijn startbekwaamheden. Als ze me vraagt hoe het met me gaat en ik antwoord bijvoorbeeld “Zo gezond als een paard”, dan krijg ik de eigenschap “Lump” en ontvang ik een fysieke bonus.
Maar terwijl ik de dreigende regels van mijn vijanden lees, kan ik niet anders dan de absolute verlatenheid buiten het busraam bewonderen. Grijze betonwoestijnen trekken aan mij voorbij en mensen nippen moedeloos aan soep op straathoeken of wachten op een bus die hen naar de volgende grijze betonwoestijn brengt.
Ik stap uit de bus en word benaderd door een vrouw die me een kamer in haar ranzige motel aanbiedt. Ik vertrouw haar niet, maar omdat ik niet op straat wil slapen, ga ik akkoord. Ik wil de straat oversteken en direct door de auto overreden worden. Game Over.
Ja, dat meen je niet. Niemand is meedogenloos. Ik begrijp meteen waarom het spel zichzelf op Steam verkoopt als een “realistische levenssimulatie”. Dus laten we het nog eens proberen. Deze keer kijk ik plichtsgetrouw links en rechts en kom uit bij het arbeidsbureau. Daar wacht een jongedame op mij, met wie ik een toelatingsexamen kan doen voor vervolgopleidingen. Ik vind haar schattig en probeer met haar te flirten. Helaas zonder succes. Maar wat had ik verwacht? Ik draag tenslotte een wat smerig, gekreukt overhemd en lijk waarschijnlijk niet de beste vangst van de stad. Aan de andere kant, ik scoor de volle cijfers in het toelatingsexamen, wat me onaangename school flashbacks geeft.
Ondanks dat, is het alleen genoeg voor een baan als baksteen sjouwer op de bouwplaats voor nu. Ik kan dit handmatig doen – d.w.z. de stenen met de hand van punt A naar punt B slepen – of het automatisch laten verlopen. Maar dan is er minder geld.
Buiten de banen, beweeg ik me vrij en onopgemerkt door de stad via WASD of muisklik. En overal valt er wel iets te ontdekken. Ik kan proberen contacten te leggen, geld te verdienen, nieuwe vaardigheden te leren of me gewoon aansluiten bij een dansgroep vol oudere dames om ten minste enige levensvreugde te voelen. Maar daarbij moet ik altijd letten op mijn houding, mijn honger, mijn uiterlijk, mijn hygiëne en mijn tevredenheid. Maar bovenal, om aan het eind van de dag genoeg geld te hebben voor een kamer en mijn schuldeisers. Als ik ze niet kan betalen, is het game over en begint mijn laatste dag weer van voren af aan.
Dus natuurlijk kan ik geld uitgeven aan betere kleren om een betere indruk te maken op mensen – maar misschien betekent dat slapen op straat en ziek worden. Ik kan mijn lievelingseten uit mijn kindertijd kopen om me op te beuren, of geld besparen met de flauwe broodtrommel op de hoek van de straat. Ik begin te begrijpen dat tijd en geld absoluut onmisbare middelen zijn in dit spel.
Misschien kan ik op een dag een betere baan krijgen als conciërge in een wellness-centrum – maar alleen als ik er goed uitzie. En daar is veel geld voor nodig. Dus voor nu, schraap ik het bij elkaar als magazijn medewerker en fast-food mascotte.
De perfecte mix – maar ook onbeantwoorde vragen
De sfeer van Nobody is geweldig. De celshading-look creëert een geloofwaardige stad vol spannende details en tijdens mijn dagelijkse bezigheden speelt een kippenvel-soundtrack, die perfect de gevoelens van eenzaamheid, verlatenheid, maar soms ook een beetje hoop begeleidt. Niemand behandelt het gevoelige onderwerp van de armoede met het nodige respect en een verpletterende ernst – maar verliest ook nooit zijn knipoog.
Het beschrijft mijn gerimpelde geruite shirt als een “kledingstuk zonder karakter, dat om de een of andere reden erg populair is bij programmeurs.” Het heeft geestige en liefdevol geschreven Engelse dialogen. Maar het doet me ook de realiteit van het leven van veel mensen beter begrijpen dan enig ander medium ooit zou kunnen.
Het mixt een spannend geschreven hoofdverhaal met willekeurige elementen, wat zorgt voor een enorme herspeelbare wereld en variatie – maar zonder dat het te willekeurig wordt. De vele eigenschappen en statistieken van mijn personage zorgen voor een boeiend rollenspel en managementaspect zonder me te overweldigen. Nou, afgezien van het wenselijke gevoel van overweldigd zijn dat ik deel met mijn hoofdpersoon.
De demo liet me hongerig achter voor meer. Toch moet de uiteindelijke release in de loop van 2022 nog enkele antwoorden geven. Bijvoorbeeld, hoe sterk mijn eigenschappen op lange termijn de gameplay beïnvloeden. Of dat ik mezelf in frustrerende impasses kan manoeuvreren die niet opgelost kunnen worden door op een dag opnieuw te beginnen.
But Nobody is absoluut uniek in het levenssimulatiegenre, en heeft me een van de meest meeslepende spelervaringen in lange tijd bezorgd. En talloze verhalen voor mijn collega”s. Aangezien ze ook wachten op meer verhalen van mijn avonturen van Nobody, zal ik de demo nooit voor de laatste keer gespeeld hebben.
Editor”s Verdict
Nobody is een eye-opener voor me geweest. En dan bedoel ik niet alleen de voor de hand liggende, maar opwindend verpakte maatschappijkritiek. Ik realiseerde me ook dat Nobody een vernieuwing biedt die ik momenteel in veel spellen mis. Het is vergelijkbaar met het unieke Papers, Please of This War of Mine – omdat het de kleine dingen in het leven viert en me een spiegel voorhoudt. Tegelijkertijd doet het dat met veel humor en charme, en degradeert het tot een van mijn favoriete genres: levenssimulatie.
Zeker, we spelen meestal spelletjes om aan het echte leven te ontsnappen. Om dingen te ervaren waar we in de echte wereld alleen maar van kunnen dromen. Maar ik speel soms ook om het echte leven door andere ogen te zien. Door een scherp, bijtend of zelfs deprimerend filter. En dat is waar Nobody me mee verblijdde in zijn demo.
Zeker, er zitten geen AAA-graphics bij en de dialoog blijft ongenuanceerd, althans voorlopig. Vermoedelijk zal, met al het plezier van het spel, het concept na een paar uur op zijn einde lopen. Maar dat stoort me niet. Op dit moment ben ik veel te gemotiveerd om alle paden van de simulatie te verkennen, alle gebieden van de kaart vrij te spelen en elke dag een beetje vooruitgang te boeken – terwijl ik mijn leven doorbreng in deze prachtige duistere wereld. Dus ik kan de gratis demo op Steam zonder voorbehoud aanbevelen aan iedereen die op zoek is naar een unieke spelervaring.
