Ik wil je een kerstverhaal vertellen. Het heet “Ik ben Jezus Christus” en het begint in een stal in Bethlehem waar ik, Jezus van Nazareth, op een donkere avond geboren ben zoals men in een stal geboren wordt: met pissebedden in mijn haar.
Mijn moeder heet Mary, mijn vader is een grijsharige timmerman. Boven de schapenweiden rond de stad schijnt een betwist licht dat kan spreken en iets verkondigt, mogelijk mijn echte vader, de wraakzuchtige God van het Oude Testament, bij wie de kinderbescherming het kind heeft weggehaald.
Op de Fallout-manier word ik dan weer wakker, slechts 30 jaar later, en probeer met moeite als de Messias uit mijn bed op te staan en de besturing opnieuw te leren. Misschien heeft Jezus ondertussen een beroerte gehad.
Ik ga naar buiten en mijn moeder staat al buiten te wachten en zegt wat alle moeders zeggen als je op je dertigste nog thuis woont: Ik heb vannacht gedroomd, en in de droom verscheen er een engel aan mij, en de engel zei dat je binnenkort niet meer thuis woont. Zonder een luisterend oor na dit onaangename gesprek slenter ik door de stoffige straten van Nazareth naar de markt. Ik voel me een god, maar een kleine. Misschien de god van de onverschilligheid.
Inhoudsopgave
Gewassen met alle wateren
Omdat ik Jezus ben, benader ik mensen in het wilde weg en maak ik mezelf extreem vertrouwend op de markt. De eerste fruitverkoper vertelt me meteen over Johannes de Doper, terwijl ik denk dat als je illegaal doopt in de Jordaan en de Romeinen je willen vermoorden, misschien niet iedereen dat moet weten.
Hij wil mij er ook heen brengen en dan komt er iets van Paulus binnen, ik denk een brief, waarin hij zweert dat hij geen sprookjes vertelt en de weg van de Messias met eigen ogen heeft gezien. Maar een snelle zoektocht op Wikipedia legt bloot dat hij toen in Korinthe was, niet in het hedendaagse Israël, en dat Jezus misschien ook al 20 jaar dood was toen Paulus’ moeder melk aan de borst had.
Wikipedia zegt ook dat Paulus tijdens zijn verblijf in Thessalonica verschillende keren financiële steun kreeg van de Filippiërs, wat zeer ongebruikelijk zou zijn voor een periode van enkele weken. Notitie voor mezelf: Bel moeder weer en vraag hoe het gaat.
Ik zou de indiscrete fruitverkoper willen vertellen dat ik echt niet kan gaan, naar Jordan-Johannes, want, straks is er zeker eten bij mijn moeder, maar ik heb nu al geen keus. Er is geen antwoordmogelijkheid. Trouwens, telkens als er een belangrijke beslissing moet worden genomen, gaat het scherm op zwart en ben ik er praktisch al. Dit is een vorm van overgave aan het lot die ik – als atheïst – niet ken.
Ik merk ook dat de texturen bij mij niet laden, maar dat stoort me helemaal niet, want je denkt toch praktisch dat alles van klei is, maar de Heer kwam niet onder de mensen om hier architectuur te bewonderen.
Nazareth bij nacht is wel mooi. Dus misschien ben ik toch aan het ontsporen. Maar laten we het simpel houden.
Ik nader de beeldschone Jordaan, die “de dalende rivier” betekent, de grens tussen Israël en Jordanië, en daar staat Johannes weer drie dagen in het water. Hij noemt me “Messias”, dat is leuk. Dat zou ook leuk zijn bij de bakkerij, en dan de geluiden van een trombone, terwijl “Heilige Vader” ook best cool zou zijn. Bijvoorbeeld bij het auto registratie kantoor.
Ik wil er net aan denken als hij mijn hoofd vastpakt en me met geweld onder water duwt. Mooie vis. Daarna verschijnt mijn vader in de wolken, of wie dan ook, en roept Hosanna, hoewel Bureau Jeugdzorg goed kijkt vanwege het risico voor het welzijn van het kind. Nog een cut.
Ik sta in de woestijn en moet 40 dagen vasten en me alleen voeden met licht. Je weet wel, van woongemeenschappen als “Sound & Love”, op vervallen boerderijen, waar dan – maar al na negen dagen – eentje dood is. Dit alles zou hebben plaatsgevonden op de berg der verzoeking, die er vandaag de dag nog steeds mooi uitziet, dus alsof het daar echt heeft plaatsgevonden, een paar kilometer buiten de stad Jericho op de Westelijke Jordaanoever, maar ik ben ook maar een onbeduidende leek.
Dus ik sta daar in de woestijn en er komt iets van Lucas of Mattheus op het scherm. Maar wiens hart zuiver en rein is, die ziet God. Ik zie God niet. In plaats daarvan verschijnt Satan. Wat zegt dat over mijn hart? Satan wil me 40 dagen lang testen en verleiden en vertelt wat halfbakken leugens, die we al kennen van Twitter.
Ik moet hem bestrijden met lasers en astrale ballen, wat staat voor mijn gevecht tegen verleiding. Complete godslastering nu. Ik zag net dat het buiten de 1e advent is en mijn vrouw, katholiek, steekt kaarsen aan. Zet uit voorzorg het geluid zachter, anders staat er geen woord aan het begin en geen aan het eind.
Weinigen kunnen over water lopen
Na de boss spasm, eh, boss fight, moppert Satan een beetje en klaagt als Trump na zijn verkiezingsnederlaag, maar dan sta ik alweer aan de oever van het Meer van Galilea. Mooi, mooi. Het moet gezegd worden.
Twee vissers bieden me onbedoeld hun vangst aan: twee meter twee marken. Het zijn Simon Petrus en een andere man die in de loop van de geschiedenis verloren is gegaan. Hoe dan ook, ik ben de naam meteen vergeten. Wat slecht is, voor een discipel. Ik zou Peter graag vertellen dat hij daar niet heen gaat.
Ik wil me even verheugen, na Satans onzin, en de bosrijke natuur doet de rest, ik word praktisch doorzichtig, en Satan brult dat hij iedereen zal achtervolgen, ik zie de tempel in Jeruzalem, die ik later zal opruimen. En dan verschijnen er overal in het bos zwarte buitenaardse stenen. Die ik moet oproepen om Satans schaduw te verwijderen. Serieus. Dan ben ik weg. Dan word ik voor het eerst echt boos op het spel.
Ik bedoel: De graphics zijn verschrikkelijk, alles is buggy, alles schokt zodat je geen video kunt opnemen, om nog maar te zwijgen over de gevechten. Plus, textures herladen niet, overal glitches die je tien jaar geleden misschien beleefd over het hoofd zag, maar nu niet meer.
Hier ben ik, God. Ik kan het ook niet helpen. De cutscenes zijn goed, maar de rest is op rails).” src=”https://www.global-esports.news/wp-content/uploads/2022/12/Here-I-am.jpg” width=”2522″ height=”1525″ /☻
Het idee om een historisch leven zo nauwkeurig mogelijk na te spelen – Marcus Aurelius, Cleopatra, Jezus – is eigenlijk mega. Dat had ik toch graag op school gehad. En ik denk ook dat je een bèta sommige dingen kunt vergeven. Het is een bèta. Maar dit nu. Gods wegen zijn ondoorgrondelijk, dat is zeker. En het pad om een Messias te worden is rotsachtig. Maar zo rotsachtig?
Eigenlijk mengt het spel alle genres doelloos door elkaar. Opeens is er zelfs een kaart en een open wereld, en deze zwarte en paarse edelstenen. Ik bedoel, ik ben niet in Gothic. Ik probeer Simon Petrus in zijn boot te bereiken, maar ik kan niet eens over water lopen. Het quest logboek zegt dat ik vis van het meer in de boot moet brengen, activeer Superskill met Tab. Maar Tab werkt niet. En elke andere sleutel werkt ook niet. Dus ik sloot het spel af met Ctrl + Alt + Del. Nog nooit heeft de task manager zo goed gevoeld.
Jesus Superstar
Ik had graag de tempel schoongemaakt en de marktkraampjes neergehaald. Waarschijnlijk leviteren met een superskill. Ik zou graag gekruisigd zijn, als je het zo kunt noemen, om wat van de problemen van de mensheid van mijn rug (kruis, haha) af te nemen. Ik zou gestorven zijn naast die arme gekken naast me. En opgestaan uit de dood na drie dagen of oosten. Of gestegen in ieder geval. Ik zie in een heel oud Lets Play uit 2021 Jezus de steen van zijn graf opzij rollen, met hetzelfde touch laser spul als tegen Satan. Echt niet.
Jezus verhaal: eigenlijk cool. Jezus uitvoering: volkomen smakeloos. En ik bedoel, ik ga hier tekeer als een complete atheïst. Maar zo behandel je mensen niet!
Ik geef het spel nog een kans en begin opnieuw, want je moet de andere wang toekeren als iemand je slaat. Het stond ooit op een pakje sigaretten. Nu start hij helemaal niet meer. Tweede poging: niet weer. Wit scherm.
Jesus Superstar
Ik had graag de tempel schoongemaakt en de marktkraampjes neergehaald. Waarschijnlijk leviteren met een superskill. Ik zou graag gekruisigd zijn, als je het zo kunt noemen, om wat van de problemen van de mensheid van mijn rug (kruis, haha) af te nemen. Ik zou gestorven zijn naast die arme gekken naast me. En opgestaan uit de dood na drie dagen of oosten. Of gestegen in ieder geval. Ik zie in een heel oud Lets Play uit 2021 Jezus de steen van zijn graf opzij rollen, met hetzelfde touch laser spul als tegen Satan. Echt niet.
Jezus verhaal: eigenlijk cool. Jezus uitvoering: volkomen smakeloos. En ik bedoel, ik ga hier tekeer als een complete atheïst. Maar zo behandel je mensen niet!
Ik geef het spel nog een kans en begin opnieuw, want je moet de andere wang toekeren als iemand je slaat. Het stond ooit op een pakje sigaretten. Nu start hij helemaal niet meer. Tweede poging: niet weer. Wit scherm.
Ik vind van de ontwikkelaar (sommige devlogs op Youtube). Daarin zie je: de open wereld, craften, demonen verjagen die lijken op de waterspuwers die bovenop kerken hurken en naar beneden kijken.
Een andere video, met de scène met John bij de Jordaan, in de Unreal 5 engine. De woestijn in de Unreal 5 engine. En dan dringt het tot me door. Wat had dit spel gaaf kunnen zijn. Met historische kennis. Met echte locaties. Zonder gevechten. Gewoon rollenspel en zeer minimalistisch.
Ik zou de proloog herschrijven. Jezus leert niet onhandig de besturing, maar je speelt zwangere Maria en wanhopige Jozef, bezorgd om zijn vrouw en kind, in een sterrennacht in Bethlehem, waar ondanks de geboorte geen van de peperzakken voor je opengaat. Als de geboorte nadert en Mary gaat bevallen. En jij, de speler, wordt panisch. Geen folklore, minimaal, emotioneel en echt.
Hoe de bezetters zijn, woest en goddeloos. En hoe ze misdaden plegen, en de arme mensen lastig vallen. Hoe ze leven in zonde en overvloed, en denken dat het volkomen normaal is zoals Christian Lindner. Je hoeft niet religieus te zijn om te beseffen dat dit verhaal meer is dan een verhaal, en dat er redenen zijn waarom het 2000 jaar heeft standgehouden.
Toen was ik weg: We moeten het land ontdoen van Satans invloed. Hoest. Ja, dat zijn juweeltjes.) src=”https://www.global-esports.news/wp-content/uploads/2022/12/Then-I-was-out.jpg” width=”2180″ height=”1360″ /☻
Zo herinner ik me tot op de dag van vandaag, ik had een zeer christelijke vriend, hoe we ’s avonds laat, onder een sterrenhemel, naar de oude stuwdam in Marburg gingen om illegaal en dronken in het meer te glijden, wat natuurlijk verboden was. De vriend dronk niet, hij was immers godvrezend, en wilde ons veilig thuisbrengen. Hij zei nooit iets slechts, maar alles aan hem was een berisping voor ons om ons anders te gedragen. Toen hij op de terugweg nuchter struikelde, riep ik van achteren: “En waar is jouw God nu?”
Ik weet het nog steeds. Want tot op de dag van vandaag schaam ik me voor dat verhaal. En ik zal waarschijnlijk ook aan dit spel moeten denken met Kerstmis, als het buiten donker wordt en de kerkklokken de gelovigen streng en nadrukkelijk tot gebed oproepen. Waarschijnlijk altijd, in de naam van Jezus, vanaf nu.
En dan denk ik bij mezelf, ik verander het verhaal nu. Ik zal aan mijn spel denken als het zachtjes begint te sneeuwen buiten de ramen in de duisternis. “Hosanna, mijn geliefden. Ik verkondig u nu de komst.” En als we gekruisigd waren, zouden we geen lasers en geen telekinese hebben. Onder ons staan de Romeinen met de lans. En we zouden naar de avond kijken, hoe rood de zon in de woestijn zakt, en we zouden naar de hemel kijken, en we zouden jammeren zoals alleen een kind tot zijn vader kan jammeren: “Mijn God, mijn God, waarom hebt U mij verlaten?”
Want zo staat het geschreven. En zo zal het altijd geschreven worden. Zonder astrale ballen. Gewoon met woorden. Vrolijk kerstfeest, lieverds. En een gezegend adventseizoen.
I Am Jesus Christ heeft nog geen releasedatum. De voor dit artikel gespeelde Prologue-demoversie (is te downloaden op Steam).
