opinion: In Itorah, moet ik eigenlijk de verdwijning van de mensheid oplossen. Maar het enige wat ik echt wil doen is stoppen en het handgetekende landschap bewonderen.
Games zijn een beetje zoals eten: Iedereen heeft een andere smaak, maar gelukkig is er voor ieder wat wils. De een houdt van spina…eh shooters, maar voor de ander gaat er niets boven vers geschilde rollenspel-aardappelen of zelfs een ingewikkelde strategiesalade.
Dus vergeef me bij voorbaat als je mijn enthousiasme voor Itorah niet deelt. Metroidvania’s zijn als knoflook, je vermijdt ze met een vampirische afkeer of je kunt er geen genoeg van krijgen. Ik ben de laatste (in beide gevallen, sorry aan mijn medemensen!).
Daarom ga ik jullie vertellen waarom ik zo enthousiast ben over deze impulsaankoop (met dank aan communitylid Kaimanic voor de aanbeveling!), ook al heeft het spel objectief gezien enkele duidelijke zwakke punten.
Inhoudsopgave
Niet een goed uitgangspunt
De jonge dame genaamd Itorah heeft een probleem. Nou, eigenlijk twee van hen. Eerst wordt ze achtervolgd door een troep hongerige spinnen en gevangen genomen in hun donkere grotten. Ze weet ternauwernood te ontsnappen als blijkt dat ze waarschijnlijk de laatste mens op aarde is. Dus gaat Itorah op zoek naar het geheim achter de verdwijning van haar medemensen.
Wacht, wacht. Hoe is het haar eigenlijk gelukt om uit de grot van de spin te ontsnappen? Ik ben blij dat je het vraagt! Het toeval (ook wel spelontwerp) wil dat Itorah tijdens haar gevangenschap kennis maakt met een sprekend wapen, een soort grote bijl. Niet alleen is hij zeer spraakzaam en uitgerust met een iets te gezond ego, maar hij kan ook behoorlijk uitdelen.
In een mum van tijd ligt het kruipende schepsel levenloos op de grond en kunnen we naar de vrijheid sjokken. En daar wacht ons een adembenemend mooie spelwereld die zelfs Ori and the Blind Forest evenaart.
Geloof je me niet? Neem dan zelf een kijkje – maar vergeet niet om daarna verder te lezen!
Zeer goede vooruitzichten
Wie mijn lofzang op Monster Boy al gelezen heeft, weet dat ik een zwak heb voor handgetekende 2D graphics van hoge kwaliteit in games. Itorah doet me bijna in tranen uitbarsten van verrukking in dit opzicht.
Ik kan nauwelijks tien meter lopen zonder weer te stoppen en me te verbazen over de omgeving. Wat de Duitse indiestudio Grimbart Tales mijn verwende gameroog hier voorschotelt, schuwt de internationale vergelijking geenszins.
Enorme paddestoelen, weelderig groen gras, machtige bomen, een tempelingang badend in het zachte licht van de avondzon – wat ik ook zie, het lijkt op een perfect zondags sprookje. De stijl van Itorah is sterk beïnvloed door de Meso-Amerikaanse cultuur en ziet er in beweging een stuk beter uit dan op screenshots.
Je gelooft me toch ook niet? Nogmaals, ik heb het juiste bewijs bij de hand en presenteer u iets minder dan vier minuten professionele gameplay (kuch) van Itorah:
Hoe speelt Itorah?
Laten we naar de gameplay gaan. Iedereen die wel eens een Metroidvania heeft gespeeld, zal geen moeite hebben om zijn weg te vinden in Itorah. Je hopt, rolt en klimt door de spelwereld genaamd Nahucan en vecht tegen allerlei vijanden. Ze hebben individuele aanvalspatronen, dus je moet je snel aanpassen aan nieuwe situaties en ze vooral bliksemsnel ontwijken.
In de loop van je avontuur word je natuurlijk steeds sterker, speel je nieuwe vaardigheden vrij en kun je je brutale wapen verbeteren met materialen die je vindt. Itorah biedt me niets wereldschokkends nieuws, maar het is als een schnitzel: je weet wat je krijgt, en het smaakt goed.
Het spel vertoont ook nauwelijks zwakke punten als het gaat om comfortfuncties. Als je levensenergie in het kritieke bereik komt, kun je jezelf genezen met een druk op de knop. Deze vaardigheid laadt zichzelf op na een paar verslagen vijanden. De kaart is gemakkelijk te lezen, zodat u niet zult verdwalen in de wereld van Nahucan. Dit maakt Itorah ideaal voor nieuwkomers in het Metroidvania genre.
Semi-goede controle
De grootste zwakte van Itorah? Het is snel benoemd, want je wordt er al na een paar minuten spelen mee geconfronteerd: De bediening. Als je aan dit spel begint met de verwachting dat je net zo elegant kunt huppelen als in Ori and the Will of the Wisps of de chirurgische precisie van een Hollow Knight verwacht in de gevechten, zul je teleurgesteld zijn.
Als Itorah met haar wapen slaat, voelt het altijd een beetje onnauwkeurig. Nu eens slaat zij normaal, dan weer plotseling pauzeert zij om een zware slag te laden, en wordt daardoor door de vijand geraakt. De ontwijkingsrol geeft ons ook niet altijd een goed idee van waar de manoeuvre ons zal doen belanden.
Het gebeurt ook af en toe dat de jongedame per ongeluk plotseling wegduikt in plaats van te rennen omdat je de analoge stick een millimeter te onnauwkeurig hebt geraakt. Om technische oorzaken aan de controller uit te sluiten, werd een tweede exemplaar gebruikt, met hetzelfde resultaat. Zulke eigenaardigheden zijn vervelend en hadden wel wat beter afgesteld kunnen worden.
Voor wie is Itorah de moeite waard?
Of je je met Itorah kunt vermaken of niet, hangt, zoals zo vaak, af van je verwachtingen. Dit spel is het eerste werk van een klein team en dat kun je in positieve en negatieve zin zien. Ja, het gebrek aan polish is duidelijk in sommige hoeken, en het spel trekt ook geen bomen in termen van omvang, want je moet de eindcredits te zien na slechts ongeveer zes uur.
Maar voor mij persoonlijk is de passie die in dit juweeltje zit alomtegenwoordig. Ik knijp een oogje dicht en zie over het hoofd dat mijn stoot het doel mist of dat ik in het midden van een vijand rol in plaats van een veilige afstand tussen ons te bewaren. Als u in de stemming bent voor een charmant avontuurtje, niet meer, maar ook niet minder, dan bent u hier in goede handen.
Je kunt Itorah kopen bij (Steam) of (GOG) voor ongeveer 20 euro per stuk. Als je wilt, kun je ook de Save the World Edition kopen, die 10 euro meer kost. In dit geval zal 10 procent van de opbrengst door de ontwikkelaar worden gedoneerd aan de organisatie (Survival International), die inheemse volkeren steunt.
Samenvatting van de Reda
Het gebeurt tegenwoordig niet vaak dat ik een spel koop op het moment zelf, en al helemaal niet op basis van een aanbeveling in onze commentaarsectie en een paar foto’s. Maar in het geval van Itorah, moet ik zeggen: God zij dank!
Je kunt duidelijk merken dat het spel door een klein team is gemaakt. De gameplay had een paar creatieve eigenaardigheden kunnen gebruiken, ver weg van de genre-standaard. De spelwereld zou op den duur gevarieerder kunnen zijn. En de besturing is soms een nog grotere vijand dan de vijf meter hoge eindbaas die op het punt staat toe te slaan.
Maar dat verandert niets aan het feit dat Itorah mijn hart veroverde in de bijna zes uur die we samen doorbrachten. Dit was vooral te danken aan de prachtige graphics, die op passende wijze worden aangevuld door de meestal subtiele maar harmonieuze achtergrondmuziek. Maar ik was ook ingenomen met de wereld zelf. Eindelijk geen fantasy-monotonie en geen sci-fi actiepret, de wereld van Nahucan lijkt onuitgegeven en zit vol met kleinere en grotere geheimen.
Daarom sluit ik nu de cirkel. Wat begon met een aanbeveling aan mij, eindig ik met een aanbeveling van mij aan jou: Geef Itorah een kans.
