Marvel”s Spider-Man gaat eindelijk van de Playstation naar de PC. Ontdek of de prestatie werkt of een noodlanding maakt in onze GlobalESportNews review.
Ik heb een vreselijke angst voor spinnen. De kleine harige beestjes met hun buitensporige aantal en dan lange poten sturen een rilling langs mijn ruggengraat. Geen wonder dat ik nooit echt grip kreeg op Spider-Man. De muurkruiper triggert in mij waar Batman eigenlijk op uit is: pure angst en misschien een klein beetje walging.
Dat past natuurlijk alleen maar bij het beeld van de vriendelijke spin uit de buurt, die dankzij Stan Lee en Steve Ditko al sinds 1962 door de wereld van de strips, films en videospelletjes slingert. In het proces, heb ik het steeds opnieuw geprobeerd: Met Marvel-stripboeken, animatieseries in het middagprogramma of de grote avonturen in de bioscoop van Tobey Maguire, Andrew Garfield en onlangs natuurlijk Tom Holland. Maar de vonk is nooit echt overgeslagen.
Uiteindelijk waren Marvel”s Spider-Man en de helden uit mijn jeugd, Insomniac Games, nodig. De ontwikkelaars van Ratchet and Clank (een van mijn favoriete spelseries aller tijden) toverden een superheldengame tevoorschijn die minstens van hetzelfde niveau is als Batman: Arkham Asylum.
Ook al is het eerlijk om te zeggen dat Spider-Man niet zo vernieuwend overkomt en behoorlijk wat inspiratie haalt uit DC”s Bat.
Nu – bijna vier jaar later – treedt Marvel”s Spider-Man in de voetsporen van Kratos en Aloy door zijn Playstation-exclusiviteit te beëindigen en naar de PC te springen. Als je misschien wel de beste Insomniac-game tot nu toe hebt verlaten en je nu afvraagt hoe Spidey mij mijn spinnenfobie heeft doen vergeten, hoef je alleen maar verder te lezen. Of Marvel”s Spider-Man, net als Horizon: Zero Dawn daarvoor, verstrikt raakt in een web van technische struikelblokken, lees je in mijn review van de pc-versie.
Van grote vergunning komt grote verantwoordelijkheid
Maak je geen zorgen, Marvel”s Spider-Man slaat niet de bekende weg in van Peter Parker naar superheld. Films en comics hebben dat al genoeg gedaan, Insomniac Games kiest voor een andere aanpak. Zo wordt oom Ben een nieuwe dood op het scherm bespaard en mij de zoveelste versie van de Uit de Grote Macht volgt je weet wel wat toespraak.
In feite vertelt Marvel”s Spider-Man een geheel nieuw en origineel verhaal; er is geen specifiek sjabloon uit de films of het stripboek. Tegelijkertijd gooit het verhaal van het spel vertrouwde plotelementen of karakterdynamieken niet overboord, maar neemt het ze mee in spannende nieuwe richtingen. May Parker blijft Peter”s zorgzame tante, Mary Jane Watson zijn liefde voor het leven en schurken als Wilson Fisk, Electro, Hammerhead of Taskmaster zijn nog steeds geen fans van de vriendelijke buurspin.
In Marvel”s Spider-Man veegt Peter Parker al acht jaar de vloer aan met crimineel tuig in New York, heeft hij school al lang achter zich gelaten en verhuurt hij zichzelf als wetenschapper in plaats van als pizzabezorger. Zijn nieuwe baan is echter vergelijkbaar miserabel betaald en, zoals gewoonlijk, wordt het probleem van het in evenwicht brengen van zijn twee levens toegevoegd aan de bekende geldproblemen.
Hier schittert Marvel”s Spider-Man in een opzicht dat vorige games op criminele wijze hadden verwaarloosd: De levens van Peter Parker en Spider-Man gaan hand in hand: als de een wint, verliest de ander – en omgekeerd. Tegelijkertijd bieden speelbare delen als Mary Jane of Miles Morales (hier nog zonder superkrachten) compleet nieuwe perspectieven op het (over)leven in een New York vol met superhelden en schurken.
(Van boven) de mooiste stad ter wereld
Over New York gesproken:The city that never sleeps is in het spel zo goed uitgewerkt dat het gemakkelijk voor een eigen personage zou kunnen doorgaan.Insomniac heeft een uiterst waarheidsgetrouw en levendig New York gecreëerd, waarin je overal verwijzingen naar de echte wereld en het Marvel-universum tegenkomt. Dus ik slinger van Doctor Strange”s Sanctum Sanctorum naar Time Square naar Jessica Jones” privé detective bureau naar Grand Central Terminal.
Maar de magie vervaagt een beetje als ik niet van gebouw naar gebouw draai, maar door de straten loop als een gewone sterveling. Op de bodem van de feiten aangekomen, is het onmogelijk niet op te merken dat het New York van Marvel”s Spider-Man in de eerste plaats gemaakt is om het van bovenaf en in een duikvlucht te bekijken. Ik kan tenminste de omhelzingspogingen van voorbijgangers met lage resolutie met aplomb
beantwoorden met een high-five. Helemaal niet onplezierig.
Niet het einde van de wereld. Tenslotte breng ik daar toch niet veel tijd door, als ik geen misdadigers opjaag of burgers red uit benarde situaties. Ik zet geen voet op de grond voor meer dan 90 procent van Marvel”s Spider-Man. Ik wil niet eens – en dat komt door de fantastische web-swing mechanics.
Ik durf te zeggen:Insomniac Games heeft het webslingeren bijna weten te perfectioneren.In bijna geen enkel ander spel is het zo leuk om van wolkenkrabber naar wolkenkrabber te slingeren, je in een duikvlucht te storten, om jezelf vervolgens op het laatste moment met een gesponnen touw weer de lucht in te katapulteren. Ondanks de vrij te spelen vaardigheden wordt de beweging van Marvel”s Spider-Man nooit overbelast of overweldigend; in plaats daarvan blijkt het op een paradoxale manier zowel snel als ontspannend te zijn.
Als ik op de corresponderende knop druk, draait Spidey een touw dat hij vasthoudt tot ik loslaat. Dit geeft me volledige controle over de snelheid en het momentum van zijn luchtacrobatiek en ik kan ofwel volledig ontspannen door de straten zeilen om van het uitzicht te genieten of met korte tussenpozen draaien om steeds sneller te worden.
Er zit echter een addertje onder het gras:Hoewel de achtergrondmuziek van Marvel”s Spider-Man in principe geslaagd is, is het enorm repetitief, vooral in de open spelwereld. Nadat ik mijn Playstation-score in 2018 al naar 100 procent had geslagen, kan ik gewoon niet meer naar hetzelfde thema luisteren. Verschillende radiostations met gelicenseerde muziek à la GTA of Cyberpunk zou een absolute droom zijn geweest.
There”s always time for a few bells
Marvel”s Spider-Man slaagt trouwens in een klein huzarenstukje waar veel andere open wereld games van de afgelopen jaren jammerlijk in gefaald hebben:De spelwereld vullen met allerlei bezigheidstherapieën, maar de speler er niet meteen mee overweldigen.Hoe doet Insomniac het dan? Het antwoord is angstaanjagend simpel: in plaats van de kaart meteen na de proloog te beplakken met icoontjes voor (zij)missies en collectibles, speel ik ze beetje bij beetje vrij.
Hoe doet Insomniac dat?
Dit betekent dat Marvel”s Spider-Man zelfs in de late uurtjes van het spel niet zonder nieuwe content komt te zitten en me altijd andere dingen te doen geeft. Tegelijkertijd is er vrijwel elke keer dat je een level omhoog gaat of vooruitgang boekt in het verhaal, een nieuwe beloning in de vorm van een vaardigheid, vrij te spelen pak of gadget-upgrade. Marvel”s Spider-Man kruidt zijn spannende verhaal dus extra met ruime beloningen en motiveert me tot het einde (of de 100 procent) dat ik echt alles van het spel wil zien.
Dit is soms zelfs echt lastig.Want op weg door de open spelwereld krijg ik genoeg afleiding in de weg met willekeurig gegenereerde misdaden of diverse verzamel- en onderzoekstaken. Soms wil een boef in elkaar geslagen worden, soms moet een vluchtauto worden tegengehouden en soms moeten bommen onschadelijk worden gemaakt, af en toe moet ik ook Taskmaster een optreden geven, Black Cat op de hielen zitten of het milieu redden.
New York zit echt vol met gevarieerde bezigheidstherapieën, maar ze voelen nooit geforceerd aan en passen altijd in de context van het verhaal.Het prettige eraan:Veel van de side quests kan ik links laten liggen, als ik maar zonder bepaalde speelse voordelen of gewoon een nieuw Spidey-pak wil doen. Maar Spider-Man is sowieso niet echt oneerlijk of frustrerend, ik kan quick-time events of puzzels bijvoorbeeld gewoon uitschakelen of overslaan.
Maar ik wil de Batman: Arkham-geïnspireerde
gevechten en sluippassages toch niet missen, daar zijn ze gewoon te leuk voor. Een fundamenteel eenvoudig gevechtssysteem, strikt genomen hoef ik slechts te ontwijken met de ene knop en toe te slaan met de andere. Natuurlijk kan ik ook op het juiste moment pareren met de counter-knop, maar de vele vaardigheden zijn onmisbaar om veel vijanden tegelijk te bevechten.
Zo kan ik mijn tegenstanders aan de muur lijmen, ze schokken geven met een elektronisch net of hun wapens uit hun handen rukken om ze in het gezicht van hun collega”s te gooien. Maar vaak genoeg kan ik zo stil als een muis gaan schoonmaken zonder noemenswaardige weerstand.
The advantages of the PC version
Overigens, de voortbeweging en ook de gevechten werken verrassend goed met muis en toetsenbord. Als je niet tevreden bent met de standaard toetstoewijzing, kun je je eigen set commando”s in elkaar puzzelen dankzij de royale aanpassingsmogelijkheden.Op de lange termijn zou ik echter toch aanraden om de controller te gebruiken, er is tenslotte zelfs officiële Dual Sense ondersteuning.
In ruil daarvoor heeft de PC-versie van Marvel”s Spider-Man heel andere verdiensten:Als ik niet alle grafische instellingen op de max zet, kan ik wegkomen met matige vereisten en toch genieten van een constante framerate van 60fps samen met een hoge voorvertoning en ray tracing. En oh boy, is New York twee keer zo mooi om naar te kijken met een Ultrawide monitor en de juiste ondersteuning!
Wat ik over de technologie wil zeggen: Tijdens onze testfase hadden we af en toe met technische problemen te kampen. Deze varieerden van incidentele crashes tot grafische fouten en geluidsproblemen tijdens cutscenes tot onevenredig stroomverbruik bij gemiddelde ray tracing-instellingen.
Insomniac Games heeft echter zo ijverig gepatcht totdat het embargo werd opgeheven dat geen van deze problemen kon worden gevonden of gereproduceerd op drie verschillende testsystemen. Als u het zekere voor het onzekere wilt nemen, wacht dan op de release op 12 augustus en de eerste spelersrapporten.
Marvel”s Spider-Man is, net als zijn protagonist, natuurlijk niet zonder gebreken De kleine onvolkomenheden en inconsistenties kunnen echter met een gerust geweten over het hoofd worden gezien in het licht van het samenhangende totaalconcept. Zelfs als je, zoals ik, niet tegen spinnen kunt. Dat was in 2018 al het geval toen de game uitkwam op Playstation 4, en nu krijgen pc-gamers eindelijk de kans om een van de beste superheldengames sinds Batman: Arkham Asylum en/of City zelf te ervaren.
Marvel”s Spider-Man is alleen al vanwege het geslaagde verhaal, de fantastische beweging en de open wereld vol leuke opdrachten een kijkje waard. Technisch valt er ook weinig te klagen en met PC ray tracing en ultra-wide ondersteuning is Insomniac Games” New York misschien nog wel mooier om naar te kijken op de computer. Degenen die Marvel”s Spider-Man tot nu toe links hebben laten liggen vanwege de Sony exclusiviteit hebben nu geen excuus meer.
Redacteur”s Verdict
Nadat ik Marvel”s Spider-Man al voor 100 procent had verslagen op de PS4, was ik eerlijk gezegd een beetje huiverig voor deze recensie. Want ik heb echt ad nauseam door New York gezworven, crimineel tuig op hun plaats gezet en meer uren in het Insomniac-spel gestoken dan ik naar eer en geweten zou willen toegeven. Maar nadat ik de PC-versie had opgestart, ontdekte ik tot mijn schrik hoe snel ik weer in het web van de spin verstrikt was geraakt.
Na vier uur had ik nauwelijks iets van het verhaal (terug)gezien, maar was ik gewoon bezig met het verzamelen van oude rugzakken en het fotograferen van de bezienswaardigheden van New York. Ik geef de schuld aan de absoluut fantastische web-swing mechanica! Want zelden is eenvoudige voortbeweging door een open wereld zo leuk geweest als in Marvel”s Spider-Man. (Behalve misschien in Mad Max, maar je weet hoe ik over Mad Max denk). Na mijn verblijf in New York een paar jaar geleden, kan ik de spelwereld persoonlijk wat meer waarderen, omdat ik een directe vergelijking heb van hoeveel aandacht voor detail de ontwikkelaars in hun spel hebben gestoken.
Het feit dat Marvel”s Spider-Man een heel goed verhaal vertelt, dat Yuri Lowenthal”s Peter Parker misschien wel mijn favoriete versie van Spidey is, en dat vechten en sluipen even leuk zijn om te spelen, is natuurlijk een extra bonus. Marvel”s Spider-Man is gewoon door en door een geslaagd superheldenspel, dat niet echt veel nieuws en innovatiefs doet, maar het wel verdomd goed doet.
