opinion: Het begin van Bioware’s rollenspel is het slechtste wat onze auteur ooit gespeeld heeft. Maar zelfs daarna, kan ze nauwelijks op adem komen.
De Mass Effect koorts heeft me weer besmet. Het eerste deel van de trilogie maakte me nog kwaad voordat het me volledig boeide. Op het laatst toen ik, ondanks mijn shooter-antipathie, vijanden kon beschadigen in plaats van mezelf in het been te schieten, ontdekte ik dit wonderlijke universum voor mezelf.
Het feit dat ik me tot mijn eigen verbazing onmiddellijk als proefpersoon voor het tweede deel aanbood, is het beste bewijs van het grote effect dat Mass Effect anno 2022 nog steeds op nieuwe spelers heeft. Toch liet mijn eerste contact met Mass Effect 2 me geschokt achter.
Normandië, mijn thuis, is vernietigd in Mass Effect 2 meteen aan het begin van het spel. Snik!
Inhoudsopgave
Een enthousiaste aanloop naar de verdoemenis
Deze keer wilde ik het anders doen. Mass Effect 1 had ik uitgespeeld als een afvallige commandant. Ik had mijn verdiende verhaal kunnen nemen. Maar de verleiding om weer snel door het verhaal heen te spoelen met een strip is te groot. Van nu af aan zal ik voorbeeldig zijn en in Mass Effect 2 duiken met mijn nieuwe, op maat gemaakte Shepard.
Iedereen kent het wel, dat onbeschrijflijk verrukte gevoel wanneer het nieuwe seizoen van je favoriete serie eindelijk van start gaat. Ik krijg kippenvel als ik me aanmeld op EA’s Origin-client en het inmiddels bekende geluid doet me vol verwachting heen en weer schommelen op mijn stoel en uitbreidbare beatbox-talenten ontwikkelen.
Maar na een korte tijd blijft mijn neuriën in mijn keel steken. Ik ben getuige van een dramatische aanval waarbij mijn geliefde huis, de Normandie, wordt aangevallen en volledig verwoest. Sommigen van mijn bemanning, vrienden waar ik van was gaan houden, moeten hun leven geven.
Met grote afschuw zie ik hoe commandant Shepard, met wie ik me al identificeer, als laatste in het verwoeste ruimteschip achterblijft en sterft. Een moment van shock dat ik eerst moet verwerken. Hoe kan een nieuw verhaal beginnen met zo’n dramatisch einde? Het wordt stil om me heen, ik hoor alleen mijn eigen ademhaling. Zelfs mijn stoel stopt met piepen omdat ik in mijn verbijstering moet verwerken wat er net gebeurd is.
Changes like I love them!
Ik kom terug bij mezelf op hetzelfde moment als Shepard na twee jaar uit haar coma ontwaakt. Gered en opgelapt door Cerberus, een organisatie die ik nog geen meter vertrouw.
Mijn eerste contact is Miranda. Genetisch perfect, uitgerust met een lichaam dat mannenharten sneller doet slaan. Maar omdat ze haar perfectie naar mijn mening te veel laat hangen, mag ik haar niet.
Onze baas is de vreemde die het me erg moeilijk maakt om hem te vertrouwen. Hij doet zijn naam eer aan, geheimen omringen hem altijd. Hij stuurt me op mijn eerste missies, maar hij geeft geen inzicht in zijn motieven. Ik sta bij hem in het krijt, hij heeft tenslotte mijn leven gered. Of ik het leuk vind zijn werktuig te zijn, zal later blijken.
Ik moet wennen aan de nieuwe besturing en het uitgebreide arsenaal aan wapens. Na aanvankelijke moeilijkheden zie ik er echter een grote verbetering in. Mijn wapens raken niet meer oververhit en ik kan ze gewoon herladen met munitie. Shepard, ondertussen, flankeert nu soepel over kratten en zoekt veel makkelijker dekking dan voorheen.
Mijn nieuwe ruimteschip, een verbeterde replica van de Normandy, heeft een AI genaamd EDI en een nieuwe kaart van het heelal. Gevoelsmatig verbruikt de Normandie nu zelfs brandstof, die ik moet bijvullen als ik belangrijke grondstoffen van alle afzonderlijke planeten wil verkrijgen. Als ik mijn eerste bestemming kies, ontdek ik pas na een paar pogingen dat je er eerst met de muis een mini-ruimteschip overheen moet sturen om daadwerkelijk te kunnen aanleggen. Geen idee wie er plezier beleeft aan zulke gimmicks.
Old friends and new comrades
Bekende metgezellen die aan mijn missie meedoen, geven me weer een veilig gevoel. Bij sommigen is het zelfs zo dat ik uitbundige vreugde voel. Zo is het als je vrienden vindt waarvan je dacht dat ze dood waren.
Het feit dat Joker terug is aan het roer van de Normandy is erg geruststellend. De kleine ruzies tussen hem en EDI vrolijken me op, zelfs in de meest problematische situaties. Tali en Garrus, die had ik helemaal niet verwacht! Meer bij toeval kruisen onze paden op plaatsen die ik nog niet kende. De reünie met Garrus zit boordevol actie en was voor mij een grote verrassing. Het is hier dat ik me realiseer dat je er stom uit kunt zien en tegelijkertijd stralen van vreugde.
Het is gek hoezeer mijn buikgevoel op de proef wordt gesteld in dit deel van de trilogie, want mijn vrouwelijke intuïtie heeft niet altijd gelijk. Kasumi, bijvoorbeeld, die ik aanvankelijk bijzonder sluw en afvallig vond, ontwikkelt zich na verloop van tijd tot mijn absolute favoriet. Elk nieuw lid verrijkt niet alleen het team, maar ook dit adembenemende verhaal in zijn onvergelijkbare verscheidenheid van spanning, humor en tranentrekkende emotie.
Een constante met een gewicht van
De beruchte Mako uit deel 1 is in het vervolg vervangen door een Hammer M 44, een voertuig waarmee je deels kunt vliegen. De paden door de grote voertuigniveaus zijn deze keer vereenvoudigd, je hebt nauwelijks de kans om de verkeerde te kiezen. Dat weerhoudt me er natuurlijk niet van om op een dood spoor te komen. Maar ik kan op mijn bemanning vertrouwen, zij leiden me uit elke hachelijke situatie. Ook al word ik van tijd tot tijd geplaagd door twijfels.
Was het verstandig om Tela Vasir samen met Liara T’ Soni te achtervolgen in een luchttaxi, gewapend met enkel een taximeter? Of was het de juiste beslissing om een rendez-vous aan te gaan met de moordzuchtige dochter van Samara? Het is een lelijke sensatie als je betrokken moet raken in familiezaken die dodelijk worden. Misschien had ik Jack ook in die beveiligde vleugel moeten laten wegkwijnen, want zij is net een gevaarlijke bom die elk moment kan ontploffen. Wie weet.
Mass Effect 2 biedt talloze momenten waarop ik eerst vragend naar de ene schouder en dan naar de andere kijk, waarop ik engelen en duivels verdenk. Want niets is wat het lijkt, zoals ik op het laatst in de DLC missie Overlord ontdekte. Ik huilde mijn ogen uit toen ik die arme David bevrijdde uit de klauwen van zijn broer. Een zeer aangrijpend moment waarin mijn woede over Archer en mijn medeleven met David een harde strijd uitvochten.
Kleine en grote liefdes
Liefde en voortplanting zijn grote thema’s in de melkweg van Mass Effect. Zoete flirtjes kun je overal waarnemen, of je kunt er persoonlijk mee geconfronteerd worden uit het niets. Mijn terminal spuwt menig verrassing uit: Reclame voor een potentiepreparaat, paringsverzoeken van Tuchanka of een liefdesbrief van Kaidan, die me vertelt over onze onvergetelijke nacht op Horizon, die ik vergeten ben. Dit slaat me een beetje van mijn stuk, hoe vergeetachtig kan ik zijn. Ergens, veel later dringt het tot me door – de strip zou kunnen hebben bijgedragen.
Voor wie liever alleen blijft, biedt een winkel op de Citadel ook huisdieren aan, wat, toegegeven, op den duur behoorlijk stresserend kan worden. Het is belangrijk de vissen regelmatig te voeren als je niet wilt dat ze met hun buik omhoog zwemmen. De hamster laten piepen is niet belangrijk, maar ik moet het gewoon blijven doen!
Hoe zenuwslopend mijn laatste missie ook was, mijn eerste wandeling brengt me naar het aquarium en de hamsterkooi. Zenuwachtig hijg ik er een af terwijl de vissen me met hun monotone uitdrukkingen aanstaren. Ik ben altijd bang om ze te verwaarlozen. Overvoeden gebeurt echter niet. Gelukkig kun je de hamster niet uit zijn kooi halen, anders zou hij op een dag per ongeluk in het aquarium kunnen belanden.
Zonnebrand en gebrek aan voorzorgsmaatregelen
Het heelal is bevrijd van wat eerst de grootste bedreiging was. Of misschien heb ik ons wat tijd gegeven. Deel 3 wacht op mij.” src=”https://www.global-esports.news/wp-content/uploads/2022/03/The-galaxy-was-freed-from-what-was-initially.jpg” width=”1919″ height=”1079″ /☻
Maar deze missie was niets vergeleken met de riskante reis die ons door de Omega 4 poort bracht. Het was daar dat ik me realiseerde waarom elk bemanningslid nodig was. De specificaties van elk van hen zijn vereist, zodat Anderson geen gelijk krijgt en de hele zaak ontaardt in een zelfmoordmissie. Adrenaline en paniek stromen door me heen bij elke beslissing die hopelijk tot een goede afloop leidt.
Voor degenen die het zelf nog niet “meegemaakt” hebben – ik noem het bewust zo – kan het proberen ervan je een idee geven van hoe extreem het voelt om niet in je eigen schoenen te willen staan. Mass Effect 2 is ongelooflijk spannend, emotioneel en onvergelijkbaar met alles wat ik eerder heb gespeeld. Het is een groot voordeel als je oude spellen herontdekt: Ik kan meteen met het vervolg beginnen.
Wat zijn je favoriete herinneringen aan Mass Effect 2? Schrijf in de commentaren waar je vandaag nog aan denkt. Ben je onlangs nog in de Citadel geweest, bijvoorbeeld met de remaster van Mass Effect: Legendary Edition? Laat het ons weten!
