opinion: Mass Effect Andromeda heeft in 2022 nog veel zwakke punten – als vervolg en als rollenspel. Maar het biedt ook veel als je het 5 jaar na de release voor jezelf bekijkt.
Andromeda is geen goed Mass Effect voor mij. Het was niet in 2017 toen het uitkwam en het doet zijn grote erfenis ook nu niet eer aan. Maar misschien hoeft dat niet meer. Nu er een direct vervolg op de oude trilogie op komst is, is het makkelijker om met enige afstand naar Mass Effect: Andromeda op zijn eigen voorwaarden te kijken.
Onder de onhandige animaties, onhandige dialogen en deels generieke opdrachten vind ik een verrassend competent sci-fi rollenspel dat, ondanks zijn zwakheden, de weg kan wijzen voor aankomende ruimtegames als Starfield, wanneer het niet meer permanent in de schaduw staat van de geliefde trilogie.
Inhoudsopgave
Andromeda is beter zonder Mass Effect
Mass Effect Andromeda struikelde vooral omdat het zo’n grote schoenen te vullen had. Maar het rollenspel kon ze niet vullen om twee redenen. Ten eerste omdat het nooit gepland was als een vervolg, maar eerder als een nieuw begin. En ten tweede, omdat de focus niet meer ligt op wat Mass Effect voor velen zo geweldig maakt – verhaal en personages.
Het moet nog steeds de vergelijking doorstaan alleen al door de naam. Maar het wordt een veel beter spel als je het even bewust negeert.
Alle begin is moeilijk
Ik begrijp elke fan die Jaal, Cora of Peebee niet eens op de planeet laat komen waar het voetstuk met zijn drie favoriete seriepersonages staat. Maar om eerlijk te zijn, de metgezel cast van Andromeda had ook maar één spel te ontwikkelen en geen drie.
Bioware wilde hier de basis leggen voor een nieuw avontuur, vergelijkbaar met Mass Effect 1, dat waarschijnlijk veel interessantere facetten van de helden aan het licht zou hebben gebracht. Ze missen nog steeds de nodige diepgang, maar de humoristische praatjes tijdens de Mako-reizen onder elkaar maken dat ik ze in Andromeda al aardig vind. Daarom had ik zo graag directe vervolgen gezien die recht doen aan de nieuwe helden.
Ryder heeft niet het charisma van Shepard en de metgezellen hebben nog steeds te weinig diepgang. Toch kun je nu al zien hoeveel potentieel er in het nieuwe verhaal sluimert.” src=”https://www.global-esports.news/wp-content/uploads/2022/02/Ryder-does-not-have-the-charisma.jpg” width=”960″ height=”540″ /☻
Grote wereld, kleine verhalen
Dit verkleint ook de reikwijdte van het eigenlijke verhaal. Terwijl de mensen gestrand zijn en de sinistere Kett aliens het heelal willen overnemen, bereid ik me niet voor op een massale oorlog die het leven in de hele Melkweg dreigt uit te roeien. Andromeda is vaak vrolijk en concentreert zich op de kleine dingen in plaats van op het grote geheel.
Ik ben een ontdekkingsreiziger die een kolonie wil stichten, wat tot uiting komt in wat ik doe: Ik regel kleine burenruzies, zoek grondstoffen, zuiver water. De open werelden op de planeten zijn het middelpunt. Het verhaal rafelt omdat ik geacht wordt mijn gevoel voor avontuur te volgen en op onderzoek uit te gaan, in plaats van me vast te klampen aan mijn relatie met individuele personages of hun lot. Dit maakt het bijna onmogelijk voor Andromeda om in dit opzicht te concurreren met zijn voorgangers.
Ook aan de dialoog is te merken dat er aanzienlijk minder liefde aan is besteed. Veel gesprekken lijken stijf en wereldvreemd, en dat komt niet alleen door de houterige animaties, en het verhaal ploetert meestal voort voordat het tot voorspelbare climaxen leidt. Het sci-fi rollenspel schittert vooral als je zijn verleden blokkeert en je concentreert op wat het wil zijn: een nieuw, onuitgegeven ruimteavontuur.
Naar nieuwe werelden
Voor mij gaat sciencefiction over op zoek gaan naar iets nieuws en onbekends, of het nu geavanceerde technologieën zijn of buitenaardse planeten zoals in Andromeda. Na drie spellen weet ik wel ongeveer wat ik kan verwachten in de niet zo eindeloze uitgestrektheid van de Melkweg, maar de Heleus Cluster is nog steeds een lege plek op de ruimtekaart die onmiddellijk mijn verbeelding prikkelt.
Helemaal in het begin sta ik versteld als ik uit het raampje van het ruimteschip kijk en de mysterieuze Scourge zie, wiens armen zich als tentakels om onze ark lijken te wikkelen. Even later land ik op Habitat 7, het beloofde land, dat een dodelijke val blijkt te zijn, doorzeefd met bliksem.
Vreselijk voor de mensen die wanhopig op zoek zijn naar een nieuw thuis, maar ik kan maar niet genoeg krijgen van de buitenaardse landschappen vol vliegende stenen en schelpgrassen. Wat is hier gebeurd? Wie zijn de Kett en waarom vallen ze ons meteen aan? Wat zijn deze oude ruïnes, bewoond door machinewezens?
Andromeda prikkelt mijn nieuwsgierigheid, of ik nu met de Mako door het woestijnzand op Eos jaag, met piraten en andere schurken op het bergachtige Kadara in de clinch ga, of verwonderd door de paarse jungles van Havarl zwerf voordat ik word ingewijd in de rituelen en gebruiken van het plaatselijke Angara-volk.
Dat is wat me destijds zo aansprak aan Mass Effect 1, ook al moest ik veel details uit codexvermeldingen filteren en waren de planeten niet meer dan modderige textuurwoestijnen. Maar beide spellen geven me het gevoel dat ik als een wetenschapper een nog onbekend sterrenstelsel aan het ontleden ben. Ik leer nieuwe buitenaardse rassen kennen, moet eerst de onderlinge relaties ontcijferen, de omgeving scannen en grondstoffen opsporen om uiteindelijk buitenposten of zelfs een hele kolonie te stichten, wat me altijd doet denken aan onze droom om tussen buitenaardse sterren te leven.
Dit is precies wat een Starfield kan oppakken, waardoor ik een fris, niet geconsumeerd universum krijg om te verkennen dat zich richt op mijn ontdekkingsdrang als ruimtereiziger – en nog steeds prachtige, maar veel interactievere ruimtepanorama’s waarin, Skyrim-stijl, talloze sandbox-verhalen me verrassen.
Roleplay meets Shooter
Natuurlijk, Andromeda had nog meer kunnen doen met dit gevoel van vertrek. Er zijn slechts twee nieuwe buitenaardse rassen, veel planeten zijn in feite onze aarde met een nieuw likje verf, en in de open wereld kom ik even vaak algemene boodschappenlijstjes tegen als spannende nevenverhalen. Toch heeft het sci-fi avontuur de 100 uur op mijn ontdekkingsklok verdiend, en dat is niet in de laatste plaats te danken aan de geweldige shooter gameplay.
Bioware heeft het tempo echt opgevoerd: Ik pauzeer het spel niet langer, verschuil me niet langer achter dekking en commandeer mijn teamgenoten, maar schiet terwijl ik over het slagveld sprint. In een flits katapulteer ik mezelf met een jetpack de lucht in en activeer een biogoophaal die de verraste tegenstander van zijn voeten slaat, voordat ik naar de volgende spring en het energiemes in zijn met chiti-geweren gepantserde gezicht sla.
Vaardigheden en wapens kunnen voor het eerst worden uitgewisseld en gecombineerd, zodat ik kan experimenteren met alle klassen en hun sterke punten. Ook al kunnen beslissingen en dialoog niet altijd tippen aan de trilogie, Mass Effect kan echt schitteren in Andromeda.
Hoewel het sci-fi rollenspel als vervolg niet veel fans gelukkig kon maken, is het voor mij vijf jaar later een nieuwe kijk waard. Zeker als je het niet voortdurend vergelijkt met zijn voorgangers en je bewust concentreert op de sterke punten, zoals in Dragon Age Inquistion. Als je al het vulmateriaal weglaat, kun je een heel onderhoudend ruimteavontuur verwachten.
