Miljoenen, stroperij en co. – Hoe de Esport Transfer Markt werkt

0
447

Sportorganisaties zijn tegenwoordig bereid veel geld uit te geven voor de volgende grote ster. Maar hoe werkt zo’n overdracht eigenlijk en wat zijn de nadelen?

Digitale sport heeft een grote ontwikkeling doorgemaakt en vult nu enorme arena’s met toeschouwers. Bovendien stijgt de omzet in de sector al jaren gestaag. Dit gaat gepaard met een toenemende professionalisering van de scene.

Op juridisch vlak worden spelerscontracten elk jaar complexer en bevatten ze nu al vrij unieke clausules in esports, bijvoorbeeld over de transfer van spelers. Toch werkt het systeem een beetje anders dan bij conventionele sporten als voetbal en co.

Transfers in esports

De transfer van spelers voor een bedrag van zes of zeven cijfers is niet langer een zeldzaamheid in esports. In de afgelopen twee jaar wisselden onder meer League of Legends-speler Luka “Perkz” Perkovic en CS:GO-ster Nicolai “dev1ce” Reedtz voor dergelijke bedragen van team.

Het wordt duidelijk dat vooral jonge uitzonderlijke spelers steeds aantrekkelijker worden, omdat hier niet alleen de mogelijkheid bestaat om een ideale ondersteuning van het team te garanderen. Tegelijkertijd hebben de spelers door hun jonge leeftijd nog veel in het verschiet en hebben zij dus het potentieel om de organisatie in de toekomst een transferwinst te bezorgen.

Nog maar een paar maanden geleden stapte de 16-jarige jongeling Ilya “m0NESY” Osipov voor 600.000 dollar over van het jeugdteam van Natus Vincere naar het professionele team van G2 Esports. De ontwikkeling laat zien dat de markt voor spelerstransfers in esports steeds groter wordt en er bijna geen jaar meer voorbij gaat zonder een grote deal.

Grote verschillen tussen esports titels
Transferbesprekingen beginnen aanvankelijk op een zeer vergelijkbare manier als in de conventionele sport, waarbij de ene organisatie haar belangstelling aan de andere kenbaar maakt in de persoon van de teammanager of de algemeen directeur. Hier worden de eerste contractuele kwesties opgehelderd en wordt de mogelijkheid van een spelerstransfer besproken. Zodra de dingen concreter worden, wordt de speler bij het proces betrokken.

In tegenstelling tot de conventionele sport, legt het woord of de beslissing van de individuele professional meer gewicht in de schaal. In het geval van een onaangepaste teamgeest of andere problemen kan een verzoek van een speler dus al leiden tot een overplaatsing. De wensen worden zelden door de organisatie zelf ontkend. In het voetbal, bijvoorbeeld, ligt het laatste woord altijd bij de sportdirecteur. Het is in het verleden niet ongebruikelijk geweest dat verzoeken om overplaatsing werden afgewezen.

Bij bepaalde Esport-titels hebben ook de ontwikkelaars inspraak. Dit is het geval met League of Legends en VALORANT, onder andere. Hier heeft Riot Games de eindstemming en beslist of de overdracht doorgaat. Gewoonlijk wordt hiervoor een bepaald tijdvenster gebruikt, de zogenaamde overdrachtsperiode. Dit ligt tussen de hoofdseizoenen in en is bedoeld voor spelerswisselingen.

Schaduwkanten van de Esport-transfermarkt

Zoals bekend, zijn er nooit zwarte schapen zonder een of twee. Er zijn dus ook enkele spelers in de esport-transferbusiness die niet altijd volgens de regels handelen. In het verleden zijn beschuldigingen geuit van zogenaamde stroperij en knoeierij. Maar wat zit er precies achter deze termen?

Veel professionele esportcontracten bevatten tegenwoordig een verbod voor spelers om tijdens de looptijd contact te hebben met andere teams. Indien een organisatie ondanks deze regel opzettelijk contact met een speler zoekt, is er sprake van stroperij. Als dit stropen rechtstreeks tussen de spelers plaatsvindt, wordt het sabotage genoemd.

Beide soorten manipulatie zijn niet welkom in de scène. Om tegen dergelijke incidenten beschermd te zijn, hebben professionele esports-organisaties in het verleden steeds vaker juridische ondersteuning gezocht.