Harmony: The Fall of Reverie heeft een cyberpunk-setting en laat je in de toekomst kijken. Zullen de makers van Life is Strange er de volgende hit mee landen? Wij hebben een kijkje genomen.
Ik was vroeger gek op een tv-programma waarin een gemaskerde goochelaar de trucs van beroemde goochelaars onthulde. Of het nu ging om schijnbaar bomvrije boeien, verknipte vrouwen of konijnen in hoeden – achter alles zat gewooneen ingenieus bedrog
De waarheid weten is spannend, maar ook een beetje teleurstellend. Wil ik echt de onzichtbare draden zien? Of genieten van de speciaal voor mij gecreëerde illusie?Harmony: The Fall of Reverieis als de goochelaar in het masker. De vertellers achter het grote Life is Strange onthullen het geraamte van hun verhaal vanaf het begin in hun nieuwe avontuur.
Terwijl de gevolgen voor Max en Chloe vaak onvoorspelbaar waren, voel ik nu mijn weg langs verhaalpunten alsof het botten en gewrichten zijn.Een interessante nieuwe manier om gameplay en verhaal nog nauwer met elkaar te verbinden, maar ook een gok die een verhaal kan ontluisteren. Hoe dit uitpakt? Dat zal ik je nu vertellen.
Inhoudsopgave
Van dystopie naar parallelle wereld – en terug
Harmony heeft ook veel gemeen met Life is Strange: een gevoelig, alledaags verhaal gecombineerd met het bovennatuurlijke dat de normaliteit netjes opschudt. Als Polly keer ik jaren na haar verhuizing terug naar Atina, een mediterraan eiland dat in de beste cyberpunk-traditie wordt gecontroleerd door een kwaadaardig bedrijf. Drones cirkelen boven alles en iedereen die over de schreef gaat wordt gevangen gezet.
Maar dat is niet Polly”s grootste zorg. Thuis hoort ze dat haar moeder Ursula spoorloos verdwenen is. Het enige wat ze vindt is een vreemde ketting die haar prompt in een parallelle wereld zuigt – Reverie.
Daar verschijnen haar zogenaamde aspiraties, eigenlijk abstracte begrippen als gelukzaligheid of macht, die daar net als de goden van de Olympus in gepersonifieerde vorm leven (Hades doet haar de groeten!) en heimelijk ingrijpen in het lot van de wereld. Bliss, bijvoorbeeld, is een altijd goedgehumeurd, onwetend kind met kleurig haar, terwijl Power op een gigantische troon zit als een grimmige oude zakenman.
Als je hoofd al tolt, voel je je net als ik aan het begin van de ongeveer vierenhalf uur durende preview-versie, waarin ik de eerste twee aktes van Harmony kon spelen.
Reverie is een parallelle dimensie waar gepersonifieerde versies van menselijke aspiraties als goden wonen. Heel filosofisch, heel ingewikkeld. Het kan je hoofd op hol brengen.) src=”https://www.global-esports.news/wp-content/uploads/2023/05/Reverie-is-a-parallel-3.jpg” width=”1920″ height=”1080″ /☻
Hoewel ik gewoon door dialogen en tekstschermen klik zoals in een visual novel, voel ik me in het begin overweldigd. Voeg daarbij een codex met nog meer info-overkill over Oxions (een verloren beschaving) tot Egregore (een psychisch mineraal dat de toekomst zichtbaar maakt). Een rustigere introductie had het spel goed gedaan.
Nodes in de hersenen
Herstel voor mijn arme brein is voorlopig echter niet in zicht, want Harmony laat me meteen in de toekomst kijken. Ik zie niet precies wat er gebeurt, maar de zogenaamde mantics tonen me een netwerk van knooppunten – vaag beschreven gebeurtenissen en beslissingen met verschillende voorwaarden.
Achter elk van deze punten zit een korte verhaalsequentie die ik uitspeel voordat ik de volgende beslissing moet nemen. Terwijl dit in Life is Strange of Telltale adventures meestal op de achtergrond gebeurt, behalve bij bepaalde sleutelmomenten, zie ik hier welke keuze welk pad heeft geopend of geblokkeerd – of hoe ik te werk moet gaan om een bepaalde route vrij te spelen.
Dit geeft me een gevoel van controle dat ik anders mis met vaak onvoorspelbare gevolgen in games. Toch blijven de punten open genoeg om de spanning niet verloren te laten gaan. Echter, ook hier heeft Don”t Nod het voor mij overdreven.
Soms heb ik een bepaald aantal kristallen nodig, soms een ander knooppunt, soms moet ik een heel pad spelen om een weg vrij te spelen – of hij blijft gesloten vanwege een eerdere beslissing.
Na elk gesprek in mantics belanden haalt me uit de narratieve flow, en alle verschillende blokkades, timers, contradicties of causaliteiten van de stations daar werken zo gelijkaardig dat ze de beslissingsboom alleen maar ingewikkelder maken in plaats van speelse waarde toe te voegen.
De magie van Life is Strange
Maar Harmony krijgt zijn zaakjes voor elkaar met het verhaal zelf. Telkens als ik Mantic of Reverie weer verlaat, gaat de actie verder in Atina.
Daar wachten me fascinerende settings, zoals een in onbruik geraakt zwembad waar Polly”s patchworkfamilie zich thuis heeft gemaakt, of dromerige steegjes waarachter de futuristische skyline onheilspellend opdoemt. De kleurrijke mix van 2D-tekeningen en 3D-achtergronden creëert consequent schilderachtige settings waar ik nauwelijks genoeg van kan krijgen.
Ik ontmoet Nora, die vroeger Polly”s familie in huis nam. Het meisje is inmiddels volwassen en overweegt met tegenzin een baan aan te nemen bij het kwaadaardige bedrijf MK om de eindjes aan elkaar te knopen. Ursula”s man Laszlo daarentegen is nog slechts een schim van de eens zo vrolijke bareigenaar. Maar waarom is dat?
Als Polly krijg ik hem samen met Nora te pakken. We besluiten hem te helpen in de bar, wat tot een hilarische avond leidt en ervoor zorgt dat hij zijn vaste klanten in tranen om hulp vraagt bij het vinden van Ursula. Dit zal later gevolgen hebben, want zo komen MK en Atina achter de verdwijning van Ursula.
Als alternatief maken we een wandeling met Laszlo en komen we meer te weten over zijn persoonlijke problemen – Ursula is verdwenen, maar hij is ook blut en dreigt zijn bar te verliezen. Dit gesprek verbindt hem meer met Nora, die door het opgroeien emotioneel verder van hem af komt te staan.
De gesprekken in Harmony zijn ongelooflijk veelzijdig en diepgaand, veel wordt slechts gehint en niet uitgesproken.
Snelle weg of doodlopende weg?
Dit maakt de personages zeer geloofwaardig en menselijk; het flitst bijvoorbeeld steeds weer door dat Polly en haar moeder een gespannen relatie hebben. Polly had net als Ursula kunstenares moeten worden, maar voelde zich beperkt door de vrije geest van haar moeder en zocht haar heil in een conservatieve medische opleiding. Toch houdt ze van Ursula en doet ze er alles aan om haar te vinden.
Harmony: The Fall of Reverie bouwt een suspensevol mysterie rond Ursula”s verdwijning dat op de een of andere manier verbonden is met de parallelle wereld van aspiraties, de MK corporatie en het ter ziele gegane Oxions.
Don”t Nod verweeft het allemaal vakkundig met zijn gebruikelijke delicate dialogen en relaties waardoor de personages op mij groeien. Ik wil wanhopig weten wat er verder gebeurt en wat hun lot zal zijn.
Alleen de mantics met hun ontelbare knooppunten voelen meer als een gimmick dan als een gameplay-revolutie voor verhaalavonturen, juist omdat de beslissingen en paden niet veel effect hebben, althans tot nu toe.
Ik leer vaak alleen andere of meer informatie, wat me inhoudelijk beloont maar de inspanning niet echt rechtvaardigt. Het valt dus nog te bezien of de narratieve magie uiteindelijk voldoende zal zijn of dat de mantiek mij in een doodlopende weg manoeuvreert.
Editor”s Verdict
Na mijn eerste verblijf in Reviere was ik echt bang voor Harmony: The Fall of Reverie. Een ingewikkeld, gelaagd universum creëren is geweldig, maar je moet niet proberen iemand erin te verdrinken zodra hij er voet in zet.
Het feit dat Harmony mij vervolgens ondanks mijn scepsis heeft overtuigd, spreekt des te meer voor het verhaal dat zich voor mij ontvouwt. Alle grote conflicten en zorgen in Reverie zijn, net als in de Persona-rollenspellen, verbonden met de bewoners van de echte wereld en hun innerlijke twistpunten. Hoe egoïstisch kan ik zijn, hoeveel moet ik mezelf opofferen? Kan ik vertrouwen, ook al ben ik gekwetst? Mag ik liefhebben ook al doe ik anderen pijn?
Ik voel me dicht bij de personages en denk automatisch na over hoe ik me in bepaalde situaties zou hebben of zou voelen. Dit, samen met het kronkelige verhaal, boeit me zo voor het scherm dat de voorspeeltijd voorbij vliegt. Als interactief verhaal heeft Harmony mijn hart al veroverd op een vergelijkbare manier als Life is Strange. Toch moet Don”t Nod voor de release in juni nog wat overtuigen als het gaat om beslissingen en mantiek, zodat het concept volledig werkt. Vooral als de gevolgen van mijn acties zo duidelijk zijn, moeten ze een duidelijke impact hebben op het verhaal. Anders zal blijken dat het al die tijd gewoon een luie spreuk was.
