Narita Boy is een meeslepende pixeltrip met een maf verhaal en actievolle gevechten, die je zelfs gratis kunt uitproberen op Steam.
Voor mij was het liefde op het eerste gezicht: Narita Boy sprak me vanaf de eerste beelden aan met zijn felgekleurde uiterlijk, ook al was ik er zo zeker van dat pixeloptiek in een indiegame me niet lang van mijn stuk zou kunnen brengen.
Maar de eerste trailers hebben ook mijn enthousiasme voor het spel aangewakkerd, en op dit moment is er nauwelijks een beter moment om je in het jaren ’80 avontuur te storten. Narita Boy is momenteel 50 procent goedkoper op Steam en er is zelfs een demo. U hoeft dus niet bang te zijn dat u een miskoop doet, maar u kunt uzelf ervan overtuigen dat de pixeltrip een audiovisuele traktatie is.
Red de wereld met het techno zwaard.Zelfs de ondertitel is een goed voorproefje van hoe gek het er aan toe gaat in Narita Boy. Het verhaal heeft een ernstige, zeer emotionele achtergrond. De programmeur Lionel Pearl Nakamura gebruikt het spel om in het reine te komen met zijn jeugd, die heel rustig maar des te schrijnender wordt verteld.
Afgezien van deze persoonlijke component, had het plot ook kunnen voortkomen uit een koortsdroom van de makers van Tron. Als speler van een videospelletje word je – na de verplichte vermaning van je moeder natuurlijk – in de ingewanden van een computer getrokken.
Daar, binnen de eerste paar minuten van het spel, vertelt een programma genaamd “Motherboard” waar het allemaal om draait: het verslaan van de antagonist “HIM” en zijn hordes malware. En dat in de vorm van een pixel ridder met een techno zwaard! Dat speelt zo idioot als het lijkt.
Ik zal zwijgen over de rest van de plot op dit moment. Het bereikt geen narratieve hoogten, maar het leidt je door het avontuur op een onderhoudende manier. Er valt ook veel te lachen: tussenbazen hebben namen als “Lord_VHS” en als je op het laatst plaatsen als de “Cavern of Amniotic Water” binnengaat, weet je dat je een bijzonder spel hebt gekocht.
Like Hollow Knight uit de jaren 80
De vergelijking met Hollow Knight ligt op sommige plaatsen voor de hand – beide games zijn immers erg goede Metroidvania’s. Hoewel je niet moet verwachten dat Narita Boy zulke uitgebreide mogelijkheden biedt om je personage te verbeteren en aan te passen aan je speelstijl als Hollow Knight (of Ori and the Will of the Wisps) dankzij de talismannen.
Natuurlijk kun je in de loop van het verhaal in Narita Boy ook een paar versterkende upgrades verwachten. Op je weg door het digitale koninkrijk verken je talloze locaties, baan je je een weg door de vijandelijke minions en kom je geleidelijk dichter bij de uiteindelijke confrontatie.
Net als bij Hollow Knight word je echter helaas soms alleen gelaten door het spel, vooral wat betreft het veelvuldige backtracken. Dit kan soms je geduld op de proef stellen bij het zoeken naar het juiste pad. Dan dwaal je rond en moet je jezelf motiveren om weer op het juiste spoor te komen.
En dan zijn er natuurlijk de gevechten, waar de gelijkenissen tussen de twee spellen het meest in mijn hoofd opdoken: Ze spelen zich snel af en vereisen goede reacties van je als je niet meteen in het stof wilt bijten. Het goede nieuws op dit punt: Narita Boy is bij lange na niet zo moeilijk als Hollow Knight en andere genrevertegenwoordigers.
Hoge kleuren en een vervelende oorworm
Je avontuur wordt akoestisch begeleid door een techno-soundtrack waarvan de doelbewust gebruikte melodieën je zullen achtervolgen tot je in slaap valt, en die de gameplay en het retro-uiterlijk elke seconde perfect begeleiden. Hier geldt hetzelfde als bij de pixeloptiek: eigenlijk helemaal niet mijn smaak, maar ik ben blij met het resultaat.
Ik hoef nu nauwelijks nog iets te zeggen over de presentatie. De foto’s maken al duidelijk wat u kunt verwachten. Heldere kleuren overheersen, overal flitsen effecten en een CRT-filter over het beeld geeft je het aangename gevoel dat je terug in de tijd bent gereisd naar de pionierstijd van videospelletjes.
