Peter ging de test van Tales from the Borderlands 2 in met de hoop op een leuk avontuur, maar sloeg uiteindelijk alleen maar gefrustreerd zijn voorhoofd.
Het universum is een klootzak en ik haat zijn humor.Want deze test was oorspronkelijk bedoeld als een leuke onderbreking van de dagelijkse routine van de redacteur. Eindelijk weer eens zelf een spel testen in plaats van alleen maar tegenartikelen van andere schrijvers te lezen – heerlijk. Vooral omdat New Tales of the Borderlands het vervolg is op een spel waar ik in 2015 grondig van heb genoten.
Het klonk als een ontspannen test voor tussendoor, een beetje grijnzen, een beetje lachen, niks aan de hand. Ik had het moeten weten: Het klonk te gemakkelijk. Want toen ik eindelijk New Tales from the Borderlands kon spelen, sloeg het universum me vol in het gezicht met een open hand. Ouch!
In dit artikel lees je waarom New Tales from the Borderlands, hoewel strikt genomen geen echt slecht spel, voor mij toch een enorme teleurstelling is. Omdat het doorspelen van deze interactieve film me bijna fysieke pijn deed.
In één opzicht veel beter dan deel 1
In tegenstelling tot Tales from the Borderlands werd deel 2 niet meer gemaakt bij de (inmiddels ter ziele gegane) Telltale Studios. In plaats daarvan nam een intern team van Borderlands-bedenker Gearbox de ontwikkeling over. Tenminste in één opzicht heeft dit een positief effect gehad: New Tales from the Borderlands staat op een veel stabielere technische basis dan zijn voorganger.
De combinatie van Unreal Engine en Gearbox graphics overtreft met gemak alles wat Telltale in het verleden heeft gemaakt. Texturen zijn scherp in plaats van grof, er zijn subtiele lichteffecten en de gezichten zijn expressief.
Er is ook een duidelijke sprong voorwaarts in de animaties. Toch blijft de typische Borderlands-stijl overeind met dikke zwarte randen en felle kleuren. Er zijn ook geen merkbare schokken of vreemde haperingen tijdens scène-overgangen: alles is gewoon goed.
Helaas, dat is ongeveer het meest positieve wat ik kan zeggen over New Tales from the Borderlands.
Het verhaal van het spel draait om drie hoofdpersonen: wetenschapper Anu, zakkenroller Octavio en yoghurtverkoper Fran. Het trio moet zich een weg banen op de planeet Promethea, waar harteloze bedrijfssoldaten, oude Vault aliens en gestoorde psycho bandieten het op hen gemunt hebben. En… nou, op de een of andere manier was dat het, want ik zocht tevergeefs naar een echt sterk conflict of een spannend mysterie in het hart van het verhaal in de test.
In plaats daarvan ploetert de ongeveer acht uur durende plot eerst voort, heeft dan een grote climax (althans in theorie) en trapt dan weer hard op de rem. Vreemd: Hoewel New Tales form the Borderlands een compleet spel is en je niet hoeft te wachten op de release van verdere verhaalafleveringen zoals Telltale, gebruikt Gearbox ook een afleveringstructuur.
De vijf delen van het verhaal lijken echter onvoldoende met elkaar verbonden, vooral het middendeel zakt sterk in. Plotseling moet het trio helden voor een live publiek op een investeerdersbeurs een geldinjectie pitchen en een bedrijf oprichten, terwijl er op de achtergrond een invasie zou woeden.
Zulke ondoordachte wendingen waren er in mindere mate ook in de voorganger, maar die had twee voordelen: Het had sympathieke helden en was consequent grappig. Beide zijn alleen in rudimentaire vorm te vinden in deel 2.
Het is niet dat ik niet gelachen heb tijdens het testen van New Tales from the Borderlands. Vaak was het gewoon een grijns of een verlegen grijns, maar ik kan het bevestigen: Sommige van de grappen in het spel zijn wel raak. Helaas zijn er veel te weinig.
Opvallend is dat de beste grappen en grappigste situaties verband houden met de illustere nevenpersonages die je op je reis ontmoet. Dat is immers ergens de oude Borderlands-identiteit, dat in dit gekke toekomstbeeld allerlei maffe jongens rondhangen, de een nog gekker dan de ander.
Er is huurmoordenaar bot Lou13, wiens verrassende headshots net zo accuraat zijn als zijn droge opmerkingen. Of de vijandelijke soldaten van de Tediore corporatie, die enkele van de meest inventieve scènes voor zichzelf hebben. Maar deze korte interrupties worden altijd gecompenseerd door lange stukken waarin vooral de drie helden aan het woord komen.
Alleen wetenschapper Anu, met haar mengeling van verstrooidheid, altruïsme en pure paniek, kon me enigszins overtuigen. Octavio en Fran daarentegen blijven lang afstandelijk en dobberen op de sympathiebarometer ver onder de vier hoofdpersonen uit Tales from the Borderlands.
Een van hen (Rhys) maakt trouwens tenminste een gastoptreden, en in feite is hij meteen veel interessanter om naar te kijken dan de eigenlijke helden. Marcus uit de Borderlands-serie verschijnt ook als verteller, maar hij vat alleen de gebeurtenissen tussen de episodes samen, wat nu helemaal geen zin heeft, het spel is immers direct aan één stuk door te spelen zonder wachttijd tussen de episodes.
Het doelloze verhaal verergert het probleem door voortdurend heen en weer te springen tussen Anu, Octavio en Fran, vooral in de eerste aflevering. Er is nauwelijks tijd om een gevoel voor de personages te ontwikkelen. Later zijn er absurde scènes waarin het trio uiterst twijfelachtige beslissingen neemt, waardoor ik me niet meer met het drietal kan identificeren. Ook omdat ik, ondanks alle gepropageerde keuzevrijheid, niet anders kan dan het verhaal volgen langs de door Gearbox uitgezette lijnen.
Lineair en speels plat
De weinige beslissingsmomenten (maximaal twee per aflevering) doen er in grote lijnen nauwelijks toe, en de effecten zijn beperkt. Alleen het einde van het verhaal verandert enigszins. Vermoedelijk is het belangrijk hoe de drie hoofdrolspelers zich tot elkaar verhouden, waarvoor na elke aflevering zelfs een zogenaamde teamcoördinatiewaarde wordt berekend. In de praktijk speelt dit echter geen rol.
Gearbox heeft in New Tales from the Borderlands het voorbeeld van Telltale gevolgd en talloze quick-time events in het spel ingebouwd. Deze kunnen ook volledig worden uitgeschakeld in het optiemenu, maar ze vormen vrijwel het enige gameplay-aspect, want anders volg je gewoon passief cutscenes of kies je onder tijdsdruk uit vier antwoordopties. Op een handvol punten in het spel mag je daadwerkelijk zelfstandig een locatie verkennen, maar echte puzzels hoef je niet te verwachten: Je klikt gewoon op alle interactieve objecten totdat je verder gaat.
Gadgets als Anu”s tech-bril of de (over te slaan) hacking mini-game zijn zinloos en worden soms zelfs ondermijnd in de spellogica: hoewel ik net een bevroren NPC heb gescand met de tech-bril en zijn vitale functies heb geregistreerd, vraagt Anu in de volgende cutscène geschrokken of de man dood is. Nou, het was het bestuderen waard!
Eigenlijk had dit me niet moeten verbazen: Anu”s favoriete methode om technische apparaten te repareren is om er twee keer met zijn vuist op te slaan. Er is zelfs een domme mini-game voor. Ondertussen heeft het verzamelen van geld in de loop van het spel wederom geen enkele zin, omdat je er alleen alternatieve skins voor de drie helden mee kunt vrijspelen.
De arena gevechten, waarin je Vaultlanders minifiguren tegen elkaar opzet, zijn ook absoluut groezelig. Deze gameplay-onzin speelt absoluut elke keer hetzelfde en heeft niet eens een vleugje ambitie – tot op de dag van vandaag vraag ik me af wie in vredesnaam de optie in het hoofdmenu moet gebruiken om deze stomme duels voor de lol opnieuw te spelen, afgezien van het verhaal.
Dynamiek? Helemaal niet
Ik ergerde me echt aan sommige actiescènes in het spel. Want hoe groot de vijanden ook zijn of hoe talrijk, er is gewoon helemaal geen spanning. Dit komt door verschillende factoren, van de meestal afwezige muziek tot de lamme enscenering. De voorganger had dan wel hakkerige animaties, maar het tempo in de gevechten lag nog steeds realistisch hoog.
Niet zo in New Tales from the Borderlands: het trio helden hurkt werkelijk minutenlang (!) achter twee kisten om een plan uit te broeden, terwijl een halve meter verderop het reusachtige Vault-monster plichtsgetrouw wacht, slechts af en toe een schuwe tentakel in hun richting slingerend.
Als gamer staarde ik op dat moment verbijsterd naar het scherm en vroeg me af wat de auteurs in vredesnaam bezielde om zulke onzin te schrijven. Ik kon (!) dergelijke dwalingen in de logica vergeven als New Tales from the Borderlands iets zou doen met de absurditeit van deze situatie.
Misschien krijgt het monster op de achtergrond een crisis omdat iedereen het negeert. Of de helden doorbreken de vierde muur met een puntige opmerking en knipogen naar de speler. Maar nee, deze scène (evenals vele andere soortgelijke onbenullige momenten) is volkomen serieus en drijft me dus tot wanhoop.
Verslag van de redactie
Ook al luidt de recensie als volgt: New Tales from the Borderlands is strikt genomen geen slecht spel, het is gewoon volkomen middelmatig. Maar met de nadruk op verhaal en dialoog (gameplay is er bijna niet, zoals in de Telltale-spellen), weegt het des te zwaarder als de titel juist in deze categorieën faalt. Hoe goed de technologie ook is, stabiele framerates en mooie lichteffecten kunnen dat niet goedmaken.
Mijn grote teleurstelling heeft vast ook te maken met het feit dat ik de voorganger zo goed vond. Maar zeven jaar later denk ik dat ik ook mag verwachten dat het vervolg me niet bij de pakken neer zal zitten. De levendigheid, de humor, de heerlijke sterke verhalen die Rhys en Fiona elkaar vertelden – ik zoek dit alles tevergeefs in deel 2, of vind er slechts sporen van. Wat overblijft is een vermoeid vervolg dat niemand nodig heeft.
