Top Gun: Maverick, Halo en “echte” vliegtuigen: de spanwijdte van Flight Simulator is nu onbeperkt. Maar zijn de hardcore fans ook tevreden?
Zoals bijna geen enkele andere simulator van de laatste tien of vijftien jaar verzoent Microsoft Flight Simulator de meest uiteenlopende eisen: Zij die, zoals ik, graag gedetailleerde visuele vluchten plannen met kompas, plotter, potlood en papieren kaart, komen net zo goed aan hun trekken als zij die houden van perfect uitgevoerde instrumentvluchten met een van de nu beschikbare systeemgedreven vliegtuigen.
De Fenix Airbus A320, de PMDG Boeing 737 of de Leonardo “Maddog” McDonnell-Douglas MD-82 zijn slechts enkele voorbeelden van nieuwe vliegtuigen met een grote simulatiediepte. Maar ook wie gewoon lekker op de bank wil luieren en “vliegspelletjes” wil doen, heeft daartoe volop de gelegenheid tijdens talrijke ontdekkings- en wildernisvluchten.
De evenwichtsoefening die Microsoft en ontwikkelaar Asobo hier uitvoeren wordt vaak bekritiseerd op traditionele forums zoals AVSIM met een overwegend oudere gebruikersbasis: Zou het niet veel logischer zijn, in plaats van een gratis Halo Pelican of Top Gun DLC en de stroom van nieuwe World Updates te integreren, om eerder de kernfuncties van de simulatie te verbeteren, zoals het vreemde gedrag bij vlagerige zijwind of de ontbrekende mogelijkheid om een weerradar te integreren?
Wel, het goede nieuws is dat Flight Simulator 2022 wel degelijk iets extra’s biedt voor elk type speler.
In dit artikel van een expert en hobby piloot, kun je uitvinden wat je van de nieuwe vliegtuigen moet maken, hoe complex de gratis DLC’s voor Halo en “Top Gun” werkelijk zijn – en welke van de nieuwe “echte” vliegtuigen de moeite waard zijn om geld aan uit te geven.
Inhoudsopgave
Top Gun: Maverick
Ik ben echt geen fan van de hoofdrolspeler in de “Top Gun”-serie (integendeel, ik geloof Tom Cruise’s pogingen om menselijke emoties te tonen niet). En het kijken naar oorlogsfilms met een nogal onder-complex verhaal in deze tijd riekt ook naar saaiheid. Maar ik geef toe dat ik genoot van de vliegscènes in “Top Gun: Maverick.”
Toen ik een beetje duizelig de bioscoop uit strompelde, had ik het liefst meteen in de vluchtsimulator willen gaan zitten om de sleutelscènes na te spelen – het opstijgen van het experimentele vliegtuig, de ravijnenvluchten die in de film razendsnel gaan, en een landing op een vliegdekschip.
Maar ik was pas een week later terug in mijn studeerkamer en tegen die tijd was de lucht een beetje op. Nuchter bekeken is de Top Gun DLC een leuke gimmick, zelfs met fragmenten uit de soundtrack, maar als simulatie kan het nauwelijks inspireren.
Dit is in de eerste plaats te danken aan de F/A-18 Super Hornet, die reeds in het najaar van 2021 is geïntroduceerd en die weinig van de bijzondere kenmerken van een dergelijk gevechtsvliegtuig vertoont. Ten tweede de teleurstellende uitvoering van de carrier: deze wordt slechts voor precies één landingsuitdaging gebruikt, er zijn geen vrije starts en landingen mogelijk.
En ten derde de op de een of andere manier trage canyonuitdagingen, die me erg doen denken aan de Reno Air Race add-on van vorig jaar – qua concept (de canyons zijn in feite racebanen waar je het opneemt tegen een spook) en ook wat betreft het helaas erg arcadische vlieggevoel.
De gratis DLC heeft wel een klein hoogtepuntje te bieden: de fictieve “Darkstar”. Dit is een experimenteel vliegtuig dat in de film wordt getoond en waarvan het ontwerp is gebaseerd op Lockheed-Martin’s concept voor het onbemande hypersonische luchtvoertuig SR-72.
Verwacht wordt dat de SR-72 ooit Mach 6 (6.400 km/u) zal halen. Het wordt gezien als de opvolger van het Mach 3.2 snelle spionagevliegtuig Lockheed SR-71 “Blackbird”, dat u bijvoorbeeld in X-Plane kunt uitproberen.
De Darkstar van Top Gun gaat een stapje verder met Mach 10 en is echt leuk om te vliegen. Eerst Mach 3 bereiken met de normale naverbrander, dan de scramjets activeren om te versnellen tot 12.250 km/u en te klimmen tot 275.000 ft (83,8 km) geeft een verheffend gevoel.
Het dienstplafond van de “Darkstar” is niet helemaal ruimte naar internationale normen, maar het lijkt er wel op. Het is alleen jammer dat het precies 275.000 ft is – er is geen variatie omhoog of omlaag, en daar zie je dat dit vliegtuig toch maar een cool speeltje is, maar geen simulatie – zoals zo vaak het geval is met Microsofts/Asobo’s eigen modellen.
Halo Pelican
Een andere gratis DLC is de Misriah Armory D77-TC Pelican. Dit is een troepentransportschip dat voorkomt in de Halo-serie van Microsoft. Als dropship wordt het gebruikt om soldaten te droppen – in Halo zelfs vanuit een baan om de aarde, maar zo hoog zul je met de Flight Simulator Pelican niet komen. Het lijkt mij een soort helikopter met straalmotoren, wat ook komt door de rechtse zitpositie van de piloot.
Vliegend heeft het model twee modi die tijdens de vlucht kunnen worden omgeschakeld. In de drone-modus vliegt de Pelican als de Volocopter, die ook deel uitmaakt van Flight Simulator; in de jet-modus vliegt hij als een vliegtuig. De “echte” Pelican kan verticaal opstijgen en landen; dit wordt in de simulatie mogelijk gemaakt door de drone modus, die echter de traagheid van dit vliegtuig niet overtuigend weergeeft, althans visueel niet.
Maar goed, de Pelican is gratis en uiteindelijk een leuke gimmick. En voor realisme zijn er toch al – soms vrij dure – add-ons van derden.
PMDG Boeing 737-700
Een van die externe leveranciers is PMDG. Om een blik te werpen op hun Boeing 737, nam ik de Darkstar eerst mee op een korte reis van Rostock (Laage) naar Renton bij Seattle in de VS. De Boeing 737 wordt daar geproduceerd. Ik nam een 737-700 over in de business variant (BBJ, Boeing Business Jet). Ik ging ermee terug naar München om de GlobalESPortNews -redactie …
Denk je dat ik realiteit en simulatie door elkaar haal? Misschien ben ik dat wel. Maar dat gebeurt heel snel met de producten van PMDG. Sinds Flight Simulator 2004 worden de modellen van de “Precision Manuals Development Group” beschouwd als het summum van vliegtuigsimulatie. Zelfs de kleinste details van de echte modellen zijn geïmplementeerd en gesimuleerde systeemstoringen kunnen worden afgehandeld met behulp van de originele checklists.
Voor Flight Simulator 2020 heeft PMDG eerst de propellerklassieker Douglas DC-6 uitgebracht. Nu is eindelijk ook het waarschijnlijk beroemdste PMDG-product beschikbaar. Voor de momenteel iets verlaagde 69,99 US dollar (ca. 66 euro) is de 737-700 verkrijgbaar samen met een BBJ-variant en een vrachtvliegtuig (BDSF). Andere varianten zullen met tussenpozen van enkele weken volgen – vermoedelijk tegen de volle prijs, hoewel nog niet helemaal duidelijk is of er eventueel een korting zal komen voor bezitters van een versie.
In principe krijg je met de PMDG 737-700 precies wat je van PMDG verwacht: een mooi, betrouwbaar vliegtuig waarmee je weken kunt doorbrengen tot je alle details onder de knie hebt, maar dat ook geschikt is voor de korte “after-work flight”. Dankzij een goede handleiding doet het alleen een beetje pijn dat er, in tegenstelling tot vroeger, geen originele Boeing-handleidingen zijn bijgeleverd (een snelle Google-zoekopdracht helpt…).
Het vliegtuig werd in de gemeenschap echter niet zo enthousiast ontvangen als in het verleden het geval zou zijn geweest. Er is met name kritiek geuit op drie punten.
Criticism 1
Ten eerste, PMDG is een nogal conservatieve ontwikkelaar. Met Flight Simulator 2020 kan code uit vorige versies worden aangepast en overgenomen. En daarom sleept PMDG’s nieuwste vliegtuig ook wat oude code met zich mee.
Dit wordt het duidelijkst wanneer je een zogenaamde DME-boog probeert te vliegen. Dit is een naderingsprocedure op sommige luchthavens. De DME is een radionavigatiesysteem voor het meten van afstand; een instrument in de cockpit geeft aan hoe ver u van een bepaalde DME verwijderd bent. Een DME-boog is een boog die als een straal rond een DME is gepland. DME-boogbenaderingsprocedures vereisen dat u deze boog zo nauwkeurig mogelijk volgt. Echte vliegtuigen met GPS of vluchtbeheersingscomputers kunnen dit doen. Dat kunnen veel gesimuleerde vliegtuigen ook. Maar uitgerekend de veelgeprezen PMDG-vliegtuigen hebben hier zwakke punten.
In plaats van de boog continu op het navigatiebeeldscherm te tonen en te vliegen, wordt hij opgedeeld in kleine segmenten van rechte lijnen met fictieve tussenliggende waypoints. Zeker, je kunt er op die manier komen – en als je een DME-boog met de hand vliegt, doe je het eigenlijk net zo. Maar voor een hightech vliegtuig met een moderne automatische piloot, is het gewoon verkeerd. Het probleem bestaat al meer dan tien jaar en het is nog steeds onduidelijk wanneer PMDG eindelijk versie 2 van hun LNAV (d.w.z. gesimuleerd lateraal navigatiesysteem) zal voltooien.
Critic 2
Ten tweede is het uiterlijk niet meer van deze tijd – wat vooral te zien is in vergelijking met de directe concurrent, de Fenix Airbus A320 (waar ik later nog op terugkom). Kijk maar eens naar de APU (Auxiliary Power Unit), die zich aan de achterkant van het vliegtuig bevindt. Terwijl de APU in de Fenix A320 volledig gemodelleerd is, toont de PMDG B737 slechts een uitgewassen gat op dezelfde plaats.
Zelfs de motortexturen zijn niet zo scherp in de 737, en sommige mechanieken van het kleppensysteem zijn er enkel op geschilderd. PMDG wil tenminste het interieur van het landingsgestel verbeteren in een update binnen afzienbare tijd.
Kritiek 3
Ten derde ontbreken er nog een aantal voorzieningen voor de kwaliteit van het leven die men tegenwoordig gewend is. In het bijzonder ontbreekt een Electronic Flight Bag (EFB). De EFB is in feite een tablet met een aantal vluchtspecifieke apps die bijdragen tot een grotendeels papierloze cockpit (dat is passagiersvliegtuig-taal voor “cockpit”).
Een EFB toont navigatiekaarten, helpt bij het plannen van de vliegtuigprestaties in de verschillende vluchtfasen en wordt in de simulatie ook gebruikt om bepaalde functies in te stellen (bijvoorbeeld om gronddiensten te vragen passagiers en vracht te laden of om briefingpakketten te importeren met vluchtplan- en prestatieplanning die in externe diensten zoals SimBrief zijn gemaakt). Juist omdat de Fenix A320 (maar ook de gratis Zibo 737 voor X-Plane) zeer goede EFB’s hebben, lijkt PMDG’s eerste MSFS-2020 Boeing een beetje ouderwets.
Hoewel: Al deze kritiek is klagen op hoog niveau. Zij veranderen niets aan het feit dat de PMDG 737 niettemin een goede add-on is met talrijke mogelijkheden en configuratieopties. Deze laatste zijn – eigenlijk zeer aannemelijk – ingesteld in de vluchtmanagementcomputer. Als ik het product een cijfer zou moeten geven, zou het momenteel rond de 85 op 100 punten liggen; met updates zou het best 90 kunnen worden.
Fenix Airbus A320
Trouwens, zelfs de Fenix A320 die ik noemde zou de 90 rating niet halen, en ik ben er bijna helemaal blij mee. Het is verkrijgbaar bij de fabrikant voor 49,99 Britse Ponden (ca. 58 Euro) en men kan in alle eerlijkheid zeggen dat deze A320 alle andere Airbus modellen die ooit voor thuisgebruik zijn gesimuleerd achter zich laat – ongeacht of hun fabrikanten FSLabs, Toliss, FlightFactor, Aerosoft of JARdesign heten (de gratis FlyByWire A320 valt buiten de concurrentie).
Ik heb geen ruimte voor een echte review, maar de Fenix A320 voelt in alles aan als een echt vliegtuig in dagelijkse luchtvaartdienst. Of het nu gaat om cockpittexturen en -animaties, het buitenmodel met de vele bijgeleverde verfschema’s, de geluiden of het gedetailleerd gesimuleerde systeem- en vlieggedrag: De Fenix A320 is een echt atmosferisch en systeem diepgaand vliegtuig. Het brandstofverbruik is momenteel echter iets te hoog, waarmee rekening moet worden gehouden bij het plannen van langere vluchten. Dat het lettertype op de cockpit-displays niet helemaal overeenkomt met de werkelijkheid weet ik alleen omdat ik het elders heb gelezen.
Ja, cruisen kan saai zijn. Daarom print ik ook vluchtplannen op papier, zodat ik dan met een biro de geschatte en werkelijke aankomsttijden op waypoints kan noteren)”. src=”https://www.global-esports.news/wp-content/uploads/2022/06/Yes-cruising-can-be-boring.jpg” width=”1920″ height=”1080″ /☻
Hmm, twee grafische chips? Goh, dat geeft me een geweldig idee voor een artikel tijdens de redactievergadering in de zakenjet! Ik ren opgewonden naar de bar en roep: “GlobaESportNews – Lezers zijn dol op deze kop: Fenix A320 is zo complex dat het twee grafische kaarten tegelijk nodig heeft!”
Alle ogen zijn op mij gericht en ik grijns een beetje gek. In afwachting van duizenden kliks, pak ik de champagnefles en sta op het punt mezelf een glas in te schenken als ik Peter Bathge’s gezicht zie. Hij hoeft niets te zeggen – een blik is genoeg. Uit de cockpit klinkt een vreemd gepiep, maar de stilte in de kamer is om te snijden en iedereen wacht vol spanning op wat komen gaat. Langzaam zette ik de fles terug. Met een stille beweging van zijn hoofd, dirigeert Peter me terug naar de cockpit.
Ah, sorry, ik dwaal weer af naar de onwerkelijkheid. Het helpt zwakkere systemen echter om de rendering van de schermen te delegeren aan de interne grafische chip van Intel. De CPU en GPU kunnen op deze manier worden ontlast. Als u een Intel-processor hebt waarvan de naam niet op een F eindigt, hebt u zo’n grafische eenheid. Soms moet het eerst worden geactiveerd in het BIOS of UEFI, en er kunnen ook drivers nodig zijn, maar dit is snel gedaan.
Zodra de A320 soepel loopt, is het erg leuk. Als er tijdens de vlucht iets misgaat, is dat hoogstwaarschijnlijk te wijten aan een onjuiste bediening, die kan ontstaan door verworven onjuiste of onvolledige kennis van bijvoorbeeld andere Airbus-simulaties.
Mijn grootste kritiek is dat, in tegenstelling tot de PMDG 737, geen degelijke documentatie wordt meegeleverd. Maar je kunt een Airbus niet helemaal leren door streams en YouTube-video’s te bekijken, een FCOM (Flight Crew Operations Manual) is verplicht. Gelukkig helpt Google ook hier.
De A320 van Fenix is waarschijnlijk de meest realistische Airbus die momenteel op de markt is. Maar om het onder de knie te krijgen, zul je veel moeten lezen en veel YouTube-video’s moeten bekijken.”) src=”https://www.global-esports.news/wp-content/uploads/2022/06/Der-Fenix-A320.jpg” width=”1920″ height=”1080″ /☻
Het jaar van de “echte” vliegtuigen
Dit was slechts een klein inkijkje in de huidige staat van Flight Simulator 2020, die in augustus alweer twee jaar oud zal zijn. De reden waarom ik de Leonardo Maddog MD-82 die aan het begin van dit artikel werd vermeld, niet heb vermeld, noch de BAe 146 van JustFlight genaamd “Jumbolino”, noch het steeds groter wordende aantal kleinere vliegtuigen die dieper in het systeem zijn opgenomen, is eenvoudig omdat ik niet al mijn geld kan spenderen aan vliegtuig add-ons, noch al deze complexe modellen bijkomstig kan leren.
Maar één ding is duidelijk: het heeft even geduurd en Flight Simulator 2020 is nog steeds niet perfect – maar de “echte” vliegtuigen zijn er nu en laten zien dat Flight Simulator 2020 best in staat is tot echte simulatie. Zelfs als Microsoft en Asobo zelf kleinere rollen bakken en een heel andere gebruikersgroep aanspreken met DLC’s als Top Gun en Halo-Pelican. Maar wie weet, wie het eerst vlam vat met laagdrempelige aanbiedingen, zit een jaar later misschien zelf in de kapiteinsstoel bij PMDG, Fenix & Co.
