Grounded verlaat na twee jaar Early Access en presenteert zich in de test als een compleet en creatief tuinavontuur met een tintelfactor.
De plaats: Santa Ana, Californië, in het hoofdkwartier van Obsidian Entertainment. De tijd: 15.00 uur. De aanleiding: brainstormbijeenkomst voor het nieuwe survival rollenspel. Iedereen trekt zijn haar uit.
Apocalyps? Al gedaan. Onderwaterwereld? Nog veel te vers. Dinosaurussen? Bestaat ook al. Vikingen en Noordse mythologie? Niet weer, alsjeblieft. Vanuit de hoek die de stagiair aankondigt, bereidt iedereen zich voor om met de ogen te rollen. “Wat dacht je van spelen in je eigen achtertuin als een onvrijwillig gekrompen tiener?”
Dat is hoe we ons het oorsprongsverhaal van Grounded voorstellen en nu hebben we de salade. Of liever gezegd, we rennen er doorheen. Of we ontmantelen het. Of we verstoppen ons erin voor enge spinnen. Als een van de vier speelbare personages, alleen of in multiplayermodus met vrienden, vechten we om te overleven in een onopvallende achtertuin van amper tien vierkante meter en zoeken we naar een antwoord op de vraag wat ons hier eigenlijk heeft gebracht.
Beiden zijn ontzettend leuk en houden ons vele uren bezig, zoals blijkt uit onze Grounded test. Uiteindelijk zul je tuinen nooit meer zien als vredige oases van rust, maar als de brute slagvelden vol mierenlijken die ze in werkelijkheid zijn.
Inhoudsopgave
The Rules of Survival
Grounded wint misschien een prijs voor innovatief spelontwerp vanwege de ongewone setting, maar niet voor de implementatie van overlevingsmechanismen. Zoals gewoonlijk worden we geplaagd door honger en dorst en dakloosheid. Dus, bij gebrek aan alternatieven, drinken we vuil vijverwater en eten we nauwelijks verzadigende paddenstoelen.
Uit angst voor de gevaren van de nacht, verzamelen we allerlei grassen en bladeren om een tijdelijk onderkomen te bouwen. Daar maken we ons eerste materiaal, zodat we iets stevigers en vooral hygiënischer tussen onze tanden krijgen. Vergeleken met hopelijk niet-giftige paddenstoelen klinkt snuitfilet ineens ronduit luxueus.
Als we eenmaal in onze basisbehoeften hebben voorzien, maken we ons zorgen over hoe we weer normaal kunnen worden. Grounded geeft ons een paar simpele quest lines die stukje bij beetje uitleggen aan wie we ons miniatuurbestaan te danken hebben. Om dit te doen moeten we echter onze redelijk veilige plek op aarde verlaten, en er wachten gevaren.
Dus we verbeteren onze uitrusting en leren wapens te maken van insectendelen. Deze mierenpoot? Het is een geweldige club. Deze muggenslurf? Daar maken we een rapier van. Dan hoeven we niet zo bang te zijn voor die enge wielwebspinnen.
Aan de ene kant is het niet bijzonder spannend hoe nauw Grounded de gebruikelijke overlevingsregels volgt. Aan de andere kant klagen we niet in bouwspellen als we huizen bouwen en in shooters als we een geweer in handen krijgen. Elk spelgenre heeft een paar aspecten die erbij horen. Zolang er nog nieuwe ideeën en interessante spelelementen zijn, kunnen we dat vergeven.
Overigens: Als de spinnen je meer dan een lichte rilling bezorgen en je lijdt aan een regelrechte spinnenfobie, kun je nog steeds genieten van Grounded, want het spel biedt de spinnen in verschillende detailniveaus. Als je echt bang bent, kun je de insecteneters (die in Grounded een voorkeur hebben voor gekrompen mensenkinderen) in het menu veranderen in pootloze en oogloze ballen en nog steeds voor ze moeten wegrennen, maar dan val je tenminste niet meer flauw.
Een robotverhaal
Naast de strijd tegen de insecten loopt het eenvoudige maar grondig tijdrovende verhaal van Grounded. In de loop van de 20-30 uur durende campagne vinden we mysterieuze laboratoria bevolkt door vijandige robots die aanwijzingen geven voor een wetenschapper die heeft geëxperimenteerd met krimp. Kan dit iets met ons te maken hebben? Kunnen we hier aanwijzingen vinden over hoe we terug kunnen keren naar normale grootte? Een zoektocht naar aanwijzingen begint met talrijke stations die ons door de hele tuin leiden.
Het verhaal doet ons sterk denken aan Subnautica, waar we door verlaten onderzoeksstations zwemmen om dossiers door te spitten en tapes te beluisteren. Maar terwijl futuristische laboratoria prachtig passen in het futuristische Subnautica, lijken ze wat misplaatst in Grounded. Geavanceerde wetenschap in de wortels van een eik of de takken van een gewone heg? Goed.
Wie bang is voor kevers, maden, larven of mieren, daarentegen, die heeft pech in Grounded. Er zijn hier geen varianten met weinig details en je krijgt gratis confrontatietherapie met Grounded. Trouwens, het zijn gewoon gigantische stinkdieren die achter je aan rennen tot je sterft.
We hebben een verdelger nodig.
Elke keer als we op het punt staan een zucht te slaken bij de wat ongeïnspireerde, old-school survival mechanics van Grounded, komt er een nieuw insect om de hoek kijken. We raken buiten adem, en het is moeilijk om te zuchten zonder adem. Dus we laten het en zoeken het liever uit:
-
Hoe gevaarlijk het nieuwe wezen is…
- Dus of je vlucht of vecht
- hoe we willen handelen in geval van een gevecht en
Wat levert het ons op als we het duel winnen?De labs zijn inderdaad uitdagende kerkers die leuk en uitdagend zijn om te verkennen, maar we zijn nog steeds niet echt geïnteresseerd in het verhaal. Wij zijn veel meer geïnteresseerd in het doorklikken van de dialogen en wachten met spanning af wat ze vervolgens voor ons zullen ontsluiten. Want wat echt spannend is, is eerder de spelwereld en zijn bewoners, waarnaar we snel willen terugkeren.
Eigenlijk draagt elke vijand in Grounded waardevolle buit met zich mee en dus moet alles minstens één keer verslagen worden. Natuurlijk vecht een vliegende bij heel anders dan een gravende mierenleeuw en daarom zijn de gevechten in Grounded gevarieerd en verfrissend. Soms gebruiken we pijl en boog, soms de mierenknots en soms steken we onze tegenstanders snel neer met het rapier. We staan op een klaverblad, schieten vliegen in rijen neer en voelen ons als Legolas. Of zoals Indiana Jones als we op verkenningsmissie zijn in het mierenhol.
(Nachten zijn sfeervol. Toch kunnen we maar beter snel in veiligheid komen.
Trouwens, de insecten zien er geweldig uit en hebben gedetailleerde en levensechte modellen. Zoals gebruikelijk voor insecten, bevolken ze massaal ons tuinuniversum en dus is de spelwereld ongelooflijk levendig. Er zijn overal mieren en soms bezoeken ze ons zelfs thuis om ons van ons voedsel te beroven. Als we ze betrappen, kijken ze ons onschuldig in de ogen en rennen weg.Behalve spinnen en insecten zijn er echter vrij weinig beestjes in onze tuin. Wij vinden dat hier meer gedaan had kunnen worden om de spannende omgeving optimaal te benutten. Waar zijn de regenwormen, de slakken, of een baasgevecht tegen een rat? Er zijn te veel variaties van mieren en larven naar onze smaak, die uiteindelijk hun aantrekkingskracht verliezen.
Bees 
Ladybird 
Stink bugs 
Entomology mosquitoes Een robotverhaal
Naast de strijd tegen de insecten loopt het eenvoudige maar grondig tijdrovende verhaal van Grounded. In de loop van de 20-30 uur durende campagne vinden we mysterieuze laboratoria bevolkt door vijandige robots die aanwijzingen geven voor een wetenschapper die heeft geëxperimenteerd met krimp. Kan dit iets met ons te maken hebben? Kunnen we hier aanwijzingen vinden over hoe we terug kunnen keren naar normale grootte? Een zoektocht naar aanwijzingen begint met talrijke stations die ons door de hele tuin leiden.
Het verhaal doet ons sterk denken aan Subnautica, waar we door verlaten onderzoeksstations zwemmen om dossiers door te spitten en tapes te beluisteren. Maar terwijl futuristische laboratoria prachtig passen in het futuristische Subnautica, lijken ze wat misplaatst in Grounded. Geavanceerde wetenschap in de wortels van een eik of de takken van een gewone heg? Goed.
Hedges!
Anthills! De hele wereld in een kleine tuin
Huistuinen staan in ieder geval niet per se voor adrenalinekicks, grootse avonturen en gevarieerde landschappen. Na Grounded vragen we ons af of dat komt omdat we nooit goed genoeg hebben gekeken. Want er is genoeg te beleven, te ontdekken en te bekijken in onze bescheiden tuin. Een van de redenen hiervoor is de immense omvang van de spelwereld. Zelfs na vele uren biedt het spel ons nog steeds nieuwe gebieden om te verkennen.
(Baasgevechten zoals deze tegen de assistent manager zijn uitdagend en vol actie.)
Gelukkig is onze tuin niet alleen groot – voor onze begrippen – maar ook veelzijdig. In de gigantische haag slingeren we van liaan naar liaan alsof we in de diepste jungle zijn. In de brede zandbak krijgt de hete zon ons te pakken en moeten we schaduw zoeken alsof we in de Sahara zijn. In de kleine huisvijver voelt duiken als duiken in de Marianentrog en wordt de koikarper een grote witte haai. Zoals je ziet, heeft Grounded geen gebrek aan gevarieerde biomen.
(Deze koikarper is een beetje te groot voor ons en onze enige optie is om te ontsnappen, wat een beetje moeilijk is onder water.)
Omdat Grounded ook visueel veel te bieden heeft, wordt het verkennen van de spelwereld voor ons een hoogtepunt. Al was het maar om te ontdekken welk totaal ander landschap nog past in de tuinomgeving, die eigenlijk zo beperkt lijkt. Wij waren bijzonder ingenomen met de picknicktafel, vanwaar we een schitterend panoramisch uitzicht hebben op ons rijk. Als we aan de rand van de tafel gaan staan, is het plaatje perfect: Assassin”s Creed Backyard. Was dit niet een van de settings die Ubisoft aankondigde voor de serie in de komende jaren? Nee? Jammer eigenlijk.
Uiteindelijk maken de spannende tuinwereld en de realistische insecten Grounded tot een overlevingsplezier. De wat gewone mechaniek en het alledaagse verhaal storen ons niet meer, maar vormen een geslaagd kader waarin we onze tuin kunnen verkennen. Grounded legt absoluut de juiste focus en haalt zoveel mogelijk uit zijn ongewone setting – behalve de regenworm, die hadden we graag gezien.
Editorial conclusion
Ik heb dit jaar heel wat survivalgames getest voor GlobalESportNews en soms word ik een beetje moe van het eeuwige grondstoffen verzamelen en honger en dorst stillen. Het helpt niet als de systemen van spel tot spel erg op elkaar lijken. Dat was zeker het geval met Grounded.
Aan de andere kant maakte het spel me ook enthousiast. Je moet het voor elkaar krijgen om zoveel uit een kleine tuin te halen. Af en toe vergeet je echt waar je bent tijdens het spelen omdat de spelwereld zo episch en mooi is.
Net als de insecten en spinnen die de wereld bevolken. Ken je dat gevoel als je aan luizen denkt en je hoofd meteen begint te jeuken? Dat had ik de hele tijd tijdens het spelen, omdat de griezelige beestjes er zo levensecht uitzien en handelen. Daarom overtuigde Grounded me ondanks het gebrek aan een verhaal en kijk ik ernaar uit om nog vele uren in mijn tuin te avonturieren. Misschien kan ik het op een dag eindelijk opnemen tegen de boze wolfspin.
