Thomas speelt Outriders met zijn vriendin en vindt het heerlijk sukkelig. Hij is er zeker van dat het spel alleen voor hem bestaat.
Net als mensen in vrijwel elke andere baan, heb ik dagen dat ik spijt heb van mijn beroepskeuze. Bijvoorbeeld als ik tegen mijn wil naar Minental wordt gestuurd. Als ontwikkelaars verkeerde builds sturen en ik daardoor spellen dubbel moet testen.
Of wanneer ik een of andere co-op shooter moet spelen met willekeurige journalisten en YouTubers voor de officiële release. Alles kan niet altijd perfect gaan. Als werk zo verschrikkelijk geweldig was, zou je mensen niet hoeven overhalen om het met geld te doen.
Daarom heb ik af en toe spelletjes nodig om me eraan te herinneren waarom ik me vrijwillig elke dag en de meeste weekenden met dit spul bezighoud in plaats van gewoon ergens een hondentrimmer te worden. Spelletjes zoals Outriders.
Toen Outriders 2021 uitkwam, liet ik het liggen omdat er nog problemen waren met multiplayer, lag en balancing, en omdat het me net iets te duur was gezien de gemengde recensies. Ondertussen loopt Outriders goed en is goedkoper dan sokken.
Ik installeerde het begin deze week voor de lol en wilde het even spelen. Nu kan ik er dagenlang niet onderuit en heb ik ook Claire, mijn aanstaande, meegesleurd in de heerlijk deprimerende wereld van Enoch. Wat een geweldige reis!
Niet echt mijn genre
Outriders is een loot shooter. Ik vind de meeste spellen in dit genre nogal saai. Geef de schuld aan die vreselijke Borderlands. Het werkt gewoon op mijn zenuwen wanneer elke verslagen vijandelijke golf explodeert in een regen van buit van 38 miljard wapens en ik meer tijd doorbreng in het inventarisvenster dan met mijn vijanden te vechten.
Outriders lost dit probleem heel gemakkelijk op door buit in hanteerbare hoeveelheden te droppen en me te laten zien voordat ik het oppak of het al dan niet beter is dan de spullen die ik droeg. Ik kan dan kiezen om het met een druk op de knop aan te trekken, het in mijn zakken te stoppen of het uit elkaar te halen voor grondstoffen zonder het spel te hoeven onderbreken en naar de inventaris te staren.
De game flow is geweldig. Ik schiet vijanden weg met de pump shotgun, en ze spatten volledig overdreven uiteen en vliegen in stukken alle kanten op. De actie ziet er ongelooflijk cool uit, want Outriders doet dingen die ik nog nooit in een ander spel heb gezien: Claire, als huurmoordenaar, teleporteert over het slagveld, zet hordes vijanden in slow motion met behulp van speciale vaardigheden en pelt vervolgens het vlees van hun botten. Soldaten, monsters, wilde wezens, alles om ons heen verandert in schreeuwende skeletten.
Een paar schieten nog rond, sommigen proberen in paniek te vluchten. Als vernietiger sla ik er middenin. Ze exploderen, hun botten drijven langzaam rondom ons weg. Het ziet er bijna gescript uit, als een van die filmtrailers waar de camera in slow-motion rond de actie draait. We zijn onstuitbaar, overweldigend, bijna superhelden, behalve dat onze personages zich duidelijk al lang nergens meer om bekommeren.
Maximum Edgy
Ik hou van het verhaal en de vreselijk donkere setting van dit spel. In de saaie, clichématige opening van Outriders worden we geconfronteerd met een oude veteraan die als een soort gidsfiguur door het spel lijkt te worden geleid.
Hij heeft de leiding over onze eerste reis door de buitenaardse wereld van Enoch. Hij kent de score. Tien minuten later, in een cutscène, wordt hij gewoon weggehaald, bijna terloops, en komt nooit meer terug.
Een paar missies later moeten we de leider van één of andere bende doden, die dan onverwachts ook sterft in een cutscène. Het spelerspersonage klaagt daar zelfs over omdat hij de perfecte spreuk op zijn lippen had en hem nu niet meer kan opzeggen.
Enoch is waarschijnlijk de meest brute spelwereld die ik ooit in een shooter heb gezien. Vijanden, bondgenoten en zelfs bazen sterven vaak abrupt en verrassend. De hoofdpersoon gruwt hier aanvankelijk van, maar becommentarieert dergelijke gebeurtenissen later alleen met uitspraken als: “Fuck, serieus?”.
Na verloop van tijd worden we zelf ijskoude moordenaars. Sommige gangsters en bandieten smeken in cutscenes om genade, willen hun daden uitleggen en rechtvaardigen, maar de hoofdpersoon luistert niet meer, is niet geïnteresseerd in enige uitleg, schiet ze zonder aarzelen neer. Geen genade, geen medelijden, geen berouw. En ze verdienen het allemaal.
Diepe zwarte geschiedenis
Ik weet niet wie het verhaal over Outriders heeft geschreven, maar ik wil die persoon een knuffel geven en vragen: “Jongen, wie heeft je zo vreselijk gekwetst? Is alles in orde thuis?”
” />
Een oude man vraagt ons de weg te schieten naar zijn vervallen huis omdat hij alles waar hij om geeft daar heeft moeten achterlaten. Als we hem dit plezier doen, vinden we de graven van zijn vrouw en dochters, die werden gedood door een boze lynchpartij. Daar wilde hij naar terug.
Een andere klant vraagt ons een zorgpakket te bezorgen bij een strijder in de wildernis. Zij stuurt de pakjes zogenaamd door naar zijn dochter en stuurt hem in ruil daarvoor de brieven van de jonge vrouw. Uiteindelijk blijkt dat de dochter al lang dood is, zijn contactpersoon houdt de pakjes en schrijft de brieven gewoon zelf om de oude man tevreden te houden.
Iedereen liegt, bedriegt, belazert en loopt over lijken. Elk personage waar je om geeft wordt voor je neus vermoord, of blijkt vroeg of laat een engerd te zijn. En zal brutaal vermoord worden voor je ogen.
De speler wordt het uiteindelijk zat en ruimt gewoon op. “Het is niet wat je denkt! Ik ben geen monster, ik kan alles uitleggen-” BAM! De meeste protagonisten van videospellen zijn stralende helden, die altijd barmhartigheid tonen, zich gedragen als lichtende voorbeelden. De hoofdpersoon in Outriders lijkt in vergelijking daarmee vaak ijskoud en straalt een zekere Tarantino-coolheid uit. Dat hoeft van mij niet voortaan in elk spel, maar hier is het verfrissend, onuitgegeven en verhoogt het mijn spelplezier enorm. Soms doet het spel me denken aan “Mad Max” of “Escape from New York” met zijn eindtijdhelden en -schurken.
Helaas komt zelfs het beste verhaal uiteindelijk tot een einde. Toch blijven we Outriders spelen, al was het maar omdat de uitbreiding Worldslayer eindeloze uren end-game content biedt. Maar we hebben ook gewoon plezier in het sleutelen aan onze personages.
Mods voor pantsers veranderen en versterken het effect van klassevaardigheden en maken nieuwe manieren van spelen mogelijk, vergelijkbaar met bepaalde legendarische items en pantsersets in Diablo 3. Een gemodificeerd wapen achtervolgt vijanden met blikseminslagen, creëert mijnenvelden bij kritieke treffers of zuigt gezondheidspunten weg.
Over levenspunten gesproken: In plaats van banale genezing met een simpele druk op de knop zoals in zoveel andere spellen, regenereren de helden in Outriders hun leven alleen door actieve gevechten. Ik speel een destroyer en krijg alleen genezing als ik actief vijanden op hun bek sla of van dichtbij met de shotgun neerschiet. Dit bepaalt ook het verloop van het spel.
Bovendien zijn er talentenbomen die kunnen worden gebruikt om de taaiheid, de schade aan wapens of de kracht van de klassenvaardigheden te verhogen. In een uitbreiding zullen meer gespecialiseerde bomen en een soort paragon-systeem zoals in Diablo 3 worden toegevoegd, waardoor langetermijnspelers wat extra passieve bonussen krijgen.
Dit alles maakt verschillende speelstijlen en individualisering van de helden mogelijk, maar wordt nooit zo complex dat je urenlang je hersenen moet pijnigen over de juiste verdeling van de punten. Voor een schutter vind ik dit systeem erg prettig: ik heb genoeg controle over de sterke en zwakke punten van mijn personages, maar ik hoef geen uren te plannen of wiki”s te bestuderen om goed geïnformeerde beslissingen te nemen over de ontwikkeling van mijn personages.
Koop en ga
Outriders is geen dienstspel, vereist geen lidmaatschap of speciale accounts en heeft geen cosmeticawinkel. Oké, de Worldslayer uitbreiding was niet goedkoop, maar daarmee heb je het complete spel en alles wat erbij hoort.
Je kunt het verhaal in ruim 15 uur uitspelen. Als je dan zin hebt, kun je expedities, herhaalbare missies en alle inhoud in het algemeen blijven spelen en ervaring, personage-upgrades en nieuwe uitrusting blijven farmen en gedurende enkele uren steeds krachtiger worden. Nogmaals, het is een soort Diablo 3 met wapens.
Het is jammer dat het spel nogal een (commerciële flop) was. Blijkbaar heeft de release de productiekosten niet terugverdiend en geen winst opgeleverd, de gebruikersbeoordelingen zijn minder dan enthousiast, wat voor mij vanuit het huidige perspectief en als laatkomer een beetje moeilijk te begrijpen is.
Blijkbaar waren er in het begin grote problemen met de technologie en werd de vooruitgang in het slechtste geval volledig geschrapt. Oké, met zulke moeilijkheden zou ik waarschijnlijk ook geen zin meer hebben, dat verpest het plezier van het spelenWolcenvoor mij al helemaal. Wat jammer! In zijn huidige staat speelt het heel goed, vooral als je één of twee vrienden bij de hand hebt. Maar goed – ik blijf er plezier aan beleven, ook zonder een grote gemeenschap!
