De tweede DLC voor Pathfinder: Wrath of the Righteous denkt in een heel andere richting dan het hoofdspel. We speelden binnen.
Als het erom gaat een beproefd spelconcept te nemen en het aan de mensen te brengen in de vorm van een nieuw spel, is innovatie niet altijd gemakkelijk. Pathfinder: Wrath of the Righteous verschilde van zijn directe voorganger Kingmaker vooral omdat het naast de normale klassen ook zogenaamde Legendary Paths introduceerde.
Deze legendepaden zijn de reden van onze macht in dit zeer complexe rollenspel. Want onze held of heldin moet het opnemen tegen demonenheren die bijna goddelijke krachten bezitten. Bijgevolg moet de hele heldenpartij in staat zijn een gelijkaardig niveau te bereiken.
Een gevolg van dit idee is ook het scenario van het rollenspel. Het gaat over een massale oorlog tussen kruisvaarders en demonen. Onze partij neemt het op tegen krachten die de hele wereld zouden kunnen verslinden – en zegevieren keer op keer. Dus Wrath of the Righteous vertelt een door en door epische saga.
Maar wat als je geen legendarische krachten had? Wat als jullie meer oorlogsslachtoffers waren dan een acterende partij? Dat is de kant die de tweede DLC Through the Ashes moet laten zien. Ik speelde in de uitbreiding en geef u een eerste indruk die u moet helpen bij uw beslissing om te kopen.
Waarom geen test?
Natuurlijk hadden we Through the Ashes in zijn geheel willen testen, zoals we dat ook met Inevtiable Excess hebben gedaan. Maar dat was nog niet mogelijk met Through the Ashes. We kregen pas heel laat een sleutel, dus ik had niet de tijd om de DLC helemaal uit te spelen.
Maar ik wilde je geen tekst ontzeggen, zodat je tenminste een indeling hebt voor het weekend na vrijlating. Volgende week zou het niet mogelijk zijn geweest om een recensie met een beoordeling te maken, omdat ik op vakantie ga. Daarom kunt u nu een eerste indruk lezen, maar geven we voorlopig geen beoordeling. Maar uitgestelde tests zijn toch een traditie geworden in Pathfinder.
Te zwak voor heldendom
In tegenstelling tot de eerste DLC, Inevitable Excess, gaat Through the Ashes niet verder met het verhaal van je commandant. Je begint de DLC met een compleet nieuwe held en een nieuwe groep metgezellen. Deze groep personages verschilt op drie manieren wezenlijk van de metgezellen van de Kommandant:
(~) No Legendary Powers: Through the Ashes maakt heel bewust korte metten met een van de grootste vernieuwingen van het hoofdspel. In deze DLC zul je geen buitengewone legendakrachten kunnen krijgen. Dit betekent niet alleen dat krachtige vaardigheden verloren gaan (geen dikke beer!), maar er zijn ook geen alternatieve beslissingsopties gekoppeld aan de legendekracht zoals in het hoofdspel
(~) Lage levels: De DLC wordt verondersteld zo’n 10 uur te duren (waarschijnlijk langer) en in deze tijd zal je party niet veel level-ups meemaken. Over het algemeen zal geen enkele held een niveau hoger dan 5 bereiken.
(~) Veel generieke metgezellen: Er zijn slechts twee nieuwe metgezellen in Through the Ashes, maar de grootte van het gezelschap blijft op zes personen. Daarom zullen drie metgezellen (en jouw personage) worden gecreëerd naarmate het verhaal vordert. Net als de huurlingen in het hoofdspel, hebben deze metgezellen geen verhaal. Maar in plaats daarvan bent u volledig vrij om te beslissen welke bekwaamheden ze moeten hebben.
Het concept van de DLC is dat je heldengroep te zwak is voor heldendom. Veel vijanden die je in het parcours tegenkomt, kun je niet met wapengeweld verslaan. Dit varieert natuurlijk naargelang met welke gecreëerde partijleden je rondloopt.
Sommige klassen zijn veel nuttiger dan andere in de level range van de DLC. Zo zijn bijvoorbeeld dierengezellen veel waard en kunnen clerics vaker spreuken uitspreken dan druids.
Om deze groep zwakke beginners toch uit de voeten te laten kunnen, zijn er een paar nieuwe gameplay features toegevoegd.
Een gameplay experiment
Owlcat Games probeert met de DLC’s voor Wrath of the Righteous overduidelijk niet alleen meer te leveren van waar het basisspel in uitblinkt. Dit kan zeer kritisch worden gezien, tenslotte wordt Wrath of the Righteous zeer gewaardeerd en fans willen in principe altijd datgene waarvan zij bewezen hebben te genieten. Met Inevitable Excess heeft de vreugde van het experiment al voor veel teleurstelling gezorgd.
Nu gaat Owlcat Games weer een andere kant op, met een DLC die aanvoelt als het tegenovergestelde van de machtsfantasie van Wrath of the Righteous. In plaats van machtige demonen te verslaan in de strijd, moet je deze keer drastisch heroverwegen.
Sneaking, bijvoorbeeld, speelt een veel grotere rol. Af en toe heb je geen andere keuze dan langs vijanden te rennen. Je mag ook veel vaker de omgeving in je voordeel gebruiken. Je kunt bijvoorbeeld een grote groep zombies voor een rollende boomstam lokken en ze platwalsen. Dit is een interessante nieuwe spelervaring, maar het brengt twee problemen met zich mee:
(~) Sneaken is misschien niet leuk: Ik, bijvoorbeeld, sluip zelden in oldschool RPG’s omdat het voor mij gewoon niet leuk is, het duurt lang en als het niet werkt, ben je meestal op een hele slechte plaats. Maar als je daar geen problemen mee hebt, dan vind je deze nieuwe focus misschien wel leuk. De stillen trekken niet meer aan het kortste eind.
(~) The environment is awkward: Vijanden te slim af zijn met de omgeving klinkt leuk op papier, maar is in de praktijk erg onhandig. Tenminste in de eerste gebieden, de mechanica veroorzaakt meer frustratie dan vreugde. Vijanden zijn daar niet gemakkelijk te lokken en sommige opties, zoals een brandende poel olie, lijken nogal ineffectief. In turn-based mode kun je die mechaniek sowieso vergeten, want je kunt vijanden niet echt op een zinvolle manier naar een plek leiden.
Ook nieuw zijn metgezellen die niet naast je vechten. Het verhaal omvat een groep vluchtelingen die je in veiligheid moet brengen. Sommigen van hen hebben speciale talenten en die kun je gebruiken.
Deze metgezellen kunnen echter ook sterven, gewond raken of sterven aan ziekten. In dat geval zult u deze optie in de toekomst niet meer hebben. Op sommige momenten moet je ook beslissen welke metgezel het meest geschikt is voor welke taak. Nogmaals, dat vind ik echt leuk!
Wie is deze DLC voor?
Ik heb Through the Ashes nog niet helemaal uitgespeeld, dus over sommige punten kan ik nog niet veel zeggen. Bijvoorbeeld hoe de verhalen van de twee nieuwe metgezellen zich zullen ontwikkelen en welke invloed de DLC daadwerkelijk zal hebben op de hoofdgame (want dat is wat het moet doen).
Het belangrijkste is dat Through the Ashes meer nieuwe personages introduceert en een spannender verhaal vertelt dan de eerste DLC. Er zijn hier aangrijpende dilemma’s die me dwingen moeilijke beslissingen te nemen. Zijn er personages die ik achter moet laten? Stuur ik de dappere maar eenhandige handwerksman of de verstandige maar laffe muzikant de duisternis in om op onderzoek uit te gaan?
Dit zijn precies het soort beslissingen die de kern vormen van Through the Ashes. De nieuwe spelmechanismen zijn echter nogal omslachtig en meer dan eens moest ik uit frustratie herladen omdat het plan niet zo goed uitpakte.
Dus als je nog een mooi Pathfinder verhaal wilt beleven, heeft deze DLC alles wat je nodig hebt. Puur qua gameplay kan de DLC het hoofdspel echter niet bijbenen, mede door de lage levelcap.
Voordeel van de redacteur
Ik ben ambivalent. Ik vind het eigenlijk geweldig hoe Owlcat Games zijn DLC’s aanpakt. Omdat ik het leuk vind als ontwikkelingsstudio’s iets durven te doen en niet altijd alleen maar de beproefde formule spelen. Dat is precies wat Owlcat Games hier probeert.
De twee DLC’s bieden een totaal andere spelervaring dan het hoofdspel. Inevitable Excess was gebaseerd op veel puzzels, terwijl het nu draait om verkenning en het gebruik van de omgeving. Beide zijn echter niet het sterkste punt van Pathfinder. Vooral het gebruik van de omgeving speelt niet zo dynamisch als ik had gewild. Vooral omdat ik geen goede mogelijkheden heb om vijanden naar de juiste plaatsen te lokken.
Daarom levert Through the Ashes me tot nu toe veel frustratie op, hoewel ik het meer nuchtere verhaal rond zwakkere helden erg aantrekkelijk vind. De beslissingen zijn ook een spannend onderdeel van de DLC. Ja, qua gameplay is het een ondergeschoven kindje en vaak zelfs irritant – maar Owlcat probeert het gewoon een beetje uit. En uiteindelijk kunnen we van zo’n ervaring profiteren.
