Persona 5 kan RPG-puristen afschrikken met zijn anime uiterlijk, maar het is terecht een van de hoogst gewaardeerde games aller tijden, die je nu eindelijk op de PC kunt ervaren.
Waarom Atlus’ role-playing meesterwerk opgenomen in Game Pass terecht een Steam rating heeft van 97 procent en je aandacht verdient, zelfs als je niet veel anders kan met felgekleurde JRPG’s.
waar Persona 5 over gaat.Persona 5 is oorspronkelijk exclusief uitgebracht voor PlayStation 4 en PlayStation 3 in september 2016, vereist geen kennis van zijn voorgangers, maar mengt net als de andere delen van de serie klassieke JRPG dungeon crawling met een simulatie van het dagelijks leven.
Everyday simulation: Gedurende de helft van de 80 tot 140 uur gameplay, afhankelijk van hoe je speelt, kruip je in de huid van een middelbare scholier die na een voorwaardelijke straf voor mishandeling naar Tokio wordt verscheept en zijn weg moet vinden in een compleet nieuwe omgeving.
Je voert talloze gesprekken, studeert voor, neemt bijbaantjes, bezoekt bioscopen, restaurants of speelhallen en – het belangrijkste – maakt nieuwe vrienden. Naarmate het verhaal vordert, gaan er steeds meer locaties voor je open, en dus steeds meer mogelijkheden om je tijd door te brengen.
Dit is letterlijk bedoeld, want elke actie kost tijd en moet zorgvuldig worden overwogen. Vooral omdat alles wat je doet direct van invloed is op je vijf basiskarakterwaarden: moed, charme, kennis, vriendelijkheid en vaardigheid. En die beïnvloeden niet alleen je kansen op succes in het normale dagelijkse leven van Tokio, maar natuurlijk ook de tweede helft van het spel in Persona 5.
JRPG Dungeon Crawler: Op je allereerste dag in je nieuwe huis installeert zich een mysterieuze app op je mobiele telefoon waarmee je kunt overschakelen naar de donkere kant van Tokio, de zogenaamde Metaverse.
Hier manifesteren de menselijke afgronden van je echte tegenstanders zich in een totaal van acht uiterst gevarieerde geestenpaleizen – grote kerkers vol monsters, geheimen, puzzels en eindbazen.
De psyche van een sadistische sportleraar, die in werkelijkheid zijn leerlingen seksueel intimideert of misbruikt, wordt zo een middeleeuws kasteel compleet met gevangenis en martelkelder in de Metaverse. In de psyche van een kunstvervalser verken je een groteske kunstgalerij, inclusief toegankelijke schilderijen.
Gevechten worden beurtelings en met de gelijknamige Personas uitgevochten – meer dan 200 demonische wezens met een grote verscheidenheid aan vaardigheden die in de Metaverse leven en die je moet verzamelen, in level brengen en zelfs versmelten zoals Pokémon om een kans te maken in de steeds uitdagender wordende gevechten.
Okay, RPG puristen zal ik nu nog meer hebben afgeschrikt met dit ongewone scenario en gameplay. Maar blijf het spel en mij een eerlijke kans geven, ondanks alle scepsis. Want alledaagse simulatie of Pokémon principe: ik zeg nog steeds dat Persona 5 de moeite waard is voor alle (!) fans van rollenspellen.
Ten eerste is er al meer dan genoeg “normaal”, en ten tweede begrijpt Persona 5 beter dan bijna alle andere vertegenwoordigers van het genre van de laatste jaren wat het belangrijkste is in een rollenspel.
Het dramatische verhaal: misbruik, gokverslaving, eenzaamheid, machtsmisbruik, ijdelheid – Persona 5 biedt rijen en rijen zwaarwichtige thema’s zonder zich te laten meeslepen. Ja, zoals elke JRPG, maakt het ook massaal gebruik van het stijlmiddel overdrijving, dat hier perfect bij het spel past door de truc van de metaverse beïnvloed door de menselijke psyche.
Tegelijkertijd neemt het alle hoofdpersonen serieus, niet alleen de hoofdpersonen. Het verhaal verweeft op meesterlijke wijze een grote verscheidenheid aan stijlmiddelen, van flashbacks tot perspectiefwisselingen, en verrast met talloze wendingen. Hoewel het in principe lineair is, ervaar ik het heel individueel en persoonlijk door mijn talloze dagelijkse beslissingen.
De bijna perfecte productie: Behalve misschien God of War kan ik geen enkel spel van de afgelopen jaren bedenken waarbij ik het gevoel heb dat de artistieke visie zo consequent en compromisloos kon worden gerealiseerd als in Persona 5.
Of het nu gaat om de beelden, de soundtrack, het verhaal, het levelontwerp of de menu’s: Alles hier voelt aan alsof het uit één mal is gegoten, en dat van begin tot eind. Zelfs dingen die me eerst irriteren of irriteren zijn na een ogenblik nadenken volkomen logisch. Quest markers zouden me misschien veel dwalen door Tokyo besparen in de eerste uren van het spel, maar ze zouden me ook de illusie ontnemen mijn weg te vinden in een stad die me aanvankelijk onbekend was.
De grandioze flow van het spel: Hoewel, of juist omdat, Persona 5 vaak over banaliteiten gaat, gebeurt er voortdurend iets spannends. De voor het genre kenmerkende rusttijd wordt binnen nauwe grenzen gehouden zonder dat dit ten koste gaat van de ambitie.
De dialogen zijn talrijk, maar komen snel ter zake. Ik beweeg me niet traag door de kerkers, maar razendsnel. En ik navigeer al snel door het aanvankelijk verwarrende Tokio, net zo gemakkelijk als door de duidelijk gestructureerde menu’s.
Maar het zijn de gevechten die me het meest opwinden. Behalve de soms echt epische baasgevechten duren die zelden langer dan een paar minuten, maar toch word ik enorm beloond voor mijn slimme tactiek.
Als ik het gedrag van de vijanden goed lees en de juiste Persona abilities van mijn kant gebruik, rijg ik ondanks de turnstand spectaculaire combo’s aaneen en voel ik me niet alleen waanzinnig slim maar ook waanzinnig machtig.
Elke beslissing heeft gewicht: of het nu gaat om gesprekken, gevechten, Persona-beheer of zelfs vrijetijdsbesteding – alles voelt belangrijk in Persona 5. Het gaat niet zozeer om opvallende dialogen of skill tree beslissingen als in andere role-playing games. In Persona 5 is alles gewoon met alles verbonden.
Afhankelijk van welk boek ik lees of welke film ik zie, beïnvloedt het mijn karakterwaarden anders. Hoe meer tijd ik doorbreng met de ene persoon, hoe minder tijd ik heb voor de andere. En hoe beter ik kan opschieten met één persoon, hoe krachtiger personas ik kan oproepen in de metaverse.
Wat kan de PC-versie van Persona 5 Royal doen?
De Koninklijke editie van Persona 5 kwam oorspronkelijk in 2019 uit voor de PlayStation 4 en is in feite een director’s cut. Het voegt twee nieuwe personages toe die naadloos in het spel passen, evenals een derde schoolsemester met een nieuw verhaal en een extra kerker.
Daarnaast zijn er diverse kleinere optimalisaties die de spelervaring nog ronder maken dan in het origineel. Vuurwapens zijn krachtiger, veel eindbazen zijn herwerkt, je kunt nu een nieuwe grijphaak gebruiken in kerkers en dankzij goed verborgen “wilszaden” kun je je mana vaker aanvullen.
Verreweg de belangrijkste verbetering is echter de Duitse tekst op het scherm die je helpt de Engelse of Japanse stemuitvoer te begrijpen. In de oorspronkelijke Persona 5 waren er alleen Engelse teksten, wat het voor velen onnodig moeilijk of zelfs onmogelijk maakte om toegang te krijgen tot dit JRPG-meesterwerk.
Ook opmerkelijk, want helaas nog steeds niet vanzelfsprekend: de succesvolle PC port. De stijlvolle anime-look heeft in de zes jaar sinds de release niets van zijn charme verloren, draait met een stabiele 60 frames per seconde, zelfs op zwakkere systemen, maar ondersteunt ook 4K met maximaal 120 FPS. Vervelend genoeg moet je het echter doen zonder native Ultrawidescreen ondersteuning.
Maar Persona 5 is ook gemakkelijk te besturen met toetsenbord en muis, je kunt de toetstoewijzing vrij configureren, en het spel past de schermweergave dynamisch aan, mocht je naar de gamepad willen grijpen.
Waarom ik Persona 5 echt aan iedereen aanbeveel
..
Ik ben eigenlijk geen grote anime-fan en werd in mijn RPG-smaak vooral beïnvloed door klassieke westerse RPG’s als Ultima, Lands of Lore, Baldur’s Gate, Gothic of The Witcher. Ik had alleen terloops van de eerste vier Personas gehoord, maar ze nooit gespeeld, en mijn belangstelling voor J-Cultuur is ook zeer beperkt.
Dus eigenlijk de slechtst mogelijke voorwaarden voor een spel als Persona 5, waarin een anime portret naar me grijnst in elke dialoog en waarin een kat verandert in een bus waarmee ik instap door een demonische versie van de Tokyo metro tunnels.
Normaal gesproken neem ik ook bewust de tijd met monumentale role-playing epics. Toch heb ik Persona 5 in een roes uitgespeeld en alles wat dit meesterwerk te bieden heeft in mijn 140 uur geabsorbeerd. Ik wilde gewoon elke avond dieper in deze fascinerende wereld duiken, erachter komen wat er gebeurd was met de personages waar ik dol op was geworden, nieuwe gevechtsstrategieën vrijspelen en ze meteen uitproberen.
Ja, je kat kan in een bus veranderen. Persona 5 is vaak behoorlijk absurd, zelfs naar JRPG-normen, maar neemt jou en vooral zijn personages veel serieuzer dan de meeste van de normale genreconcurrentie.)” src=”https://www.global-esports.news/wp-content/uploads/2022/10/Yes-your-cat-can-turn-into-a-bus.jpg” width=”1024″ height=”576″ /☻
Ik weet het zeker: als je ook maar een beetje hart hebt voor rollenspellen buiten de gebaande paden en openstaat voor ongewone scenario’s, zul je je prima vermaken met Persona 5. Of het de volle prijs van 60 euro waard is om mij te vertrouwen en in het koude JRPG-water te springen is natuurlijk aan jou om te beslissen.Persona 5 Royal maakt echter ook deel uit van de Game Pass. Dus als je al een abonnement hebt, heb je niets te verliezen behalve een paar uur van je vrije tijd.
Conclusie van de redacteur
Toen Persona 5 in maart 2017 uitkwam, wilde ik eigenlijk alleen uit nieuwsgierigheid een snelle blik werpen omdat ik tegelijkertijd Horizon: Zero Dawn, Mass Effect: Andromeda en Zelda: Breath of the Wild al in mijn agenda had staan. Het was toen een vrij sensationele release maand.
En het spreekt boekdelen voor de kwaliteit van Persona 5 dat al die westerse kaskrakers moesten pauzeren terwijl ik steeds dieper wegzakte in de fascinerende wereld van Tokio.
Persona 5 is een van die zeldzame gevallen van serendipiteit waarbij het ene radertje echt perfect samengaat met het andere – of het nu gaat om het verhaal, het personageontwerp, het dungeonontwerp of het gevechtssysteem. Dit alles is nog net zo waar als vijf jaar geleden, en de stijlvolle anime-look heeft niets van zijn charme verloren.
De Royal Edition poetst de laatste ruwe kantjes van dit meesterwerk weg met verstandige optimalisaties, en ook de PC-port is absoluut helder. Iedereen die Persona 5 tot nu toe heeft gemist moet het nu uiterlijk een kans geven.
