Wat is er ooit gebeurd met de eens zo glorieuze gamereeks? Meer dan tien jaar zonder een nieuw vervolg ligt Prince of Persia onder het stof en niet alleen vanwege al het zand. De remake van Sands of Time laat lang op zich wachten en in plaats van de prins zelf te spelen, zoals gewoonlijk, is hij nu ontvoerd in The Lost Crown! En het ziet er zo kleurrijk en vol effecten uit dat fans nu al onvoorstelbaar teleurgesteld zijn.
Toch ligt er in het hart van The Lost Crown een ijzersterk spel dat velen nooit zullen beleven vanwege de vooroordelen!
Ik heb Prince of Persia: The Lost Crown uitgebreid mogen spelen. Ubisoft nodigde me uit naar het zuidelijke klimaat van Frankrijk om een eerste gameplay-impressie te krijgen. Een paar uur gameplay later kan ik je vertellen wat de Metroidvania te bieden heeft en of het overtuigend is. Spoilers: Meer dan je waarschijnlijk vermoedt.
Inhoudsopgave
Weg met de prins
Ik begin met het meest voor de hand liggende: het hoofdpersonage! Voor het eerst speel je niet de gelijknamige Prince of Persia (nou ja, in PoP uit 2008 was je strikt genomen ook geen echte prins), maar een jonge krijger genaamd Sargon. Hij behoort tot de Immortals, een Perzische elitetroep die blijkbaar niet veel waarde hecht aan teamspel. Meteen in het begin staat Sargon er alleen voor, zijn strijdmakkers willen gewoon niets met hem te maken hebben. Ik kan nog niet zeggen hoe relevant ze later in het spel zullen worden.
Sargon onderscheidt zich vooral door zijn uiterlijk: Undercut, oorbellen en donkere eyeliner zorgen ervoor dat hij er meer uitziet als het provocerende lid van een boyband dan als een gevreesde krijger. Zijn uiterlijk is ook belangrijk voor hem in de strijd; hij laat constant zien hoe cool hij is in effectrijke animaties. Deze mix van stijlen uit Fortnite, anime en Perzische setting spreekt op zijn zachtst gezegd geen grote doelgroep aan, wat goed te zien is aan de immense negatieve reacties op de eerste trailer.
Objectief gezien is de stijl echter zeker niet slecht of goedkoop. Met zijn mooie animaties en cinematics wist The Lost Crown zelfs mij vrij snel voor zich te winnen, ook al kon ik in het begin niet veel met de stijl.
Als je ook teleurgesteld bent door de hiphopmuziek in de trailer, kan ik je het groene licht geven: In de game wordt de actie begeleid door de stukken van een Iraanse artiest die een soundtrack heeft samengesteld die het luisteren meer dan waard is met een mix van traditionele instrumenten en moderne muziek (niet zo “modern” als in de trailer).
De persoonlijkheid van Sargon is net als de rest van het verhaal gebleven tijdens het spelen: bleek en nauwelijks het vermelden waard. Het verhaal sluit niet aan bij eerdere titels, maar er is wel wat achtergrondinformatie. Af en toe zijn er stenen tabletten met verhalen over een vroegere koning. Maar ze kunnen nauwelijks oninteressanter zijn en vertragen het spelverloop alleen maar onnodig – maar ze kunnen natuurlijk ook genegeerd worden.
Saai verhaal, weinig aansprekende stijl, teleurstellend hoofdpersonage. Als je je afvraagt wanneer het goede deel komt, dan is het nu tijd. De gameplay in The Lost Crown is erg leuk.
Gameplay
Ik mocht verschillende omgevingen verkennen, allerlei vijanden in stukken hakken, het opnemen tegen drie eindbazen en slim parkour-sequenties overwinnen. Maar één ding tegelijk.
-
Klimmen:De parkour-passages spelen intuïtief en Sargon bestuurt heel precies. Deze secties zijn niet bijzonder uitdagend, zoals bijvoorbeeld in Super Meat Boy, maar dat kan veranderen naarmate het spel vordert.
- Vijanden:Sargon komt een grote verscheidenheid aan types tegen – of het nu de klassieke zombie, boswezens of een blinde reus is die me met één klap naar de gevangenis kan sturen – dit is waar het gevarieerd wordt.
- Boss-tegenstanders:Tijdens mijn speelsessie stonden drie head smashers me in de weg. In het begin beet ik vaker in het stof, maar hoe meer ik me de vaardigheden van Sargon eigen maakte, hoe sneller ik ze kon afmaken.
Vijanden:
Sargons vaardigheden
Op het eerste gezicht zijn de aanvalsopties erg beperkt: De ene knop sabelt Sargon met de zwaarden, de andere pakt de pijl en boog.
Na verloop van tijd heb ik echter geleerd om gebruik te maken van deze vrij beperkte keuze. Met een opgeladen pijl kan Sargon bijvoorbeeld een grote bal afschieten die als een boemerang naar hem terugkeert. Maar als ik dan mijn eigen kogel op het juiste moment blokkeer, vliegt hij nog een rondje – dit kan een paar keer herhaald worden en is verrassend leuk.
Het feit dat het blokkeren een beetje getraind wordt, doet ook zeker geen pijn: wie dit mechanisme onder de knie heeft, zal immers zelden voor uitdagingen komen te staan. Bijna elke aanval van een tegenstander kan in je eigen voordeel worden gebruikt: Bij standaardaanvallen verlamt het de aanvaller; als de ogen geel oplichten, is zelfs een bijzonder krachtige tegenaanval mogelijk. Alleen voor aanvallen met rode ogen moet Sargon veiligheid zoeken.
Naast al het gebruikelijke heeft Sargon nog één vaardigheid waardoor The Lost Crown aanvoelt als Prince of Persia: tijdreizen! De heethoofd kan niet de hele tijd terugdraaien, maar hij kan zichzelf wel terug teleporteren naar waar hij ooit stond. In parkoursecties komt dit mechanisme af en toe goed van pas. In latere delen zou de vaardigheid ook nodig zijn voor sommige puzzels. In gevechten kon het kleine tijdreizen me echter geen noemenswaardig voordeel opleveren, alleen bij bepaalde soorten vijanden kan het op een half nuttige manier worden gebruikt.
Er kan een klein voordeel worden behaald met amuletten. Afhankelijk van welke we uitrusten tijdens ons avontuur, geven ze ons verschillende buffs. Ze geven je bijvoorbeeld een nieuw aanvalspatroon, genezing door succesvol pareren of meer aanvalskracht.
De spelwereld
Prince of Persia: The Lost Crown is door en door een Metroidvania. De wereld is een enorm labyrint met verschillende paden, waarvan sommige nog niet direct geopend kunnen worden. Maar om het voorheen onbereikbare pad niet te vergeten, kan er in de game een screenshot van de plek worden gemaakt en aan de kaart worden gehangen. Zo kan ik altijd controleren waarom ik niet door de gang ben gegaan in plaats van terug te moeten gaan naar de plek in kwestie.
VanJanuari 18, 2024Prince of Persia: The Lost Crown zou zowel voor de PC als voor last- en current-gen consoles beschikbaar moeten zijn.
Editor’s Verdict
Het doet bijna pijn om de negatieve meningen over de eerste trailer te zien. Want ja, ik kan jullie allemaal begrijpen. Ik verwachtte ook geen grote anime-effecten en een pseudo-coole onbekende toen ik naar Montpellier ging. De muziek van de trailer maakt het er dan ook niet beter op.
Met een beetje tijd raakte ik echter niet alleen gewend aan de stijl, ik heb ook echt genoten van de uren speelplezier door de geweldige gameplay! Het personage speelt lekker precies, de hitfeedback is geweldig en de eindbazen zijn erg leuk. The Lost Crown vindt het genre zeker niet opnieuw uit, maar doet meer dan behoorlijk zijn best om het bekende in een nieuw jasje te steken!
