Ruimtegevechten en Jedi klinken Star Wars-fans geweldig in de oren – maar alleen als ontwikkelaar Quantic Dream eindelijk een paar nieuwe gameplaytrucjes leert voor Eclipse.
Ik hou van Star Wars. Voor mij is Star Wars nog steeds een nieuwe fascinatie die ik nu pas, lang nadat ik de films heb gezien, echt aan het ontdekken ben via strips, boeken, series en games. Ik ben des te blijer dat uitgerekend één van mijn favoriete ontwikkelaars iets mag bijdragen, nu de licentie niet meer alleen bij EA ligt.
Quantic Dream is een Star Wars spel aan het maken. Na Heavy Rain, Beyond: Two Souls of Detroit: Become Human kun je al heel duidelijk concluderen wat dat betekent: verschillende helden en hun paden, lastige verhaalbeslissingen en quick time events die korte reactietijden afstraffen met vergelijkbare gevolgen als de verkeerde woordkeuze in een dialoog.
Ik hou eigenlijk wel van dit soort avonturenspelletjes – zelfs als ze me alleen maar aan de keiharde gevolgen doen denken zoals Telltale doet. Een verhaal kan veel baat hebben bij mijn hulp om het vorm te geven. De afstand smelt en alles voelt persoonlijker. Voor Star Wars Eclipse zou ik echter nog steeds willen dat Quantic Dream eindelijk een paar nieuwe trucjes zou leren en me de belangrijkste verhaalmomenten liever via de gameplay zou laten beleven. Omdat ik betwijfel of met hun stijl tot nu toe, echte Star Wars gevoelens naar boven komen – hoe fancy Eclipse ook wordt.
Vingerkramp in plaats van lichtzwaard gevecht.
Quantic Dream weet hoe je alledaagse momenten interactief maakt. Natuurlijk kun je lachen om het feit dat ik in Heavy Rain eerst een douche neem, mijn tanden poets of me aankleed, terwijl ik in Detroit: Become Human plichtsgetrouw opruim en schoonmaak als een huis android. Niets van dit alles is veeleisend of dramatisch, maar deze banale activiteiten worden zo direct gecontroleerd dat de virtuele wereld werkelijk tastbaar wordt.
In lastige situaties slaat dit echter om in het tegendeel: plotseling moet ik letterlijk mijn vingers in de knoop leggen, achtereenvolgens talloze verschillende knoppen of toetsen selecteren, ze tegelijkertijd ingedrukt houden en snel hameren om te voorkomen dat mijn spelpersonage in de schrootpers belandt of tegen het tegemoetkomende verkeer oprijdt. Het aantal handkrampen bereikt vaak een niveau dat vergelijkbaar is met mijn stressniveau en er blijft niet veel over van de ervaring van de spelwereld van dichtbij. De snelle gebeurtenissen vergen zo veel concentratie en bliksemsnelle reacties dat het gevoel dat je er middenin zit verloren gaat.
Dit is precies wat een groot probleem kan worden met Star Wars. Tenminste als de trailer doet wat hij belooft. Er is een constant gesis, gezoem en gebonk wanneer lichtzwaarden in elegante duels botsen of ruimteschepen laserkogels afvuren. Ik wil dit alles uit de eerste hand meemaken, ik wil erbij zijn, maar ik wil niet onrustig voor de computer of de TV zitten met mijn ogen heen en weer te flikkeren tussen het scherm en de controller of het toetsenbord omdat ik de invoer niet wil verknoeien. Dan is alle drama verloren, net als de aangename tinteling die bij zulke klassieke Star Wars-momenten in de bioscoop hoort.
Star Wars heeft impact
Als Quantic Dream dit niet voor elkaar krijgt met Eclipse, halen ze de wind uit de zeilen van wat de beste momenten zouden moeten zijn. Stel je een Jedi-duel voor waarin je verwoed knoppencombinaties moet aantikken om klappen op te vangen, en vergelijk dat met de dodelijke precisie van het vechtsysteem in Star Wars Jedi: Fallen Order.
Het was slim van Respawn om een voorbeeld te nemen aan Dark Souls en Sekiro, die bekend staan om hun zweterige melee duels waarbij elke stoot raak moet zijn. Ik had dus echt het gevoel dat ik een laserblad met gewicht hanteerde dat zwaardslagen kan pareren en zelfs projectielen kan afketsen. Parallel daaraan trilt de Kracht door mijn vingers en brengt tegenstanders op hun knieën in rijen. Dit zorgt ook voor zwaarte en nabijheid omdat de ontwikkelaars ruimte laten voor elke beweging en elke actie in plaats van me te overstelpen met talloze QTE’s. Zij creëren slechts spanning in een starre situatie waarin ik slechts minimaal mag ingrijpen.
Hetzelfde geldt voor de ruimtegevechten: Ik wil mijn schip langs een ander kunnen schrapen zoals in Star Wars: Battlefront 2, bliksemsnel draaien, door nauwe tunnels spiraliseren en met alle kanonnen vuren alvorens een knipoog voor de impact weg te draaien. Meestal werkt dit niet voor mij, maar hé, oefening baart kunst en mijn falen hier hangt tenminste niet af van de vraag of ik de Q-knop snel genoeg vind.
Quantic Dream hoeft zijn wortels ook niet helemaal te verloochenen. Voor mij kan Eclipse vooral een avonturenervaring zijn die inspeelt op de sterke punten van de ontwikkelaars qua verhaal en personages. Maar actieaccenten met intense Star Wars-sensaties zouden het spel naar een niveau kunnen tillen dat een Detroit of Heavy Rain zelfs op zijn beste momenten ontzegd wordt. Toch kan Eclips leren van de sterke punten van die wedstrijden.
Accusaties tegen Quantic Dreams:
Ontwikkelaar Quantic Dream wordt er sinds 2017 herhaaldelijk van beschuldigd een giftige werkomgeving te koesteren. In verschillende journalistieke publicaties worden getuigenissen aangehaald van ex-werknemers die klagen over problematische werkdruk, knettercultuur, en seksistisch en racistisch gedrag. Het debat leidde tot een jarenlange juridische strijd die voortduurde tot in 2021.
De ware kracht van de ontwikkelaar
Met een beetje meer spel in de interactieve film is Quantic Dream voor mij zeker een goede keuze voor Eclipse. Want wat de ontwikkelaar heel goed doet, past ook heel goed bij Star Wars: ik beleef elk verhaal vanuit totaal verschillende gezichtspunten. Ik kan een geheim agent zijn die op een moordenaar jaagt, een journalist die onderzoek doet of de vader van een vermiste jongen. Ik kruip in de huid van een androïde die van vrijheid begint te dromen of een robotcollega controleert die, aan de kant van de politie, juist dat moet voorkomen.
Dit vult de verhaallijnen met leven en talloze spannende perspectieven en vragen die ik mezelf nooit zou hebben gesteld met maar één held. Ik leer alle kanten kennen, begrijpen en uiteindelijk liefhebben. Dit biedt een perfect sjabloon voor Star Wars, waar ik smokkelaars met blasters in de aanslag kan begeleiden, maar evenzeer gezagsgetrouwe Jedi op het toppunt van hun macht, waaghals-sterrenschippiloten, vertegenwoordigers van nauwelijks verlichte buitenaardse rassen, of zelfs gewone mensen die worstelen om te overleven op een of andere planeet en bij toeval geconfronteerd worden met de repercussies van mijn daden in een heel andere rol.
Dit is waar Quantic Dream schittert, en dit is precies wat de grote kracht van Eclipse kan worden, als de ontwikkelaars de moed tonen om er niet alleen op te vertrouwen.
