Het is geen geheim dat ik tot nu toe niet echt naar Saints Row heb uitgekeken. Zeker, de reboot was onvermijdelijk voor de serie en een terugkeer naar de gangster roots is iets wat ik verwelkom. Maar afgezien van de fantastische character editor, lieten de gameplay, de graphics en de nieuwe character constellatie me schokkend koud. Ik was dan ook sceptisch over de vraag of het open-wereldspel, dat op 23 augustus 2022 uitkomt, überhaupt iets zou kunnen worden.
Nu heb ik Saints Row voor het eerst in levende lijve kunnen spelen en ik kan met vreugde aankondigen: Ik had het mis. De reboot is misschien niet vlekkeloos, maar hij heeft zeker een niet te onderschatten leuk potentieel. In de volgende preview vat ik samen wat ik wel en niet goed vond aan Saints Row tijdens mijn drie uur durende playthrough.
Wat ik denk van Saints Row na het spelen ervan
Inhoudsopgave
The Story
Volition zet alles weer op zijn kop met de nieuwe Saints Row.Deze keer is er geen wereld, universum of hel om te redden, in plaats daarvan is het gewoon een kwestie van opnieuw de controle over een stad te grijpen als bendeleider. En dat is precies wat Volition heeft gedaan op zijn gebruikelijke onderhoudende manier en tegelijkertijd met veel humor en charme – althans voor zover ik kan beoordelen op basis van een handvol eerste hoofdmissies.
Weinig tot geen gags gaan onder de gordel.In mijn ogen een verfrissende en broodnodige afwisseling, dit soort Saints Row-typische humor was al lang versleten tegenGat out of Hellop zijn laatst. In plaats daarvan vertrouwt de reboot nu op veel situationele komedie en geestige dialogen die me zo niet aan het lachen, dan toch aan het glimlachen maakten.
Tegelijkertijd vindt Saints Row het wiel niet opnieuw uit maar keert ook terug naar vertrouwde patronen – althans wat protagonisten en antagonisten betreft. Zo lijken de vijandelijke Los Pantheros op de Luchadores uitSaints Row: The Thirdof de Brotherhood uitSaints Row 2. De Idols daarentegen doen sterk denken aan de Deckers, die ik in deel 3 ook al door elkaar heb mogen halen.
Dit lijkt misschien een beetje ongeïnspireerd, maar zou juist daarom een snaar kunnen raken bij veteraan Saints Row fans. Volition wil immers niet alleen zijn vertrouwde spelersbasis prikkelen, maar ook geheel nieuwe klanten aantrekken. Een gedurfde prestatie, die waarschijnlijk heeft geleid tot de identiteitscrisis van Saints Row, onder andere!
Het enige grote knelpunt: In het verhaal van Saints Row zijn de Boss, Kevin, Neenah en Eli vanaf het begin bevriend met elkaar. Hoe zij elkaar leren kennen, met elkaar verbroederen en zoiets als een kleine familie worden, kom ik niet te weten, althans niet in de eerste uren van het spel. Om te laten zien hoe goed de nieuwe heiligen met elkaar bevriend zijn, wordt de hele tijd benadrukt hoe goed de heiligen met elkaar bevriend zijn. En dat werkt helemaal niet zo goed, het lijkt nogal geforceerd en niet erg authentiek.
Of dit in het verdere verloop van het spel in de vorm van flashbacks nader zal worden toegelicht, kan ik op dit moment niet beoordelen. In plaats van mij voor bestaande feiten en opstellingen te plaatsen, was het misschien zinvoller geweest om mijn bendeleden beetje bij beetje te leren kennen – net zoals dat in de voorgangers briljant werkte.
The Gameplay
Mijn eerste indruk van de gameplay van Saints Row bedroog me niet. Qua gameplay onderscheidt het nieuwste deel zich eigenlijk maar in beperkte mate van zijn voorgangers. Er is geen dekkingsysteem en ik ren rond onder een hagel van kogels als een geschrokken kip. In het begin was ik gedesillusioneerd door dit, want ik had zeker meer verwacht bijna tien jaar na Saints Row 3.
Maar toen ik het spel speelde, realiseerde ik me dat zelfs zonder een revolutie in de gameplay, Saints Row een hel van een hoop plezier is. In plaats daarvan is er een evolutie en is de gameplay merkbaar in detail verbeterd. Ik ben bijvoorbeeld veel wendbaarder en behendiger in mijn bewegingen, kan uitwijkrollen gebruiken om uit de vuurlinie van de vijand te komen en kan mijnen of rookbommen gooien met nieuwe, vrij te spelen speciale vaardigheden.
Ook meer vijandelijke types die op verschillende manieren verschijnen, vergen dynamische heroverweging. Dit is niet supercomplex – sommige tegenstanders blokkeren bijvoorbeeld vuur en moeten worden gemanoeuvreerd – maar het maakt de gameplay merkbaar losser.
Cars and motorbikes still control in the usual arcadey way, natuurlijk streeft Saints Row niet een realistische claim na zoals bijvoorbeeld GTA 5. Anderzijds sturen met name aangepaste voertuigen veel preciezer en niet meer als een stuk boter in een koekenpan. Bovendien kan ik nu naar links en rechts uitwijken om mijn achtervolgers te rammen en van hen af te komen. De over-the-top physics zijn nog leuker, bijvoorbeeld wanneer ik politieauto”s met gemak in een vuurbal laat uitbarsten.
Het enige waar ik tijdens mijn speelsessie niet echt grip op kreeg, was het nieuwe zelfherstellende systeem. Ik moet mijn vijanden uit balans schieten of ze in elkaar slaan en op de knieën dwingen met een finisher om mijn levensbalk weer aan te vullen. Vergelijkbaar met Doom, wordt dit verondersteld agressieve actie te belonen. Maar tot nu toe leek het willekeurig en onvoorspelbaar voor mij wanneer een tegenstander begint te struikelen.
The Open World
De spelwereld van Saints Row is werkelijk tot de nok toe gevuld met activiteiten Verzamelobjecten, nevenmissies of gewoon bezigheidstherapieën zijn bij elke bocht te vinden. Van een wingsuit-uitdaging tot moordopdrachten en helikopterdiefstallen, ik heb vanaf het begin een bonte mix van activiteiten tot mijn beschikking die niet gierig zijn met beloningen in de vorm van geld en ervaringspunten.
Dit is dubbel motiverend naast zijn gameplaypotentieel, Saints Row biedt in de eerste speeluren een hele reeks kleren, wapens, auto”s en aanpassingsopties die hongerig zijn naar mijn in-game valuta. Het zal echter spannend zijn om te zien hoe leuk en gevarieerd dit op de lange termijn zal blijken te zijn. Maar als de kleurrijke mix in de latere uren van het spel wordt gehandhaafd, ben ik in dit opzicht vrij optimistisch.
De een of andere geïnteresseerde spelfan moet echter voorbereid zijn op het feit dat je zeker een kaart vol pictogrammen kunt verwachten om af te werken. En of de open wereld los daarvan ook iets te ontdekken heeft, kan ik op dit moment nog niet beoordelen.
In mijn beperkte tijd met Saints Row liet ik me van missie naar missie leiden door de wayfinding, afgezien van wat vuurwerk dat onderweg door NPC”s werd afgestoken, heb ik niet echt iets noemenswaardigs opgemerkt. Dat zou duidelijk te weinig zijn voor het uiteindelijke spel, het zou de spelwereld vrij levenloos en statisch doen aanvoelen. Wacht en zie.
The Graphic
Visueel, Saints Row laat me niet van mijn sokken lopen Het spel ziet er in principe oké uit, dus niet echt slecht en ook niet echt goed. De gezichtsanimaties zijn rudimentair en dienen hun doel, terwijl de spelwereld zelf een solide en weinig opwindende indruk maakt.
De verziendheid is echter teleurstellend, want objecten verder weg in mijn preview-versie vertoonden onaantrekkelijke randflikkeringen, die Volition hopelijk onder controle krijgt bij de release. Als je veel waarde hecht aan graphics, is Saints Row niet voor jou. Dit is niet per se iets nieuws, de serie is nooit een visuele hit geweest, maar ik had wel iets meer verwacht van een GTA-concurrent die in 2022 uitkomt.
Na Saints Row voor de eerste keer gespeeld te hebben, kan ik het alles-veilig geven: de reboot zal niet de ramp zijn waar sommige fans – waaronder ikzelf – misschien voor vreesden. In plaats daarvan hebben we hier te maken met een charmant geschreven open wereld avontuur dat veel sterke punten heeft, maar niet zonder zijn zwakke punten is. Hoeveel Saints Row uiteindelijk te bieden heeft, zal uiteindelijk blijken bij de release op 23 augustus 2022.
Redacteur”s Verdict
Saints Row heeft me echt verrast toen ik het speelde. Om eerlijk te zijn, ik had ook niet echt hoge verwachtingen van de 2022 reboot. Het uiterlijk en de nieuwe richting spraken me niet aan, net zoals de gameplay en het missieontwerp me te bekend voorkwamen. En daarmee bedoel ik, op hetzelfde niveau als het nu meer dan tien jaar oude Saints Row: The Third. Toen ik echter eindelijk de muis en het toetsenbord of de controller in handen kreeg, realiseerde ik me dat Saints Row zichzelf opnieuw kan uitvinden op het gebied van verhaal en een meer ontspannen benadering van gameplay kan kiezen.Sterker nog, ik zou nog steeds graag meer grote ontwikkelingen zien op het gebied van de speelse en vooral grafische aspecten van de nieuwe Saints Row. Maar zelfs zonder grote sprongen, is er veel potentieel in de heruitvinding van de open wereld/gangster serie. Hoe leuk Saints Row op de lange termijn zal zijn, hoe goed het verhaal en de personages in het volledige spel zullen werken en wat de fans er uiteindelijk van zullen vinden, valt natuurlijk nog te bezien.
Ik ben nu in ieder geval veel optimistischer en minder wantrouwig over de uiteindelijke release op 23 augustus. Saints Row zal waarschijnlijk niet het spel zijn waar ik op hoopte in de toekomst van de serie, maar misschien hoeft het dat ook niet te zijn. Spoedig zal ik meer weten, of liever wij zullen meer weten.
