Mijn mening: Het feit dat Splitgate zo door het dak gaat is al een spannend spel. Omdat het shooter genre rijp is voor verandering.
In feite is Splitgate een beetje brutaal. De multiplayer shooter gaat al weken door het dak op Steam, op dit moment spelen 60.000 mensen tegelijk, mensen staan maar liefst 90 minuten in de wacht om een felbegeerd plekje te bemachtigen op de compleet overbelaste servers – en toch is bijna elk aspect van Splitgate schaamteloos ergens vandaan gekrabbeld.
De kill feedback is precies zoals bij Overwatch, de wapens komen uit Halo, het map design zit ergens tussen Quake en UT in, de intrekbare portals komen één-op-één uit … wel, je kan zelf raden. En de speelbare rode en blauwe supersoldaten surfen zo dicht bij de inbreuk op het Halo-handelsmerk dat zelfs Kelly Slater eerbiedig het hoofd zou buigen.
Maar ik wil niet eens met vingers gaan wijzen, jeetje, daarvoor heb ik veel te veel plezier in het spel! Door de arena’s rennen, op mensen richten met de DMR, slimme schijnbewegingen bedenken – de gameplay van Splitgate is even eenvoudig als creatief. Er wordt een nieuw recept uit allerlei bekende shooter-ingrediënten in elkaar geflanst, waarbij niemand zich wil afvragen of het vernieuwend is of alleen maar slim gecombineerd of schaamteloos gekopieerd of op de een of andere manier alles van het bovenstaande.
Maar er is een vraag die in mijn ogen gesteld moet worden: Na een jarenlange aegis van Battle Royale, waar de klassieke arena multiplayer het zwaar te verduren had (arme Quake Champions) – hoe past het succes van een Splitgate hierin? En wat zou het betekenen voor de toekomst van het shooter genre?
Inhoudsopgave
Waarom gaat Splitgate zo door het dak?
Het succes van Splitgate is meer dan alleen een Twitch hype. Hoe waardevol streaming ook mag zijn vanuit marketingoogpunt, een spel domineert niet wekenlang de Steam charts als het niet leuk is. Geen streaming beroemdheid in de wereld kan me motiveren om Anthem te spelen op een vakantie avond.
Wie nu tussenbeide komt “Tja, Splitgate is gewoon leuk” heeft gelijk, maar veegt de bijzonderheid van het spel een beetje onder tafel. Want in 2021 lijkt Splitgate een tegenhanger van Battle Royale: Actie wacht om elke hoek, er zijn geen pauzes, als speler ben ik er permanent bij betrokken. Mijn eigen dood is geen echte straf (rare uitdrukking), maar ik spring meteen terug in de race, schiet mijn portals af, neem N00bs in de flank, word weggevaagd door profs, leer,
In 2015 wilde Epic Games Unreal Tournament nieuw leven inblazen, maar het is nooit afgemaakt. Want opeens ging het allemaal over Fortnite! Het project ligt al drie jaar stil.”
Hoezeer ik ook hou van de spanning van lange Battle Royale-rondes, mijn vrienden en ik haalden al opgelucht adem bij Warzone’s Rebirth Island, omdat de kleinere gevangenis battle royale zo veel vrije tijd wegneemt. En hier wringt de schoen: trends in videospelletjes gaan heel vaak in golven of cycli.
Wat in 2016 ten tijde van Overwatch en Call of Duty: Black Ops 3 nog volstrekt normaal was – snelle deathmatch multiplayer op kleine maps met kleine teams – is vijf jaar later weer vreemd fris, omdat zoveel prominente shooters zich al jaren op vertraging richten. Zelfs hardcore alternatieven zoals Tarkov, Hell Let Loose of Hunt Showdown zijn geen uitzondering, integendeel.
Beter dan Battle Royale?
Splitgate mist natuurlijk het omgekeerde van wat Battle Royale zo magisch maakt: de individuele lotsbestemmingen, de spanning, de verhalen. Omdat mijn vrienden en ik in elke Warzone-ronde absurde ongelukken meemaken, we het fort in een of andere schuur veel langer bewaken dan eigenlijk verantwoord is, we door een enkele helikopter op het dak van het ziekenhuis worden afgescheept – omdat de grootsheid van Battle Royale zulke unieke kampvuurverhalen oplevert, zou ik nooit zeggen dat Battle Royale dom is.
Maar Warzone, PUBG en andere strategische multiplayers zoals Rainbow Six en co. zijn als leuke bordspelavonden: Je moet denken, plannen, lange termijn overwinningen behalen. Hoe meer tactische diepgang een spel biedt, hoe unieker mijn oplossingen en benaderingen aanvoelen. Splitgate, in vergelijking, is als steil gaan in de disco. Stom, luid, vol adrenaline – en je staat voor altijd in de rij.
Ronde na ronde heb ik moeite om een goede prestatie neer te zetten en daar houdt de discometafoor op, maar wat ik wil zeggen is dat Splitgate precies het perfecte shooter-entertainment na het werk is dat de oude CoD’s voor mij waren. Als ik niet in de stemming ben voor mogelijke frustratie, speel ik team deathmatches, omdat het gewoon nergens over gaat. Ik steek nauwelijks tijd in elke ronde, soms scoor ik flink, soms word ik in elkaar geslagen door 12-jarigen.
Een teken voor de toekomst?
Ik wens zo graag dat dit succes (weer) een school wordt. Ik heb het al gepromoot in deze Battlefront video, maar omdat alles op het internet toch na een dag vergeten is, breek ik de lans hier nog maar eens heel brutaal:
De klassieke casual shooter is niet dood. Het heeft alleen de juiste erfgenamen nodig. Omdat het zo rauw moet worden gezegd: een Black Ops: Cold War doet gewoon niet genoeg om na de Battle Royale weer een trendbreuk in te luiden of om een echt alternatief te bieden.
Ik zeg niet dat Cold War slecht is (ik heb er een tijdje plezier aan beleefd), maar om de magie van oude deathmatch shooters naar een nieuwe generatie te brengen, moet een spel meer zijn dan “old school”. Het moet zoals Splitgate zijn: een best-of die nog niet ouderwets aanvoelt.
Degenen die de lootbox-ramp van Battlefront hebben meegemaakt, hebben hier misschien hun twijfels over, maar shooterontwikkelaars en -uitgevers zijn best slim. Call of Duty heeft op uiterst slimme wijze Battle Royale voor zich veroverd, andere shooters als Hunt, Tarkov en Co. zoeken lucratieve niches, Overwatch werkt misschien aan een eigen opvolger – maar op de een of andere manier kan niemand de klassieke casual shooter erven.
Is de weg te ver?
Maar ik kan me voorstellen dat de weg erheen te ver is. Ben je nu de Battle Royale trend aan het buigen? Ik zou daar ook twee keer over nadenken. Halo Infinite, bijvoorbeeld, is een dappere kampioen van klassieke arena shooters waar weinig mensen om geven, dat we als alternatief gewoon vlammende papieren vliegtuigjes rond het kantoor kunnen laten vliegen terwijl we video’s bekijken van die permanent verbaasde kat.
En het is helemaal niet mijn bedoeling om Halo te bekritiseren, integendeel: ik kijk momenteel naar geen enkele andere shooter zo uit, want Halo Infinite slaat, net als Splitgate, twee vliegen in één klap. Met Free2Play multiplayer, een verrassend eerlijke Battle Pass en dergelijke stellen beide shooters zich op precies de juiste manier open voor moderne trends, maar bieden ze mij een echt alternatief.
Heb je ooit de Halo multiplayer gameplay gezien? Wel, waarschijnlijk niet, want zoals ik al zei, niemand klikt erop. Maar kijk eens naar de video van de Halo multiplayer gameplay. Ik heb er zo’n zin in!
Waarom vertel ik je dit? Omdat de terugkeer van de casual shooter een hobbelige, hobbelige weg zal zijn. Splitgate heeft twee jaar lang in volledige vergetelheid om aandacht moeten vechten voordat het nu, kort voor de release, de grote doorbraak maakte. En het overbelastte de servers van het indie project zodanig dat de release moest worden uitgesteld.
Halo Infinite, ondertussen, heeft alle big-budget kracht achter zich, maar moet nog steeds het gehavende Halo-merk langs alle shooter concurrentie naar oude grootheid leiden. Oef. En ondanks alle hype is het ook nog maar de vraag of Battlefield 2042 echt van de grond zal komen.
2021 zou wel eens een van de spannendste schuttersjaren in lange tijd kunnen worden. Spellen als Splitgate zijn slechts voorbodes van wat er in de fabrieken suddert – en ik hoop dat het genre daardoor aan diversiteit wint. Omdat te veel mislukkingen de creatieve fronten juist nog meer zouden kunnen verharden. En hier moet ik gewoon Meester Yoda citeren: “Onverwacht dat is, en betreurenswaardig … “
