Stalker 2begint, toepasselijk genoeg, met een te hard rijdende vrachtwagen op een snelweg in de nacht. Maar in tegenstelling tot Strelok bijna 20 jaar geleden in het eerste deel genaamdStalker: Shadow of Chernobylblijft de nieuwe hoofdpersoon Skif de baas. Hij moet een zender plaatsen op drie anomalieën in de nachtelijke zone van het besmette Tsjernobyl.
Waarom? Waarom? Waarom? Om spoilerredenen wil ik dat niet verklappen, want vandaag draait het allemaal om de gameplay van Stalker 2: Heart of Chornobyl. Ik ben op bezoek bij de ontwikkelaars als onderdeel van het Summer Game Fest 2024 in Los Angeles. De beursdag zit er bijna op, de klok geeft 19.30 uur LA-tijd aan, maar een half uur Stalker moet er gewoon bij
Zoals ik al zei, speel ik het begin van de campagne. En het begint sfeervol in het pikkedonker. Skif staat alleen in het hoge gras, moet op de een of andere manier deze drie anomalieën vinden en al het andere… nou ja, al het andere is aan mij.
Technisch veel ronder
Collega Natalie was al verbaasd over punt één toen ze de game in augustus 2023 voor het eerst speelde:Stalker 2 ziet er goed genoeg uit om op te eten.De zone ’s nachts wordt bijvoorbeeld verlicht door knipperende anomalieën in de verte. De textures zijn ook scherp en ik kan letterlijk met mijn vingernagel de roest van de wapenmodellen schrapen.
Als ik opL
als lamp druk, schakelt Skif zijn hoofdlamp op de juiste manier in – de lichtkegel verschijnt dus niet op magische wijze uit mijn buik. En gelukkig draait de versie nutechnisch veel soepeler dan tien maanden geleden: tijdens mijn sessie van een half uur was er slechts één bug. De muis werkte plotseling niet meer naar behoren, een herstart loste het probleem op
Afgezien daarvan is de game sensationeel gedetailleerd. Maar nog indrukwekkender dan hoe het eruitziet, is hoe Stalker 2 aanvoelt.
Stalker blijft stalker
Iedereen die de oude Stalker heeft gespeeld, weet hoe moeilijk het is om de magie van dit spel te beschrijven, afgezien van alle ruwe kantjes. Miljoenen kleine radertjes – van de achtergrondgeluiden tot de afbladderende texturen en het Oostblokpunkdesign van de personages – zorgen samen voor een heel kenmerkende sfeer
En Stalker 2 weet het na al die jaren weer te vangen. Skif beweegt niet als een actieheld, maar hijst zijn soldatenlichaam door het hoge gras van de zone. De Kalashnikov in de aanslag wiebelt terwijl hij loopt, ik hoor niets anders dan mijn eigen geigerteller die waarschuwt voor radioactieve straling terwijl ik vooruit loop
Vanaf de eerste seconde van de game laat Stalker me de omgeving verkennen, ook al opent de echte open wereld zich pas later. Desondanks: deze wereld heeft geen respect voor me,in sommige verweerde houten hutjes vind ik waardevolle medkits, in andere alleen een stuk salami– of helemaal niets.
En soms springt er een ellendige mutant op me af die zichzelf onzichtbaar kan maken in het bleke nachtlicht. Bij de beursstand klap ik van schrik bijna van tafel en gil ik de nacht in als een NPC in paniek. En ik blijf nog een hele tijd kogels verspillen omdat de mutant dood in het gras ligt. Maar in Stalker 2 zijn er geen kill markers zoals in Call of Duty en co.
Oldschool in de beste zin van het woord
Ik moet de navigatie ook zelf doen. Skif haalt zijn datatablet uit zijn rugzak en net als voorheen zie ik alleen maar een paar vraagtekens met aanwijzingen op de overzichtskaart. Ik kan tenminste bepaalde bestemmingen volgen en ze dan zien in het live kompas bovenaan het scherm.Maar Stalker 2 voelt nog steeds ouderwets aan in de beste zin van het woord.
Dit geldt ook voor het schieten. Vorig jaar was Natalie’s grootste kritiek de gunplay, maar er lijkt in de tussentijd veel veranderd te zijn. Ja, mijn Kalschnikow breekt sneller uit dan in CoD en andere mainstream shooters, maar als ik de terugslag actief compenseer, stabiliseert het wapen. Tenminste halverwege.
Dit zorgt voor een lekkerboom!
gevoel En Natalie roemde dit vorig jaar al: net als vroeger zijn headshots in Stalker een absolute redder in nood. Want als je het hoofd mist, verbrand je ongelooflijk veel munitie. Ik heb in de demo maar tegen drie bandieten gevochten, maar moest wel drie keer herladen – en ik speel niet alleen shooters sinds gisteren.
Eén keer een granaat die me aan flarden schiet, want in Stalker 2 – wat een verrassing – zijn er natuurlijk geen granaatmarkers.
Oldschool in de beste zin van het woord
Ik moet de navigatie ook zelf doen. Skif haalt zijn datatablet uit zijn rugzak en net als voorheen zie ik alleen maar een paar vraagtekens met aanwijzingen op de overzichtskaart. Ik kan tenminste bepaalde bestemmingen volgen en ze dan zien in het live kompas bovenaan het scherm.Maar Stalker 2 voelt nog steeds ouderwets aan in de beste zin van het woord.
Dit geldt ook voor het schieten. Vorig jaar was Natalie’s grootste kritiek de gunplay, maar er lijkt in de tussentijd veel veranderd te zijn. Ja, mijn Kalschnikow breekt sneller uit dan in CoD en andere mainstream shooters, maar als ik de terugslag actief compenseer, stabiliseert het wapen. Tenminste halverwege.
Dit zorgt voor een lekkerboom!
gevoel En Natalie prees dit vorig jaar al: net als vroeger zijn headshots in Stalker een absolute redder in nood. Want als je het hoofd mist, verbrand je ongelooflijk veel munitie. Ik heb in de demo maar tegen drie bandieten gevochten, maar moest wel drie keer herladen – en ik speel niet alleen shooters sinds gisteren.
Eén keer een granaat die me aan flarden schiet, want in Stalker 2 – wat een verrassing – zijn er natuurlijk geen granaatmarkers.
Open vragen en bouwplaatsen
Een half uur is natuurlijk niet genoeg om een uitgebreide indruk te krijgen van een open-wereld shooter. Ik heb tijdens de proefperiode wel alle drie de anomalieën gevonden en de demo voltooid, maar ik zag nog steeds niets van de open wereld
Er zijn nog een paar ruwe kantjes Even met een muis en toetsenbord is de besturing op sommige plekken erg overbelast Ik speel moeizaam piano bij het beheren van de inventaris en moet af en toe drie knoppen tegelijk indrukken om bijvoorbeeld een zender uit mijn rugzak te pakken
Oordeel van de redacteur
Het Stalker-universum is veel te vroeg gestorven – dat dacht ik tenminste al die jaren, toen opvolgers in de geest zoals de Metro-franchise bewezen hoe uniek Oost-Europese punk aan het einde van de tijd kan aanvoelen. Zo uniek zelfs dat er nog niet eens een fatsoenlijke naam voor dit soort games en scenario’s bestaat.
Des te beter dat Stalker 2 nu een niveau bereikt waarop ik zeg: Ja, dit kan wat worden! In mijn korte gameplaydemo raakt de game alle juiste noten, de wapens voelen massief en lomp aan, manoeuvreren in de zone is extreem gevaarlijk, de vijanden zijn dodelijk – en Skif is helemaal op zichzelf.
Nu is het alleen nog maar hopen dat deze sfeer en fascinatie overslaat naar de open wereld, want ik ben zo benieuwd wat Stalker 2 doet met zijn facties en ongure personages.
